ตอนที่ 9 คำขู่

ความเงียบเข้าครอบคลุมการสนทนาชั่วขณะ พร้อมกับหัวใจของมุกดาที่หล่นวูบลงเช่นกัน ก่อนเรียกสติกลับคืนมา

“คุณพูดอะไร?”

“ฉันรู้ภูเป็นลูกฉัน”

มุกดาที่แววตาไหวระริกกับคำพูดของเขา ใจเต้นแรงพร้อมใบหน้าที่ร้อนวูบวาบแต่ยังคุมอาการได้อยู่แม้จะหวิว ๆ ในใจ พร้อมหลากหลายคำถามและคำตอบวิ่งวนปั่นป่วนในหัวไปหมด เขารู้แล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เขารู้ได้ยังไง หรือเขาแค่ลองหยั่งเชิงเธอดูเท่านั้น

“เธอไม่คิดจะให้พ่อลูกเขาเจอกันเลยหรือยังไง?

“ถ้าฉันไม่บังเอิญเจอลูกเองก็คงไม่รู้”

“ใจดำไปนะ”

มองใบหน้าสวยด้วยสายตาที่คาดเดาอารมณ์ยาก

“ใครบอกคุณคะว่าภูเป็นลูกคุณ?”

พลันคำพูดของเด็กน้อยในวันนั้นที่แวบเข้ามาในความจำว่าลุงดลตัดเล็บให้ เขาเอาไปตรวจดีเอนเอแล้วหรือเปล่านะ ถึงได้พูดแบบนี้ แต่เธอต้องนิ่งเข้าไว้

ภูวดลยื่นซองเอกสารส่งให้เธอดู มุกดารับมาอ่านและวางลงดังเดิมควบคุมปฏิกิริยาตัวเองทั้งสีหน้าและอารมณ์ให้คงที่ บอกตัวเองว่าเธอไม่ใช่เด็กในบ้านเขาแล้ว ไม่ใช่พนักงานในบริษัทของเขาที่ยังรับเงินเดือนจากเขา ไม่มีอะไรที่ต้องเกรงกลัวเลยสักนิด แม้ในใจจะหวั่น ๆ

และแล้ววันที่เธอกลัวมาตลอดก็มาถึงจนได้ วันที่เขาเจอเธอและลูก ที่สำคัญเขาและเธอไม่ได้มีความรู้สึกที่ดีต่อกันฉันคนรัก ลูกจะต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้อย่างนั้นหรือ ว่าเขาเกิดมาเพราะความผิดพลาดของพ่อและแม่

“ภูวภัสเป็นลูกมุกค่ะ”

“มุกดูแลเขาได้และดูแลมาหลายปีแล้ว ขอบคุณในความเมตตานะคะ แต่ถ้ามากกว่าที่เป็นอยู่มุกไม่ต้องการค่ะ”

“ขอตัวนะคะมีธุระต้องทำต่อ” ลุกจากเก้าอี้ทันที

“ถ้างั้นก็เจอกันที่ศาล” ขาที่กำลังก้าวชะงักค้างอยู่กับที่

“หรือจะคุยกันให้จบในวันนี้…เลือกเอา”

คิดไว้แล้วว่าคนประหลาดอย่างหล่อนคาดเดาได้ยากก็ใช้คำขู่ไปเลยให้มันจบ ๆ

“คุณต้องการอะไร?” เธอยืนอยู่ที่เดิมมองหน้าพ่อของลูก ตาไม่กะพริบ แต่จะอดทนฟังสิ่งที่เขาต้องการก่อนที่เรื่องมันจะวุ่นไปกว่านี้เธอบอกตัวเอง

“ก็บอกไปแล้วว่าต้องการดูแลลูก”

“จริงๆ เธอควรขอบคุณฉันด้วยซ้ำที่ไม่ดำเนินคดีกับเธอ”

“หมายความว่าไง?” มุกดาที่สวนกลับทันทีที่เขาพูดจบ คิ้วสวยย่นเข้าหากันบ่งบอกความไม่สบอารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้น

         

ภูวดลปล่อยความเงียบทำงานชั่วครู่ ยกคิ้วขึ้นมองคู่สนทนาตรงหน้าประเมินสถานการณ์ ให้เธอรู้ว่าเขาถือไพ่เหนือกว่าเธออยู่ตอนนี้

“เธอตั้งใจวางยาฉันเพราะอยากได้สเปิร์มของฉันโดยที่ฉันไม่เต็มใจ”

“ฉันไม่ได้วางยาคุณ”

โพล่งออกไปทันทีพร้อมเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง และหยุดอยู่แค่นั้นไม่พูดต่อ ถึงแม้เธอจะพูดต่อว่ายวนใจต่างหากที่เป็นคนทำเขาก็คงไม่เชื่อ อีกอย่างยวนใจก็หนีไปแล้ว

ภูวดลนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ทำไมหล่อนไม่อธิบายความจริง ทำไมยังปกป้องยวนใจอยู่แทนที่จะปกป้องตัวเอง คนโง่ที่เป็นคนดี หรือคนดีที่เป็นคนโง่ ก็คงจะเป็นผู้หญิงตรงหน้าคนนี้แหละ

จากการประเมินสถานการณ์เบื้องต้นหล่อนไม่ต้องการพ่อของลูกแน่นอน ยัยนี่ประหลาดคนแท้เห็นแก่ตัวเกินไป ก่อนจะพูดต่อโดยไม่สนใจอารมณ์ขุ่นเคืองของเธอแม้แต่น้อย

“และตอนนี้ก็สมใจเธอแล้วที่ตั้งท้องลูกของฉันโดยที่ฉันไม่เต็มใจ ฉะนั้นฉันจะเอาลูกของฉันคืน”

“คุณจะบ้าหรือเปล่า?”

“ไม่เต็มใจคุณจะทำได้ยังไง?” คิ้วยังไม่คลายออกจากกัน

“ฉันข่มขืนคุณงั้นเหรอ…ก็ไม่…ทำไมเพิ่งมาพูดเอาตอนนี้ที่ผ่านมาแล้วตั้งห้าปี”

“เพราะฉันให้โอกาสเธอมาตั้งห้าปีไง” ชายหนุ่มที่ต่อปากทันทีไม่ลดละ และเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย

“คุณจะเอายังไง?” มุกดาถอนหายใจมองหน้าคู่สนทนาที่เหมือนจะตั้งใจเล่นสงครามประสาทกับเธอ

“บอกไว้เลยถ้าคิดฟ้องร้องฉันละก็ ฉันไม่มีอะไรจะให้คุณหรอกนะ”

“แต่ถ้ายืนยันจะดูแลลูกกรุณาขยายความคำว่าดูแลของคุณให้กระจ่างด้วย” เธอพูดห้วน ๆ

ภูวดลยกยิ้มมุมปากอย่างน้อยคำขู่เขาก็ได้ผล

“ลูกต้องไปอยู่กับฉัน ใช้นามสกุลฉัน”

“ไม่ได้”

“คุณเลี้ยงลูกเป็นหรือยังไง ฉันอุ้มท้องเขาตั้งเกือบปี เลี้ยงมากับมือ อยู่ดีๆ คุณจะมากระชากลูกไปจากฉันแล้วหาแม่ใหม่ให้เขายังงั้นเหรอ?”

“ฝันไปเถอะค่ะคุณดล”

“หึ”

ผู้ชายอะไรแปลกเกินคน การกระทำและความคิดช่างสวนทางกับบุคลิกและหน้าตาเสียจริง ๆ

“คุณก็มีคนรักของคุณอยู่แล้วอยากได้ลูกก็ทำเอาเองสิ”

ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะพูดคำนี้ออกมา ทั้ง ๆ ที่ลูกของเธอก็เกิดจากการกระทำของเขา

เลือดในกายหญิงสาวเริ่มร้อนแต่ยังคงรักษาระดับเสียงไม่ให้ปรี๊ดตามอารมณ์ในที่สาธารณะ

“แต่เธอไม่มีสิทธิ์จะเอาลูกไปคนเดียวเพราะฉันก็เป็นพ่อ”

มุกดาหลับตาหนักๆ ก่อนลืมตาขึ้นและผ่อนลมหายใจออก มันก็จริงอยู่ถ้ามองในมุมของเขา เขาเองก็มีสิทธิ์ในความเป็นพ่อเช่นกัน

“ฉันให้คุณมาหาลูกได้ แต่ลูกต้องอยู่กับฉันเท่านั้น”

“ได้” ภูวดลตอบสั้น ๆ บทจะง่ายก็ง่ายแบบไม่มีอะไรกั้น และพูดต่อ

“ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเกี่ยวกับลูกฉันจะรับผิดชอบเองทั้งหมด”

“ตกลงค่ะ” ใครจะไม่ตกลงดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องควักกระเป๋าตัวเอง

“ส่วนค่าเสียเวลาและค่าเหนื่อยย้อนหลังที่เธอตั้งท้องและเลี้ยงลูกฉันจะคิดชดเชยให้”

“ฉันไม่ได้รับจ้างตั้งท้องลูกของคุณซะหน่อย ภูก็ลูกฉันเหมือนกัน”

“แต่ถ้าเงินคุณเยอะจนล้นกระเป๋าอยากให้ก็ตามใจค่ะ”

เบือนหน้าไปทางอื่น เอะอะก็ใช้เงินแก้ปัญหาไม่รู้จักให้เกียรติคนอื่นบ้าง ใช่สิ เงินเขาเยอะนี่

“จบหรือยังฉันจะได้กลับ?”

“ยัง”

“ภูต้องใช้นามสกุลอัครเทพ?”

“เฮ้อ” มุกดาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“อย่างน้อยก็คิดซะว่าเห็นแก่คุณพ่อท่านคงดีใจมากหากได้เจอหน้าภู แต่คงไม่มีโอกาสแล้ว” แกล้งทำหน้าเศร้า

หัวใจมุกดาไหวระริกชั่วขณะเมื่อเขาพูดถึงผู้มีพระคุณของเธอ และเงียบไปชั่วขณะ

ภาพงานสีดำในวันนั้นที่วัดหลังจากขนุนส่งข่าวว่าคุณท่านจากไปแล้ว ซึ่งตอนนั้นเธอท้องโตใกล้คลอดแล้ว อยากจะเข้าไปกราบลาคุณท่านเป็นครั้งสุดท้ายแต่กลัวจะเจอเขา ได้แค่กราบลาส่งคุณท่านสู่สวรรค์ในระยะไกลเท่านั้น

 ภูวดลรู้จุดอ่อนข้อนี้และดึงมาใช้กับเธอ และแน่นอนว่ามันได้ผล

“ใช้นามสกุลอัครเทพก็ได้ค่ะ” พูดเสียงอ่อน

“ส่วนภูเอาไว้ให้แกคุ้นเคยกับคุณก่อนแล้วค่อยบอกทีละนิดก็แล้วกัน เดี๋ยวแกตกใจ”

“วันนี้เหมาะที่สุดแล้ว”

ว่าแล้วก็ชูแขนขึ้นและมองไปที่เทวาซึ่งมองมาเป็นระยะอยู่แล้ว กวักมือเรียกเป็นสัญญาณให้เข้ามาหา เทวาชี้ไปที่เด็กชายเป็นคำถาม ภูวดลพยักหน้ารับ ไม่นานก็พาภูวภัสเดินมาถึง

“คุณดล” สีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของเธอในสิ่งที่เขากำลังจะพูดกับลูกแต่เหมือนเขาจะไม่ใส่ใจเลยสักนิด

“แม่ครับภูเล่นเกมกับพี่ก็อตสนุกมากเลยครับ”

เธอเองก็เพิ่งรู้ชื่อเล่นของเทวา และส่งยิ้มให้ลูก

“ว้าว อยากเล่นด้วยจังแต่แม่คงเล่นไม่เป็น” มุกดาที่ปรับอารมณ์เมื่อเด็กชายอยู่ตรงหน้า

“เทวาไปหาอะไรกินได้เลยนะ เสร็จธุระเดี๋ยวฉันโทรหา”

“ครับบอส” โค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนเดินจากไปไม่ลืมโบกมือบ๊ายบายเด็กชายตรงหน้า

“แล้วเล่นเกมกันใหม่นะครับพี่ก็อต” ภูวภัสโบกมือลาคู่หูต่างวัยพร้อมรอยยิ้ม

“แม่มุกกับลุงดลเล่นอะไรกันอยู่เหรอครับ?”

“กำลังคุยเรื่องภูอยู่ครับ” ผู้เป็นพ่อชิงตอบก่อน

“ภูมานั่งตรงนี้สิ”

เขาตบลงตรงเก้าอี้ข้างตัวเองส่งยิ้มให้เด็กน้อยด้วยสายตาอ่อนโยน ภูวภัสเดินไปนั่งทันทีแต่เก้าอี้ตัวสูงผู้เป็นพ่อที่ต้องก้มอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมานั่งข้างๆ สองมือจับไหล่เล็กให้หันมาเผชิญหน้ากัน

“ลุงดลมาเป็นพ่อผมไหมครับ…จำได้ไหมวันนั้นที่โรงเรียนที่ภูพูด?”

“จำได้ครับ”

“งั้นภูเรียกพ่อได้เลยนะ” คำพูดที่ปนด้วยรอยยิ้มทั้งสีหน้าและแววตา

เด็กน้อยทำหน้างงๆ

“ลุงดลจะมาเป็นพ่อผมเหรอครับ?”

“ภูวดลพยักหน้า”

“พ่อดล…เป็นพ่อของภู”

พูดออกไปแล้วในใจมันตื่นเต้นจนบอกไม่ถูก เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน สบสายตากับเจ้าตัวเล็กที่ยังคงมีความสงสัยในแววตาให้เห็นอยู่

“จริงเหรอครับแม่มุก?”

มุกดาพยักหน้าตอบพร้อมรอยยิ้ม ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วลูกก็ควรได้รับรู้

“จริงสิครับ” ภูวดลยืนยันเสียงหนักแน่น

“ทำไมเหรอครับ ลุง…เอ่อ พ่อดลเหงาเหรอครับ?”

“ครับ”

“งั้นพ่อดลก็มาอยู่บ้านกับภูสิครับจะได้ไม่เหงา”

“ไม่ได้ค่ะ” เสียงปฏิเสธจากมุกดา

“ทำไมละครับแม่มุก?”

“ก็พ่อดลเป็นพ่อก็ต้องอยู่ด้วยกันสิครับ”

จะบอกลูกยังไงดีว่าเป็นแค่พ่อของลูก ไม่ได้เป็นคนรักของแม่

“ได้ครับพ่อจะมาอยู่กับภูนะ”

“คุณดล”

“ก็เธอบอกว่าไม่ให้ลูกไปอยู่กับฉันไม่ใช่เหรอ ฉันก็จะมาอยู่กับลูกไง”

“ดีไหมครับภูที่พ่อจะมาอยู่ด้วย?”

“เย้ ๆ ๆ ดีใจจัง พ่อดลจะมาอยู่ด้วย” ภูวภัสลงจากเก้าอี้กระโดดยกมือชูขึ้นอย่างตื่นเต้น

“พ่อดลจะมาอยู่ด้วยแค่อาทิตย์ละวันเท่านั้นนะคะลูก”

“น้อยไป…อาทิตย์ละห้าวัน” ภูวดลยื่นข้อเสนอ

“สอง” มุกดาจ้องหน้าเขาและตอบสั้นๆ

“สาม” ภูวดลไม่ลดละ

“หนึ่ง” มุกดาเสียงหนักแน่น จ้องตาไม่กะพริบและกำลังจะอ้าปากพูดต่อ

“โอเคสองก็สอง”

เป็นเขาที่ยอมให้ ภายใต้ดวงตาใสแป๋วของเด็กชายที่มองหน้าพ่อที มองหน้าแม่ทีสลับกันไปมาอย่างงุนงง

“ที่บ้านเราคับแคบพ่อดลเคยอยู่ห้องกว้างๆ คงไม่สะดวกมาบ่อย ๆ”

มุกดาที่พูดกับลูกแต่สายตามองพ่อของลูก ยังไงเสียภูวภัสก็ดีใจขนาดนั้นจะตัดขาดพ่อของเขาไปเสียทีเดียวก็กลัวลูกจะเสียความรู้สึก

รอยยิ้มน้อยๆ ในแววตาเย้ยหยันนั้นของมุกดาที่มองใบหน้าหล่อเหลาของภูวดลอย่างดูแคลน บ้านของเธอหลังเล็กพื้นที่น้อยกว่าโรงจอดรถบ้านเขาเสียอีก เครื่องใช้อำนวยความสะดวกไม่ได้มีครบครันเหมือนบ้านอัครเทพเสียที่ไหน ห้องน้ำในบ้านเขายังกว้างกว่าห้องนอนเธอเสียอีก จะรอดูว่าคนที่บอกอยากดูแลลูกจะทนความลำบากได้สักกี่น้ำกัน

ภูวดลไม่เข้าใจเธอแม้แต่น้อยว่าสิ่งที่เธอต้องการคืออะไร เขาเป็นถึงพ่อของลูกยังไม่รู้จักให้เกียรติ หล่อขนาดนี้ รวยขนาดนี้ ที่จะดูแลเธอและลูกได้สบายไปทั้งชาติ ยังทำท่าผลักไสไม่อยากอยู่ใกล้ ประหลาดคน หล่อนเองก็ไม่ใช่ไท้ของเขาสักนิดแต่ที่ทำทุกอย่างก็เพื่อลูกเท่านั้น

เขาจะค่อยๆ สร้างความสัมพันธ์กับลูกไปทีละขั้น ทีละขั้น ถ้าลูกติดพ่อขึ้นมาเมื่อไหร่แล้วไม่สนใจแม่ เขาจะรอดูคนอวดเก่งแถวนี้จะยังวางมาดเข้มแข็งอยู่อีกหรือเปล่า

“พรุ่งนี้วันอาทิตย์เราไปเดินเล่นซื้อของในห้างกันนะ”

“หรือภูอยากไปไหนพ่อจะพาไปทุกที่เลย”

เขาเริ่มเดิมเกมสร้างความสัมพันธ์กับลูกทันที

“แม่มุกอยากไปไหนครับ?” หันมาถามผู้เป็นแม่

“แล้วแต่ภูเลยจ้ะ”