ยัยขอทานสกปรก

เอิงเอย....

ในขณะที่ฉันยืนฟังคำดูถูกจากกลุ่มคนที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกจู่ๆพวกเธอเหล่านั้นก็เลิกสนใจหาเรื่องดูถูกฉันแล้วหันไปสนใจใครอีกคนที่กำลังเดินตรงเข้ามามันทำให้ฉันต้องหันไปมองตามอย่างช่วยไม่ได้แม้จะไม่ได้ตั้งใจหันไปมองเลยก็ตาม

"อ๊ายยย นั่นธีร์ใช่มั้ยอ่ะพวกแกดูซิ"

"ใช่ ใช่ธีร์จริงๆด้วย กรี๊ดดดด"

"โอ๊ยดีใจจังที่ได้เจอ ไม่คิดว่าจะได้เจอวันนี้ สงสัยมารายงานตัวนักศึกษาใหม่เหมือนกัน"

"อย่างธีร์เค้าไม่ต้องมารายงานตัวก็ได้มั้งพวกแกอย่าลืมสิว่ามหาลัยนี้เป็นของครอบครัวธีร์เค้านะ"

"เออ นั่นสิลืมไปเลย ว่าแต่เค้ามาทำไมก็ไม่รู้นะ"

ส่วนชายหนุ่มที่กำลังถูกพูดถึงกำลังเดินหน้าตึงบอกบุญไม่รับเข้ามายังตึกอำนวยการโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเขาเดินผ่านกลุ่มนักศึกษาสาวที่พากันจ้องมองเขาราวกับว่าเขาคือดารานักร้องไอดอลเกาหลี ตอนนี้อารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีเพราะถูกบังคับให้มารายงานตัวนักศึกษาใหม่เหมือนนักศึกษาคนอื่นๆทั้งที่จริงๆแล้วเขาไม่จำเป็นต้องมาก็ได้เพราะถึงยังไงมหาลัยแห่งนี้ก็เป็นของครอบครัวเขาแต่เพราะคำสั่งของคุณย่าเจ้าของตัวจริงบังคับให้เขามาเขาก็เลยต้องมาเพราะไม่งั้นเขาจะถูกยึดรถคันโปรดที่เพิ่งได้มาไม่กี่วัน

"แม่งเอ้ยมองเหี้ยอะไรกูนักหนาวะรำคาญชิบหาย" เขาสถบในใจเพราะตั้งแต่ลงจากรถมาจนเดินขึ้นตึกมีแต่คนจ้องมองเขาตลอดเวลาบางคนมีเดินตามบางคนส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดตามหลังจนน่ารำคาญเขาถึงกับต้องหันไปมองด้วยสายตาเอาเรื่องจนนักศึกษาผู้หญิงเหล่านั้นถอยห่างออกไปเมื่อเจอสายตาดุดัน

ธีร์...

"ถอยไปดิ๊ยืนขวางทางอยู่ได้" ผมบอกกับผู้หญิงคนนึงที่ยืนขวางทางเดินไม่ยอมขยับตัวไปไหนยังเอาแต่จ้องหน้าผม แม่งคนกำลังรีบๆอยู่

"........."

"หูตึงรึไงวะบอกให้ถอยไป โว๊ะ!!!" ผมเอามือผลักยัยนั่นให้พ้นทางแล้วเดินต่อให้พ้นทาง

"โอ๊ย" เสียงร้องที่ได้ยินทำให้ผมต้องหันกลับไปมองก็เห็นยัยนั่นที่ผมผลักเมื่อครู่นั่งอยู่ที่พื้นเอามือกุมข้อศอกตัวเองเอาไว้

"หึ" อ่อยอ่ะดิแบบนี้นึกว่าผมไม่รู้หรือไงมุกนี้ผมเจอมาจนชินคงอยากให้ผมเข้าไปช่วยล่ะสิ หึอย่าหวังเลยว่าผมจะช่วยถึงผมจะเป็นคนทำให้ยัยนี่ล้มก็เหอะ ผมมองหน้ายัยนั่นที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมอย่างนึกรังเกียจเพราะดูสารรูปแล้วน่าจะมาสมัครงานเป็นพวกแม่บ้านมากกว่าเป็นนักศึกษา ผมมองดูเสื้อผ้าที่ยัยนี่ใส่แล้วรู้สึกขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูกผ้าขี้ริ้วบ้านผมยังดูดีกว่านี้เลย  และพอมานึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่มือของผมไปโดนเนื้อตัวเสื้อผ้ายัยนี่นี่หว่า คิดแล้วก็รู้สึกคันมือขึ้นมาทันทีผมรีบมองหาขวดแอลกอฮอล์ที่ทางมหาลัยตั้งไว้ตามจุดต่างๆพอเห็นก็รีบเดินไปกดเทลงฝ่ามือแล้วเช็ดถูจนทั่วมือ

"สกปรก" ผมสถบออกมาอย่างรังเกียจและหงุดหงิดก่อนจะก้าวขาออกไปจากตรงนี้

"มารายงานตัวแล้วเหรอครับคุณธีร์" พอผมเดินเข้ามาในห้องก็เจอกับอาคเชนทร์ซึ่งเป็นผู้อำนวยการของมหาลัยแห่งนี้ลุงคเชนทร์เป็นคนสนิทของย่าผมเองที่ท่านขอให้มาช่วยดูแลช่วยบริหารงานในมหาลัยแห่งนี้ที่ก่อตั้งมานานหลายสิบปี 

"ถ้าไม่มาแล้วคุณลุงจะเห็นผมยืนอยู่ตรงนี้ไหมล่ะครับ"

จากนั้นผมก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้อย่างไม่สบอารมณ์ซึ่งบนโต๊ะมีเอกสารที่ผมต้องเซ็นซึ่งอันที่จริงเอกสารพวกนี้ให้คนเอาไปให้ผมเซ็นที่บ้านก็ได้ไม่เห็นจำเป็นต้องให้ผมลากสังขารมาถึงที่นี่เลย นั่นเป็นเพราะผมถูกคุณย่าซึ่งท่านเป็นญาติเพียงคนเดียวของผมที่เหลืออยู่บังคับให้ผมมาท่านบอกว่าผมควรจะทำตัวให้เหมือนนักศึกษาคนอื่นๆอย่าทำตัวเหนือคนอื่นถึงจะเป็นหลานของท่านซึ่งเป็นเจ้าของมหาลัยแต่ก็ต้องทำตามกฎระเบียบของมหาลัยอย่างไม่มีข้อยกเว้น ไอ้ตอนแรกผมก็กะจะทำเนียนไม่มาแกล้งป่วยไม่สบายปวดหัวตัวร้อนแต่เหมือนคุณย่าจะรู้ทันท่านให้พ่อบ้านยึดกุญแจรถซูเปอร์คาร์ลูกรักที่ผมเพิ่งได้เป็นของขวัญวันเกิดมาไม่กี่วันท่านบอกว่าถ้าไม่สบายก็ไม่ต้องใช้รถให้นอนอยู่ที่บ้านนี่แล่ะจนกว่าจะหาย แต่เพราะวันนี้ผมนัดพวกเพื่อนของผมเอาไว้ที่ผับไงผมก็เลยต้องลากสังขารมาที่นี่

"เรียบร้อยแล้วครับ เชิญคุณธีร์กลับได้ครับ"

"หึ" ผมมองหน้าลุงคเชนทร์อย่างไม่สบอารมณ์เพราะแค่เซ็นเอกสารแค่สองสามแผ่นไม่ถึงห้านาทีมันใช่เรื่องที่ผมต้องเสียเวลาขับรถมาเป็นชั่วโมงไหมล่ะ

ผมที่กำลังจะเปิดประตูออกไปก็ชนเข้ากับใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงประตู

ปึ่ก!!!  

"โอ๊ย"  ยัยนี่อีกแล้ว อะไรนักหนาวะ คนที่ผมชนก็คือยัยขอทานที่ผมผลักจนล้มก่อนหน้านี้ยังไงล่ะแต่รอบนี้ไม่ล้มคงเป็นเพราะไม่รู้ว่าจะเป็นผมมั้งถ้ารู้ว่าเป็นผมยัยนี่ก็คงจะสำออยแกล้งล้มลงไปอีก ยัยนั่นเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม

"มองไรวะ" ผมถามอย่างหาเรื่องเพราะไม่ชอบหน้าเท่าไหร่ ผู้หญิงอะไรเนื้อตัวสกปรกมอมแมมยังกับขอทาน 

"เอ่อ เปล่าเราไม่ได้มอง"

"ก็เห็นอยู่ว่ามองยังจะเถียง"

"เอ่อ เราขอโทษ"

เอิงเอย.....

ฉันเอ่ยขอโทษคนตรงหน้าทั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองไม่ผิดเขาเปิดประตูพรวดพราดออกมาชนฉันเองทั้งที่ฉันยืนอยู่เฉยๆ หลังจากที่เขาก็เดินจากไปฉันก็อดหันไปมองตามหลังเขาไม่ได้ด้วยความรู้สึกแปลกๆในหัวใจเพราะเมื่อกี้ตอนที่เขาเปิดประตูออกมาแล้วชนกับฉัน ฉันชนเข้ากับแผงอกของเขาเต็มๆกลิ่นตัวของเขาที่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสูดดมฉันยอมรับว่าตัวเขาหอมมากและที่สำคัญมันเหมือนกับว่าเขากอดฉันโดยที่เขาไม่รู้ตัวหรือฉันคิดเข้าข้างตัวเองก็ไม่รู้มันทำให้ใจของฉันสั่นไปหมดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาชื่อธีร์ ฉันรู้เพียงเท่านี้   หลังจากนั้นฉันก็เข้าไปรายงานตัวกับท่านผู้อำนวยการเพราะเจ้าหน้าที่บอกให้ฉันมาที่นี่แทนที่จะไปลงทะเบียนเหมือนนักศึกษาคนอื่่นๆนั่นเป็นเพราะฉันเป็นนักศึกษาที่ได้รับทุน

"ยินดีต้อนรับสู่มหาลัยของเรานะ" ท่านผู้อำนวยการบอกกับฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและใจดี

"หนูขอบคุณมากๆเลยนะคะที่ท่านให้ทุนหนูได้เรียนต่อหนูสัญญาว่าจะตั้งใจเรียนให้สมกับที่ทางมหาลัยให้ทุนหนูมาค่ะ"

หลังจากรายงานตัวเสร็จฉันก็เดินออกมาจนถึงหน้าป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่หน้ามหาลัย ฉันนั่งพักเหนื่อยและตั้งหลักเพื่อหาหอพักซึ่งฉันคิดว่าจะหาที่มันใกล้ๆมหาลัยเพื่อสะดวกในการเดินทาง ฉันเหลียวซ้ายมองขวาเพื่อหาหนทางว่าจะไปหางไหนดีจนเห็นซอยเล็กๆใกล้ๆเห็นรถมอเตอร์ไซค์เลี้ยวเข้าเลี้ยวออกตลอดเวลาพอฉันเดินมาถึงหน้าปากซอยก็เห็นป้ายหอพักติดเต็มไปหมดนั่นแสดงว่าแถวนี้นักศึกษาอยู่กันเยอะแน่ๆ ฉันเดินมาเรื่อยๆเพื่อหาหอพักที่ราคาไม่แพงและปลอดภัย ฉันเดินหาอยู่หลายชั่วโมงแต่ก็ไม่มีที่ถูกใจ ถูกใจในที่นี้ของฉันก็คือราคาถูกและปลอดภัย แต่เท่าที่เดินหาดูมันมีแต่ราคาแพงๆทั้งนั้น จนกระทั่งฉันเดินเข้ามาจนสุดซอยก็เจอกับป้ายห้องว่างให้เช่าราคาสองพันห้าร้อยบาท ฉันไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปติดต่อทันที และในที่สุดฉันก็ได้ที่นอนแล้วมีห้องว่างเหลืออยู่หนึ่งห้องพอดีป้าเจ้าของหอบอกว่าเพิ่งมีคนย้ายออกไปเมื่อสองวันก่อนนี้เองเพราะปกติจะเต็มตลอดทั้งปี ฉันดีใจมากที่หาหอพักได้เพราะไม่อย่างงั้นฉันคงจะต้องไปหาที่นอนที่ไหนสักแห่งซึ่งอาจจะต้องกลับไปที่สถานีขนส่งอีกรอบ หลังจากจ่ายเงินค่าเช่าพร้อมค่ามัดจำฉันก็ขนของเข้าห้อง สภาพห้องก็สมราคาแม้จะดูเก่าไปหน่อยแต่ก็สะอาดมีห้องน้ำในตัวแค่นี้ฉันก็อยู่ได้แล้ว 

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จฉันก็จัดข้าวของเสื้อผ้าให้เข้า ที่โชคดีที่หอพักที่นี่มีที่นอนมีตู้เสื้อผ้าโต๊ะเขียนหนังสือให้มันก็เลยทำให้ฉันประหยัดเงินไปได้เยอะ  จากนั้นฉันก็เอาเงินที่มีอยู่ออกมานับดูว่าเหลืออยู่เท่าไหร่พอนับแล้วเหลือแค่ไม่กี่พันฉันต้องรีบหางานทำให้เร็วที่สุดเพราะไม่อย่างงั้นฉันคงไม่มีเงินจ่ายค่าหอเดือนหน้า แม้ว่าก่อนหน้านี้พ่อบอกว่าสิ้นเดือนพ่อจะส่งเงินค่าใช้จ่ายมาให้แต่ฉันบอกพ่อว่าไม่ต้องส่งมาให้ฉันฉันจะทำงานหาเงินใช้เองและฉันจะส่งไปให้ท่านใช้ด้วยเพราะฉันรู้ว่าพ่อมีค่าใช้จ่ายเยอะไหนจะค่าน้ำค่าไฟไหนจะค่าเทอมของสายพินที่ต้องเข้าเรียนโรงเรียนเอกชนอีก ไม่ว่าจะทำงานได้เงินมากน้อยแค่ไหนฉันก็จะส่งเงินกลับไปให้พ่อใช้เพื่อแบ่งเบาภาระของท่าน