บทที่ 295

เจาซีเดือดดาลอย่างยิ่ง “ทำร้ายนางก็ทำร้ายนางสิ! เดิมทีนางก็เป็นองค์หญิงของแคว้นล่มสลายแคว้นหนึ่ง ต้าฉีเราไม่ฆ่านาง ก็นับว่าเมตตาแล้ว”

“นางยังคิดจะโค่นล้มต้าฉีอีก ให้มีสิบหัวก็ไม่พอตัด”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำให้นางแท้งแล้วอย่างไร? หรือว่าข้างนอกยังมีพวกตาบอด ยืนอยู่ข้างนางอีกหรืออย่างไร?”

อวี้หมัวมัว “ความคิดของพวกเขา ไม่ได้เป็นเช่นนี้หรอก...”

เจาซี “เช่นนั้นเป็นอย่างไรเล่า?”

นางเองก็คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า อวี้ม่านหวานั่นจะแท้งเองในคุก และไม่คิดว่าจะโบ้ยความผิดมาที่คุณหนูของพวกเขาได้ คุณหนูของพวกเขาช่างซวยจริง ๆ!

หรงจือจือเอ่ยขึ้นชืด ๆ “พวกเขาจะคิดว่า ข้ากับฉีจื่อฟู่ก็หย่ากันไปแล้ว แต่ยังไม่ยอมอภัยกระทั่งเด็กในท้องอนุ เช่นนี้ คำว่าอิจฉาจนเป็นนิสัย ก็จะถูกสลักแน่นอยู่บนตัวข้า”

เจาซีแทบจะกัดฟันจนแตก “คุณหนู เกรงว่าชาติก่อนคุณหนูจะไปขุดหลุมศพบรรพบุรุษของอวี้ม่านหวามา ทำให้บรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของนางต้องผึ่งลมจนกลายเป็นศพแห้ง ชาตินี้นางถึงได้กัดคุณหนูไม่ปล่อยอย่างกับหมาบ้า”

หรงจือจือกลับไม่ได้เคร่งเครียดอะไรขนาดนั้น “ตอนนี้อวี้ม่านหวาอยู่ในคุก มีประตูคุกกั้นเราเอาไว้ ข้าจะลงมือกับนางไม่ไ