บทที่ 415

นางหวังเอ่ยถามขึ้นว่า “เจ้าจัดการคนสกุลฉีเรียบร้อยแล้วหรือ? ให้พวกเขาอาศัยอยู่ในเรือนของเจ้าหรือ?”

หรงจือจือขมวดคิ้ว แล้วถามกลับด้วยความสงสัย “เหตุใดฮูหยินหรงถึงคิดว่า พวกเขายังมีคุณสมบัติจะอยู่ในเรือนของข้าอย่างนั้นหรือ?”

นางหวังอึ้งไป “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? หรือเจ้าไม่ได้อนุญาตให้พวกเขาอยู่?”

หรงจือจือฉีกยิ้มเบา ๆ พลางตอบกลับ “แน่นอนอยู่แล้วเจ้าค่ะ หากฮูหยินส่งคนไปสอบถามดู ก็จะรู้ว่าข้าหาที่ไปที่ดียิ่งกว่าให้พวกเขาแล้ว พวกเขาจะไม่ต้องกังวลปัญหาเรื่องเสื้อผ้าอาภรณ์และการกินไปอย่างน้อยสามเดือน”

บ่าวรับใช้ข้างกายนางหวังเองกกลับมารายงานข่าวให้นางหวังฟัง

นางหวังเอ่ยขึ้นอย่างยากจะเชื่อว่า “ไม่…ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะส่งพวกเขาเข้าคุกไปแล้ว? เหตุใดเจ้าถึงโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้?”

หรงจือจือคลี่ยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าว “ที่จริงข้าคนนี้แค้นฝังลึกอย่างยิ่ง ฮูหยินหรงรู้สึกบ้างหรือไม่ว่า ข้าดีต่อท่านซึ่งเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดมากแล้วจริง ๆ?”

นางหวังรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

ไหนเลยจะไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของหรงจือจือ หากไม่ใช่เพราะตนมีสายเลือดเดียวกันกับนาง เพียงแค่ที่ตนทำกับนางก่อนหน้านี้ ตนค