แชร์

บทที่ 18 [1]

ผู้เขียน: Pam18
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-06-19 19:00:06

[ เลือกสักทาง ]

------------------

คนรวยปิดผับเลี้ยง ฉันรู้นะว่าที่นี่เลโอเพื่อนของมหาสมุทรเป็นเจ้าของ สปายจูงมือฉันตั้งแต่ทางเข้าขึ้นมายังชั้นสอง โต๊ะของพวกเราไม่ได้มีแค่พวกเรา ยังมีเลโอ รอน แล้วก็จิณณ์นั่งอยู่ด้วย

"หวัดดีทุกคน" สปายทักทายส่วนฉันโบกมือและยิ้มให้ทุกคน

"สิบมานั่งนี่ครับ"

ยังไม่ทันจะได้เอ่ยพูดคุยกับใครจิณณ์ก็พูดขึ้นพลางตบเบาะว่างข้างตัวเอง ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างรู้ทันรวมถึงฉันด้วย ...แต่ก็ไม่ติดนะ ยักไหล่แล้วเดินไปนั่งข้างเขา

"เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันนานสบายดีนะ"

"สบายดี จิณณ์ก็สบายดีนะ"

"สบายดี ๆ"

"แหม ชัดเจนไปหรือเปล่าจ๊ะจิณณ์" แกรนด์กลอกตาไปหนึ่งที เรียกเสียงขำขันเพราะทุกคนคิดเหมือนกัน

"ผมชัดเจนมาตั้งแต่แรกแล้วนะเผื่อไม่รู้"

"ชิ! น่าหมั่นไส้เนาะ"

"เพื่อนกันน่า"

ฉันให้คำตอบจิณณ์ไปอย่างชัดเจนแล้ว เขาเองก็รู้ดีระหว่างเราไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่อยากวนเวียนรอบวงโคจรของมหาสมุทรอีกแล้ว แหนะ! พูดแบบนี้เดี๋ยวก็เข้าอีหรอบเดิมอีก แต่คงไม่แล้วแหละตอนนี้คนรัก
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 18 [2]

    [ เลือกสักทาง ]------------------"จุ๊บ! จุ๊บ! ฟอด ฟอด""โอ๊ย พอแล้วน่า""ผมคิดถึงเธอ""โกหกตกนรกนะสมุทร""ผมไม่ชอบโกหกอยู่แล้ว"ฉันแยกยิ้มอย่างเฉยชาพร้อมขยับลงจากตักหลังจากถูกมหาสมุทรจับฟัดจนยับยุ่งไปหมดทั้งผมเผ้าแล้วก็เสื้อผ้า ขยับมานั่งข้าง ๆ ต่างฝ่ายต่างเงียบ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ดุเดือดพอสมควร พอสติกลับมาเกิดอาการไม่อยากมองหน้า รู้สึกผิดกับผู้หญิงคนนั้น..."ไม่ได้กำลังมีความสุขกับรักแรกอยู่หรอกเหรอคะ ตกลงจะเอายังไงกันแน่ บอกก่อนนะนี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่สิบจะมาเจอเธอ"พรึ่บ!สิ้นสุดประโยคมหาสมุทรหันมากอดฉัน ซุกหน้าเข้ากับซอกคอ กระชับกอดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ปล่อยให้ความเงียบงันทำงานจนเริ่มอึดอัด"ผมคิดว่าผมรักเพทายมากจนยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเธอ"ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดมันออกมา ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นชื่อเพทายสินะ ชื่อเข้ากับใบหน้าสวยงามนั่นมาก ๆ เลย"แต่พอได้เจอกันอีกครั้งกลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม เพเองก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคิดเรื่องความรัก ขณะเดียวกันผมกลับคิดถึง

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 18 [1]

    [ เลือกสักทาง ]------------------คนรวยปิดผับเลี้ยง ฉันรู้นะว่าที่นี่เลโอเพื่อนของมหาสมุทรเป็นเจ้าของ สปายจูงมือฉันตั้งแต่ทางเข้าขึ้นมายังชั้นสอง โต๊ะของพวกเราไม่ได้มีแค่พวกเรา ยังมีเลโอ รอน แล้วก็จิณณ์นั่งอยู่ด้วย"หวัดดีทุกคน" สปายทักทายส่วนฉันโบกมือและยิ้มให้ทุกคน"สิบมานั่งนี่ครับ"ยังไม่ทันจะได้เอ่ยพูดคุยกับใครจิณณ์ก็พูดขึ้นพลางตบเบาะว่างข้างตัวเอง ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างรู้ทันรวมถึงฉันด้วย ...แต่ก็ไม่ติดนะ ยักไหล่แล้วเดินไปนั่งข้างเขา"เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันนานสบายดีนะ""สบายดี จิณณ์ก็สบายดีนะ""สบายดี ๆ""แหม ชัดเจนไปหรือเปล่าจ๊ะจิณณ์" แกรนด์กลอกตาไปหนึ่งที เรียกเสียงขำขันเพราะทุกคนคิดเหมือนกัน"ผมชัดเจนมาตั้งแต่แรกแล้วนะเผื่อไม่รู้" "ชิ! น่าหมั่นไส้เนาะ""เพื่อนกันน่า"ฉันให้คำตอบจิณณ์ไปอย่างชัดเจนแล้ว เขาเองก็รู้ดีระหว่างเราไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่อยากวนเวียนรอบวงโคจรของมหาสมุทรอีกแล้ว แหนะ! พูดแบบนี้เดี๋ยวก็เข้าอีหรอบเดิมอีก แต่คงไม่แล้วแหละตอนนี้คนรัก

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 17 [2]

    [ มันจบแล้วล่ะ ]------------------พรึ่บ!"โอ๊ย!""อึก!""อั้ก'""เฮ้ย! มันเรื่องอะไรกัน"ทันทีที่ร่างสามร่างถูกโยนลงบนพื้น ตำรวจและผู้คนในสถานีตำรวจต่างพากันตื่นตกใจกับภาพที่เห็น พวกเขาเอาตัวคนร้ายที่ฆ่าสองศพทั้งยังทารุณกรรมและกังขังหน่วงเหนี่ยวมารับโทษตามกฎหมาย พร้อมปาหลักฐานใส่หน้าตำรวจอย่างไม่เกรงกลัว รวมถึงมอบตัวในฐานะคนร้ายที่ได้ฆ่าลูกสาวนักการเมืองพวกเขาคือครอบครัวประกอบด้วยพ่อกับพี่น้องของคนตายร่วมมือกันแก้แค้นโดยยอมรับผลที่จะตามมาไว้อยู่แล้วหลังจากนั้นก็กลายเป็นข่าวใหญ่อีกครั้ง นักข่าว ชาวบ้าน คนเกี่ยวข้องต่างแห่กันมายังสถานีตำรวจและตามไปยังโรงพยาบาลที่สามคนร้ายถูกส่งไปรักษาตัว สถาพร่างกายไม่มีส่วนไหนไม่เป็นแผล หายใจโรยรินอาการร่อแร่ ขณะเดียวกันพวกพ่อที่เป็นถึงผู้บัญชาการและลูกน้องก็ถูกตั้งข้อหาและถูกตั้งกรรมการสอบด้วยความเป็นข่าวใหญ่ช็อกประเทศ ทุกภาคส่วนจึงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี การดำเนินงานเลยรวดเร็วจนได้ข้อสรุปภายในสามวัน คดีฆาตกรรมต่อเนื่องจึงสามารถปิดจบได้สำเร็จ แน่นอนว่าเรื่องนี้ดังไปทั่วโลกในเวลาต่อมา เพราะจุดเริ่มต้นมาจากการเกลียดชังชนชั้นต่ำกว่าซึ่งผู้คนมากมา

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 17 [1]

    [ มันจบแล้วล่ะ ]-------------------"เฮ้อ!!!""โอ้โห! โอ้โห! ถอนหายใจอะไรขนาดนั้น"พรึ่บ!"เหนื่อยจังพี่รอง""หยุดเป็นอาทิตย์เอาอะไรมาเหนื่อยมิทราบ"สวัสดีเช้าวันอาทิตย์ที่หม่นหมองนิด ๆ ตามอารมณ์และความรู้สึก ฉันเดินห่อเหี่ยวเข้ามาในห้องนั่งเล่น เห็นพี่รองนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟาเลยตรงดิ่งไปนอนทับซะเลยพ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านนะคะ พากันออกตระเวนทำบุญกับชาวแก๊ง เย็น ๆ นู่นแหละถึงจะกลับ จึงเหลือฉันกับพี่รองอยู่กันแค่สองคนนอนอยู่บนตัวคนตัวใหญ่กว่า ปล่อยใจให้ล่องลอย ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เพราะก่อนหน้าที่จะลงมาฉันตัดสินใจส่งรูปถ่ายของผู้หญิงคนนั้นไปให้มหาสมุทร พร้อมสถานที่ที่เธอทำงาน เขาอ่านแต่ไม่ตอบ ป่านนี้ก็คงมุ่งหน้าไปหาเธอแล้วล่ะมั้ง"เฮ้อ~""เป็นอะไรนะเรา ดูไม่สดใสเลย""อกหักอะดิ""หืม? จากไอ้ผู้ชายคนนั้นน่ะนะ""ช่ายยย แต่ไม่ใช่ความผิดของเขาหรอก เขาชัดเจนมาตั้งแต่แรก เป็นน้องเองที่ดันรู้สึก ทั้งที่ตั้งมั่นแล้วนะว่าจะไม่ถลำลึก...สุดท้ายก็กลับไปชอบอีกจนได้""เลยมานอนหงอยเหงาซบอกพี่""ก็เหนื่อยใจตัวเองนี่นา""เห็นมะ โสดอะดีจะตาย""นั่นสิ ไม่ต้องคิดอะไรด้วย"แล้วก็พากันเงียบ..."อ

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 16 [2]

    [ ปิดกล่อง ]-----------------คุณเชื่อเรื่องเวรกรรมตามทันหรือเปล่าแต่คนพวกนี้ไม่เชื่อ...เวรกรรมเป็นเรื่องอุปโลกน์ขึ้นมา ศาลเตี้ยสิของจริง แค้นต้องชำระ เอาให้สาสมกับสิ่งที่พวกสัตว์นรกมันทำ แม้จะต้องกลายเป็นแบบพวกมันก็ยอม่ึ"เอาพวกมันลงมา"หลายวันมานี้พวกเหี้ยนี่ถูกหมัดห้อยเป็นปลาตากแห้ง ตาถูกปิดไว้ไม่ให้มองเห็นสิ่งใด ตั้งแต่ถูกจับตัวมาก็โดนทรมานทุกวัน จะมีคนผลัดเปลี่ยนกันมาทุบตี ฟาดแซ่ใส่ระบายความแค้น เสียงร้องต้องก้องดังโหยหวนกว่าตอนที่พวกมันทรมานคนตายร่างสามร่างลงมานอนอยู่บนพื้น แน่นิ่งราวกับหมดลมหายใจ หารู้ไม่หากขยับตัวเพียงเล็กน้อยความเจ็บปวดจะแล่นไปทั่วร่าง ที่นิ่งไว้ใช่ว่าจะไม่เจ็บเสียเมื่อไหร่ พวกมันหมดแรงแล้วต่างหาก "สาดได้เลย"ทันทีที่น้ำบางอย่างสาดใส่ร่างกาย ทั้งสามกรีดปากร้องด้วยความปวดแสบบาดแผล บิดเร้า เภาถึงกับชักเกร็ง ขณะที่คนอื่นเองก็แทบหายใจไม่ไหว ความตายผุดขึ้นมาในหัวตลอดเวลา ตอนทำคนอื่นแสนสนุกสนาน พอโดนเองรู้ซึ่งทันทีว่าไอ้การอยากตายแต่ตายไม่ได้มันเป็นอย่างไรแดน

  • โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร   บทที่ 16 [1]

    [ ปิดกล่อง ]------------------16 : 34 น."เสียเวลากับอีพวกนั้นฉิบหาย ร้องไห้จนปวดหูไปหมด แดนนี่แม่งเสือกใจอ่อนไม่ฆ่าทิ้งอีก แต่แค่ขังไว้ปล่อยให้อดข้าวอดน้ำไม่กี่วันก็คงตายนั่นแหละ ตอนนี้เลิกสนใจแม่งก่อน เก็บของ ๆ กูเอาพาสปอร์ตไปไว้ไหนวะ"เภากลับเข้ามาในคอนโดอย่างเร่งรีบกึ่งหัวเสีย สุดท้ายก็ไม่ได้ฆ่าผู้หญิงสองคนนั้นทิ้ง ทำเพียงแค่ขังเอาไว้ในห้องใต้ดินของเซฟเฮาส์ เขากับเพื่อนเลือกแยกย้ายกันมาเก็บข้าวของสำคัญเพื่อเดินทางออกนอกประเทศส่วนทางนี้พ่อจะเป็นคนจัดการให้ แม้น้ำเสียงจะฟังดูตึงเครียดแต่ก็รับปากว่าเขานั้นจะไม่เป็นไร พร้อมกับโอนเงินมาให้เพื่อเอาไว้ใช้ ถึงจะเป็นผู้ชายที่ไม่เรื่องแต่ในฐานะพ่อก็ถือว่ารับผิดลูกจนถึงที่สุด มันไม่ใช่ความรักหรืออะไรทั้งนั้นหากแต่เป็นความกลัวเสียมากกว่า กลัวจะเสื่อมเสียชื่อเสียงรวมไปถึงหน้าที่การงาน เลยจำต้องช่วยลูกชายอย่างเต็มที่เพื่อปกปิดเรื่องราวทั้งหมดขณะเดินตรงไปยังห้องนอนเภารู้สึกเย็นวาบตามสันหลังอย่างไม่ทราบสาเหตุ หันมองไปรอบ ๆ ห้องที่เงียบสนิท เมื่อไม่พบความผิดปกติจึงเปิดประตูห้องน

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status