ตอนที่ 1 เรื่องบ้าอะไร(1)

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงกระสุนปืนที่สาดซัดเข้าหากันดังสนั่นหวั่นไหวภายในซอยแห่งหนึ่งย่านชุมชนแถวชานเมือง ในขณะที่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว วิฬาร์สาวน้อยอายุ 25 ปี ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักในแบบฉบับที่ยังไม่ผ่านการแต่งเติมใดใดที่ใครต่อใครเห็นก็เป็นต้องชอบทั้งนั้น เธอที่พึ่งเลิกจากการทำโอทีและกำลังจะเดินกลับบ้านพักเหมือนอย่างเช่นทุกวันก็ต้องตกใจตัวแข็งทื่อ พลางคิดในใจอย่างรวดเร็วว่าตัวเองจะไปทางไหนดี เพราะตอนนี้เธอยืนอยู่กลางถนนที่ตรงหน้าเธอมีคนกำลังวิ่งไล่ยิงกันอยู่ ฟังไม่ผิดหรอกคนไล่ยิงกันจริงๆ และกำลังวิ่งมาหาเธอด้วย ตอนนี้เธออยากวิ่งหนีไปให้ไกลก่อนที่คนพวกนั้นจะมาถึงแต่ขาเจ้ากรรมของเธอมันกลับไม่ยอมก้าวไปข้างหน้าเลยนี่สิ

มาเฟียใหญ่ที่ทั่วทั้งเมืองไม่มีใครไม่รู้จักอย่าง คาซาร์ โนอาร์ กำลังรัวกระสุนปืนสาดใส่ศัตรูฝั่งตรงข้ามอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะหากเขาเผลอแม้แต่เสี้ยววินาทีนั่นหมายถึงชีวิตที่เขาจะต้องแลก เขาวิ่งมาเรื่อยๆ จนเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่กลางถนนด้วยความตกใจ เขาจึงรีบคว้าตัวเธอแล้วให้วิ่งไปพร้อมกับเขาเพราะถ้าปล่อยเธอไว้ตรงนี้เธออาจจะเหลือแค่ชื่อก็ได้ อาจจะด้วยเสียงกระสุนปืนที่มันดังเอามากๆ จนคนที่ไม่ได้คลุกคลีอยู่กับมันเป็นต้องตกใจกันทั้งนั้น แตกต่างจากเขาที่เจอเรื่องแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไปเพราะเขาโดนลอบกัดแล้วที่สำคัญบอดี้การ์ดที่มาด้วยกันกับเขาถูกยิงจนหมด แล้วตัวเขาเองก็ทำได้แค่พาตัวเองออกมาจากจุดที่อันตรายเท่านั้น ถึงแม้ว่าเขาอยากจะต่อสู้กับคนนับสิบแต่ในความเป็นจริงแล้วมันเป็นไปได้ยากที่เขาจะเอาชนะได้ทั้งหมด เพราะพวกนั้นก็ถูกฝึกมาเป็นอย่างดีแถมอาวุธก็ครบมือ

" กรี๊ด!!!!! อร๊าย!!!!! พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย!!! "

ร่างเล็กอย่างวิฬาร์ตะโกนออกมาพร้อมๆ กับที่กำลังสับขาวิ่งอย่างไวเพื่อหนีวิถีกระสุนที่มันพุ่งเข้ามาหาตัวเธอและผู้ชายที่กำลังพาเธอวิ่งหนีอยู่

" มาหลบตรงนี้ก่อน "

คาซาร์พาเธอวิ่งเข้ามาในป่าเพราะไม่อยากวิ่งไปตามถนนให้พวกนั้นมันเล่นงานเอาอีก ลำพังตัวเขาวิ่งไปได้ไกลอยู่แล้วแต่ผู้หญิงคนนี้ขาสั้นคงไปไม่ถึงไหนกันหรอกเลยต้องหาที่หลบก่อน ป่าหญ้ารกทึบที่แทบมองอะไรไม่เห็นเลยทำเอาวิฬาร์ตัวสั่นไปหมดด้วยความกลัว แต่เธอก็ยอมนั่งลงข้างๆ เขาเพื่อหลบคนพวกนั้นแต่โดยดี โดยที่ตอนนี้คาซาร์ปิดปากของเธอเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่าเธอจะส่งเสียงร้องทำให้พวกนั้นหาพวกเธอเจอ

เวลาผ่านไปพักใหญ่จนคาซาร์เริ่มแน่ใจแล้วว่าพวกมันจะไม่ย้อนกลับมาจึงเอามือที่ปิดปากกระจับเล็กๆ ของเธอไว้ออก แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดเพราะเธอพูดออกมาเสียงดังจนไม่กลัวว่าพวกมันจะย้อนกลับมาเจอ

" นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!! "

วิฬาร์แทบจะตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความโมโหเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ในขณะที่คาซาร์แทบไม่มองหน้าของเธอเลยด้วยซ้ำ เขามองดูความปลอดภัยรอบๆ พร้อมกับมั่นใจแล้วว่าเขาจะสามารถหนีออกจากตรงนี้ได้อย่างปลอดภัย จึงหันไปหาเธออีกครั้งในความมืดสนิท

" บ้านมึงอยู่ที่ไหน "

เพราะเขาคิดว่าเธอมาเดินแถวนี้แสดงว่าเธอเป็นคนที่นี่ และเขาต้องการความช่วยเหลือจากเธอในตอนนี้ อย่างน้อยเขาก็ต้องได้รับการปฐมพยาบาลเพราะเขาโดนยิงที่สีข้างบริเวณท้องแม้ว่ามันจะแค่ถากๆ แต่มันก็เป็นแผลที่ใหญ่พอสมควรมันทำให้เขารู้สึกเจ็บจนรำคาญได้ และตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าใครคือหนอนบ่อนไส้ที่ทำให้เขาต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ถ้าเขาไปโรงพยาบาลพวกนั้นคงตามตัวเจอได้ไม่ยาก ตัวเขาเองคิดว่าเอาไว้รอถึงพรุ่งนี้ค่อยคิดกันใหม่ว่าจะเอายังไง

" นี่เราไม่รู้จักกันสักหน่อยคุณจะมาถามหาบ้านฉันทำไม หรือว่าคุณเป็นโจร! แล้วที่ตามหาคุณคือ... "

ร่างเล็กตกใจที่เขาพูดมึงกูกับเธอแบบไม่ให้เกียรติเลยสักนิดแล้วก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อคิดเอาเองว่านี่เธอหนีมากับโจรหรือเปล่าหรือว่าคนที่ตามหาเขาอยู่จะเป็นตำรวจกันแน่

" กูไม่ใช่โจร แล้วพวกมันก็ไม่ใช่ตำรวจแบบที่มึงคิด ลองออกไปเดินให้มันเห็นสิ ถ้ามึงมีลมหายใจกลับมากูจะถือว่าเธอดวงดีแล้วมึงคงใช้แต้มบุญที่มึงมีหมดแล้ว "

คาซาร์บอกออกไปติดหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะเจ็บแผลและโดนเข้าใจผิด

" ถึงคุณจะไม่ใช่โจรแต่เราก็ไม่ได้รู้จักกัน เราแยกทางกันตรงนี้เถอะ บอกตรงๆ ว่าคุณดูน่ากลัวกว่าพวกนั้นอีก "

วิฬาร์พึ่งได้สังเกตตามร่างกายของเขา รอยสักที่มีแทบจะเต็มตัวมันทำให้เขาดูน่ากลัวมากๆ ยิ่งอยู่ในความมืดยิ่งอย่างกับปีศาจ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะหล่อแบบวัวตายควายล้มก็ช่างเถอะ แต่มันทำให้เธอใจอ่อนช่วยเขาไม่ได้จริงๆ เธอกลัวมากกว่า

แกร๊ก!!

" พากูไปบ้านมึง เดี๋ยวนี้! "

เสียงปลดล็อคเซฟตี้ปืนที่อยู่ในมือของคาซาร์ เขายกมันขึ้นมาพร้อมกับจี้ไปที่หัวใจของวิฬาร์ เพราะเขาต้องการขู่ให้เธอกลัวแล้วก็ไม่กล้าต่อรองกับเขาอีก

" ไอ้บ้า! ฉันพึ่งพานายหนีมานะ ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ไอ้คนสับปรับ ไอ้คนไม่มีคุณธรรม "

ร่างเล็กก่นด่าเขาด้วยความเจ็บใจ เธอไม่น่าวิ่งตามเขามาเลยจริงๆ หน้าตาก็ดีอยู่หรอกแต่นิสัยต้องพัฒนาอีกยาวๆ

" ใครพาใครหนีกันแน่ ถ้าไม่มีกูป่านนี้มึงกลายเป็นปุ๋ยใต้ต้นไม้ไปแล้ว เลิกพูดมากสักที บ้านมึงอยู่ไหนพากูไป กูไม่ได้จะทำร้ายมึงแค่ต้องการทำแผล "

คาซาร์พูดออกไปเพื่อไม่ให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขารู้สึกกลัวจนเกินไป เขาไม่ได้ต้องการทำร้ายเธอเขาแค่ต้องการที่หลบภัยสักคืนเท่านั้น

" ฉันไม่ใช่คนแถวนี้แค่บังเอิญผ่านมา "

วิฬาร์ด้วยความที่ไม่อยากให้เขาไปบ้านของเธอเพราะกลัวว่าตัวเองจะรับมือกับความอันตรายไม่ไหว จึงโกหกออกไปแบบนั้นแม้จะเห็นว่าตอนนี้เขามีแผลจนเลือดออกก็ตาม เพราะเธออยู่บ้านแค่คนเดียวความปลอดภัยของเธอจึงต้องมาก่อน

" กูจะนับหนึ่งถึงสามถ้าไม่พากูไป กูยิง! "

คาซาร์ขู่ออกไปพร้อมกับทำหน้าเข้มจนวิฬาร์รู้สึกกดดันและกลัวเอามากๆ และสุดท้ายเธอแทบไม่มีเวลาตัดสินใจด้วยซ้ำ

" หนึ่ง สอง! "

" โอเค เฮ้อ! นับเลขให้มันช้าลงกว่านี้นิดนึงไม่ได้เลยมั้ง ฉันกลัวจนฉี่จะราดไปหมดแล้วเนี่ย "

วิฬาร์รีบตอบรับเขาออกไปด้วยท่าทางที่ไม่พอใจเอามากๆ เพราะเขาเล่นนับเลขไวแบบไม่แบ่งจังหวะให้เธอได้หายใจเลยด้วยซ้ำ

คาซาร์มองหน้าเธอที่ตอนนี้กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้วเขาก็ยังมากดดันเธออีก ทำไงได้ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกเลยนอกจากวิธีนี้วิธีเดียว ต่อให้เขากลายเป็นยักษ์เป็นมารในสายตาเธอก็ต้องยอมแล้ว เพราะเลือดของเขามันกำลังไหลออกมาจนจะหมดตัวอยู่แล้ว

" หึ! ก็แค่นั้น นำไปสิ "

คาซาร์บอกคนตัวเล็กให้เดินนำไปเรื่อยๆ จนถึงบ้านของเธอ ในขณะที่ตัวเขายังยกปืนจี้เอวเธอจากทางด้านหลังอยู่ตลอด