บทที่ 6

เมื่อออกมาจากศาลากลาง ซาบริน่าก็บอกลาเซบาสเตียน “คุณฟอร์ดคะ หมอไม่อนุญาตให้ไปเยี่ยมในตอนบ่าย ดังนั้น ฉันจะไม่ตามคุณกลับไป พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปเยี่ยมป้าเกรซเอง”

เธอมีไหวพริบเสมอ

เมื่อไม่ได้อยู่ต่อหน้าป้าเกรซ เธอก็จะใช้ความคิดริเริ่มเพื่อทำให้ตัวเองห่างเหินออกจากเซบาสเตียน

“แล้วแต่เธอ” เซบาสเตียนพูดอย่างเย็นชาและเรียบเฉย

ซาบริน่าออกจากสถานที่นี้เพียงลำพัง

ในรถ คิงส์ตันถามว่า “นายน้อยเซบาสเตียน คุณไม่กลัวว่าเธอจะหนีเหรอครับ?”

เซบาสเตียนเย้ยหยันอย่างดูถูก “หนีเหรอ? ถ้าเธออยากจะหนีจริง ๆ ทำไมเธอถึงทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารที่ฉันมักจะไปบ่อย ๆ ล่ะ? ทำไมถึงมาขอยืมเงินกับแม่ของฉันด้วย? เธอหนีไปสองครั้งนั้นก็เพื่อเพิ่มราคาตัวเองก็เท่านั้น”

คิงส์ตันตอบไปว่า “จะเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง…”

“ออกรถได้” เซบาสเตียนพูด

รถขับผ่านซาบริน่าไป แต่เซบาสเตียนไม่แม้แต่จะมองเธอ

ซาบริน่าลากร่างที่เหนื่อยล้าของเธอกลับมายังที่พักของเธอ

เธอถูกใครบางคนหยุดไว้ เมื่อเธอมาถึงประตูของเธอ “ซาบริน่า! เธอกำลังซ่อนตัวอยู่แถวนี้จริง ๆ เหรอ?”

มันคือ เซลีน!

เมื่อสองปีที่แล้ว เหตุเกิดจากชีวิตส่วนตัวที่วุ่นวายของเซลีน ถูกชายชราที่ขี้เหร่ และหยาบคายเอาเปรียบระหว่างการมีเพศสัมพันธ์นั้น ขณะที่ชายคนนั้นไม่ทันได้ระมัดระวังตัว เซลีนก็ใช้รองเท้าส้นสูงของเธอทุบไปที่ศรีษะของชายคนนั้น และทำให้เขาหมดลมหายใจในทันที จากนั้นครอบครัวลินน์ก็มอมเหล้าซาบริน่า เพื่อให้เธอเมาและแอบพาเธอไปไว้ยังที่เกิดเหตุ เพื่อเป็นการปลอมแปลงและกลบรอยความผิดของเซลีน

ด้วยเหตนี้ ทำให้ซาบริน่าได้รับโทษจำคุกสิบปี ในข้อหาฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา

ในทางกลับกัน เซลีนพ้นข้อกล่าวหาและไม่ถูกคุมขัง

เมื่อใดก็ตามที่เธอคิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมา ซาบริน่าก็อยากจะบีบคอเซลีนให้ตาย

เธอมองดูเซลีนอย่างเฉยเมย “เธอหาฉันเจอได้ยังไง?”

เซลีนรู้สึกพึงพอใจมากขึ้น “ซาบริน่า แกรู้ไหมว่าคนเรียกสถานที่แบบนี้ว่าอะไร? ชุมชนในเมืองนี้ เป็นชุมชนในเมืองแห่งเดียวในเซ้าท์ ซิตี้ ที่คนที่นี่ส่วนใหญ่เป็นพวกผู้หญิงหากิน แกสามารถใช้เวลาหนึ่งคืนกับนักเดินข้างถนนได้ในราคาเพียงห้าดอลลาร์เท่านั้นที่นี่ หนึ่งคืนที่แสนวุ่นวายสามารถทำเงินได้ถึงร้อยดอลลาร์ หึ เป็นจำนวนเงินที่ดีมาก ๆ เลยเนอะ”

“แล้ว เธอมาเพื่ออวดฉันว่า เธอทำเงินได้ร้อยดอลลาร์ในคืนเดียวอย่างนั้นเหรอ?” ซาบริน่าถามกลับอย่างเย็นชา

“แก!” เซลีนยกมือขึ้นและต้องการจะตบซาบริน่า แต่เธอค้างมือไว้กางอากาศ

เธอยิ้มและพูดว่า “ฉันเกือบจะสูญเสียความสงบไป และฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ฉันจะเเต่งงานเร็ว ๆ นี้และบ้านจะต้องปรับปรุงใหม่ พวกสาวใช้ที่บ้านเจอรูปเธอกับแม่ของเธอสองสามรูปตอนเก็บขยะ… ”

ซาบริน่าถามอย่างกระตือรือร้นไปว่า “รูปแม่ของฉันเหรอ? อย่าโยนมันทิ้ง ฉันจะไปเก็บมันเอง”

แม่ของเธอเสียชีวิตไปแล้ว ดังนั้นภาพที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังจึงมีค่ามากสำหรับเธอ

เซลีนถามอย่างไม่ใส่ใจไปว่า “เธอจะไปเก็บพวกมันเมื่อไหร่?”

“พรุ่งนี้ตอนบ่าย”

“พรุ่งนี้บ่ายนะ ขยะพวกนั้นจะกลายเป็นมลพิษถ้ายังกลิ่นเหม็นเน่าอยู่ในบ้านฉันอีกเพียงหนึ่งวัน!” หลังจากพูดเช่นนั้นจบลง เซลีนผู้เต็มไปด้วยความทระนงตนก็เดินจากไป

ไม่นานหลังจากที่เซลีนจากไป ซาบริน่าก็เข้านอน

ตอนนี้เธออยู่ในช่วงช่วงแรกของการตั้งครรภ์ และเป็นวันที่เหนื่อยล้าเป็นพิเศษในการวิ่งไปนู่นไปนี่ ดังนั้น เธอจึงต้องการพักผ่อนตั้งแต่หัววัน เพื่อที่เธอจะได้ตื่นแต่เช้าเพื่อไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล

วันรุ่งขึ้น ซาบริน่ามาเข้าคิวที่ห้องอัลตราซาวนด์ของโรงพยาบาลแต่เช้า เมื่อเหลือเธอเพียงคนเดียวก่อนถึงคิวของเธอ เธอได้รับโทรศัพท์จากเซบาสเตียน และเธอก็กดรับสายทันที “มีอะไรเหรอคะ คุณฟอร์ด?”

เสียงเย็นชาตามปกติของเซบาสเตียนกรอกมายังเสียงปลายสาย “แม่ของฉันคิดถึงเธอ”

ซาบริน่าเห็นว่ามีคนอยู่ข้างหน้าเธออีกแค่เพียงคนเดียว เธอจึงประเมินระยะเวลาและพูดไปว่า “ฉันจะไปถึงโรงพยาบาลในอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งค่ะ”

“โอเค” คำตอบของเซบาสเตียนสั้นและกระชับ

ซาบริน่ากระแอมในลำคอและพูดไปว่า “เอ่อ… ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อเป็นกำลังใจให้ป้าเกรซ เพราะแบบนั้น ขอเงินฉันเพิ่มหน่อยได้ไหมคะ? คุณช่วยหักออกจากค่าจ้างการหย่าร้างได้ไหม?”

“เราจะคุยกันเมื่อเธอมาถึงที่นี่แล้ว” เซบาสเตียนวางสายทันที

เขาเกลียดคนที่ชอบต่อรองกับเขามากที่สุด!

ซาบริน่ารอคิวต่อ

ขณะที่เธอกำลังจะเข้าไป จู่ ๆ ก็มีผู้ป่วยฉุกเฉินเข้ามาทำอัลตราซาวนด์ ซึ่งใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมง เมื่อถึงคิวของซาบริน่า เธอก็รู้ว่าเธอจำเป็นต้องกรอกเอกสารทางการแพทย์ก่อนเพราะเป็นการตรวจสุขภาพครั้งแรกของเธอ ทำให้การอัลตราซาวนด์ของเธอล่าช้าไปอีกครึ่งชั่วโมง

เมื่อเธอมาถึงห้องผู้ป่วยของเกรซ เธอก็ได้ยินเสียงร้องไห้อยู่ข้างใน “ลูกเนรคุณ ลูกกำลังโกหกแม่อยู่ใช่ไหม? แม่ถามว่าซาบริน่าอยู่ที่ไหน!”

“แม่ครับ เมื่อวานเราได้จดทะเบียนสมรสกันแล้ว” เซบาสเตียนมอบใบรับรองให้แม่ของเขา

“แม่ต้องการให้ลูกพาซาบริน่ากลับมาที่นี่เดี๋ยวนี้!” หญิงชราผลักลูกชายของเธออย่างไม่ลดละ

“ผมจะไปพาเธอเดี๋ยวนี้” เซบาสเตียนยืนขึ้น และเดินออกมา

ตรงประตู ซาบริน่าพบสายตาที่เย็นชาและเฉียบคมของเซบาสเตียน

เธอก้มศีรษะเดินไปที่เตียงของเกรซพร้อมกับถือถุงผ้าในมือ แล้วพูดอย่างอบอุ่นว่า “ป้าเกรซคะ หนูเป็นคนมาช้าเอง เมื่อตอนเราอยู่ในเรือนจำ หนูจำได้ว่าป้ามักจะพูดว่าป้าชอบครีมพัฟ หนูเลยซื้อใส่กล่องมาให้ป้าค่ะ”

เกรซหยุดร้องไห้และยิ้มออกมา “แซบบี้ หนูยังจำได้เหรอว่าแม่ชอบครีมพัฟ?”

“จำได้สิคะ” ซาบริน่ายื่นครีมพัฟให้เกรซและพูดว่า “ลองท่านดูนะคะป้าเกรซ”

เกรซมองดูซาบริน่าอย่างกระตือรือร้น “แซบบี้ หนูควรเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกป้าเป็น ‘แม่’ นะ”

ซาบริน่าพูดว่า “… แม่”

“ใช่จ้ะ” เกรซพูดด้วยความรู้สึกพอใจ “มีหนูอยู่เคียงข้างเซบาสเตียนแล้ว แม่ก็สบายใจ เมื่อถึงเวลาที่จะต้องข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง”

ซาบริน่าน้ำตาซึมทันที “แม่ แม่ไม่ควรพูดอย่างนั้นนะคะ แม่ยังสามารถมีชีวิตที่ยืนยาวต่อไปได้อีก…”

หลังจากที่เธอเกลี้ยกล่อมให้เกรซหลับได้ ซาบริน่าก็มาหาเซบาสเตียนอีกครั้ง และกัดริมฝีปากของเธอ “คุณฟอร์ด ฉันขอเบี้ยเลี้ยงหน่อยได้ไหมคะ?”

ท่าทีของเซบาสเตียนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาพูดขึ้นอย่างใจเย็น “เธอสัญญากับฉันว่าจะมาถึงในหนึ่งชั่วโมงครึ่ง แต่เธอมาถึงหลังจากผ่านไปแล้วสามชั่วโมง ถ้าเธอปล่อยให้ฉันจับได้ว่าเธอปล่อยให้แม่ของฉันรอเก้ออีกครั้ง มันจะไม่ใช่แค่เรื่องของเงินเท่านั้นแล้วนะ”

ซาบริน่าตัวสั่นกะทันหัน เธอสัมผัสได้ถึงออร่าอาฆาตอันเงียบสงบจากน้ำเสียงที่เรียบเฉยของเขา

เธอรู้ว่าเขาไม่ได้แค่พูดไปแบบนั้น

เธอยิ้มอย่างรู้สึกผิดในตัวเอง “สำหรับพวกคนรวย การหาเงินก็ไม่ใช่เรื่อง่าย ๆ ฉันเข้าใจ! ฉันจะไม่ถามคุณอีก ฉันต้องการคำยืนยันจากคุณ คุณจะสร้างบัญชีในเมืองใหญ่ให้ฉันแล้วใช่ไหม?”

เซบาสเตียนตอบไปว่า “เธอจะไม่ได้รับอะไรมากไปกว่าเงื่อนไขที่เขียนไว้ในสัญญา”

“ขอบคุณ ฉันมีสิ่งที่ต้องทำในตอนบ่าย ดังนั้นฉันจะต้องไปแล้ว” ซาบริน่าจากไปในสภาพที่อ้างว้างหดหู่

“เซบาสเตียน…” เกรซเรียกออกมาจากห้องของเธอ

เซบาสเตียนเข้าไปในห้องทันที “แม่?”

“แม่รู้ว่าลูกไม่ได้ชอบซาบริน่า แต่ลูก ปัญหาและความทุกข์ยากมากมายที่แม่ไม่สามารถจัดการได้ในคุกนั่น แม่ได้รับการดูแลจากซาบริน่า แม่รู้จักเธอดีกว่าใคร ๆ เธอเป็นคนตรงไปตรงมา ที่ให้ความสำคัญกับครอบครัวและเพื่อนฝูงมากกว่าสิ่งใด หลายครั้งที่ตระกูลฟอร์ดวางแผนทำร้ายเราสองคน นั่นยังไม่พออีกเหรอ? แม่แค่ต้องการหาคู่ครองให้กับลูก คนที่จะไม่มีวันทิ้งลูกไป ลูกเข้าใจความพยายามของแม่ใช่ไหม?”

“ผมเข้าใจครับ แม่” เซบาสเตียนพยักหน้า

เกรซต้องการลุกจากเตียง ขณะที่เธอพูดไปว่า “แม่อยากจะโทรหาป้าควินตันเป็นการส่วนตัว เพื่อถามว่าซาบริน่าพักอยู่ที่บ้านลูกไหม แม่จะได้สบายใจได้จริง ๆ ถ้าลูกทั้งคู่ได้เป็นคู่ที่แต่งงานที่ถูกต้องอย่างเหมาะสม”

เซบาสเตียนพูดไม่ออก

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีและถามอย่างเย็นชาไปว่า

“มีอะไร?”

ที่ปลายสายของโทรศัพท์ เซลีนกำลังทำเสียงน่ารักและออดอ้อน “เซบาสเตียนที่รัก ฉันอยากเชิญคุณมาที่บ้านของฉันเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับงานแต่งงานของเรา คุณมาได้ไหม?”

“วันนี้ ฉันไม่ว่าง!” เซบาสเตียนปฏิเสธอย่างเด็ดขาด