ตอนที่ 14 เตียงเดียวกัน

หลังจากทำงานบ้านเสร็จเรียบร้อยหญิงสาวก็อาบน้ำเดินเข้าห้อง วันหยุดที่แสนจะเหนื่อยล้าจากการเดินจนขาลาก เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปลายสายเป็นเพื่อนร่วมงานที่ส่งข้อความจะโทรมาเม้าท์มอยเรื่องงาน เอนตัวลงบนเตียงนอนคุยโทรศัพท์นานสองนานกว่าจะวางสายไป รอยยิ้มที่มีความสุขของลูกในวันนี้ผุดขึ้นมาในหัวทำให้เผลอยิ้มคนเดียว หลับตาผ่อนคลายเบาๆ ด้วยความอ่อนเพลียทำให้เผลอหลับไป

สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกฝ่าเท้าเล็กๆ ถีบเข้าที่สะโพก เธองัวเงียลุกขึ้น ไฟในห้องถูกปิดแล้ว ตอนไหนกัน นี่เธอกลายเป็นคนนอนขี้เซาตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงไม่รู้สึกตัวได้ขนาดนี้ และที่สำคัญสองพ่อลูกนอนอยู่ข้างเธอ บนเตียงเดียวกัน ลุกพรวดขึ้นมาทันที กำลังอ้าปากจะวีนเขา

“ชู่ว” ภูวดลที่ส่งสัญญาณห้ามใช้เสียง นิ้วชี้วางทับที่ริมฝีปากและชี้ที่เจ้าตัวเล็กที่กอดพ่อแน่นและกำลังหลับอย่างสบายใจ

“กลับห้องคุณเลย” เธอกระซิบเสียงเบา

เขาชี้นิ้วบอกต้นเหตุที่ทำให้เขาไม่ได้กลับห้องที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ตอนนี้ มุกดาโน้มตัวลงไป เอื้อมมือคว้าแขนเจ้าตัวเล็กออกจากอกพ่อ และทันทีที่ภูวภัสพลิกตัวเปลี่ยนท่าอย่างรวดเร็วและฟาดแขนลงที่แขนพับของแม่อย่างกะทันหันโดยไม่ทันตั้งตัวจนล้มฟุบลง พร้อมกับขาที่ตวัดพาดกอดลำตัวผู้เป็นแม่ไว้ นี่แหละคือความนอนดิ้นของเจ้าเด็กน้อย

          ภูวดลถือโอกาสหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้สองแม่ลูก โน้มใบหน้าเข้าใกล้ฝังจมูกลงที่แก้มนุ่มนิ่มของลูกชายที่ซบอยู่ตรงหน้าอกแม่อย่างรวดเร็ว ก่อนตวัดสายตามองแม่เด็ก และเอนกายลงนอนซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม เอื้อมมือปิดโคมไฟหัวเตียงอย่างเนียน ๆ 

มุกดาผ่อนลมหายใจออกเบา ๆ อย่างยืดยาวกลัวเขาได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเธอ รู้สึกชาวูบวาบที่ใบหน้า ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทำบ้าอะไรของเขาตกใจหมดเลย เธอบ่นในใจ

“พ่อแม่น้ำขิงยังนอนเตียงเดียวกันได้เลย”

คำพูดของลูกแวบมาในหัว วันนี้ให้เขาสมหวังสักวันก็แล้วกัน

ภูวดลนอนลืมตามองเพดานอยู่นานสองนานก็ยังไม่มีท่าทีว่าสองแม่ลูกจะรู้สึกตัว เจ้าตัวเล็กที่เมื่อตอนหัวค่ำนอนตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่ แต่ตอนนี้ปีนข้ามมาอีกฝั่งและนอนทับร่างใหญ่ฝั่งซ้ายของพ่ออยู่ มือน้อยๆ กอดที่ลำตัวพ่อไว้ ขาของเจ้าตัวเล็กพาดทับที่สะโพกของพ่อ

ส่วนร่างฝั่งขวาของภูวดลเป็นของมุกดาที่ก่อนหน้าจะเข้านอนเธอไล่ให้เขากลับไปนอนที่ห้อง แต่ตอนนี้เจ้าตัวกลับนอนหนุนไหล่ทับแขนชายหนุ่มจนเริ่มชาแล้ว มือของเธอสอดเข้าไปใต้แผ่นหลังของเขาเพื่อรับความอบอุ่นโดยที่เจ้าของมือยังไม่รู้ตัว อีกข้างโอบกอดลำตัวเขาและภูวภัสไว้ด้วยกัน

 ภูวดลเอียงหน้าก้มลงมองคนที่ทับแขนจนชาไปถึงปลายมือแล้วตอนนี้แต่ยังไม่กล้าขยับเพราะกลัวเธอตื่น จมูกของสองใบหน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ กลิ่นแชมพูจากเรือนผมของเธอบวกกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนกายปะทะจมูกเขาจนเผลอไหลไปตามกลิ่นนั้น ปากอวบอิ่มที่เผยอน้อยๆ และยังหลับใหลเหมือนขาดการนอนมายาวนาน ร่างกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ หน้าอกที่เกยทับข้างลำตัวของเขาอยู่ตอนนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าไม่มีบราห่อหุ้มเลยจากสัมผัสที่เขารับรู้ได้

เธอขยับตัวพลิกศีรษะไปมากับหัวไหล่ พร้อมผ่อนลมหายใจยืดยาว ปลายเท้าที่พาดกับขาเขาภายใต้ผ้าห่มนั้นถูไปมากับขาแข็งแรงอย่างแผ่วเบา และหยุดชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะถูสัมผัสอีกครั้ง และดึงขากลับอย่างฉับพลัน ภูวดลปิดเปลือกตาลงทันที

มุกดาเบิกตาโพลงแหงนมองใบหน้าเจ้าของไหล่ที่เธอหนุนอยู่ หัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ปลายเท้า หลับตาปี๋นึกเจ็บใจตัวเองที่หลับลึกแบบนี้ได้ยังไงกัน ค่อยๆ ดึงมือที่ซุกอยู่ใต้แผ่นหลังเขาออกมาอย่างเบามือ ยกศีรษะขึ้นช้าๆ หยิบผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างอยู่ออกอย่างแผ่วเบา ค่อย ๆ ลุกจากเตียงนอน ก่อนที่นอนจะฟูขึ้นและรีบเดินออกห้องไปทันที

ภูวดลเปิดตาขึ้นหลังจากเสียงประตูห้องปิดลงกำมือเข้าออกอยู่สักพักเพื่อคลายอาการมึนชา พลิกตัวมาหาเจ้าตัวเล็กจูบลงที่หน้าผากเบาๆ คงเหนื่อยไม่ใช่เล่นกับวันหยุดที่ใช้เวลาทั้งหมดไปกับสวนสนุกเมื่อวานถึงได้หลับลึกทั้งแม่ทั้งลูก เผลอยิ้มมุมปากเมื่อถึงนึกคนที่เพิ่งเดินออกห้องไปเมื่อครู่

เช้าวันหยุดที่ไม่ต้องเร่งรีบในการใช้ชีวิต หลังจากลุกจากที่นอนก็นั่งผ่อนคลายพร้อมแก้วกาแฟหอมกรุ่นตรงหน้า ภาพในห้องเมื่อครู่แวบเข้ามาในหัวหญิงสาวผ่อนลมหายใจออกเฮือกใหญ่

ดีนะที่เขาไม่ตื่นมาเห็นเข้าไม่งั้นคงขายขี้หน้าไม่น้อย ไล่เขากลับไปนอนห้องแต่ตัวเองนอนกอดเขาแน่นเพราะเข้าใจว่ากอดลูกอยู่ รู้สึกแปลกกับตัวเองที่หลับลึกได้ขนาดนั้นอาจจะเป็นเพราะความกังวลเกี่ยวกับลูกมันถูกแบ่งเบาออกไป เพราะรู้ว่าเด็กอยู่กับพ่อทำให้เธอผ่อนคลายและกล้าที่จะพักผ่อนอย่างเบาใจ แต่คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแน่ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นที่จะนอนร่วมเตียงเดียวกันแบบนี้ แถมเสื้อชั้นในก็ไม่ได้ใส่ เพราะไม่คิดว่าเขากับลูกจะเข้ามานอนในห้องกับเธอ

เสียงพูดคุยของสองพ่อลูกแว่วออกมาจากในห้อง แสดงว่าตื่นกันแล้ว

“แม่ครับวันนี้ภูกับพ่อดลจะไปเล่นเตะบอลกันที่สวนสาธารณะแม่ไปด้วยไหมครับ?”

“อืม…” เธอแกล้งทำท่าครุ่นคิด

“แม่เตะบอลไม่เป็นไม่ไปดีกว่าค่ะ อยู่บ้านทำกับข้าวอร่อย ๆ รอภูดีกว่า” งานบ้านที่รออีกเพียบเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานอีก

“ก็ได้ครับ”

หลังจากอาหารเช้าเสร็จสิ้นสองพ่อลูกก็ขับรถออกไป พร้อมกล่องผลไม้ ขนม ขวดน้ำดื่ม ที่ผู้เป็นแม่จัดเตรียมไว้ให้เหมือนกับว่าสองพ่อลูกออกไปตั้งแคมป์เสียอย่างนั้น ส่วนตัวเองก็ขลุกอยู่กับการทำงานบ้าน

มีคนช่วยเลี้ยงลูกแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเธอคิดในใจ ถึงแม้การเลี้ยงลูกของเขาจะเป็นแบบสไตล์ผู้ชายแต่ดูเหมือนจะถูกใจเจ้าตัวเล็กอยู่ไม่น้อย เพียงแต่เธอจะปล่อยเลยตามเลยนั้นคงไม่ได้ เสร็จจากงานบ้านก็ถือโอกาสได้งีบกลางวันผ่อนคลายในรอบหลายเดือนมานี้ที่ไม่มีโอกาสได้ทำ

เสียงฟ้าคำรามปลุกเธอให้ตื่นขึ้นรู้สึกสดชื่นกับการได้พักเพียงไม่กี่นาที มองนาฬิกาก็บ่ายแก่ๆ แล้ว ท้องฟ้ายังมีแดดเปรี้ยงปร้างแต่เสียงคำรามก็ยังแทรกเข้ามา อีกฝั่งของท้องฟ้าตั้งเค้าดำทะมึนมาแต่ไกล พลางนึกห่วงเจ้าตัวเล็กที่ออกไปเตะฟุตบอลกับพ่อข้างนอกและนึกกลัวอยู่ในใจว่าเจ้าตัวแสบจะแอบเล่นน้ำฝนโดยผู้เป็นพ่อปล่อยตามใจหรือเปล่า และลุกไปเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหารไว้รอสองหนุ่ม

เม็ดฝนหล่นเปาะแปะลงมาบ้างแล้ว กับข้าวสำหรับมื้อเย็นก็เสร็จเรียบร้อย สายตาคอยมองออกไปนอกรั้วบ้านว่าเมื่อไหร่สองพ่อลูกจะกลับมาเสียที แล้วเม็ดฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาจากเปาะแปะก็เพิ่มเป็นห่าใหญ่ บวกกับเสียงคำรามเป็นระยะๆ มองออกนอกชายคาขาวโพลนไปด้วยหยาดฝนและไม่มีทีท่าว่าสองพ่อลูกจะโผล่มาให้เห็น

“ฮัลโหล…กลับหรือยังคะ?”

(“กำลังกลับใกล้ถึงแล้ว”)

“ฝนตกหนักมากห้ามให้ภูตากฝนนะคะเดี๋ยวไม่สบาย”

(“อื่อ”) เสียงตอบรับจากเขาและวางสายไป

เสียงรถยนต์ที่วิ่งฝ่าสายฝนมาจอดหน้าบ้าน มุกดาคว้าร่มออกมากางเดินไปรับลูกที่รั้วด้านหน้า ภูวภัสเปิดประตูออกมาผู้เป็นแม่ที่ยืนกางร่มอยู่ข้างประตูรถกลัวลูกจะโดนฝน

“ไม่เป็นไรครับแม่ภูเปียกแล้วครับ”

เจ้าของเสียงสดใสพูดอย่างอารมณ์ดีเดินลงจากรถพร้อมร่างที่เปียกปอนยันศีรษะ ผมเรียบติดหน้าผากปากขาวซีด แถมไอเย็นจากแอร์ในรถยังฉ่ำออกมาถึงเธอที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกต่างหาก แต่แววตาของเจ้าตัวเล็กกลับสดใสแวววาว นี่ถ้าเดาไม่ผิดคงเล่นน้ำฝนมาอย่างแน่นอน

ผู้เป็นพ่อที่นั่งฝั่งคนขับเปิดประตูออกมาก็สภาพไม่แตกต่าง คือเปียกปอนทั้งพ่อทั้งลูก

“นี่ภูเล่นน้ำฝนมาเหรอ?”

คำถามที่มาพร้อมสายตาคาดโทษจากผู้เป็นแม่

“เปล่าครับ…ที่จอดรถอยู่ไกลกว่าจะวิ่งมาถึงรถ ก็เปียกหมดเลยครับ ภูกับพ่อดลไม่ได้เล่นน้ำฝนจริงๆ นะครับ ถามพ่อดลก็ได้ครับ”

ไม่ต้องถามเธอก็รู้ว่าโกหก

ภูวภัสที่แววตาเปล่งประกายบ่งบอกว่ามีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

“ไปอาบน้ำสระผมเลย”

ก่อนตวัดสายตามองคนที่รับปากว่าไม่ให้ลูกโดนฝน แต่เปียกกลับมาบ้านอย่างกับลูกหมาตกน้ำ ส่วนเขาที่เดินเข้าบ้านแบบไม่รู้ไม่ชี้

มุกดาใช้ผ้าขนหนูซับน้ำจากเส้นผมของลูกชายหลังจากอาบน้ำเสร็จ เสียงจามฟุตฟิตขึ้นจมูกอยู่หลายครั้งส่งสัญญาณว่าเจ้าตัวเล็กน่าจะโดนหวัดเล่นงานแล้วหรือเปล่า หลังอาหารมื้อเย็นให้กินยาสำหรับเด็กดักไข้ไว้ก่อนเลย

“วันนี้ภูนอนกับแม่นะคะ”

ความกังวลที่คิดว่าลูกอาจไข้ขึ้นกลางดึก และไล่พ่อของลูกไปนอนอีกห้อง

เป็นดังที่เธอคาดไว้ไม่มีผิดเจ้าตัวเล็กที่สนุกในตอนกลางวัน ตกกลางคืนหายใจฝืดจากการคัดจมูก พร้อมไอร้อนจากผิวกายที่แผ่มาถึงผู้เป็นแม่ที่นอนอยู่ข้างๆ ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน นี่ขนาดก่อนนอนเธอให้กินยาดักไว้ยังเอาไม่อยู่เลย

ลุกขึ้นเปิดไฟ หลังมือสัมผัสหน้าผากลูก ตามกรอบหน้าและลำคอ ก้มลงมองใบหน้าเด็กน้อยที่ตอนนี้แก้มแดงระเรื่อแต่ปากซีดแห้งผาก วางหลังมืออังหน้าผากดูอีกครั้ง อุณหภูมิในร่างกายของภูวภัสที่เพิ่มขึ้นบ่งบอกชัดว่าเจ้าของร่างโดนไข้จับเสียแล้วอย่างแน่นอน

กะละมังใบเล็กพร้อมผ้าชุบน้ำถูกนำเข้ามาในห้องนอนเช็ดตัวให้คนที่ปิดเปลือกตาอยู่ พรุ่งนี้ถ้าอาการไม่ดีขึ้นค่อยพาไปหาหมออีกที พร้อมเสียงงอแงของเด็กชายเมื่อโดนผ้าชุบน้ำเช็ดตัว

“ภูเป็นไข้นะลูกแม่เช็ดตัวให้นะคะ”

“ภูหนาว” เสียงงอแงเบ้หน้าไม่อยากโดนน้ำ

“ภูง่วงนอน”

“เช็ดตัวก่อนนะคะคนเก่งเดี๋ยวไข้ขึ้น พรุ่งนี้แม่พาไปหาหมอนะคะ”

พร้อมเสียงปลอบประโลมจากผู้เป็นแม่พูดไปเช็ดไป แต่อุณหภูมิในร่างกายดูเหมือนจะยังไม่ยอมลด ตอนนี้เสียงงอแงปนไปด้วยเสียงสะอื้นเบาๆ

“ไม่เอาภูไม่อยากเช็ดตัว” งอแงเสียงแหบแห้งและร้องไห้อย่างแผ่วเบาที่ผู้เป็นแม่ไม่ยอมหยุดเช็ดตัวให้สักที