ความบังเอิญ

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังใกล้เข้ามา ก่อนร่างสูงใหญ่ในชุดภูมิฐานจะหยุดยืนตรงหน้า

"ธาน อยู่นี่เองหรอลูก แม่เดินหาอยู่ตั้งนาน แล้วผู้หญิงสองคนนี้เป็นใครกัน"

"คนนี้ชื่อนิว ส่วนอีกคนชื่อปริมครับ"

สายตาอ่อนโยนหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกัน พลางเอ่ยแนะนำด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

"น้องนิวนี่แม่พี่เองนะ"

"สวัสดีค่ะ"

"ดีจ่ะ"

ชายหนุ่มรีบเอ่ยอธิบาย "พอดีว่าผมเดินชนน้องเขาอ่ะครับแม่ เลยช่วยถือของให้เพื่อเป็นการขอโทษ"

"ขอโทษแทนลูกชายด้วยนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องเล็กน้อย"

ผู้เป็นแม่หันกลับไปสั่งเสียงเรียบ "งั้นธานเอาของคืนน้องเขา แล้วตามแม่มาคุณย่ารออยู่"

"แต่แม่ครับ ผมรับปากน้องเขาแล้วอ่ะ ว่าจะช่วยถือไปให้"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวพวกหนูถือไปเองก็ได้"

รู้ดีว่าลูกชายคิดอะไรอยู่ จึงเลือกตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ชายหนุ่มทำได้เพียงส่งของคืนด้วยความจำใจ ก่อนจะเดินตามร่างแม่ไปอย่างเสียดาย เพราะยังไม่มีโอกาสขอไลน์ผู้หญิงคนนั้นเลยด้วยซ้ำ

"แม่รู้นะว่าลูกคิดอะไรอยู่"

"ผมไม่ได้คิดอะไรเลย"

"แม่ไม่เชื่อหรอก เสือผู้หญิงอย่างลูกนี่นะจะไม่คิดอะไร แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่"

บทสนทนายืดยาวต่อเนื่อง แม่พูดด้วยความห่วงใย ส่วนลูกชายตอบไปด้วยความกวนเล็กๆ แต่ลึกๆ ก็แฝงความอึดอัดในใจ เมื่อถูกกดดันเรื่องการแต่งงานกับเพลง ผู้หญิงที่คบหามานานแต่เขายังไม่พร้อมสร้างครอบครัว

…

อีกด้านในห้องพักผู้ป่วย เสียงหัวเราะและหยอกล้อดังขึ้นพร้อมบรรยากาศผ่อนคลาย

"มาแล้ว.."

"ไปเอาของแค่นี้ทำไมนานจัง แล้วนี่แกเป็นอะไรนิว หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศเลย"

"จะเป็นอะไรไปนอกจากเจอผู้ชายหล่อๆ แล้วอาการแรดกำเริบ"

"หุบปากไปเลยนะปริม!"

"ก็มันจริงไหมหล่า"

เสียงเถียงกันดังขึ้นจนเพื่อนอีกคนต้องรีบปราม "นี่เลิกทะเลาะกันได้แล้ว สรุปจะบอกฉันได้ยังว่าไปแวะที่ไหนกันมาป่าว"

"เปล่าหรอกแก แค่อุบัติเหตุเล็กน้อย"

"อุบัติเหตุ? แล้วนี่แกเป็นอะไรมากไหม"

"ไม่เป็นหรอก อุบัติเหตุที่ว่าก็แค่มีคนมาเดินชนใส่ฉันแล้วทำของพวกนี้ตก... จะว่าไปก็น่าเสียดายเหมือนกัน ตอนแรกเขาช่วยถือของตามเรามา แต่แม่เขาดันมาเรียกตัวไปซะก่อน ไม่งั้นฉันจะแนะนำเขาให้แกรู้จัก"

"เขาเป็นอะไรกับแก"

"เปล่า แค่คนที่เพิ่งรู้จักเฉยๆ"

"โอ้ย เสียดายอ่ะ ไม่ได้ขอไลน์เขาไว้"

เพื่อนสาวทั้งสองหัวเราะกันเบาๆ กับท่าทีเขินอายที่แสดงออกมาชัดเจน

…

ไม่นาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ก๊อกๆ

"ขออนุญาตนะคะ"

"สงสัยพยาบาลพาลูกมาส่ง"

"น้องมาแล้วค่ะ"

ทุกสายตาหันไปยังทารกน้อยในอ้อมแขนพยาบาล ใบหน้าไร้เดียงสาเรียกรอยยิ้มให้ทุกคน

"ไหนๆ ฉันขอดูหน้าหลานหน่อยสิ"

เมื่อมองชัดๆ เสียงอุทานก็ดังขึ้นโดยไม่ทันคิด "เห้ยแก! ทำไมลูกแกหน้าเหมือน.."

"เหมือนใคร?"

"เปล่าๆ ฉันก็พูดไปเรื่อยอ่ะ ไม่มีอะไรหรอก"

"แกทำฉันตกใจหมดเลยรู้ไหม"

"ขอโทษ…"

หญิงสาวยิ้มบาง ก้มลงอุ้มลูกน้อยขึ้นมาป้อนนม บรรยากาศอบอุ่นแผ่วเบาปกคลุมไปทั่วห้อง

…

หลังจากได้ชื่นชมทารกน้อยกันถ้วนหน้า บทสนทนาก็วกกลับมาสู่เรื่องสำคัญ

"แล้วแกจะเอายังไงต่ออ่ะมิ้ง"

"หมายถึงเรื่องอะไร"

"ก็เรื่องของลูกแกไง แกตั้งชื่อให้ยัง แล้วแกจะให้ใครมาเซ็นรับรองบุตร"

"ฉันคิดชื่อลูกไว้แล้ว ส่วนเรื่องเซ็นรับรองบุตร ฉันขอผ่านก่อน"

"จริงๆ แกเอาคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อของลูกมาเซ็นก็ได้นะ"

"ฉันว่ามันไม่จำเป็นขนาดนั้นป่ะ"

"เออๆ เอาที่แกว่าเลย แล้วนี่ลูกแกชื่ออะไรอ่ะ"

"ชื่อเด็กชายภิภัทร ส่วนชื่อเล่นฉันตั้งให้ว่าน้องธาม"

เพื่อนทั้งสองหันมาสบตากันทันที แววตาสื่อถึงความคิดเดียวกัน แต่ไม่มีใครเอ่ยออกมา

เวลาผ่านไปจนใกล้เย็น เสียงเอ่ยลาแผ่วเบาดังขึ้นทีละคน ก่อนประตูห้องจะค่อยๆ ปิดลง เหลือไว้เพียงความเงียบสงบกับแม่ลูกบนเตียงผู้ป่วย และเพื่อนสนิทที่ยังคงยืนอยู่เป็นเพื่อนอย่างมั่นคง