ตอนที่ 9 ปากดี

    วิฬาร์เธอไม่คุยกับผู้ชายปากเสียคนนี้อีกเลย เธอนั่งเงียบๆมาจนถึงคอนโดหรูใจกลางเมือง จึงได้ถามเขาออกไปเพราะมันไม่ใช่บ้านเธอนี่นา

" ทำไมไม่พาฉันไปส่งบ้าน มาที่นี่ทำไม "

    ร่างเล็กถามออกไปทั้งๆที่ไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำบอกตรงๆว่าเสียลูกกะตา

" จะกลับบ้านให้มันหิ้วตัวไปอีกรอบหรือไง อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่าวิฬาร์ "

" เอ๊ะคุณ! คุณหลอกด่าฉันหลายรอบแล้วนะ "

    วิฬาร์นั่งกอดอกอยู่ภายในรถสปอร์ตคันหรูของเขาอย่างไม่พอใจ ที่เธอต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็เป็นเพราะเขาไม่เห็นมีคำขอโทษออกมาจากปากของเขาเลยสักคำ

    คาซาร์เดินลงมาจากรถพร้อมกับเดินอ้อมไปฝั่งคนนั่งแล้วเปิดประตูเพื่อให้เธอลงมาแต่วิฬาร์ก็ยังคงนั่งนิ่ง

" จะลงไหม กูเจ็บแผลจะตายอยู่แล้วถ้ามึงไม่ลงมึงก็นอนนี่ แต่กูไม่รู้นะว่าจะมีใครมาอุ้มมึงไปอีกหรือเปล่าแต่ถ้ามีอีกกูไม่ไปช่วยแน่นอน "

    วิฬาร์มองไปที่แผลของเขา เธอพึ่งสังเกตว่าเขาโดนยิงเข้าที่หัวไหล่เหมือนรอบนี้จะโดนเต็มๆด้วยเพราะเลือดไหลออกมาเยอะมาก แทบหมดตัวแล้วมั๊งเนี่ย

" กระสุนแค่ถากๆเหมือนเดิมหรือเปล่า "

    ร่างเล็กที่ทำเป็นไม่ทุกข์ร้อน คนแบบเขาอึดจะตายไปไม่ตายง่ายๆหรอก

" ฝัง "

    ร่างเล็กเมื่อได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกตกใจแล้วก็ไม่เล่นตัวอีกต่อไปเธอออกมาจากรถสปอร์ตคันหรูของเขาในทันทีพร้อมกันนั้นก็เดินตามเขาขึ้นไปบนคอนโดเงียบๆ เมื่อมาถึงก็ต้องตกใจในความหรูหราเมื่อคอนโดทั้งชั้นเป็นของเขาเพียงแค่คนเดียวแล้วก็มันมีห้องใหญ่ 1 ห้อง พร้อมกับห้องเล็กอีก 3 ห้อง ถ้าเธอเดาไม่ผิดเขาและบอดี้การ์ดคงพักกันอยู่ที่นี่ ที่เธอรู้เพราะเห็นนายวิลเลี่ยมอะไรนั่นพูดถึงบอดี้การ์ดของเขา ซึ่งตอนนี้ก็คงกำลังปะทะกันที่นั่นอยู่

" โทรเรียกหมอมาให้หน่อย "

    คาซาร์โยนนามบัตรของหมอประจำตัวเขาให้กับวิฬาร์ แล้วเธอก็จัดการให้แต่โดยดี เวลาผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงหมอก็มาถึงจนทำการผ่าตัดเขาที่นี่ เธอเพิ่งรู้ว่าคนรวยจนสามารถทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย เขาผ่าตัดได้เลยโดยที่ไม่ต้องไปโรงพยาบาล แถมเครื่องมือยังครบครันราวกับว่าย้ายโรงพยาบาลมาไว้ที่นี่

" หมอผ่าตัดเอากระสุนออกให้แล้วนะครับ ถ้าน้ำเกลือหมดรบกวนเปลี่ยนให้คุณคาซาร์ด้วย "

    หมอฝากฝังวิฬาร์เอาไว้หลังจากที่ผ่ากระสุนออกแล้วใช้เวลากว่าสองชั่วโมง หมอคิดว่าถ้าจะให้คุณคาซาร์ทำเองเขาคงเลือกที่จะไม่รับน้ำเกลือนั่นแหละเพราะคุณคาซาร์ไม่ชอบความยุ่งยาก

" ฉันหรอคะ คือฉันไม่ใช่พยาบาล "

    ร่างเล็กบอกออกไปเพราะเธอกลัวว่าเธอจะทำไม่ถูกน่ะสิ เธอไม่เคยต้องเปลี่ยนกระปุกน้ำเกลือให้ใครสักหน่อย

" เดี๋ยวหมอจะสอนเอาไว้ก่อนกลับแล้วกันนะครับ ถ้าคุณไม่ทำคุณคาซาร์ก็คงอาการไม่ดีขึ้นแน่เพราะคุณคาซาร์ไม่ชอบความยุ่งยากวุ่นวาย แถมที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลเครื่องไม้เครื่องมือที่มีก็ไม่ได้ครบขนาดนั้น ผมจึงอยากให้คุณดูแลคุณคาซาร์เป็นพิเศษ เรื่องนี้จะบอกคุณท่านทั้ง 3 ไม่ได้นะครับ คุณคาซาร์กำชับเอาไว้ "

    วิฬาร์พยักหน้ารับแม้ว่าจะไม่รู้จักคุณท่านทั้ง 3 ก็ตามที แต่เธอก็ไม่ถามอะไรอีก พร้อมกับเรียนรู้วิธีดูแลเขากับคุณหมอเป็นอย่างดี เพราะตอนนี้ไม่มีใครแล้วนี่นอกจากเธอ ไอ้คนปากเสียนั่นก็นอนหลับไม่รู้เรื่องไปแล้วน่าจะเพราะฤทธิ์ยาสลบนั่นแหละ ถ้าให้เธอเดาไม่ผิดตื่นขึ้นมาก็คงปากหมาเหมือนเดิมแหละ

    เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงเย็นของอีกวัน ฤทธิ์ยาสลบได้หมดไปแล้วพร้อมกับที่คาซาร์ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วมีอาการปวดแผล

" โอ้ย! "

    เขาพยายามจะพยุงตัวเองลุกขึ้นแต่ก็รู้สึกว่ามันระบมไปทั้งร่าง ครั้งนี่เจ็บกว่าครั้งก่อนเอามากๆ

" คุณ! ตื่นแล้วหรอหิวน้ำหรือเปล่า "

    วิฬาร์ที่ลากเก้าอี้มานอนเฝ้าเขาที่ข้างเตียงนอนของเขาเลยถามขึ้นเมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเขาร้องเหมือนกำลังเจ็บ

" อืม "

วิฬาร์ป้อนน้ำให้กับคาซาร์ได้กินจนเขารู้สึกดีขึ้น

" ลูกน้องฉันมาถึงหรือยัง "

" ค่ะ ตอนนี้นั่งรออยู่ที่โซฟา "

" ไปเรียกพวกมันเข้ามาที "

    วิฬาร์พยักหน้าพร้อมกับทำตามโดยที่เธอให้บอดี้การ์ดของเขาเข้ามาคุยกับเขาในขณะที่เธอนั่งรออยู่ที่โซฟารับแขกข้างนอกแทน

" ธัน แบงค์ ไอ้วิลเลี่ยมมันเป็นยังไงบ้าง ตายหรือเปล่า "

    คาซาร์ถามบอดี้การ์ดของตัวเองออกไป เขาไม่จำเป็นต้องเก็บไอ้วิลเลี่ยมมันไว้เป็นหอกข้างแคร่เขาอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อมันจ้องจะฆ่าเขานักเขาก็จะส่งมันไปเฝ้ายมบาลนู้น

" ลูกน้องของมันทั้งหมดพวกเราจัดการเก็บหมดแล้วครับแต่ไอ้วิลเลี่ยมมันหนีไปได้ พวกเราขับรถตามมันไปสุดท้ายก็ไม่ทันครับ "

    ธันรายงานออกไปตามความเป็นจริงเพราะฝีมือไอ้วิลเลี่ยมก็ไม่ธรรมดา ถ้าไม่ใช่เจ้านายเขาจัดการด้วยตัวเองก็เอามันลงยากอยู่เหมือนกัน

" อืม งั้นก็ให้คนของเราตามดูมันให้ดีก็แล้วกัน กูไม่เคยไว้ใจมันถ้ามันรอดไปได้กูคิดว่ามันต้องกลับมาแก้แค้นกูอีกรอบแน่ "

คาซาร์บอกกับลูกน้องออกไปซึ่งแบงค์และธันก็เห็นด้วย

" แล้วเรื่องคุณวิฬาร์ล่ะครับ จะเอายังไงในเมื่อตอนนี้เธออยู่ในอันตราย ไอ้วิลเลี่ยมมันต้องหวนกลับมาเล่นงานเธออีกแน่ "

    ธันที่บอกกับเจ้านายออกไป เขาไม่คิดว่าหมาลอบกัดอย่างมันจะปล่อยง่ายๆแล้วที่สำคัญถ้ามันลงมือในตอนที่พวกเราเผลอจะเกิดอะไรขึ้น

    คาซาร์ครุ่นคิดกับตัวเองสักพักจึงบอกให้ลูกน้องไปตามตัววิฬาร์เข้ามา

" มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ คุณจะไปส่งฉันได้หรือยังฉันอยากกลับบ้านเต็มแก่แล้ว "

    วิฬาร์บอกออกไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอง่วงจะตายอยู่แล้วแต่ที่ไม่ยอมหลับเพราะรู้สึกว่ามันแปลกที่และเธอก็ยังไม่ชินกับผู้ชายทั้ง 3 คนนี้เลย

" เธอจะไม่กลับไปที่นั่นอีก ส่วนข้าวของของเธอฉันจะให้ธันและแบงค์ไปขนมาไว้ที่นี่ "

วิฬาร์ถึงกับงงในคำพูดของเขา

" อะไรยังไงคุณ ที่พูดเนี่ยหมายความว่ายังไง ทำไมต้องขนของฉันมาที่นี่ด้วย "

" โง่อีกแล้วนะวิฬาร์ ลืมแล้วหรอว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมามันคืออะไร ถ้ามึงกลับไปอยู่ที่นั่นก็เท่ากับว่ามึงจะกลายเป็นเป้านิ่งของไอ้วิลเลี่ยม เพราะมันยังไม่ตายมันหนีไปได้แล้วมันจะกลับมาทำร้ายมึงอีกตอนไหนก็ไม่รู้ มึงต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นมึงก็คงต้องย้ายกลับไปบ้านเก่า เลือกเอา "

    วิฬาร์เกลียดคำพูดของเขาที่สุด นอกจากไม่ถามความเห็นจากเธอแล้วยังมัดมือชกเธออีกด้วย อีกทั้งยังหลอกด่าเธออีกหลายต่อหลายครั้ง

" แล้วงานฉันล่ะ "

" ไม่ต้องทำเดี๋ยวกูจะให้เงินเดือนมึงใช้เอง "

" แต่ฉันไม่เคยอยู่กับผู้ชายแล้วฉันก็จะไม่อยู่กับคุณ "

" มึงไม่ได้มีสิทธิ์เลือกขนาดนั้น สิทธิ์ของมึงหมดไปตั้งแต่ที่มึงเลือกจะช่วยกูวันนั้นแล้ว จากนี้มึงต้องอยู่กับกูทุกวัน แล้วก็ไม่ต้องห่วงกูไม่มีทางทำอะไรมึงหรอก แบนอย่างกับไม้กระดานกูไม่มีอารมณ์ "

    วิฬาร์โกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไงแล้ว เธอเดินหนีจากเขาทันทีเพื่อไปสงบสติอารมณ์ไม่อย่างนั้นเธอได้ระเบิดใส่เขาแน่นอน ผู้ชายอะไรปากร้ายที่สุด แบนหรอทำอย่างกับเคยเห็นจริงๆแล้วเธอซ่อนรูปต่างหาก

    ธันและแบงค์มองหน้ากันด้วยความสงสัย ปกติเจ้านายของเขาไม่ยุ่งเกี่ยวและไม่เลี้ยงผู้หญิงคนไหนไม่ใช่หรือ และที่สำคัญที่อยู่ของเจ้านายก็มีตั้งหลายที่ทำไมต้องอยู่ที่เดียวกันกับคุณวิฬาร์ด้วยล่ะ