งอนๆง้อๆ

เมื่อทั้งสองทานข้าวเสร็จหญิงสาวกำลังกลับไปเรียนแต่ชายหนุ่มรั้งไว้เสียก่อน

"หนู ป๋าขอคุยด้วยหน่อย"ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด

"ค่ะ มีอะไรหรือป่าวค่ะ"หญิงสาวเอ่ยถามแต่ไม่ยอมมองหน้าชายหนุ่มแม้แต่น้อย

"คือ ป๋าขอโทษน่ะเรื่องเมื่อคืนน่ะ"ชายหนุ่มก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด

"ค่ะ หนูไม่โกธรหรอก"หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงเบาบาง

"แน่ใจเหรอ แต่ท่าทีหนูไม่ใช่เลยน่ะ"ชายหนุ่มคัดค้านทันทีเพราะท่าทีเธอมันงอนเขาจริงๆ

"ค่ะ"หญิงสาวพยักหน้าตอบและเดินออกไปเพื่อกลับไปเรียนต่อจนเลิกเรียน

เมื่อได้เวลาเลิกเรียนหญิงสาวก็มายืนรอชายหนุ่มเพื่อกลับบ้านตามปกติแต่ไม่ปกติคือภายในรถเงียบมาเสียคนเหมือนว่าไม่มีคนอยู่ปานนั้นเมื่อมาถึงบ้านหญิงสาวก็รีบลงรถและขึ้นไปบนห้องทันที

"เห้อ จะทำไงดีว่ะ"ชายหนุ่มพรึ่มพร่ำออกมาคนเดียวเพราะไม่รู้จะงอนง้อมะลิอย่างไร ชายหนุ่มจึงเดินเข้าบ้านมาด้วยท่าทีเหนื่อยๆจนแม่บ้านเอ่ยทัก

"นายท่ายเป็นอะไรหรือป่าวค่ะ"แม่บ้านเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเพราะท่าทีเจ้านายเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง

"ป่าวหรอก ไม่มีอะไรไปทำงานเถอะ ขอกาแฟไปให้ที่ห้องทำงานน่ะ"ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายและเดินขึ้นไปยังห้องทำงานเพื่อสะสางงานที่ค้างไว้

20.30นาที

ชายหนุ่มเมื้อจมอยุ่กับกองเอกสารเป็นเวลานานจึงรู้สึกเหนื่อยล้าเลยลุดขึ้นยืดเส้ยยืดสายแต่สายตาเลือบไปดูนาฬิกาเป็นเวลาสองทุ่มกว่าจึงรีบลงมาทานอาหารเพราะเลยอาหารมามากแล้วกลัวอีกคนรอแต่พอลงมากับพบแต่ความว่างปล่าวมีเพียงอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้พร้อมรับประทานเท่านั้น

"คุณหนู ทานอาหารแล้วค่ะพึ่งขึ้นไปเมื่อกี้เอง"หวานแม่บ้านที่สนิทดัยมะลิพูดขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายมองหาอะไรสักอย่าง

"อืม"ชายหนุ่มคานรับและลงมาทานอาหารและทานได้นิดเดี่ยวก็ขึ้นห้องมาอาบน้ำนอน ชายหนุ่มคิดไม่ตกว่าจะง้อแม่ตัวน้อยอย่างไรดี

เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์มะลิตื่นแต่เช้าลงมาที่ครัวมาช่วยแม่ครัวทำอาหารเป็นเรื่องปกติแต่ที่ไม่ปกติคือ

"คุณหนูทะเลาะกับนายท่านเหรอ"หวานใจเอ่ยถามเพราะเห็นท่าทีของทั้งสอง

"ป่าวหรอกค่ะ"หญิงสาวตอบเสียงเบาอย่างมีพอรุธ

"เหรอแต่เมื่อวานพี่เห็นนายท่านมองหาหนูน่ะ พอพี่บอกว่าหนูขึ้นไปแล้วสีหน้าของนายท่านดูเศร้าเอามากๆ"หวานเอยเล่าให้มะลิฟัง หญิงสาวจึงหยุดคิดนี้เธอทำอะไรลงไปเนี้ย เธอไม่ได้โกธรเขาเลยแต่การกระทำมันเป็นไปเอง

07.20

ได้เวลาทานอาหารเช้าทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้พร้อมแต่กับไร้เงาของคนที่ทุกคนรอจนเวลาล่วงเลยมาถึงเก้าโมงกว่าเสียงรถยนต์ก็ได้เข้ามาจอดที่หน้าบ้านหญิงสาวจึงรีบวิ่งไปดูและสิ่งที่เห็นคือ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อุ้มหมาน้อยแสนหน้ารักไว้ในอ้อมอกทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาชายหนุ่มเมื่อเห็นหญิงสาวยิ้มจึงเดินมาหยุดตรงหน้าและส่งหมาน้อยแสนหน้ารักให้แก่หญิงสาว

"ให้หนูหรือค่ะ"หญิงรับหมามาไว้ในอ้อมอกเมื่ออีกฝ่ายส่งมาให้

"ครับ ซื้อมาง้อเด็กน้อย"ชายหนุ่มยิมกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวยิ้ม

"หนูไม่ได้งอนคุณป๋าเสียหน่อย"หญิงพูดเสียงเบาก้มหน้ายิ้มกว้างไม่คิดว่าเขาจะทำเช่นนี้

"ใช่หรือครับ "ชายหนุ่มก้มลงกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบแสนเซ็กซี่

"ค่ะ"หญิงสาวตอบเสียงสั่นๆเดินหมุนตัวเดินออกไปปล่อยให้คนมองตามอดยิ้มไม่ได้

มะลิเมื่อได้หมาน้อยจึงพากันไปวิ่งเล่นที่สนามข้างบ้านจนไม่รุ้หิวจนกระทั่งหวานใจออกมาตามไปทานข้าว

"คุณหนู ไปทานข้าวค่ะ"หวานใจเดินออกมาเรียกหญิงสาว

"ค่ะ"หญิงสาวขานรับและอุ้มหมาน้อยที่เธอตั้งชื่อเรียบร้อยว่า มินิ มาด้วย

"ส่งน้องหมามาให้พี่ค่ะ เดี่ยวพี่จะเอาอาหารให้กิน รีบไปเถอะค่ะ นายท่านรออยุ่"หวานใจรับมินิมาและรีบเร่งให้หญิงสาวเข้าไปเพราะชายหนุ่มนั่งรอนานแล้ว

"ค่ะ"หญิงสาวยิ้มเข้าไปล้างมือเสร็จจึงเดินไปทานอาหารแต่ก็พบว่า มีแขกของชายหนุ่มมานั่งด้วย เป็นหญิงสาวสวยมากเลยที่เดี่ยวหญิงสาวจึงรีบเดินเข้านั่งที่ประจำ

"มาทานข้าวเร็วหนู"ชายหนุ่มเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งลงแล้วจึงให้หญิงสาวทานข้าวเพราะเธอยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า

"ค่ะ"หญิงสาวยิ้มรับและก้มหน้าทานข้าวเงียบๆ

"น้องสาวนิคหรือค่ะ"หญิงสาวที่นั่งร่วมด้วยเอ่ยถามชายหนุ่ม

"ใช่ครับ"ชายหนุ่มตอบกับอย่างสุภาพ

"ไม่คิดจะแนะนำน้องให้พิมรู้จักหน่อยหรือค่ะ"หญิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริต

"นี้มะลิ น้องสาวผมเอง"ชายหนุ่มแนะนำหญิงสาวให้กับพิมประสาอย่างขอไปที

"ค่ะ สวัสดีค่ะ พี่ชื่อพิมเป็นแฟนของนิค"หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัวเองให้หญิงสาวฟังมะลิยิ้มกับจางๆเพราะในใจตอนนี้เจ็บเกินไปเขามีแฟนแล้วเธอคงต้องตัดใจ