ตอนที่ 13 สวนสนุก

ทุกสายตาแอบชำเลืองมองสองร่างที่เดินเข้าสำนักงาน ผู้เป็นพ่อที่จูงมือลูกชายเดินผ่านหน้าประชาสัมพันธ์ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ผิดกับเจ้าตัวเล็กที่กวาดสายตามองรอบบริเวณอย่างตื่นเต้นถึงแม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่มานั่งเล่นในห้องทำงานของพ่อระหว่างที่รอให้แม่กลับถึงบ้าน

          พนักงานสาวต่างสุมหัวซุบซิบหลังจากเจ้านายหนุ่มเดินลับตาไป ครั้นจะหาคำตอบจากคนสนิทอย่างเทวาก็คว้าน้ำเหลว

“อยากรู้ก็ถามบอสเองสิครับ?”

“ลูกบอสหรือเปล่า?

“แต่บอสยังไม่ได้แต่งงานนี่นา”

“โอ๊ย…ไม่แต่งงานก็มีลูกได้”

“แล้วแม่เด็กล่ะ มีใครเคยเจอสักครั้งหรือยัง?”

“ไม่เคยนะ”

“ทำไมไม่ลองถามเด็กดูล่ะ”

“เธอก็เดินเข้าไปถามสิในห้องบอสน่ะ”

“พูดเป็นเล่น” และต่างเดากันไปต่างๆ นานาอย่างสนุกปาก

และแน่นอนว่าเรื่องนี้ถึงหูลลิตาอยู่แล้วจากที่ผูกมิตรกับเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ไว้ขอให้ส่งข่าวหากมีความเคลื่อนไหวของภูวดล

เจ้าหน้าที่การเงินวางแฟ้มรายงานการเบิกจ่ายประจำเดือนที่สูงผิดปกติบนโต๊ะทำงานประธานหนุ่ม พร้อมทั้งอธิบายรายละเอียดคร่าว ๆ ที่อยู่ในแฟ้มให้เจ้านายฟัง

“พ่อครับ”

“ภูต่อเสร็จแล้วนะครับ พ่อมาดูเร็ว”

เสียงที่กำลังรายงานเจ้านายอยู่สะดุดทันที และหันไปมองเด็กชายตาแป๋วที่กำลังเดินตรงมา

ภูวดลละสายตาจากแฟ้มตรงหน้ามองไปตามเสียงเรียกพร้อมกับร่างเจ้าตัวเล็กที่เดินมาถึงโต๊ะทำงานของพ่อ หลังจากนั่งต่อจิ๊กซอว์อยู่อีกมุมที่มีพาร์ทิชั่นกั้นอยู่

“พ่อทำงานอยู่ครับ เสร็จแล้วเดี๋ยวไปดูนะ”

บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มบางๆ ส่งให้ และหันกลับมาฟังรายงานต่อพร้อมกับรอยยิ้มที่เลือนหายไปแทนที่ด้วยความเคร่งขรึมทันที เจ้าหน้าที่สาวรายงานต่อจนเสร็จก็ค้อมศีรษะเดินออกห้องไป

“พ่อ?”

เธอทวนสิ่งที่ได้ยินในห้องเมื่อครู่ พร้อมรอยยิ้มที่มุมปากดวงตาไหวระริกตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่เดินแกมวิ่งอย่างเร่งรีบ สุดท้ายเธอก็เป็นคนแรกที่รู้ว่าเด็กที่อยู่ในความสนใจของพนักงานตอนนี้เรียกบอสว่า “พ่อ”

“พ่อเหรอ?”

“ใช่”

“แล้วบอสก็แทนตัวเองว่า…พ่อ…ด้วย” เธอยืดยกเล่าอย่างภาคภูมิใจกับข้อมูลที่ได้มา

และเรื่องนี้ก็ขยายออกเป็นวงกว้างในวงสนทนาของพนักงานในบริษัทอย่างรวดเร็ว

ภูวภัสตื่นเต้นจนนอนไม่หลับที่รู้ว่าพรุ่งนี้พ่อจะพาไปเที่ยวสวนสนุกในช่วงปิดเทอมและขอให้พ่อนอนค้างด้วยกันในคืนนี้

“แม่ครับให้พ่อดลนอนที่บ้านทุกวันไม่ได้เหรอครับ? ทำไมต้องอาทิตย์ละสามวันด้วย”

หลังจากที่เธอเพิ่มสิทธิ์ให้เขาแล้วจากสองวันเป็นสามวันแต่เจ้าตัวเล็กก็ยังไม่พอใจ

“….”

มุกดาที่ทำตาปริบ ๆ ไม่รู้จะตอบลูกยังไง

“ภูอยากให้พ่อกับแม่นอนกับภูด้วย ทำไมถ้านอนกับพ่อต้องไม่ได้นอนกับแม่ ถ้านอนกับแม่ก็ไม่ได้นอนกับพ่อ น้ำขิงยังนอนกับพ่อแม่ที่เตียงเดียวกันได้เลยครับ”

“….”

นิ่งเงียบทั้งพ่อและแม่

“นะครับแม่มุก…ภูอยากให้พ่ออยู่ด้วยทุกวัน” อ้อนตาแป๋ว

“เอ่อ…แต่พ่อคงอยู่ด้วยทุกวันไม่ได้หรอกค่ะ ที่นี่บ้านเราไม่ใช่บ้านพ่อ พ่อก็ต้องกลับบ้านตัวเองด้วย”

เด็กน้อยนทำหน้างงกับคำพูดที่ฟังไม่ขึ้นของผู้เป็นแม่ได้แต่ทำหน้าเศร้า

ภูวดลที่รู้สึกสงสารเจ้าตัวเล็กจับใจจากแววตาที่สื่อออกมา แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะช่วยลูกให้สมหวังได้ยังไง เขาเองมีพ่อมีแม่ครบในช่วงเยาว์วัยมันช่างเป็นความสุขที่สุดวิเศษในความทรงจำที่แสนอบอุ่นนั้น คนขาดความรักที่เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่อย่างเธอจะเข้าใจอะไรได้ แต่เอาไว้ค่อยคิดหาวิธีอีกครั้งก็แล้วกัน

ตุ๊กตาซุบเปอร์ฮีโร่เดินได้ตัวใหญ่ที่ยืนรอต้อนรับเด็กๆ ที่หน้าประตูทางเข้าสวนสนุกสร้างความตื่นเต้นให้ภูวภัสไม่น้อย ใช่ช่วงเช้าของวันหยุดสุดสัปดาห์และเป็นช่วงปิดเทอมจึงเนืองแน่นไปด้วยผู้คนสร้างบรรยากาศคึกคักสนุกสนาน

เสียงกรีดร้องและหัวเราะจากการเล่นเครื่องเล่นมากมายที่แว่วมาให้ได้ยินจากรอบทิศทาง ประสานกับเสียงเพลงจังหวะครื้นเครงจากโซนกิจกรรมครอบครัวสร้างความตื่นเต้นให้ไม่แพ้กัน

หลังจากแลกตั๋วที่จุดบริการเรียบร้อยแล้ว สองมือซ้ายขวาของภูวภัสจูงมือพ่อและแม่วิ่งเข้าไปด้านใน ใบหน้าสดใสของเจ้าตัวเล็กแหงนเงยขึ้นมองรถไฟเหาะด้านบนที่กำลังวิ่งตามรางด้วยความเร็วแววตาที่เปล่งประกายความตื่นเต้นจนเห็นได้ชัด

“แม่ครับภูอยากเล่นอันนั้น ชี้ไปที่รถไฟที่ลอยอยู่บนรางกลางอากาศ”

“ไม่ได้ค่ะภูยังเด็กอยู่เล่นไม่ได้”

“แล้วเด็กเล่นอะไรได้บ้างละครับ พ่อดลครับ” หันมาขอความเห็นจากพ่อ

“เดี๋ยวเดินดูให้ทั่วก่อนไหมชอบอะไรแล้วค่อยเล่น”

“ได้ครับ”

 สามพ่อแม่ลูกเริ่มต้นด้วยการล่องแก่งมินิสำหรับครอบครัว จะให้นั่งกับแม่สองคนก็ไม่เอา ให้นั่งกับพ่อก็ไม่ยอม สิ่งที่เจ้าตัวเล็กต้องการคือต้องมีทั้งพ่อและแม่ ไหน ๆ ก็พาลูกมาแล้วเธอก็ต้องให้ลูกสนุกสมกับภาพที่เขามโนไว้ในหัวตั้งแต่เมื่อวานก็แล้วกัน

ต่อด้วยนั่งรถไฟชมบรรยากาศรอบสวนสนุก และเจ้าตัวเล็กที่ขับรถมินิแข่งกับเด็กคนอื่นๆ ตามด้วยรถไฟมินิบนรางสำหรับเด็ก ๆ และขอแม่เล่นทุกอย่างในโซนเด็กเล็กและเด็กโต แต่ผู้เป็นแม่อนุญาตเฉพาะที่ไม่ผาดโผนจนเกินไปเท่านั้น และดูเหมือนเจ้าตัวเล็กจะไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเอาเสียเลย

“เที่ยงแล้วภูต้องไปกินข้าวก่อนนะลูกเดี๋ยวหมดแรงเสียก่อน”

“ได้ครับ”

ตรงไปยังโซนอาหารที่แทบจะมีทุกอย่างครบครันทั้งสำหรับเด็กและผู้ใหญ่ ระหว่างที่นั่งรออาหารภูวภัสที่พูดไม่หยุดปากสาธยายความรู้สึกของตัวเองระหว่างที่อยู่บนเครื่องเล่น พร้อมบวกความเว่อร์วังเข้าไปจนผู้เป็นพ่อและแม่ที่เผลอหัวเราะออกมาพร้อมกันในความขี้โม้ของเขา

มุกดาที่ฉีกยิ้มกว้างหัวเราะจนเห็นฟันขาวพร้อมเสียงหัวเราะสดใส พร้อมกับภูวดลที่เผลอหัวเราะออกมา สองสายตาบังเอิญหันมาสบกันค้างอยู่ก่อนที่มุกดาจะเฉมองไปทางอื่นค่อย ๆ หุบยิ้มลง พร้อมกับอาหารที่ถูกยกมาวางบนโต๊ะ

“ว้าวน่ากินจัง” เจ้าตัวเล็กที่หิวแต่ยังห่วงเล่น ตาโตเมื่อเห็นเมนูโปรดที่แม่สั่งให้ตรงหน้า

“กินไปก่อนนะเดี๋ยวพ่อมา”

ภูวดลลุกจากเก้าอี้เดินหายไปสักครู่และกลับมาพร้อมแก้วกาแฟสำหรับตัวเอง พร้อมน้ำผลไม้ปั่นอีกสองแก้วสำหรับสองแม่ลูก

“ขอบคุณครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

หลังจากมื้ออาหารกลางวันผ่านไป เลือกผ่อนคลายสบายๆ ด้วยการร่วมเล่นเกมชิงของรางวัลในโซนครอบครัว แต่ผู้เป็นแม่ที่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำปล่อยให้สองหนุ่มไปร่วมสนุกกันเอง

มุกดานั่งพักขาที่ล้าจากการเดินตามเจ้าตัวเล็กที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ กวาดสายตามองรอบบริเวณสวนสนุกที่รายล้อมไปด้วยผู้คน  คู่รักหลายคู่ และหลากหลายครอบครัวที่จูงมือกันเดินผ่านหน้าเธอไป

ผ่อนลมหายใจทิ้งจะมีสักกี่ครอบครัวที่อยู่เพื่อลูกโดยปราศจากความรักเหมือนเธอกับภูวดล มองไปทางไหนก็สื่อได้ถึงความรักที่มอบให้กัน สามีที่อุ้มลูกผู้เป็นภรรยาที่ยกแก้วน้ำป้อนที่ปาก คุณยายที่จูงมือหลานส่วนคุณตาที่ถือกระเป๋าสีหวานให้คุณยาย รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของความสุขที่สัมผัสได้พลอยยิ้มตามความสุขกับภาพตรงหน้านั้น

ชีวิตคนเราจะเอาอะไรมาเพอร์เฟคทุกอย่างคงเป็นไปไม่ได้

“ไม่เป็นไร”

เธอบอกตัวเอง แค่ภูวภัสมีความสุขไม่ว่าพ่อและแม่จะรักหรือไม่รักกันก็ช่างเถอะ สักวันเขาโตขึ้นคงเข้าใจอะไรได้ดีเอง และเดินกลับไปที่จุดนัดเจอ

“แม่ครับ” เด็กชายชูถุงลูกโป่งหลากสีที่เล่นเกมจนได้รางวัลมาอวดแม่

“ภูกับพ่อดลเล่นเกมชนะได้รางวัลเป็นลูกโป่งครับ”

“ว้าว…เก่งจัง”

เธอนั่งลงที่สนามหญ้าข้างเด็กน้อย ภูวดลกำลังปั๊มลมเข้าลูกโป่งให้ลูกที่นั่งลุ้นอยู่ข้าง ๆ

“เอาลูกโตๆ เลยนะครับพ่อดล”

“ได้อยู่แล้ว”

  โป๊ะ!

ลูกโป่งที่แตกเสียงดังในระยะใกล้หู พร้อมคนที่สะดุ้งสุดตัวทั้งแม่และลูก พร้อมเสียงหัวเราะแบบไม่กั๊กสองเสียงประสานกัน

เป็นครั้งแรกของภูวดลที่ได้มองใบหน้าของหญิงสาวในระยะใกล้อย่างพินิจพิเคราะห์ แววตาที่ดุและจริงจังของเธอตอนนี้ส่งประกายแวววาวสดใส รอยบุ๋มที่มุมปากข้างเดียวบวกกับแก้มป่องน่าหยิกของเธอมันทำให้เจ้าของรอยยิ้มดูละมุนน่ารักอย่างปฏิเสธไม่ได้

เพิ่งรู้ว่าภูวภัสถอดแบบรอยบุ๋มนั้นมาจากแม่นี่เองเพียงแต่อยู่คนละข้างเท่านั้น จนเจ้าของรอยยิ้มหันมาเจอสายตาที่ไหลไปกับความคิดของเขามันมีอะไรแปลกๆ บางอย่างที่มุกดารู้สึกได้ เธอหัวเราะค้างเมื่อสบตากับเขา พาลทำอะไรไม่ถูกกับสายตาคมที่มองไม่ยอมหลบนั้น ก่อนจะคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดูดแก้เก้อ กลืนน้ำลงคอและชะงักมองแก้วที่ถืออยู่ในมือ ไม่ใช่แก้วน้ำผลไม้ปั่นของตัวเอง แต่มันเป็นแก้วกาแฟของเขาและรีบวางลงทันที ภูวดลที่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น

“พ่อดล”

เสียงเด็กเตือนให้เขาหันกลับมาอยู่กับการปั๊มลูกโป่งอีกครั้ง

“เดี๋ยวพ่อทำให้ใหม่”

“ห้ามแตกอีกนะครับ เมื่อกี๊ภูตกใจหมดเลย”

พร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ประสานกันของสองพ่อลูก

เมื่อได้ลูกโป่งใบโตสมใจก็ลุกจากที่นั่งพาเจ้าตัวเล็กเดินเล่นต่อ ภูวดลหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดูดจนเกือบหมดแก้วอีกมือจูงภูวภัส มุกดาที่ปรายตามองหลอดในแก้วกาแฟของเขาที่เธอเพิ่งดูดไปเมื่อครู่ก่อนเฉมองไปทางอื่น

รถวิ่งออกจากสวนสนุกก็พลบค่ำแล้ว เนื่องจากเจ้าตัวเล็กที่เอาแต่สนุกไม่มีทีท่าว่าจะอยากกลับแม้แต่น้อยจนผู้เป็นแม่ต้องปะเหลาะอยู่หลายรอบ

“วันนี้ภูสนุกมากเลยครับ วันหลังมาอีกนะครับพ่อดล”

“ไม่เห็นให้รางวัลพ่อเลยที่พามาเที่ยว” พูดอย่างอารมณ์ดี

“พ่อดลอยากได้อะไรครับ?”

“อืม…” ทำท่าครู่นคิด

ทำแก้มป่องขณะที่มือยังกำพวงมาลัยขับรถอยู่ พร้อมกับเจ้าตัวเล็กที่โน้มตัวไปหา มือคล้องคอพ่อโน้มลงมาหอมแก้มฟอดใหญ่

“ภู…พ่อขับรถอยู่ค่ะ” เสียงแม่ที่ดุมาจากเบาะหลัง

“ภูกำลังให้รางวัลพ่อดลครับ” ส่วนคนขับที่ยิ้มทะเล้นกับลูกชาย

“วันนี้พ่อดลนอนที่บ้านกับภูนะครับ”

“….”

ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้เป็นพ่อเพราะรู้ว่าใช้สิทธิ์เกินแล้วในสัปดาห์นี้ มุกดาที่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเขี่ยไปมา

อาหารมื้อค่ำที่กินจากข้างนอกมาเรียบร้อยทำให้แม่ครัวได้มีเวลาผ่อนคลาย เพียงแค่ทำงานบ้านเล็กน้อยเท่านั้น และวันนี้เธอจะไม่ไล่เขากลับสักวันอยากนอนไหนก็นอนอย่างน้อยก็เพื่อภูวภัส และก็เป็นดังนั้นไม่ไล่เขาก็ไม่กลับจริงเสียด้วย

หลังจากอาบน้ำเสร็จภูวดลที่หาชุดนอนไม่เจอ ครั้งก่อนทิ้งลงตะกร้าไว้เธอคงเก็บไปซักให้ ร่างกำยำที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวห่อไว้อย่างหมิ่นเหม่ที่เอวสอบ หยดน้ำเกาะเต็มร่างบึกบึนนั้น ผมเปียกหมาดที่เช็ดอย่างลวกๆ พร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูและสบู่ที่อยู่บนเรือนร่างเขา

“ชุดนอนอยู่ไหน?”

มุกดาชะงักมือที่กำลังกวาดบ้านอย่างขะมักเขม้นอยู่ เงยหน้าขึ้นตามเสียงมองใบหน้าเขาที่จ้องเธออยู่ก่อนแล้ว และเลยลงมาที่แผ่นอกเปลือยเปล่า ยอดอกสีชมพู ไล่ลงมาที่ซิกแพกแน่น ๆ นั้น หยุดอยู่ที่เอวสอบ ขนที่กล้ามท้องใต้สะดือยาวเรียงเป็นแถวลึกลงไปและหายไปใต้ผ้าขนหนู หันขวับหนีทันทีพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำขึ้นมาถึงใบหู

“พับอยู่ในตู้” และแกล้งทำเป็นไม่สนใจกวาดบ้านต่อไป

ภูวดลยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจกับอาการของเธอที่หลุดมาให้เห็น หล่อขนาดนี้ แน่นขนาดนี้ไม่เคลิ้มก็ให้มันรู้ไป และหันหลังเดินกลับเข้าห้องอย่างอารมณ์ดี