ตอนที่ 15 เผลอ

ภูวดลตื่นขึ้นกลางดึกเพราะเสียงที่ฟังไม่ได้ศัพท์จากห้องนอนข้าง ๆ   เงี่ยหูฟังในความมืดแต่จับใจความไม่ได้ก่อนเปิดประตูห้องนอนออกมา แสงไฟที่ลอดออกมาจากประตูห้องของมุกดาที่เปิดแง้มอยู่ พร้อมกับเสียงงอแงของภูวภัสทำให้ชายหนุ่มถือวิสาสะเปิดเข้าไป

ภาพที่เห็นในห้องคือเจ้าลูกชายโอบกอดผู้เป็นแม่ที่กำลังสาละวนกับการเช็ดตัวให้ บวกกับเสียงร้องไห้เบาๆ ของเขา ตอนนี้ชุดนอนของมุกดาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำจากตัวลูกที่กอดเธออยู่

“ลูกไม่สบายเหรอ?”

“กินยาหรือยัง?” ถามด้วยความเป็นห่วงหย่อนก้นลงนั่งข้างเตียง

“ยาหมด แต่ก่อนนอนกินดักไว้แล้ว ไข้ขึ้นสูงตัวร้อนมากต้องเช็ดตัวให้ไข้ลดก่อน พรุ่งนี้ค่อยพาไปหาหมอ” เธอพูดกับเขาและมือยังคงทำหน้าที่อยู่

ภูวดลใช้หลังมือแตะตามใบหน้าและลำคอของภูวภัสที่ตอนนี้เริ่มเย็นลงมาบ้างแล้ว แต่เพียงแค่ไม่นานเท่านั้นก็สัมผัสได้ถึงไอร้อนที่วูบวาบขึ้นมาอีก ผู้เป็นแม่จึงต้องคอยเช็ดอยู่ตลอด บวกกับเสียงสะอื้นกระซิกเบาๆ ของคนป่วยตัวน้อยขนตาที่เปียกชื้นทั้งน้ำตาและน้ำจากผ้าในมือแม่ที่เช็ดอยู่ตลอดเวลา

“ภูมาหาพ่อมา” อุ้มลูกออกจากอกแม่มากอดไว้พร้อมเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นเหมือนจะอ้อนพ่อว่าไม่อยากเช็ดตัวแล้ว

“พ่อกอดไว้นะจะได้ไม่หนาว” ปลอบใจเจ้าตัวเล็กที่ตัวสั่นกระตุกจากความหนาวบวกกับเสียงสะอื้นเครืออยู่เป็นระยะ

ถ้ามัวแต่สงสารลูกที่หนาวอาจทำให้ไข้ขึ้นสูงเด็กอาจชักได้ คือคำพูดของคุณหมอที่เคยบอกกับเธอไว้

เจ้าตัวเล็กที่ปราศจากเสื้อผ้ามีเพียงผ้าขนหนูที่เปียกชุ่มจากการเช็ดตัวห่อคลุมร่างอยู่ จนตอนนี้ชุดนอนของพ่อและแม่ก็พลอยเปียกชุ่มไปกับคนป่วยแล้วไม่เว้นแม้แต่ผ้าปูที่นอน กว่าไข้จะลดก็ค่อนสว่าง

ภูวภัสที่หลับคาอกผู้เป็นพ่อบนเตียงนอน และมุกดาที่ขดตัวอยู่ข้างๆ  ครั้นลูกหลับเธอก็ไม่กล้าปิดตาหลับตาม กลัวว่าหากไข้ขึ้นสูงอีกจะไปกันใหญ่ แต่สุดท้ายก็ผล็อยหลับไปจนได้ แสงไฟในห้องถูกเปิดทิ้งไว้สว่างจ้าจนถึงเช้า

“ฮัลโหล”

“ไอซ์วันนี้พี่ลางานนะน้องภูไม่สบาย”

ก่อนบอกรายละเอียดข้อมูลที่ต้องเข้าประชุมในบ่ายวันนี้ให้รุ่นน้องในแผนกช่วยตามเรื่องให้ และวางสายไป

เสียงมุกดาที่คุยสายโทรศัพท์ในตอนเช้าตรู่ปลุกให้ภูวดลที่เพิ่งหลับไปก่อนฟ้าสางลืมตาตื่น เจ้าตัวเล็กที่หลับสนิทในอ้อมกอดปราศจากเสียงสะอื้นแล้ว เขาใช้มืออังที่หน้าผากลูกเช็คอุณหภูมิในร่างกายเจ้าตัวเล็ก ที่ไข้ลดลงแล้วก่อนปิดตาลงหลับต่อ

กาแฟเข้มๆ ตรงหน้ามุกดาถูกกระดกเข้าปากจนหมดแก้วเรียกความกระชุ่มกระชวยคืนมาสู่ร่าง และเริ่มลงมือทำข้าวต้มสำหรับคนป่วยที่ยังหลับอยู่ ตื่นขึ้นมาให้กินข้าวต้มร้อนๆ สักหน่อยคงดีขึ้น หลังจากนั้นค่อยพาไปหาหมอเธอตั้งใจไว้แบบนั้น

มุกดาที่นั่งข้าง ๆ คนป่วยตัวเล็กในห้องตรวจที่คลินิกใกล้บ้าน ส่วนผู้เป็นพ่อนั่งรออยู่ด้านนอก

“ไปแอบเล่นน้ำฝนมาแน่เลยเมื่อวานใช่ไหมคะ?” คุณหมอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขณะที่กำลังตรวจดูอาการของคนป่วยตัวน้อยอยู่

“เดี๋ยวคุณหมอให้ยาไปกินไม่กี่วันก็หายนะคะ”

“หากน้องตัวร้อนคุณแม่ต้องเช็ดตัวให้น้องตลอดนะคะอย่าปล่อยให้ไข้ขึ้นสูง”

“งดน้ำเย็นนะคะ ดื่มของอุ่นๆ จะได้หายไว ๆ”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”

ภูวดลขับรถออกมาจากคลินิกเบาะข้างคนขับว่างเปล่า มุกดานั่งเบาะหลังภูวภัสนอนหนุนตักแม่อยู่ ปราศจากเสียงสนทนาใดๆ

ชายหนุ่มทบทวนเหตุการณ์ของเมื่อวานพร้อมความรู้สึกผิดอยู่ในใจ ที่ทำให้ลูกไม่สบายพลอยเดือดร้อนไปถึงเธอที่ต้องลางานอีก เมื่อกิจกรรมเตะฟุตบอลเมื่อวานสร้างความสนุกให้กับของภูวภัสจนไม่อยากกลับบ้าน เพราะมีกลุ่มเด็กๆ ที่อายุไล่เลี่ยกันมาเล่นด้วยหลายคน สักพักเม็ดฝนก็โปรยปรายลงมา เด็กทั้งกลุ่มวิ่งเล่นตากฝนอย่างสนุกสนาน บางคนที่แม่ถือไม้เรียวมาตามถึงยอมกลับ ทีละคนสองคนและเหลือภูวภัสเป็นคนสุดท้าย และผู้เป็นพ่อที่เดินไปอุ้มลูกมาขึ้นรถกลับบ้าน

เธอไม่ต่อว่า ไม่โวยวาย ไม่ตำหนิเขาแม้เพียงคำเดียว หลับตานิ่งมือวางโอบลำตัวลูกที่หนุนตักอยู่จนถึงบ้าน

รถจอดหน้าบ้านคนขับที่เดินมาเปิดประตูด้านหลังและอุ้มลูกเข้าบ้านภูวภัสซบไหล่พ่อกะพริบตาปริบๆ เอื่อยๆ ออกอาการเพลียทางสีหน้า จากเด็กที่จ้อไม่หยุดปากตอนนี้ปากปิดสนิทไม่มีเสียงใด ๆ

“ภูไปไหนมาจ๊ะ”

“ยายดวงใจเอ่ยถาม” แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าของชื่อ

“ภูไม่สบายไปหาหมอมาครับเมื่อวานโดนฝน” ผู้เป็นพ่อตอบแทนและเดินเข้าบ้านไป

“หายไว ๆ นะครับ”

มุกดาที่เดินตามหลังมายื่นถุงขนมที่ภูวดลจอดซื้อที่หน้าหมู่บ้านให้ยายดวง

“ซื้อขนมมาฝากจ้ะยายดวง”

“ขอบใจจ้า”

เธอส่งยิ้มเพลียๆ ให้หญิงชราแต่ไม่มีกะจิตกะใจจะคุยเล่นต่อ เพราะร่างที่ต้องการพักผ่อนจากเหตุการณ์ที่ทำให้ไม่ได้นอนทั้งคืน ก่อนเดินตามสองพ่อลูกเข้าบ้านไป

ภูวดลวางลูกลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น นั่งลงกับพื้นและจูบที่หน้าฝากของภูวภัสมือลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน

“ภูนอนพักนะครับจะได้หายไวๆ หายไข้พ่อจะพาไปเที่ยวนะ”

แม้จะตื่นเต้นในคำบอกเล่าของพ่อแต่ร่างกายไม่ตอบสนองต่อความตื่นเต้นนั้น แต่ก็หลับตาลงอย่างว่าง่าย

“เธอไม่ต้องทำกับข้าวนะฉันโทรสั่งมาแล้วสักพักคงมาส่ง”

เธอพยักหน้าตอบรับ ใบหน้าสวยตอนนี้ซีดเซียวบวกกับความอิดโรยจากการไม่ได้พักผ่อนตลอดทั้งคืนจนเห็นได้ชัด หันไปมองเจ้าตัวเล็กที่หลับแล้วและถือโอกาสพักสายตาที่ง่วงจนลืมตาแทบไม่ขึ้น แค่รู้ว่าลูกไม่เป็นอะไรมากแล้วทำให้เธอคลายความกังวลลงได้และเผลอหลับไป

เสียงกริ่งที่หน้าบ้านดังขึ้นภูวดลเดินออกไปรับอาหารที่สั่งมาไปวางไว้ในครัว เดินออกมาปลุกเธอเพื่อให้ไปกินข้าวด้วยกัน

“มุกดา”

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนหลับลึกตรงหน้า เดินมานั่งลงโซฟาตัวเดียวกันกับเธอที่หญิงสาวนอนตะแคงอยู่ ใบหน้าแนบกับหมอนพิงบนพนักโซฟา ขนาดโซฟายวบลงเพราะน้ำหนักตัวเขาที่ทิ้งลงไปเธอยังไม่รู้สึกตัว คงจะเพลียไม่ใช่เล่น

ภูวดลสำรวจกรอบหน้าของเธออย่างละเอียดอีกครั้ง ปากอวบอิ่มที่น่าจูบนั้นตอนนี้ปิดสนิท แผงขนตาเป็นแพบนเปลือกตาที่ปิดอยู่รับกับพวงแก้มที่ภูวภัสชอบหอมอยู่เสมอ เลยมาถึงคางจิ้มลิ้มนั้น

เธอต้องแกร่งเบอร์ไหนกับการเลี้ยงลูกโดยลำพังมาตั้งสี่ปี ขนาดเขาดูแลลูกป่วยแค่คืนเดียวยังเพลียได้ขนาดนี้ เผลอเกลี่ยไรผมออกจากหน้าผากนวลอย่างแผ่วเบา มองริมฝีปากนั้นไม่ละไปไหนเผลอจินตนาการไปไกล ก่อนสะดุ้งตื่นดึงสติตัวเองกลับมาและลุกขึ้นยืนเป่าปากผ่อนลมหายใจออก

“บ้าไปละได้ดล” ก่อนเดินเข้าไปหาอะไรกินในครัว

บ้านกลับมาสดใสอีกครั้งเมื่อเจ้าตัวเล็กฟื้นฤทธิ์ขึ้นมาแล้วจากอาการป่วย และในช่วงปิดเทอมที่ต้องไปทำงานกับพ่อแทบทุกวัน ก่อนหน้าที่ยังไม่ได้เข้าโรงเรียนมุกดาจะจ้างยายดวงดูแลให้แทนการฝากเลี้ยงที่เนอสเซอรี่ ส่วนวันไหนที่พ่อมีตารางประชุมยาว หรือต้องออกไปดูงานข้างนอก ภูวภัสต้องอยู่กับยายดวงและตาทวีเช่นเดิม

ส่วนเสาร์อาทิตย์ที่พ่อและแม่ได้ทำงาน จะเป็นกิจกรรมนอกบ้านที่ผู้เป็นพ่อพาภูวภัสออกไปปั่นจักรยาน หรือไม่ก็ไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะ และจะออกไปซื้อของอีกทีในตอนเย็นหลังจากแม่ทำงานบ้านเสร็จ และเป็นอยู่อย่างนี้เป็นกิจวัตรของครอบครัว

ภูวดลเอนหลังพิงพนักเก้าอี้นวมปิดเปลือกตาผ่อนคลายจากความตึงเครียดของงานมาตลอดทั้งวัน ภาพเดิมที่ปรากฏขึ้นในจอประมวลผลของสมองทุกครั้งที่หยุดพัก คือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของสองแม่ลูก ชายหนุ่มครุ่นคิดและทบทวนวนไปวนมาในหัว เขาเสพติดสิ่งเหล่านี้ไปแล้วจริง ๆ การใช้ชีวิตในบ้านหลังเล็กๆ แต่กลับมีความอบอุ่นเกิดขึ้นในใจอย่างประหลาด

อาหารที่แสนจะธรรมดาจากฝีมือของเธอ การใส่ใจคนรอบข้างที่เขาเองก็เผลอต้องการความรู้สึกนั้นไปแล้วตอนไหนยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ หลังจากที่เธอให้เขาค้างที่บ้านได้ตามต้องการชายหนุ่มก็แทบไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านตัวเองเลย จะมีแวะเวียนไปบ้างตอนกลางวันหรือเฉพาะกลับไปเอาของจำเป็นเท่านั้น

“ห้องประชุมพร้อมแล้วนะครับบอส” เสียงเทวาปลุกให้ตื่นจากความคิด

“อืม”

“นายไปรับภูมาให้หน่อยได้ไหม?”

“ให้รออยู่ในห้องทำงานฉันก่อน ประชุมเสร็จคงไม่นาน”

ตั้งใจไว้ว่าหลังเลิกงานจะพาลูกไปรับแม่ของเขาและพาไปซื้อของเข้าบ้านด้วยกันเนื่องจากอยู่คนละเส้นทางจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาให้เสียเวลา

หลังจากเมื่อคืนกลับไปเอาเอกสารสำคัญและค้างที่บ้าน แวะไปหาลูกในอีกครั้งตอนเช้าเห็นรถของมุกดาจอดอยู่หน้าบ้านเข้าใจว่าเธอยังไม่ได้ไปทำงาน แต่เจ้าตัวเล็กอยู่กับยายดวงแล้ว สรุปคือรถเธอสตาร์ทไม่ติดและตาทวีขับมอเตอร์ไซค์ออกไปส่งหน้าปากซอยเพื่อต่อแท็กซี่ไปทำงาน จากคำบอกเล่าของยายดวงใจ และไม่ลืมส่งข้อความบอกเธอกับโปรแกรมในตอนเย็นวันนี้

“พ่อดลมาแล้ว” เจ้าตัวเล็กที่นั่งเล่นกับเทวารออยู่ในห้องวิ่งมากอดขาผู้เป็นพ่อ ภูวดลจับคางเจ้าตัวเล็กบีบและเขย่าเบาๆ จูงมือกันมานั่งที่โซฟา

“ไปกันตอนไหนครับพ่อดล?” หลังจากที่ได้ข้อมูลจากพี่ก็อตของเขาว่าพ่อจะพาไปซื้อของ

“รอแม่เลิกงานค่อยไปพร้อมกัน”

“ตอนนี้ขอพ่อทำงานก่อนภูไปเล่นที่เดิมนะครับ” เจ้าตัวเล็กที่หันมามองเทวา

“พี่ก็อตก็ต้องทำงานเหมือนกันภูเล่นคนเดียวไปก่อนนะ”

“ได้ครับ” เดินไปมุมเดิมของตัวเองอย่างว่าง่าย

เสียงสั่นจากโทรศัพท์เทวาดังขึ้น เขากดรับสายจากเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์พูดคุยสักครู่และวางสายไป

“คุณวินนี่รอบอสอยู่ข้างล่างให้ขึ้นมาได้เลยไหมครับ?”

“มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าคุยกับนายก็ได้นี่”

“ผมบอกแล้วครับแต่เธอบอกมีเรื่องจะคุยกับบอสด้วยตัวเองครับ”

“อื้อ…งั้นให้ขึ้นมาเลยก็ได้”

ร่างเฉิดฉายของวนิดาเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา พร้อมรอยยิ้มหวานส่งประกายถึงชายหนุ่มตรงหน้า

“ขอโทษที่รบกวนเวลาทำงานนะคะดล” เธอนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามเขา

“วินนี่โทรหาคุณแล้วแต่คุณไม่ได้รับสาย เทวาบอกคุณยุ่งอยู่วินนี่ก็เลยนั่งรอด้านล่าง”

“ไม่เป็นไรครับไม่ได้รบกวนอะไร”

หล่อนยื่นการ์ดวีไอพีสีแดงส่งให้พร้อมรอยยิ้มจากริมฝีปากบางที่ฉาบด้วยลิปสติกสีสวยราคาแพง

“จริง ๆ ฝากคุณเทวาไว้ก็ได้ค่ะแต่คุณพ่ออยากให้วินนี่มาเชิญด้วยตัวเองอะค่ะ”

เธอสวย สง่า แถมฉลาดความสามารถรอบด้าน หากยืนเคียงคู่กับเขามีแต่คำว่าเหมาะสม แต่ทำไมเขาถึงไม่ออกอาการเหมือนผู้ชายคนอื่นที่อยู่ใกล้เธอเลยสักนิด เพราะอะไรกัน ทั้งที่เขาก็โสด นั่นคือข้อมูลที่เธอรู้