로그인7 ปีต่อมา ณ ประเทศไทย
เพชรหอมเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาในโรงเรียนอรุณบริรักษ์ โรงเรียนอนุบาลใกล้บ้าน สถานศึกษาของยศนัย อรุณประภาพร บุตรชายคนเดียวของหล่อน สีหน้าของเพชรหอมแบกรับความกังวลไว้เต็มพิกัด รีบรุดมาโรงเรียนแห่งนี้ทันทีที่วิไลพร คุณครูประจำชั้นอนุบาล 2/2 โทรไปแจ้งเรื่องสำคัญ หล่อนจำต้องลางานมาจัดการเรื่องลูกตัวแสบ ที่สร้างวีรกรรมชวนปวดหัวให้หล่อน
“สวัสดีค่ะครูใหญ่ ครูแก้ว” เพชรหอมไหว้ไพศาล ครูใหญ่ประจำโรงเรียน และครูวิไลพรหรือครูแก้ว
“เชิญนั่งครับคุณแม่” ไพศาลเชิญผู้ปกครองนักเรียนจอมเกเร เพชรหอมทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ข้างวิไลพร “อย่างที่ครูแก้วโทรบอกคุณแม่นะครับ วันนี้น้องฮาร์ทชกน้องพลจนจมูกหัก ทางเราได้พาน้องพลไปโรงพยาบาลแล้ว และทำการรักษาจนแน่ใจว่าปลอดภัย ซึ่งทางเราได้ทำตามกฎระเบียบของทางโรงเรียน โทรแจ้งให้ผู้ปกครองดนุพลทราบ ผลที่ออกมาคือ คุณพ่อคุณแม่ของน้องพลไม่ยอม จะฟ้องดำเนินคดีกับน้องฮาร์ท แต่ผมคิดว่าฮาร์ทยังเด็ก และเป็นเรื่องเด็กทะเลาะกัน ผมเกลี่ยกล่อมคุณพ่อคุณแม่น้องพลแล้ว ซึ่งเขาทั้งสองยอมไม่แจ้งความ แต่ต้องการให้คุณชดใช้ค่าเสียหายและค่าทำขวัญครับ”
ไพศาลบอกเรื่องที่เพชรหอมต้องรับรู้และชดใช้ เพชรหอมถอนหายใจพรืดยาว หันไปมองหน้ายศนัย ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เงยหน้ามองสบตาผู้เป็นแม่ด้วยความสำนึกผิด
“ครั้งนี้น้องฮาร์ททำรุนแรงกว่าครั้งก่อนนะคะคุณแม่ ทางเราก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่ช่วยพูดให้คุณพ่อคุณแม่น้องพลไม่เอาความ แต่อย่างที่ครูใหญ่บอก คุณแม่ต้องชดใช้ค่าเสียหายและค่าทำขวัญค่ะ”
วิไลพรมองเพชรหอมด้วยความสงสาร ยศนัยไม่ใช่เด็กเกเรหรือเจ้าปัญหา เพียงแค่ว่า อาจมีความอดทนต่ำต่อการถูกล้อจากเพื่อนร่วมชั้นเรียน ซึ่งเหตุการณ์ลักษณะนี้ไม่ใช่ครั้งแรก ยศนัยชกหน้าเพื่อนเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกชกหน้ายุทธนาจนฟันโยก ครั้งนี้ชกดนุพลจนจมูกหัก
“ค่าเสียหายทั้งหมดเท่าไหร่คะ”
“ค่ารักษาพยาบาทหนึ่งหมื่นเจ็ดพันบาท ค่าทำขวัญสองหมื่นบาท รวมเป็นสามหมื่นเจ็ดพันบาทครับ”
ช่างเป็นตัวเลขที่สูงมากสำหรับคนที่ต้องแบกภาระค่าใช้จ่ายภายในบ้านและส่วนตัวเพียงคนเดียว เงินจำนวนนี้สูงกว่าเงินเดือนที่เพชรหอมได้รับหนึ่งเท่าตัว แต่ไม่ว่าจะสูงมากแค่ไหน เพชรหอมก็ยินดีจ่าย
“ได้ค่ะ สามหมื่นเจ็ดพันบาท”
เอ่ยจำนวนเงินออกไปก็ใจหาย หล่อนมีเงินเก็บไม่ถึงสองหมื่นบาท และเป็นเงินมีไว้สำรองจ่ายในการฉุกเฉิน อาทิลูกป่วย และมีไว้สำหรับค่าเล่าเรียนของยศนัยในอนาคต ทว่าก็ต้องดึงมาใช้เพราะความจำเป็น ส่วนที่ขาดอีกหมื่นเจ็ดกว่าๆ คงต้องหาหยิบยืมจากคนรอบข้าง หรือไม่ก็กู้เจ๊แมวเจ้าของห้องเช่าที่ปล่อยเงินกู้ทั้งรายวันและรายเดือน กู้ง่ายแต่ก็ต้องเสียดอกเบี้ยมาก
“ค่ารักษาพยาบาลจ่ายที่ผมนะครับ เพราะผมใช้เงินสำรองของโรงเรียนออกไปก่อน ส่วนอีกสองหมื่นบาท คุณแม่ให้กับคุณพ่อคุณแม่ดนุพลโดยตรงเลยนะครับ” ไพศาลแจงรายละเอียดที่เพชรหอมต้องรับผิดชอบ
“ค่ะ ได้ค่ะครูใหญ่ พรุ่งนี้เพ้นท์จะจัดการให้ค่ะ”
“ครับ ถ้างั้นก็ไม่มีอะไรแล้วครับ”
“ขอบคุณครูใหญ่กับครูแก้วมากค่ะที่ช่วยพูดให้” เพชรหอมพนมมือไหว้ครูทั้งสอง “เพ้นท์ขอตัวก่อนนะคะ แล้วขออนุญาตพาน้องฮาร์ทกลับไปด้วยค่ะ”
“ยังมีอีกเรื่องค่ะคุณแม่” วิไลพรพูด
“ค่ะ เรื่องอะไรคะ”
“คืออย่างนี้ค่ะ เดือนหน้าจะมีการแข่งขันพูดอ่านภาษาอังกฤษ ทางโรงเรียนเราส่งนักเรียนเข้าร่วมแข่งขันด้วย ระดับชั้นป.1-ป.6 เราได้ตัวแทนแล้ว ขาดแต่ชั้นอนุบาล ครูเห็นว่าน้องฮาร์ทมีความสามารถด้านนี้ พูดได้คล่องกว่าเด็กชั้นเดียวกัน ส่วนเรื่องการอ่านก็อยู่ในระดับดีค่ะ ทางโรงเรียนจึงขออนุญาตให้น้องฮาร์ทเป็นตัวแทนชั้นอนุบาลไปร่วมแข่งขันค่ะ ไม่ทราบคุณแม่ขัดข้องไหมคะ” วิไลพรบอกให้อีกฝ่ายรู้และรอคำตอบ
“ไม่มีปัญหาค่ะ น้องฮาร์ทจะได้ฝึกภาษาและการอ่านเขียนไปด้วย”
ความที่เพชรหอมพูดได้สี่ภาษาไม่รวมภาษาแม่ และยศนัยเป็นลูกครึ่งมีเชื้อสายอิตาเลี่ยน หล่อนจึงฝึกสอนให้ยศนัยพูดภาษาอังกฤษและภาษาอิตาเลี่ยนตั้งแต่เด็ก ซึ่งยศนัยก็เรียนรู้ได้ดีมาก
“ขอบคุณมากค่ะคุณแม่” วิไลพรยิ้มให้เพชรหอม
“ยินดีค่ะ ถ้าหมดเรื่องแล้ว เพ้นท์ขอตัวก่อนนะคะ”
เพชรหอมจูงมือบุตรชายออกจากห้องครูใหญ่ โดยมีสายตาของเจ้าของห้องและครูประจำชั้นอนุบาล 2/2 มองตามไปด้วยความสงสารและเห็นใจ แต่ก็ช่วยอะไรมากไม่ได้ไปกว่านี้
“แม่ฮะ ผมขอโทษ” ยศนัยดึงมือออกจากมือมารดา เด็กชายวัยหกขวบพนมมือไหว้เพชรหอมอย่างสำนึกผิด เพชรหอมเห็นแววตาบุตรชายแล้วถึงกับดุไม่ลง หล่อนจูงมือบุตรชายมานั่งตรงม้าหินหน้าห้อง
“คราวนี้ไปชกหน้าเพื่อนเรื่องอะไร”
“พลมาล้อว่าผมเป็นลูกไม่มีพ่อฮะ”
เรื่องเดิม...
ครั้งที่แล้วยศนัยชกหน้าเพื่อนก็ด้วยเหตุผลนี้ เด็กชายถูกล้อว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ ซึ่งในความเป็นจริงยศนัยมีบิดา เพียงแค่ว่าบิดาไร้ความรับผิดชอบ แล้วหล่อนเองไม่ต้องกล่าวถึงราซิเอลโล่อีก ไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง ทว่ามันก็ยากจะตัดใจจากเขา เป็นเพราะใบหน้าของยศนัยถอดแบบพ่อมาเต็มๆ รวมถึงนัยน์ตาสีฟ้าก็เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน และนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เพชรหอมลืมพ่อของลูกไม่ได้
ไม่เพียงหน้าตาที่เหมือนกัน อุปนิสัยยังคล้ายคลึงกันด้วย โดยเฉพาะเรื่องความใจร้อน บุ่มบ่าม ไร้ความอดทนเหมือนกันไม่มีผิด ยศนัยรับการถ่ายทอดทั้งหน้าตา นิสัยมาจากบิดาจอมมาเฟียเต็มๆ
โซ่พิศวาสใยเสน่หา Chapter 55ธารทิพย์ใจเต้นถี่แรงเมื่อเห็นบานประตูเปิดออก ในห้วงความคิดตอนนี้หล่อนกำลังคิดว่า พวกเจฟฟี่คงเข้ามาพาตนไปซ่อง พอนึกถึงก็พานโกรธแค้นเธียน่าที่กระทำกับตนชนิดที่ว่า ร้ายแรงมาก และมากเกินกว่าที่หล่อนจะให้อภัย หล่อนพยายามหาทางหนีรอด แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางนั้น เป็นเพราะทั้งมือและเท้าถูกมัดด้วยเชือก ส่วนปากมีผ้าผืนใหญ่คาดไว้จะขยับตะโกนขอความช่วยเหลือก็ไม่ได้ แม้แต่เปล่งเสียงออกมายังยาก ดวงตาธารทิพย์ขยายกว้าง ความแปลกใจเข้ามาจิตใจ เมื่อเห็นร่างเธียน่าก้าวเข้ามาในห้อง และปิดประตูห้องและล็อคมันไว้ตามเดิม“ชู่ว์...” เธียน่าทำเสียงห้าม ยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะกลางริมฝีปากตัวเอง “เบาๆ ฉันมาช่วยเธอ”เธียน่าบอกธารทิพย์ ขณะปลดผ้าที่คาดปากธารทิพย์ออก“ทำไมเธอถึงมาช่วยฉัน” ธารทิพย์มีความสงสัย“เพราะฉันยังมีความเป็นคนอยู่มั้ง” เธียน่าตอบ “ถึงฉันจะไม่ชอบหน้าเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะถีบเธอตกนรก อีกอย่างเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องการด้วย”ธารทิพย์อึ้งไปกับคำตอบ ไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดประโยคนี้ที่แสดงให้เห็นว่า เธียน่ามีความคิดผิดชอบชั่วดี ไม่ใช่เอาแต่ใจจนลืมคิดลืมอ่าน
โซ่พิศวาสใยเสน่หา Chapter 54ใจหนึ่งอยากช่วยธารทิพย์ให้พ้นจากวงจรนรกที่สาวใดได้ก้าวตกลงไป ยากนักจะตะเกียกตะกายออกมาได้ ชีวิตธารทิพย์กำลังไปได้สวย กำลังเรียนจบมหาวิทยาลัย กำลังก้าวขึ้นสู่ช่างแต่งหน้ามืออาชีพ ทว่ากลับต้องมาสะดุดเพราะหล่อน แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่า บุรินทร์กับครอบครัวจะโกรธเรื่องที่ตนทำลงไป คงไม่มีใครให้อภัยตนแน่ หากรู้ความจริงว่า ตนหลอกล่อให้ธารทิพย์เข้ามาติดกับคนชั่ว หล่อนเองก็ไม่มีวันให้ครอบครัวของตนเกลียดชังตนแน่นอน เป็นทางเลือกที่เลือกได้ยากยิ่งสำหรับหล่อน ยี่สิบนาทีต่อมา เธียน่าหยุดรถตรงหน้าร้านกาแฟไม่ห่างบ้านเจฟฟี่มากนัก หล่อนไม่ได้จอดเพราะต้องการดื่มกาแฟหรือเครื่องดื่มอื่น แต่หยุดรถเพราะรู้สึกใจคอไม่ดี มีความรู้สึกผิดกับเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นกับธารทิพย์ร่วมด้วย คิดสรรตะเต็มหัว หลายความรู้สึกที่ตีตื้นในจิตใจ ไม่อาจทำให้หล่อนขับรถไปต่อได้ เท้าจึงเหยียบเบรกตาม“เอาไงดีเนี่ย เอาไงดี” เธียน่าพูดกับตัวเอง “คิดสิเธียน่าคิด เธอต้องตัดสินใจนะ”เวลานี้หล่อนตัดสินใจไม่ถูกว่า จะทำเช่นไร จะเดินหน้าต่อหรือไปช่วยเหลือธารทิพย์ เธียน่าไม่เคยได้รับ
โซ่พิศวาสใยเสน่หา Chapter 53“พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง”เจฟฟี่ปิดประตูดังโครม เท้าเอวมองหน้าธารทิพย์ที่ตกอยู่ในอารามตกใจ“แกทำแบบนี้กับฉันทำไม” ธารทิพย์ถามขณะยันตัวลุกขึ้นนั่ง ความตกใจยังไม่ทันจางหายจากดวงหน้าหวาน ความรู้สึกนั้นก็โถมมากขึ้นเมื่อเห็นชายฉกรรจ์อีกสามคนเดินออกมาจากห้องครัว ท่าทางของพวกเขาไม่น่าไว้ใจเลย พาลให้หล่อนเป็นห่วงเธียน่าขึ้นมาทันใด เพราะตอนนี้หล่อนยังไม่เห็นเธียน่าและเริ่มไม่แน่ใจว่า เธียน่าจะเข้าห้องน้ำตามที่เจฟฟี่บอกหรือไม่ “เธียน่าล่ะ เธียน่าอยู่ไหน พวกแกทำอะไรเธียน่า”นอกจากธารทิพย์จะห่วงตัวเองแล้ว หล่อนกลับห่วงเธียน่าอีกด้วย แต่ดูเหมือนว่าคนที่ธารทิพย์กำลังเป็นห่วงจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร เดินเชิดหน้าออกจากห้องน้ำ ก้าวเท้ามาหาคนรักของพี่ชายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แววตาสะใจ“ฉันอยู่นี่ เจฟฟี่กับเพื่อนของเขาไม่มีวันทำอะไรฉันหรอก แต่กับแกน่ะไม่แน่นังตัวดี”ธารทิพย์ตกใจอีกครั้ง ไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่า จะได้ยินคำพูดประโยคนี้จากปากเธียน่า และนั่นทำให้หล่อนไขว้คิดไปว่า เธียน่าไม่ได้มาหาเพื่อน แต่หลอกตนมาที่นี่ “เธอหลอกฉันมาที่นี่งั้นหรือ เธอทำแบบนี้ทำไม” ธารทิพย์ปล่อยคำ
โซ่พิศวาสใยเสน่หา Chapter 52ชั่ววินาทีนี้เอง สมองของเธียน่าคิดอะไรได้บางอย่าง“เอาอย่างนี้ดีกว่า พี่น็อตไปทำธุระของพี่ให้สบายใจเลยค่ะ น้องกับน้ำกลับกันเองได้ พี่น็อตจะได้ไม่ต้องเสียเวลามารับน้องกับน้ำ ไปเจอกันที่บ้านเลย อีกอย่างถ้าเผื่อพี่น็อตยังทำธุระไม่เสร็จ น้องกับน้ำก็ไม่ต้องคอยพี่” บุรินทร์ฉุกคิดแวบเดียวก็ตอบตกลง“ก็ได้ งั้นพี่ไปแท็กซี่ดีกว่า เธียน่าจะได้ขับรถพี่กลับบ้าน”บุรินทร์ไม่ได้คิดอะไร เขาคิดแค่ว่าไม่อยากให้สองสาวคอยตน และไม่รู้ว่า ธุระของตนนั้นจะเสร็จเร็วหรือช้า เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เมื่อพูดจบเขายื่นกุญแจรถส่งให้น้องสาว ก่อนเร่งเดินออกจากห้อง สถานที่ที่เขาไปคือ โรงแรมที่เหนือเมฆพัก“แกเสร็จฉันแน่นังน้ำ” เธียน่าพูดเสียงเหี้ยม นัยน์ตาแฝงไว้ด้วยความร้ายกาจ ในที่สุดหล่อนก็หาวิธีที่จะพาธารทิพย์ไปยังสถานที่ที่นัดหมายไว้กับเจฟฟี่ได้สำเร็จ และอีกไม่กี่ชั่วโมง ธารทิพย์ก็จะต้องเดินออกไปจากชีวิตของบุรินทร์อย่างถาวร จะไม่มีใครหน้าไหนแย่งพี่ชายไปจากตนได้...ไม่มีวัน หนึ่งชั่วโมงสิบนาทีต่อมา เธียน่าชำเลืองมองธารทิพย์ที่กำลังขับรถยนต์ของพี่ชาย ในใจรู้สึกโล่งอ
โซ่พิศวาสใยเสน่หา Chapter 51“กรี๊ด!...อา...อา”วารุณีกรีดร้องตบท้ายด้วยเสียงครางยาว ตามด้วยเสียงหอบหายใจเหนื่อยราวกับหล่อนเพิ่งสิ้นสุดการวิ่งสิบกิโลเมตร“โอ้ว...พระเจ้า...ยิ่งรัดแน่นกว่าเดิมอีก...อา” นานโอเหมือนคนจะขาดใจ ความคับแน่นทวีมากขึ้น โอบรัดตัวตนชายจนเขาอึดอัดแต่ก็พยายามเร่งความเร็วให้ตนเองฝ่าความแน่นนี้ไปให้ได้ จังหวะที่เขาสาดซัดเร็วรี่จนแทบนับจำนวนครั้งด้วยตาเปล่าไม่ได้ เขากระโจนจ้วงสุดแรงเกิดเพื่อให้ตนเองไต่บันไดไปยังสถานที่เดียวกับหล่อนเมื่อทุกอย่างผ่านพ้น เสียงที่ได้ยินมีคือเสียงหอบหายใจถี่แรง ราวกับคนวิ่งมาราธอนที่ใช้ความเร็วในการวิ่งเร็วกว่าปกติ นานโอซบหน้าลงบนทรวงอกสาว เมื่อปรับลมหายใจให้กลับมาเป็นปกติ เขาเงยหน้ามองวารุณีที่เวลานี้ใบหน้าเหนื่อยอ่อน ดวงตาปรือคล้ายคนง่วงนอน หล่อนคงอ่อนเพลียกับบทรักครั้งแรกในชีวิต ภาพที่เห็นส่งผลต่อจิตใจนานโอ เขาเป็นปลื้มกับพรหมจรรย์ อิ่มเอมกับความสุขที่ได้รับ มันทำให้เขารู้สึกว่า ไม่อยากร่วมหลับนอนกับสตรีคนไหนในโลก นอกจากวารุณีคนเดียว“ผมรักคุณเหลือเกิน รักมาก รักที่สุด” นานโอดึงตัวตนออกจากกลีบดอกไม้ที่ชุ่มไปด้วยสายพันธ์รักของตน ขยับตั
โซ่พิศวาสใยเสน่หา Chapter 50เขาใช้หัวเข่าด้านขาทั้งสองข้างของหล่อนให้แยกออกไปด้านข้าง เปิดทางให้เขาฝังตัวตนที่เวลานี้ไร้สิ่งห่อหุ้มดังเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา ประสานกับกายสาวที่น่าลิ้มรส ก่อนชำแลกกายใหญ่ผสานเป็นหนึ่งเดียวกับร่างวารุณี ที่แน่นอนว่าเขาขยับตัวยากลำบาก ช่องทางสวรรค์คับแน่นเพราะไม่ผ่านการบุกเบิกฝ่าดง ทว่าความคับแน่นคือความสุขที่เกิดขึ้นในจิตใจนานโอ เขากำลังอิ่มเอมกับพรมจรรย์ของสาวอันเป็นที่รักยิ่งนัก“ทนหน่อยที่รัก...อา” เขาพูดเสียงสั่น ก้มหน้าลงครอบครองยอดถัน ดึงดูดเข้าปาก เลียไปรอบๆ นานโอกำลังเบี่ยงเบนความเจ็บปวดของหล่อนด้วยความเสียวซ่าน“อา...อืม...คุณนาน...นานโอ...อา”วารุณีรับรู้ถึงความเจ็บปวดยามท่อนเอ็นเนื้อถูกดันเข้ามาร่างกาย ความที่ช่องทางรักไม่มีใครเคยล่วงล้ำ แน่นอนว่าความคับแน่นจะต้องมีมาก ความเจ็บจากการเชื่อมต่อก็มากตามไปด้วย ทว่านานโอก็เบี่ยงเบนความเจ็บปวดด้วยความซ่านเสียว เขาพลิ้วลิ้นสะบัดโบกอยู่บนยอดถันทั้งซ้ายขวา ในขณะที่เอวสอบค่อยๆ ทำงานไม่เร่งรีบ ค่อยๆ ดันเชื่องช้า ไม่กล้าทำรุนแรงเพราะเกรงว่าแก้วเจียระไนเปราะบางจะแตกสลาย แต่นั่นยิ่งสร้างความปวดร้าวให้ทั้งคู่







