NC+

เอิงเอย....

วันต่อมาฉันตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปหางานทำ ฉันเริ่มต้นหาจากในซอยที่ฉันพักเผื่อโชคดีจะได้ไม่ต้องเสียเงินนั่งรถไปทำงานไกลๆ 

รับสมัครพนักงานจัดดอกไม้

ฉันอ่านป้ายรับสมัครงานที่ติดอยู่ตรงกระจกหน้าร้านขายดอกไม้ซึ่งอยู่ตรงข้ามอีกฟากหนึ่งของถนนเป็นร้านที่หรูหราพอสมควร แต่ฉันไม่มีประสบการณ์นี่สิเขาจะรับฉันไหม ถามว่าฉันเคยจัดดอกไม้ไหมก็เคยมาบ้างเพราะเวลาที่โรงเรียนมีงานประจำปีหรืองานอะไรก็ตามแต่ฉันจะไปช่วยคุณครูจัดดอกไม้ทุกงานแต่นั่นมันเป็นการจัดดอกไม้ในโรงเรียนจัดแบบเด็กนักเรียนจัดแต่นี่เป็นร้านใหญ่โตเขาจะรับหรือเปล่า แต่ไม่ลองก็ไม่รู้ ฉันรวบรวมความกล้าก่อนที่จะเดินข้ามถนนเพื่อเข้าไปสมัครงาน และด้วยความเร่งรีบไม่มองทางทำให้....

ปิ้นนนนนนนนนนนนนนน     

"กรี๊ดดดดดดด" ฉันกรีดร้องอยู่ตรงกลางถนนเมื่อจู่ๆก็มีรถยนต์สีดำคันหรูคันนึงขับมาด้วยความเร็วเหมือนจะชนฉันด้วยความที่ฉันตกใจทำให้ฉันหยุดยิ่งอยู่กับที่ขาไม่กล้าที่จะขยับไปไหนฉันหลับตาแน่นคิดว่าไม่รอดแน่ฉันต้องถูกรถชนแน่ๆ

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด 

ปึ้ง!!!!! เสียงปิดประตูรถดังขึ้นพร้อมกับคำพูดหยาบคาย

"แม่งเอ้ยยยเดินยังไงไม่ดูรถวะ!!!! อยากตายรึไงห๊ะ!!!! กูไม่อยากเข้าไปนอนในคุกข้อหาขับรถชนคนตายนะเว้ย!!!!" เสียงของผู้ชายที่รู้สึกคุ้นหูทำให้ฉันรีบลืมตาขึ้นมาดู

"ธีร์"

"ยัยขอทาน!!!"

ธีร์...

"เป็นยังไงบ้างคะพี่ธีร์" นิดหน่อยลูกพี่ลูกน้องของผมก้าวลงจากรถแล้วถามเพราะเมื่อกี้เธอก็นั่งอยู่บนรถกับผม

"ไม่เป็นยังไงแค่เกือบจะได้ชนคนตายก็เท่านั้นเอง" ผมบอกอย่างหัวเสียหงุดหงิดเพราะยัยขอทานที่ยืนตัวสั่นมองหน้าผมเหมือนตัวประหลาด ไม่คิดว่าจะมาเจอยัยนี่ โลกอะไรจะกลมขนาดนี้ เมื่อวานก็เจอวันนี้ก็ยังมาเจออีกเห็นหน้าละอารมณ์เสีย

"เอ่อไม่ทราบว่าคุณเป็นยังไงบ้างคะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" นิดหน่อยเดินไปถามยัยนั่นที่ยังยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้ารถเพราะคิดว่าเมื่อกี้ผมอาจจะไปเฉี่ยวยัยนั่นเข้า โชคดีนะที่ผมแตะเบรคไว้ได้ทันไม่อย่างงั้นตอนนี้ผมต้องไปนั่งอยู่บนโรงพักถูกจับข้อหาขับรถโดยประมาททำให้ผู้อื่นได้รับบาดเจ็บหรืออาจจะตาย 

"มะ ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันเดินไม่ดูทางขอโทษจริงๆค่ะ " ยัยนั่นเอ่ยขอโทษพร้อมกับมองมาที่ผมแต่ผมไม่ได้สนใจจนยัยนั่นพาตัวเองเดินข้ามถนนไป

เอิงเอย...

ฉันเอ่ยขอโทษเพราะเรื่องนี้ฉันผิดเองที่ข้ามถนนไม่ดูรถ แววตาของเขาที่มองฉันมันไม่ต่างจากเมื่อวานเลยสักนิด เหมือนเขาจะไม่ชอบหน้าฉันสักเท่าไหร่ทั้งที่ฉันก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้มีแต่เขาที่ชนฉันจนล้มคำขอโทษสักคำยังไม่มีแต่ก็ช่างมันเถอะฉันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมายแค่ปวดข้อศอกนิดหน่อยที่ไปกระแทกพื้น

หลังจากนั้นฉันก็รีบข้ามถนนมายังฝั่งตรงข้ามเพื่อไปยังร้านขายดอกไม้

"มาสมัครงานใช่ไหมรอแป๊บนะ" ตอนนี้ฉันมานั่งอยู่ที่ร้านดอกไม้เพื่อสมัครงานฉันหวังว่าพี่เขาจะรับฉันนะเพราะดูเหมือนพี่เขากำลังยุ่งมากแต่ไม่มีคนช่วยเลย

"ได้ค่ะ" ฉันตอบพี่เจ้าของร้าน จากนั้นฉันก็นั่งมองพี่เขาจัดดอกไม้อย่างรีบเร่งไหนจะรับโทรศัพท์ซึ่งน่าจะเป็นลูกค้า ฉันเห็นว่าพี่เขายุ่งมากก็เลยอาสาเข้าไปช่วย

"ให้หนูช่วยนะคะ"

"อื้มขอบใจนะ วันนี้พี่ยุ่งมากเลยลูกค้าโทรมาสั่งดอกไม้ทั้งวัน" จากนั้นฉันก็ช่วยเป็นลูกมือพี่เขาคอยหยิบจับนั่นนี่เท่าที่พอจะทำได้ โชคดีที่ฉันพอจะมีความรู้อยู่บ้างว่าอะไรเป็นอะไรรู้ว่าอะไร ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงช่อดอกไม้หลายสิบช่อก็ถูกจัดส่งเรียบร้อย

"ขอบใจนะที่ช่วยพี่ไม่อย่างงั้นคงส่งให้ลูกค้าไม่ทันแน่ๆ" ฉันยิ้มให้พี่เจ้าของร้านแทนคำตอบ

"เอ้อว่าแต่เรามาสมัครงานจะทำเป็นfull timeหรือว่าpart timeล่ะ"

"ขอเป็นpart timeค่ะเพราะเอยต้องเรียนด้วย"

"อื้มโอเคว่าแต่เอยเรียนที่ไหนล่ะ"

"มหาลัยKค่ะ"

"อ้าวก็ใกล้ๆนี่น่ะสิ แล้วเราพักอยู่ที่ไหนล่ะ"

"อยู่ท้ายซอยค่ะ"

"ดีเลย จะได้สะดวกเวลามาทำงาน"

"ตกลงพี่รับเอยแล้วใช่มั้ยคะ" ฉันถามอย่างตื่นเต้น

"ใช่จ๊ะ"

"แต่เอยจัดดอกไม้ไม่ค่อยเป็นนะคะ"

"คนเราไม่มีใครเป็นมาตั้งแต่เกิดหรอก ฝึกไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็จัดเป็นเองแล่ะเมื่อก่อนพี่ก็จัดไม่เป็นจัดไม่สวยอาศัยว่าฝึกเอาน่ะ ทำทุกวันจัดทุกวันเดี๋ยวก็ทำเป็นเชื่อพี่"

"ขอบคุณนะคะที่พี่ให้โอกาสเอย เอยสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุดค่ะ" ฉันไหว้ขอบคุณพี่ขวัญที่ให้โอกาสฉันรับฉันเข้าทำงาน

"พี่เชื่อว่าเราทำได้อยู่แล้ว" หลังจากนั้นพี่ขวัญก็บอกรายละเอียดของการทำงานว่าฉันต้องเข้างานกี่โมงเลิกงานกี่โมงพร้อมกับบอกค่าจ้างที่ฉันได้เป็นรายชั่วโมงวันนึงก็ได้หลายร้อยอยู่ถ้าใช้อย่างประหยัดฉันก็จะมีเงินส่งให้พ่อ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกฉันตื่นเต้นมากมองดูตัวเองในชุดนักศึกษาถูกระเบียบฉันไม่ลืมที่จะบอกกับแม่ผ่านรูปถ่ายของท่าน

"แม่คะวันนี้เอยได้เป็นนักศึกษาเต็มตัวแล้วนะ แม่เห็นมั้ยเอยใส่ชุดนักศึกษาเหมือนที่แม่เคยบอกว่าอยากเห็นเอยใส่ เอยจะตั้งใจเรียนนะคะเอยจะเอาปริญญามาฝากแม่ให้ได้แม่รอเอยนะ" ฉันพูดกับแม่ด้วยรอยยิ้มสดใสแม้ในใจจะรู้สึกเหว่ว้าไม่มีใคร

ฉันใช้เวลาเดินไปมหาลัยแค่ห้านาทีเท่านั้นและพอไปถึงฉันก็รู้สึกถึงความวุ่นวายเพราะวันนี้มีนักศึกษาหลายร้อยหลายพันคนเดินกันขวักไขว่เต็มไปหมดทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องไหนจะรถที่ทยอยกันขับเข้ามาจนรถติด ฉันรีบเดินไปยังตึกบริหารซึ่งเป็นคณะที่ฉันเรียนโชคดีที่วันนั้นฉันจำได้ว่ามันตั้งอยู่ตรงไหนทำให้ฉันไม่ต้องเสียเวลาเดินหาเหมือนวันที่มารายงานตัว

เดินมาสักพักฉันก็รู้สึกปวดเบาฉันรีบมองหาป้ายว่าทางไปห้องน้ำมันไปทางไหนพอเจอก็รีบเดินเข้าไปทันที

หลังจากทำธุระเสร็จฉันกำลังจะเปิดประตูเสียงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นซึ่งน่าจะมาจากห้องข้างๆ

ปึ่ก!!!!! ปึ่ก!!!!! ปึ่ก!!!!!! ปึ่ก!!!!!!  ผนังห้องน้ำฝั่งที่ฉันอยู่มันสั่นไปตามแรงกระแทกของคนที่อยู่อีกห้อง

"อ๊ะ อ๊ะ แรงๆค่ะ น้องธีร์ อ๊ะ อ๊ะ พี่เสียวจังค่ะ"  ธีร์งั้นเหรอจะใช่เขาหรือเปล่า แต่อาจจะไม่ใช่เขาคงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอกมั้ง แต่....

"ซี๊ดดด อื่มมมมม จะเอาแรงกว่านี้อีกเหรอ" เสียงของเขาฉันจำได้แม้จะไม่เห็นตัวแต่ฉันก็จำน้ำเสียงติดหยิ่งและเย็นชาหน่อยๆของเขาได้แม้จะเจอกันแค่สองครั้งก็ตาม นี่เขากำลังทำเรื่องอย่างว่าในมหาลัยงั้นเหรอฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ แต่พอมาคิดดูเขาเป็นหลานเจ้าของมหาลัยนี่นาเขาถึงกล้าทำแบบนี้โดยไม่กลัวว่าจะถูกไล่ออกสินะ

"อ๊ะ ค่ะพี่ชอบแบบแรงๆ น้องธีร์เอาพี่แรงๆได้เลยค่ะพี่อยากเสียวมากกว่านี้" 

"ร่านเหมือนกันนะครับพี่น่ะ"

"พี่ร่านแค่กับน้องธีร์คนเดียวค่ะ"

"หึ ถ้าร่านขนาดนี้ผมจะสนองให้ถึงใจเลยครับคนสวย"

ปั่ก!!!!  ปั่ก!!!!! ปั่ก!!!! ปั่ก!!!!!

"อ๊ายยย อ๊ายยยย  เสียว ฮือออ เสียว อ๊ะ อ๊ายยย น้องธีร์พี่จะเสร็จ น้องธีร์ อื้ออออ กรี๊ดดดดดดดดดดด" 

"อ่าาาาาส์ แตกแล้ว"  ฉันยืนตัวสั่นใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะเสียงครวญครางของคนทั้งคู่ที่ดังลอดเข้ามาให้ห้องที่ฉันยืนทำเอาฉันทำอะไรไม่ถูกเกิดมาอายุ19ปีไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน ฉันอยู่ในห้องน้ำเป็นเวลาหลายสิบนาทีโดยที่ไม่กล้าที่จะเดินออกไปเพราะกลัวเสียงเปิดประตูจะทำให้คนทั้งคู่รู้ว่าห้องข้างๆมีคนอยู่ จนกระทั่งทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเงียบลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันยืนรออีกสักพักเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครอยู่แล้วก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกมาฉันภาวนาว่าจะไม่เจอใคร

"อ๊ะ ธีร์!!!" แต่เหมือนคำขอร้องของฉันจะไม่สัมฤทธิ์ผลพอฉันเปิดประตูออกมาก็เจอกับธีร์ที่ยืนกอดอกพิงอ่างล้างมือฝั่งตรงข้ามประตูห้องน้ำเขามองมาตรงที่ฉันยืนอยู่เหมือนเขารออยู่ก่อนแล้ว

"เธออีกแล้ว???" เขาพูดพร้อมกับจ้องหน้าฉันเหมือนหาเรื่อง