โรงเรียน

เช้าวันใหม่มะลิตื่นแต่เช้าเพราะต้องเตรียมตัวไปเรียน

"เห้อ เสร็จสักที่"หลังจากที่เด็กสาวแต่งตัวเสร็จก็รีบลงมาทันที

หลังจากที่มะลิลงมาก็เห็นชายหนุ่มนั่งรออยุ่จึงทักทายอย่างสุภาพ

"คุณป๋าสวัสดีค่ะ"เด็กสาวทักทายชายหนุ่ม

"ครับ มาทานข้าวเร็วสายแล้ว"ชายหนุ่มยกนาฬิกาขึ้นดูก็สายมากแล้วจึงกล่าวเร่งเด็กสาว

"ค่ะ"หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นั่งรับประทานอาหารอาหารกันอย่างไม่มีใครพูดอะไร

เมื่อทั้งสอวรับประทานอาหารเสร็จก็รีบมาขึ้นรถแลพขับออกไปเพื่อไปส่งเด็กสาวที่โรงเรียน

ผ่านมาสักพักก็ถึงที่โรงเรียนในเครือ

โรงเรียน ลาฟเนเจอร์ อินเตอร์เนเชเนล

เมื่อมาถึงโรงเรียนมะลิเห็นว่านิคโคลตินจะลงจากรถด้วยจึงเกิดการสงสัยจึงเอ่ยถามอย่างอยากรุ้

"คุณป๋าจะไปไหนค่ะ"มะลิเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเปิดประตูทำท่าทีว่าจะลงจากรถ

"ป๋าก็จะไปทำงานไงครับ"ชายหนุ่มเอ่ยตอบ

"คุณป๋าทำงานที่นี้เหรอค่ะ"หญิงสาวเอ่ยถาม

"ใช่ครับ ทำไมเหรอ"ชายหนุ่มตอบและถามในเวลาเดียวกัน

"ปล่าวค่ะ มะลิคิดว่าป๋าทำงานที่บริษัท"หญิงสาวเอ่ยตอบที่ชายหนุ่มถาม

"ปล่าวหรอกครับ"ชายหนุ่มเอ่ยตอบอย่างสุภาพ

"แล้วคุณป๋าทำงานเกี่ยวกับอะไรค่ะ"หญิงสาวถามอย่างสงสัย

"ป๋า เป็นครูใหญ่ของที่นี้ครับ"ชายหนุ่มเอ่ยตอบอย่างนึกขันเมื่อเห็นหน้าที่เล่อลาของหญิงสาว

"ห้ะ จริงเหรอค่ะ" หญิงสาวเอ่ยถามอย่างตกใจ

"ครับ" ชายหนุ่มเอ่ยตอบอย่างขำขัน และลูบหัวหญิงสาวอย่างเอ็นดู

หลังจากนั้นทั้งสองก็ลงจากรถและรีบเดินเข้าโรงเรียนและเมื่ิอนิคโคลตินเดินผ่านบริเวณที่มีนักเรียนอยู่นักเรียนก็จะยกมือไหว้ชายหนุ่มตลอดทาง

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เดินไปส่งหญิงสาวที่ห้องเรียน

"ขอบคุณน่ะค่ะ"หญิงสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มและเดินเข้าห้องไป

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เดินกลับไปที่ห้องทำงานเพื่อทำงานที่ค้างคาไว้จากแต่ก่อนที่นานๆที่จะเข้ามาทำงานทีแต่ตอนนี้คงต้องมาทำทุกวันแล้วเพราะแม้ยอดดวงใจเขามาอยู่ที่นี้ เขาคงต้องมาคอยกันท่าพวกผู้ชายที่จะมาเกาะแกะกับหญิงสาว

12.00 น. เป็นเวลาพักของนักเรียนนักเรียนต่างถยอยออกจากห้องเพราะว่าต้องรีบไปต่อคิวเพราะนักเรียนที่นี้มีจำนวนเยอะมาก เราต้องมารอคิวกันอีกนานกว่าจะได้รับประทานก็คงหมดเวลาพอดี ในขณะที่หญิงสาวกำลังเดินไปรอคิวเพื่อรับประทานอาหารก็มีผู้ชานคนหนึ่งซึ่งเธอจำได้เพราะเรียนห้องเดี่ยวกันเข้ามาทักเสียก่อน

"เธอ ป่ะกินข้าวกับเราสิ ถ้ารออีกนานเลยน่ะ"ชายหนุ่มเดินมาดักหน้าหญิงสาวและเอ่ยชวนทันทีล

"แต่เรายังไม่ได้ซื้อข้าวเลยน่ะ"หญิงสาวเอ่ยตอบเพราะเธอยังไม่ได้ซื้อข้าวและเธอจะกินกับอะไรหล่ะ

"ป้ะ เถอะเราซื้อมาให้แล้วเนี้ย"ชายหนุ่มว่าพรางชี้ไปที่โต๊ะที่มีเพื่อนของเขาและจานข้าวที่ว่างอยู่2จาน

"ห้ะ จริงเหรอ"หญิงสาวเอ่ยถามอย่างง

ชายหนุ่มถึงกับขำท่าทีที่หญิงสาวทำเพราะมันน่ารักเหลือเกิน

แล้วทั้งสองก็เดินไปที่โต๊ะที่ชายหนุ่มนำมาและนั่งรับประทานอาหารกันจนเสร็จและพากันไปเล่นกันต่อเพราะเหลือเวลามากสำหรับก่อนเข้าเรียน การกระทำของมะลิอยู่ในสายตาชายหนุ่มตลอดชายหนุ่มได้แต่กำหมัดแน่นเพราะเกิดอาการหึงเต็มเปาเมื่อทนภาพบาดตาไม่ไหวก็หุนหันออกจากห้องและนั่งรถกลับบริษัทแทนที่จะอยู่ที่โรงเรียนที่ต้องทนเห็นภาพบาดตาเขาคงทนไม่ไหวเป็นแน่

ตกเย็นมะลิได้เวลาเลิกเรียนพอดีจึงออกมายืนรอรถเพื่อกลับบ้านเพราะชายหนุ่มได้สั่งไว้ว่าให้กลับบ้านพร้อมเขาให้มารอที่หน้าอาคารแต่ก็ไร้วี่แววของคนที่บอกจะมารับหญิงสาวจึงตัดสินใจเดินออกไปแต่บังเอิญไปเจอชายหนุ่มที่ชวนเธอไปกินข้าวเสียก่อน

"อ้าว ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอมะลิ"ชายหนุ่มเดินเข้ามาทักที่เห็นหญิงสาวเดินมาคนเดียว

"ยังอ้ะ แล้วนายอ้ะ"

"กำลังจะกลับเนี้ยแหระ"

"เอ่อ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ"หญิงสาวถามชื่อชายหนุ่มเพราะตั้งแต่ตอนเช้าเธอยังไม่รุ้จักชื่อเขาเลย

"อ่อ เราชื่อเฟิร์สน่ะ"ชายหนุ่มตอบ

และทั้งคู่ก็เดินคุยกันไปจนถึงหน้าโรงเรียนแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนมารับหญิงสาวชายหนุ่มจึงถือโอกาศไปส่งหญิงสาวที่บ้านแทน

ณ บ้านของนิคโคลติน

ชายหนุ่มที่กำลังนั่งดูทีวีที่ห้องนั่งเร่นเมื่อได้ยินเสียงรถจึงรีบเดินออกมาดูแต่ก็เห็นหญิงสาวกับบ้านมากับไอร่เด็กน้อยเมื่อกลางวันก็หัวร้อนรีบเดินเข้าบ้านไปยังไม่รีรอ

"ขอบคุณมากน่ะที่มาส่ง"หญิงสาวเมื่อลงจากรถก็กล่าวขอบคุณและรีบเดินเขาบ้านแต่ก็เจอนิคโคลตินเสียก่อน

"ไง ไปถึงไหนกันมาหล่ะ"ชายหนุ่มที่โมโหจึงฝาดคำพูดอันหยาบคายใส่หญิงสาวที่เดินเข้ามา

"ค่ะ"หญิงถึงกับงงจึงเอ่ยถามอีกรอบ

"ฉัน ถามว่าไปถึงไหนกันมาแล้ว"ชายหนุ่มตะคอกใส่หญิงสาวอย่างเดือดดาล

"ไม่ใช่น่ะค่ะ"หญิงสาวที่กำลังจะแก้แต่ชายหนุ่มกับไม่ฟังและด่าทอหญิงสาวด้วยคำพูดแสนร้ายกาจ

"หึ ฉันนี้คิดผิดจริงๆ ไม่น่ารับคนอย่างเธอมาเลี้ยงเลยจริง แค่วันแรกขนาดนี้แล้วแล้วต่อไปจะเป็นยังไง ทำอะไรก็คิดถึงหน้าฉันบ้างสิ"ชายหนุ่มพูดไปอย่างโมโหแต่เมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาวกับพูดไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

"ถ้าคุณป๋าลำบากใจ ส่งหนูกลับบ้านเอื้ออารีก็ได้ค่ะ"หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา

"ไม่ต้อง ขึ้นห้องไปซ่ะ"ชายหนุ่มเมื่อได้ยินหญิงสาวพูดอย่างงั้นก็ยิ่งโมโหไปใหญ่ไ

เมื่อมะลิขึ้นมาบนห้องก็เอาแต่ร้องไห้จนเผบอกหลับไปตื่นมาอีกทีก็สองทุ่มกว่าเธอจึงตัดสินใจอาบน้ำและเข้านอนเลยไม่บงไปกินข้าวที่มีคนนั่งรอเพื่อกินข้าวพร้อมเธอแต่ก็ไร้วี่แววชายหนุ่มจึงตัดสินใจไม่กินข้าวเข้าห้องและอาบน้ำเข้านอนเช่นกันแต่แล้วชายหนุ่มก็นอนไม่หลับเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยที่เตฌมไปด้วยน้ำตาตอนเขาต่อว่าเธอแต่เธอไม่เถียงเขาเลยแม้สักนิดชายหนุ่มรู้สึกผิดมากและก็กลัวกลัวว่าเธอจะหนีเขาไปเขาคงอยู่ไม่ได้แน่ๆหากขาดเธอเพราะแค่นี้เขาก็ห่วงเธอจนแถบแย่

ตอนเต็มจร้าาาา