4.เด็กน้อยแสนใสซื่อ

“พี่ตะโขงพี่ตะเข้…” น้ำเสียงที่แผ่วเบาของพลอยใสเอ่ยเรียกชายหนุ่มทั้งสองอีกครั้งเมื่อพวกเขาไม่มีใครสนใจคำพูดของเธอ ตะโขงจึงวางช้อนลงแล้วเดินไปรินน้ำจากถังมานั่งดื่มก่อนจะเอ่ยตอบหญิงสาวตัวเล็กกลับ

“พวกฉันไม่ได้จะกินเธอแบบนั้น กินที่หมายถึงเอาไม่ได้ต้มกิน”

“เอา จะเอาหนูไปไหนคะ?”

“ช่างเถอะ เธอรีบกินซะเดี๋ยวจะพาไปอาบน้ำแล้วจะได้นอน” เมื่อเห็นว่าพลอยใสคงไม่เข้าใจ ตะโขงจึงต้องหยุดพูดเพราะหากโพล่งคำหยาบออกไปเจ้าตัวเล็กนี่ได้กลัวพวกเขาจนร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังล่อให้สัตว์ในป่าออกมาแน่

“จะไม่ต้มหนูกินจริงๆ ใช่มั้ย?” มิวายที่จะถามออกไปให้ตัวเองได้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ต้มเธอกินจริงๆ ตะโขงนั้นส่ายหน้าให้ ส่วนตะเข้พยักหน้าให้ แน่นอนว่าพอเขาตอบไม่เหมือนกันใจดวงน้อยที่กำลังจะหายกังวลก็เริ่มกังวลขึ้นมาอีกครั้ง

“ถ้าเธอยังไม่เลิกถาม ไอ้โขงมันจะกินเธอแบบสดๆ”

“กะ กินแบบสดๆ” พลอยใสยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเมื่อเห็นสายตาที่เรียบนิ่งของตะโขง ชายหนุ่มก็ได้แต่ส่ายหน้าให้คนตรงหน้าเบาๆ แล้วลุกขึ้นเก็บกล่องข้างของตัวเองกับของตะเข้ไปแช่ไว้ในกะละมัง

“ล้อเล่นน่า รีบกินไปเถอะเดี๋ยวพี่พาไปอาบน้ำ”

“หนูอิ่มแล้ว…”

“ยังไม่ทันได้กินจะอิ่มได้ไง กินเข้าไปเยอะๆ พี่กับไอ้โขงก็เป็นคนเหมือนกับเธอจะมากินคนด้วยกันได้ไง” ตะเข้อธิบายกับพลอยใสที่สีหน้าเธอซีดเผือด มือที่จับช้อนก่อนหน้าก็ถูกชักกลับไปวางบนตักตามเดิม แต่พอได้ยินเขาบอกแบบนั้นเธอก็ขยับมือมาจับช้อนกินข้าวไปเพราะกลัวว่าหากไม่กินเขาอาจจะดุหรือทำอะไรที่ไม่ดีกับเธอแน่

“อิ่มแล้ว…” พลอยใสบอกเมื่อเธอกินข้าวกับไก่ทอดจนหมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่ถึงห้านาที สองหนุ่มที่กำลังไปเตรียมขันกับสบู่เพื่อจะพาเธออาบน้ำจึงต้องออกมาดูก็เห็นว่าร่างเล็กกำลังยืนกินน้ำอยู่ หน้าท้องที่แบนราบก่อนหน้านี้พองขึ้นมาอย่างทันตาเห็น

“ไก่ทอดเกือบหกน่อง เธอกินมันหมดด้วยเหรอ?” ตะโขงที่เดินถือตะกร้าสบู่ออกมามองจานข้าวกับจานไก่ทอดบนโต๊ะที่ตอนนี้เป็นเพียงจานสีขาวที่โล่งไม่มีแม้แต่เม็ดข้าวหรือเศษไก่เลย มีเพียงกระดูกที่ถูกแทะจนเหลือเพียงกระดูกเพรียวๆ ไม่มีหนังเนื้อติดอยู่เลยสักนิด

“ใช่ค่ะ หนูกินมันหมดเลยค่ะ”

“ตัวแค่นี้เอาไปเก็บไว้ไหนหมด”

“เก็บไว้ในท้องค่ะ”

“บางทีเธอก็ไม่ต้องตอบทุกคำถามก็ได้นะ” ร่างสูงบอกก่อนจะเดินไปหยิบตะเกียงที่จุดไฟแล้วเดินตรงไปยังลำธาร สักพักตะเข้ก็ถือผ้าขนหนูกับชุดนอนของพลอยใสออกมา

“ไปอาบน้ำกัน” พูดแล้วเขาก็ดึงข้อมือเล็กให้ตรงไปที่ลำธารซึ่งมีตะโขงยืนรออยู่ เขาวางตะเกียงไว้บนโขดหินใหญ่ และวางตะกร้าสบู่ไว้ที่ก้อนหินขนาดกลาง เมื่อเดินมาถึงลำธารแล้วพลอยใสก็ยังคงยืนนิ่งอยู่แบบนั้น

“ถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปอาบสิ” ตะโขงพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างเล็กยังยืนอยู่ เธอจึงส่ายหน้าให้พวกเขาเบาๆ จะให้ถอดเสื้อผ้าแล้วมาอาบน้ำต่อหน้าพวกเขาสองคนแบบนี้มันก็อายสิ ใครจะไปกล้าล่ะ

“เธอจะไม่อาบน้ำเหรอ มันเหนียวตัวนะเดี๋ยวจะนอนไม่สบายตัว”

“พวกพี่ยืนอยู่แล้วหนูจะอาบยังไง”

“ปกติอาบยังไงเธอก็อาบยังงั้นแหละ”

“ถ้างั้นพวกพี่ก็ออกไปก่อนสิ”

“เธอกล้าอาบอยู่คนเดียวเหรอ” ถึงแม้ลำธารกับกระท่อมจะไม่ได้อยู่ไกลกันมาก แต่พวกเขาคิดว่าแม่สาวชาวกรุงนี่ไม่กล้าอาบน้ำคนเดียวแน่ จึงต้องมาคอยยืนดู เอ้ย! ยืนเป็นเพื่อนไง

“ไม่กล้า” เมื่อมองไปรอบๆ ที่นอกจากความมืดก็ยังมีความเงียบอีก เงียบที่ไม่มีเสียงคน เสียงรถ มีเพียงเสียงสัตว์เล็กสัตว์น้อยจากในป่านี่แหละ พลอยใสรีบขยับเท้าไปยืนใกล้ตะเข้เมื่อเธอรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างมองเธออยู่

“ถ้างั้นก็รีบถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปอาบน้ำ ถ้าไม่กล้าอาบให้พี่อาบให้ก็ได้นะ” ตะเข้เสนอเมื่อเห็นตัวของพลอยใสเริ่มสั่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอหันมามองหน้าพวกเขาสองคนสลับกันก่อนจะชี้นิ้วไปที่ในน้ำที่ถึงแม้จะมืดแต่เธอกลับมองเห็นว่ามีดวงตาคู่แดงจ้องมองมาที่เธอ ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไรแต่ในป่าแบบนี้มันน่าจะไม่ใช่สัตว์เลี้ยงแสนน่ารักอย่างแน่นอน

“ควอน! ไปนอนได้แล้ว!” ตะโขงที่นั่งอยู่บนโขดหินเอ่ยขึ้นเมื่อสัตว์เลี้ยงของเขามาสุ่มมองหญิงสาวตัวน้อยนี่

“เธอไม่ใช่เหยื่อแต่เป็นคนของพวกฉัน” เมื่อเห็นว่าสัตว์เลี้ยงตัวใหญ่ยังไม่ยอมไปตะเข้จึงต้องเอ่ยบอกอีกครั้ง เพราะเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนดุร้ายนั้นคงคิดว่าเขาพาเหยื่อมาให้ จ๋อมแจ๋ม! สวบสวบ! และเมื่อรับรู้ว่าบุคคลที่จะมาใช้น้ำจากลำธารนี่เป็นคนของฝาแฝดมันจึงว่ายกลับไปยังถิ่นเดิมของมัน

“มะ มันคือตัวอะไรคะ เสียงว่ายน้ำดูน่ากลัวจัง”

“จระเข้น่ะ สัตว์เลี้ยวพวกพี่อีก”

“จระเข้เนี่ยนะสัตว์เลี้ยงพวกพี่” พลอยใสถามย้ำอีกครั้งว่าฟังไม่ผิดใช่มั้ยว่ามันคือจระเข้ สัตว์ที่ไม่น่าจะมาเป็นสัตว์เลี้ยงได้ แต่สองหนุ่มกับพยักหน้าให้ก่อนที่ตะโขงจะลงมาจากโขดหิน

“เธอจะอาบน้ำได้หรือยัง”

“มันจะกลับมาอีกมั้ย?”

“ไม่มาแล้ว ถอดเสื้อผ้าแล้วก็ลงไปอาบน้ำได้แล้ว ยุงกัดพวกพี่หมดแล้ว” ตะเข้ว่าพลางหันหลังให้พลอยใส เช่นเดียวกับตะโขงเองก็ยืนหันหลังให้เธอเพราะคิดว่าหากมองเรือนร่างของเธอเขาจะห้ามใจตัวเองไว้ไม่ไหวและพลอยใสคงจะไม่ยอมอาบน้ำ

ส่วนพลอยใสเมื่อเห็นว่าสองหนุ่มยืนหันหลังให้แล้วเธอจึงถอดเสื้อผ้าออกจนหมดก่อนจะเดินลงไปนั่งบนก้อนหินก้อนเล็กแล้วใช้ขันที่อยู่ในตะกร้าสบู่มาตักน้ำราดตัวและใช้สบู่ถูตัวอย่างรวดเร็ว จนเสร็จเธอจึงเดินไปดึงผ้าขนหนูกับเสื้อผ้าจากมือของตะเข้ที่ยืนหันหลังให้อยู่นั้นมาสวมใส่

“เสร็จแล้วค่ะ”

“อืม” ตะโขงตอบพร้อมกับกลืนน้ำลายตัวเองลงคอดังอึก ถึงแม้พลอยใสในตอนนี้จะสวมใส่เสื้อผ้าแล้วแต่ภาพเรือนร่างขาวๆ ของเธอเมื่อสักครู่ยังติดตาเขาอยู่เลยและไม่ใช่แค่เขาแต่กับตะเข้ด้วย ที่ยืนหันหลังให้ก็หันแค่ตอนที่บอกเธอ แต่พอเธอหันไปถอดเสื้อผ้าพวกเขาก็หันไปมองแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะมืดและมีแสงไฟจากตะเกียงเพียงอย่างเดียวแต่ก็สว่างพอให้พวกเขาเห็นเรือนร่างที่ขาวสวยสมบูรณ์ของพลอยใสแทบทุกส่วน

“ถ้างั้นก็ไปสิคะ” เสียงหวานบอกอีกครั้งเมื่อสองหนุ่มยังเอาแต่จ้องหน้าเธออยู่แบบนั้น จนเธอเอื้อมมือไปสะกิดแขนของพวกเขา ตะโขงกับตะเข้จึงสะบัดหัวไล่ภาพเรือนร่างที่ขาวๆ ของเธอออกแล้วเดินไปหยิบตะเกียงกับตะกร้าสบู่เดินตามพลอยใสกลับไปที่กระท่อม

“ผ้าที่ใส่แล้วใส่ตะกร้านี้นะ” ตะเข้เดินไปหยิบตะกร้าสีดำมาวางไว้ข้างตู้เสื้อผ้าแล้วบอกกับหญิงสาวตัวเล็ก พลอยใสจึงพยักหน้ารับแล้วเอาชุดที่เธอใส่แล้วนั้นไปโยนลงในตะกร้า จากนั้นเธอก็เดินไปทาแป้งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง โดยที่ย่างก้าวทุกการกระทำของเธอนั้นมีสายตาสองคู่จับจ้องแทบจะตลอดเวลา

“เสร็จแล้วก็มานอนได้แล้ว” เสียงทุ้มของตะโขงเอ่ยบอกพร้อมกับร่างสูงเดินไปล็อคประตูกระท่อมแล้วมาเอนตัวนอนบนที่นอน ถึงจะเป็นแค่กระท่อมยังไงก็ต้องรักษาความปลอดภัยไว้ด้วยการล็อคประตูถึงจะสามารถนอนหลับได้แบบสบายๆ ดังนั้นพวกเขามักจะทำเหมือนว่ากระท่อมเป็นบ้านหลังหนึ่ง ล็อคกระท่อมทุกครั้งที่ออกไปข้างนอกหรือไปที่ไกลๆ และตอนนอนก็ต้องล็อคด้วยเช่นกัน

“หนูนอนไหนคะ?”

“นอนตรงนี้ไง” ตะเข้บอกพลางเดินไปนอนบนที่นอนโดยเว้นพื้นที่ระหว่างกลางไว้ให้หญิงสาวตัวเล็กที่ยังคงยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแต่หันมามองพวกเขา

“นอนกับพวกพี่เหรอคะ?”

“เธอไม่นอนกับพวกฉันแล้วจะไปนอนไหน”

“แต่พี่โขงกับพี่เข้เป็นผู้ชายนะคะ”

“ผู้ชายแล้วไง” ?

“หนูไม่ได้เป็นอะไรกับพวกพี่…”

“ไม่ได้เป็นอะไรกันก็มานอนด้วยกันได้” พูดจบตะเข้ก็พลิกตัวนอนตะแคงแสดงท่าทางว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธอ เช่นเดียวกับตะโขงที่ก็หันหลังให้ตะเข้ กลายเป็นว่าพวกเขาทั้งสองคนต่างก็หันหลังให้พื้นที่ตรงกลาง พลอยใสที่ยืนมองอยู่นั้นจึงต้องยอมเดินไปเอนตัวนอนระหว่างกลางผู้ชายทั้งสองคนเพราะหากยืนอยู่แบบนี้ก็คงไม่ได้นอน