All Chapters of แอบแซ่บในหอพักชาย: Chapter 1 - Chapter 10

--------"โอ๊ย! จะมาตัดราคาค่าห้องกันแบบนี้ก็ไม่ไหวหรอกนะ แกพึ่งจะมาเปิดหอพักไม่เท่าไหร่อย่าทำเป็นอวดดีหน่อยเลย" "แหม่ ใครกันแน่ที่ตัดราคาเอาเปรียบเด็กมัน ไม่ใช่ป้าหรือไง ราคาค่าห้องแพงอย่างกับอยู่ในเมืองทั้งที่อยู่ชานเมือง ไหนจะค่าไฟค่าน้ำอีก" "เหอะ! มีความสุขมากสิท่า ผัวตายเอาเงินประกันผัวมาเปิดหอพักผู้ชาย ทำไมมันคันมากเลยนักหรือไง!!" "เอ้าอีป้า! พูดแบบนี้ก็สวยสิ" "ใจเย็นก่อนเจ๊เปีย!!!" ใครจะไปเย็นไหวจู่ๆ ก็มีอีป้าเจ้าของหอพักที่อยู่ท้ายซอยเดินเข้ามาหาเรื่องกันถึงที่ แหกปากโวยวายเสียงดังจนลูกหอของฉันแตกตื่นพากันเดินออกมาดู ดีที่มีเด็กในหอเข้ามากระชากรั้งตัวฉันเอาไว้ ไม่งั้นอีป้าปากดีคงได้โดนตบสักทีสองที"ทำไมพูดแทงใจดำเข้าหน่อยถึงกลับโมโห หรือว่าไม่จริงคนรู้จักแกเขาก็พูดกันทั้งนั้นว่าทันทีที่ผัวแกตาย แกก็หอบเงินออกจากบ้านผัวมาทำหอพักอยู่ที่นี่ ไม่ติดต่อกลับไปถามสารทุกข์สุกดิบของครอบครัวทางฝั่งผัวบ้างเลย กะจิตกะใจแกทำด้วยอะไรกัน" "เหอะ! คนที่ต้องพูดคำนั้นคือทางนี้ต่างหาก แล้วป้ามาสาระแนอะไรเรื่องของชาวบ้านไม่ทราบ นั่นมันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ถ้าคุณไม่มาสาระแนเสือกอยากรู้ ก็คง

------"ข้าวมาส่งแล้วจ้า""เอาเข้ามาข้างในเลยส้ม" "หนูเข้าไปแล้วนะ" อีหนูที่แหกปากอยู่ตอนนี้คือส้ม ลูกสาวป้าสีร้านขายอาหารตามสั่งกลางซอย เป็นร้านประจำที่ฉันจะโทรสั่งอาหารมื้อกลางวันตลอด ส้มเป็นหญิงสาวคนเดียวที่ได้ย่างกายเดินได้ทั่วหอ เพราะเด็กในหอมักจะสั่งข้าวกันบ่อยด้วยราคาที่ย่อมเยาและมีบริการส่งฟรีถึงที่ "อะเจ๊ข้าว" "แหม่ พูดเหมือนกูเป็นหมาเลยนะมึง" "ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ" ส้มเร่งฝีเท้าตรงมาหาฉันที่นั่งบนโซฟาขณะกำลังดูซีรีส์ ก่อนจะทิ้งตัวเอ่ยเสียงเบาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกอย่างกับเห็นผี "นี่เจ๊ ที่หอมีเด็กใหม่เข้าพักเหรอ""อือ เข้ามาเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่หรอก เป็นหนุ่มแว่นอินโทรเวิร์ต""ว๊าย! หล่อมากเจ๊!!" จู่ๆ ก็กรี๊ดขึ้นมาสีหน้าแววตาดูก็รู้ว่านางส้มตกหลุมรักพ่อหนุ่มอินโทรเวิร์ตเข้าอย่างจัง "หยุดความคิดบัดซบของมึงเดี๋ยวนี้ เกิดมีลูกหอกูมาได้ยินเข้าเดี๋ยวจะกลัวกันใหญ่" "โธ่เจ๊ พูดเหมือนหนูจะไปปล้ำเขาอย่างนั้นแหละ ดูสารรูปหนูสิตัวเล็กอย่างกับหมากระเป๋า" ก็ไม่เถียง ด้วยส้มเป็นผู้หญิงตัวเล็กและยังผอมบางถ้าได้ไปยืนกลางพายุคงถูกพัดปลิวไปไกล "ว่าแต่เขาชื่อ

------สับสน ในหัวฉันเต็มไปด้วยความสับสนนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก สีหน้าและแววตาของฮ่องเต้ดูไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด จากหนุ่มอินโทรเวิร์ตมักจะเงียบในตอนนี้นัยน์ตากับเปี่ยมไปด้วยความซุกซนขี้เล่น สัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่รวบข้อมือทั้งสองข้างของฉันไว้เหนือหัวนั้นร้อนผ่าวไม่ต่างอะไรจากหน้าผากเขาเลย หรือเด็กคนนี้จะไม่สบายจริงๆ "จะ ใจเย็นก่อนฮ่องเต้ เราไม่สบายพี่เข้าใจแต่ช่วยปล่อยพี่ก่อนได้ไหม เดี๋ยวพี่จะไปเอายาที่ห้องมาให้" ในตอนนี้คงทำได้แค่เพียงพูดเกลี้ยกล่อมเพื่อให้พ้นจากพันธนาการของหนุ่มแว่น แต่คนบนร่างของฉันกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองแต่อย่างใดมีเพียงริมฝีปากที่ค่อยๆ เม้มแรงขึ้น จนขึ้นเลือดขาว "ผมพูดขนาดนี้แล้วพี่ยังไม่เข้าใจอีกหรอครับ" ก็เออน่ะสิ! ใครจะไปเข้าใจหรือปกติเวลาที่เด็กนี่ป่วยก็มักจะพูดจาออดอ้อนอ่อนหวานงั้นหรอ ผัวเก่าฉันก็ไม่เคยมีปฏิกิริยาแบบนี้ตอนป่วยเลยสักครั้ง "จะเข้าใจได้ไงถ้านายไม่พูด" ยอมรับตามตรงว่าตอนนี้ฉันเริ่มจะโมโหไอ้เด็กแว่นซะแล้ว เอาแต่คร่อมบนตัวฉันอยู่ได้ หนักก็หนักแถมยังจะมาใช้สายตาแทะโลมใบหน้ากันอีก ก็เข้าใจแหละว่าฉันมันสวยแต่ไม่เห็นจะต้อง

------"โอ๊ยทำไมยังรู้สึกเจ็บไม่หายอีก" จะลุกก็โอยจะนั่งก็โอย ทั้งหมดก็เพราะคืนวานก่อนไม่น่าหลวมตัวไปเป็นห่วงไอ้หนุ่มแว่นเลย หาเวรใส่ตัวเองแท้ๆ "คงต้องหาอะไรทำเผื่อจะดีขึ้นแล้วล่ะ" นี่ขนาดผ่านมาถึงสองวันแล้ว แต่ช่วงล่างดูเหมือนจะยังไม่เข้าที่ยังมีอาการบวมอยู่เลย ก็เล่นโดนกระแทกทั้งคืนแบบนั้น เสร็จแห้งที่ว่าฉันก็เพิ่งรู้ความหมายมันจริงๆ ก็วันนี้ เด็กบ้าอะไรถึกชิบเป๋งถึงขนาดที่ฉันเผลอนอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาเกือบเที่ยงแล้ว ดีที่วันนั้นเป็นวันหยุดทำให้ไม่ค่อยมีเด็กในหอพลุกพล่านเท่าไหร่ จึงย่องกลับห้องโดยไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ เท่าไหร่ แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมาหลังจากนั้นนี้สิ "พี่เปียตื่นหรือยัง" นี่ไงล่ะ ไอ้หนุ่มแว่นตอนนี้กลายเป็นหนุ่มตามติดหนึบฉันไปแล้ว อินโทรเวิร์ตกี่โมงเอ่ย "ตื่นแล้ว" ต้องแบกสังขารที่ถูกไอ้แว่นเป็นคนกระทำลุกไปเปิดประตูห้อง ทันทีที่เปิดร่างแกร่งพุ่งตัวเข้ามาในห้องทันที ก่อนจะเดินตรงไปยังโต๊ะหน้าโซฟาวางถุงอะไรบางอย่างลง "ระหว่างทางกลับมาผมแวะซื้อข้าวเที่ยงมาให้พี่ด้วย กินเลยไหมเดี๋ยวผมไปเอาจานให้" "เฮ้อ แล้วจะถามเพื่อ" ถามเสร็จแล้วก็วิ่งเข้าไปในครั

------รู้สึกอึดอัดขยับร่างกายไม่ได้เลย จำได้ว่าฉันอยู่ในอ้อมกอดของฮ่องเต้ก่อนจะผล็อยหลับไป เสียงสะอื้นแผ่วเบาข้างหูหยาดน้ำตาอุ่นสัมผัสบริเวณข้างแก้ม นั้นคือความทรงจำครั้งสุดท้ายของฉัน "ฮ่องเต้ เต้" พยายามเรียกเผื่อว่าเจ้ากล้ามโตจะยอมคายกอดออกจากฉัน แต่ก็ไร้ปฏิกิริยาตอบสนองฮ่องเต้ยังคงนอนแน่นิ่งไม่ขยับ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวยังคงหลับลึก ฉันจึงค่อยๆ ยกแขนล่ำออกเองก่อนจะยันตัวถอยห่างออกมาได้สำเร็จ "อือ" เสียงครางเบาในลำคอเหมือนว่าจะนอนไม่สบายตัวเหมือนท่าเดิม เจ้าเด็กแว่นหนานอนหงายยกมือใหญ่วางที่ท้อง "นอนยังไงให้แว่นยังอยู่ที่เดิม" ให้ตายสิ เหมือนเลี้ยงลูกชายไม่มีผิด ฉันเอื้อมมือไปถอดแว่นหนาออกมาวางไว้บริเวณข้างหมอนใบใหญ่ พอมองดูใบหน้าหล่อร้ายของฮ่องเต้แล้วก็เกิดใจเต้นแรงขึ้นมา "เด็กบ้าอะไรหล่อชะมัด!" หล่อจัง ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูหล่อไปหมด นี่คนจริงดิคิดว่าหุ่นซิลิโคนด้วยซ้ำและเป็นครั้งแรกที่ฉันนั่งมองผู้ชายนอนหลับได้นานที่สุด ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานเท่าไหร่เหมือนกัน รู้ตัวอีกทีสายตาฉันมันเลื่อนลงไปยังหน้าท้องจุดนูนใจกลางกล่องดวงใจที่ครั้งหนึ่งเคยโดนมันกระแทกกระทั้นจน