ใครคนนั้น

ร่างของหญิงสาวถูกเข็นเข้ามายังห้องฉุกเฉินอย่างรีบเร่ง เสียงล้อเตียงเลื่อนดังเอี๊ยดอ๊าดไปตามพื้นขาวสะอาด ก่อนที่ทีมแพทย์จะเข้ามาประเมินอาการอย่างรวดเร็ว ผลตรวจเบื้องต้นชี้ชัดว่าเธอกำลังเจ็บท้องคลอด

ร่างอุ้ยอ้ายจึงถูกส่งต่อไปยังห้องคลอดในทันที

"คุณหมอคะ นี่หนูจะคลอดลูกแล้วหรอคะ"

เสียงแผ่วสั่นเต็มไปด้วยความกังวลเอ่ยถาม

"ใช่ครับ มดลูกคุณแม่เปิดแล้ว"

เสียงทุ้มมั่นใจของแพทย์เอ่ยตอบ

"แต่มันยังไม่ถึงเวลาคลอดนี่คะ"

เสียงสั่นเครือถามซ้ำด้วยความตกใจ

"อันนี้อาจจะมาจากคุณมีปัญหาด้านสุขภาพนิดหน่อย เลยทำให้น้องคลอดก่อนกำหนด"

หัวใจของเธอเต้นแรง ความกลัวถาโถมไม่หยุด

"แล้วลูกหนูจะเป็นอะไรมากไหมคะคุณหมอ"

ความกังวลฉายชัดบนใบหน้าซีดเผือด ร่างกายเจ็บปวดแต่ใจกลับห่วงเพียงแค่ชีวิตน้อยๆ ที่อยู่ในท้อง

"คุณแม่อย่ากังวลไปเลยครับ น้องจะไม่เป็นอะไรมันเป็นเรื่องปกติของคุณแม่หลายท่านที่คลอดก่อนกำหนด บางคนหกเดือนเจ็ดเดือนด้วยซ้ำ ของคุณแม่แปดเดือนแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"

ความคิดโทษตัวเองพลันแล่นเข้ามา ถ้าลูกเป็นอะไรไป คงเป็นเพราะแม่เอาแต่ทำงานจนลืมดูแล... แม่ขอโทษนะลูก ที่ทำให้หนูต้องคลอดออกมาก่อนเวลา

"โอ้ยย คุณหมอคะ หนูไม่ไหวแล้ว มันเจ็บท้องมากเลยค่ะ"

เธอร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด

"ใจเย็นๆ นะครับคุณแม่ อีกนิดเดียวมดลูกก็จะเปิดเต็มที่แล้ว ทนหน่อยนะครับ"

"ค่ะ"

เสียงตอบสั้นขาดห้วง หอบหายใจหนักหน่วง

"เอาแล้วครับคุณแม่ ตอนนี้มดลูกเปิดเต็มที่แล้ว คุณค่อยๆ เบ่งนะครับ หนึ่ง สอง สาม"

"อื้อออ..."

"สู้ๆ ครับคุณแม่ อีกรอบนึงครับ"

"อื้ออออออ.."

"อีกนิดเดียวครับ เบ่งแรงขึ้นอีกนิด"

"โอ้ยย ไม่ไหวแล้วค่ะคุณหมอ"

"คุณแม่หายใจเข้าลึกๆ แล้วเบ่งน้องออกมาสุดแรงเลยนะครับ หนึ่ง สอง สาม"

"อื้ออออ...."

"หัวน้องออกมาแล้วครับ"

ทันใดนั้น เสียงแหลมเล็กก็ดังสะท้อนก้องห้อง

"อุแว้ อุแว้ อุแว้..."

"ยินดีด้วยนะครับ น้องเป็นเด็กผู้ชาย"

ทันทีที่ได้ยินเสียงร้องครั้งแรก น้ำตาแห่งความสุขเอ่อรินบนใบหน้า เธอไม่ได้ใส่ใจว่าลูกจะเป็นเพศใด แต่ในเมื่อเป็นลูกชาย เธอก็จะเลี้ยงดูเขาให้เติบโตเป็นสุภาพบุรุษที่ให้เกียรติผู้หญิง

"ขอดูหน้าลูกหน่อยได้ไหมคะ"

"ได้ครับ"

ทารกน้อยถูกยื่นมาแนบอก ร่างเล็กน้อยยังแดงระเรื่อ ร้องเสียงดังไม่หยุด เมื่อสายตาของเธอเห็นใบหน้าลูกชายครั้งแรก หัวใจก็พลันสะท้อนถึงใครบางคน... พ่อของเด็ก ถึงแม้ใบหน้าจะยังไม่ชัดเจน แต่ก็พอมองออกว่าคล้ายใคร

"เดี๋ยวพยาบาลจะพาน้องไปล้างเนื้อล้างตัว แล้วจะส่งน้องไปให้คุณแม่อีกทีที่ห้องพักฟื้นนะครับ"

"ค่ะ"

ด้านนอกห้องคลอด เพื่อนรักยืนรอด้วยใจระทึก มือประสานแน่นจนเหงื่อซึม ไม่กี่อึดใจคุณหมอก็ออกมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

"คุณหมอคะ เป็นหนูกับหลานเป็นยังไงบ้างคะ"

"ปลอดภัยทั้งแม่และเด็กครับ"

"แล้วเป็นเด็กผู้ชายหรือผู้หญิงคะ"

"ผู้ชายครับ"

"จริงๆ หรอคะ ขอบคุณหมอมากๆ เลยนะคะ"

"ครับ งั้นเดี๋ยวหมอขอตัวก่อนนะครับ"

"ค่ะคุณหมอ"

เมื่อเธอถูกย้ายมายังห้องพักฟื้น เพื่อนๆ ที่ทราบข่าวต่างรีบรุดมาเยี่ยม เต็มไปด้วยความห่วงใย

"มิ้ง แกเป็นยังไงบ้าง ฉันเป็นห่วงแทบแย่ นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้ว แล้วสรุปที่แกคลอดก่อนกำหนดหมอเขาว่าไงอ่ะ"

"หมอบอกว่าฉันพักผ่อนไม่พอ เลยทำให้สุขภาพร่างกายไม่ค่อยดี"

"ฉันเคยบอกแกแล้วเรื่องนี้ แกไม่ฟังฉันเลยอ่ะ ทีนี้เห็นยัง"

"โอ้ยย เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ตอนนี้ฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่"

"ถือว่าแกโชคดีไป ต่อไปนี้ฉันบอกอะไรก็หัดเชื่อฉันบ้างนะ"

"ได้ค่ะ"

"เออแก ฉันลืมของที่รถอ่ะ เดี๋ยวลงไปเอาแปปนะ"

"ของอะไรอีก"

"ก็ของใช้เด็กอ่อนไง ระหว่างที่รอแกเข้าห้องพักฟื้น ฉันก็กลับไปเอาของที่เราเคยเตรียมไว้สำหรับวันคลอด"

"ปริม แกไปเอาของในรถกับฉันหน่อยดิ"

"ได้ๆ"

ระหว่างเดินไปยังลานจอดรถ ทั้งสองช่วยกันถือของเต็มไม้เต็มมือ ทันใดนั้นร่างของเพื่อนสนิทก็ชนเข้ากับใครบางคน

"ขอโทษด้วยนะครับ"

เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับท่าทางรีบก้มลงเก็บของที่ตกกระจาย เธอเองก็ย่อตัวช่วยเก็บ แต่พอเงยหน้าขึ้นก็ชะงัก ใบหน้าคมเข้มตรงหน้านั้นทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

"มา เดี๋ยวผมช่วยถือ นี่ผมไม่ได้ตั้งใจจะชนคุณเลยนะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็เดินไม่ระวัง"

"แต่ถึงยังไงผมก็ทำของคุณตก"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันยังใช้ได้"

"แล้วนี่จะไปไหนกันครับ"

"พอดีว่าเพื่อนคลอดลูกที่นี่ ก็เลยมาเยี่ยมค่ะ"

"เด็กผู้หญิงหรือผู้ชายครับ"

"ผู้ชายค่ะ"

"ยินดีด้วยนะครับ ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ"

"ชื่อนิวค่ะ แล้วคุณชื่ออะไรคะ"

"ชื่อภิธานครับ หรือจะเรียกธานเฉยๆ ก็ได้"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณธาน"

"ยินดีเช่นกันครับ"

"แล้วนี่คุณมาทำอะไรที่โรงพยาบาลนี่หรอคะ"

"พอดีผมมาเยี่ยมคุณย่าครับ ช่วงนี้แกป่วย เข้าๆ ออกๆ โรงพยาบาล"

"ยังไงก็ขอให้คุณย่าคุณดีขึ้นนะคะ"

"ขอบคุณครับ"

สายตาคมทอดมองมาด้วยแววที่หวานลึก ราวกับจะกลืนกินหัวใจ หญิงสาวเผลอหน้าแดงวูบ

"นี่จะจีบกันอีกนานไหม ฉันเมื่อยแล้วนะ"

"งั้นนิวขอตัวก่อนนะคะ"

"ให้ผมช่วยถือไปให้ไหมครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจ"

"เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ"

"งั้นถือของฉันไปเลย"

"อีปริม!"

"อะไรอ่ะ ก็ฉันหนักป่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมถือให้"

ชายหนุ่มยกของขึ้นมาแนบแขนแล้วเดินตามสองสาวไปอย่างสุภาพ...