บทที่ 16 [1]

[ ปิดกล่อง ]

------------------

16 : 34 น.

"เสียเวลากับอีพวกนั้นฉิบหาย ร้องไห้จนปวดหูไปหมด แดนนี่แม่งเสือกใจอ่อนไม่ฆ่าทิ้งอีก แต่แค่ขังไว้ปล่อยให้อดข้าวอดน้ำไม่กี่วันก็คงตายนั่นแหละ ตอนนี้เลิกสนใจแม่งก่อน เก็บของ ๆ กูเอาพาสปอร์ตไปไว้ไหนวะ"

เภากลับเข้ามาในคอนโดอย่างเร่งรีบกึ่งหัวเสีย สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าผู้หญิงสองคนนั้นทิ้ง ทำเพียงแค่ขังเอาไว้ในห้องใต้ดินของเซฟเฮาส์ เขากับเพื่อนเลือกแยกย้ายกันมาเก็บข้าวของสำคัญเพื่อเดินทางออกนอกประเทศ

ส่วนทางนี้พ่อจะเป็นคนจัดการให้ แม้น้ำเสียงจะฟังดูตึงเครียดแต่ก็รับปากว่าเขานั้นจะไม่เป็นไร พร้อมกับโอนเงินมาให้เพื่อเอาไว้ใช้ ถึงจะเป็นผู้ชายที่ไม่เรื่องแต่ในฐานะพ่อก็ถือว่ารับผิดลูกจนถึงที่สุด มันไม่ใช่ความรักหรืออะไรทั้งนั้นหากแต่เป็นความกลัวเสียมากกว่า กลัวจะเสื่อมเสียชื่อเสียงรวมไปถึงหน้าที่การงาน เลยจำต้องช่วยลูกชายอย่างเต็มที่เพื่อปกปิดเรื่องราวทั้งหมด

ขณะเดินตรงไปยังห้องนอนเภารู้สึกเย็นวาบตามสันหลังอย่างไม่ทราบสาเหตุ หันมองไปรอบ ๆ ห้องที่เงียบสนิท เมื่อไม่พบความผิดปกติจึงเปิดประตูห้องน