7.ผู้ช่วยหลังเวที (1)

ที่โรงเรียนของฉันในหอประชุม มีเวทีใหญ่ ระบบเสียงคุณภาพเยี่ยมและมีห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับนักแสดงด้านหลังเวทีทั้งด้านซ้ายและขวา ด้านละหลายห้อง อลังการกว่าโรงเรียนอื่นๆที่ฉันเคยเห็น

พื้นเวทีเป็นไม้ปาเกต์ เคลือบแว็กซ์  ขัดจนเงา สะอาดสะอ้านดูหรูหรา ผ้าม่านที่เป็นฉากหลังมีให้เลือกหลายสี แม่บ้านทำความสะอาดให้ใหม่เอี่ยมอ่องเสมอที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะโรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงด้านการแสดงของนักเรียนเป็นอย่างมาก นักเรียนในละแวกใกล้เคียงหรือแม้แต่จากที่ห่างไกลที่ชอบในทางศิลปะการแสดงไม่ว่าจะเป็นนาฏศิลป์ร้องและเต้นและ ที่สำคัญที่สุดคือละครเวที ต่างก็หมายมั่นปั้นมือที่จะเข้ามาเรียนที่นี่เป็นอย่างมาก ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

ที่โรงเรียนเก่า ฉันเป็นนักแสดงตัวหลักของโรงเรียนมาตั้งแต่ชั้นประถม แต่พ่อแม่และคุณครูที่มองเห็นแววการแสดงของฉันฉายชัดขึ้นเรื่อยๆรู้สึกเสียดาย เพราะที่โรงเรียนเก่านั้นไม่มีบุคลากรสอน หลักสูตรการเรียนการสอนก็ไม่เอื้ออำนวยให้นักเรียนได้พัฒนาในด้านนี้เลย

ฉันมาสอบเข้าที่โรงเรียนใหม่แห่งนี้ และผ่านฉลุยตั้งแต่ครั้งแรกหลังการสัมภาษณ์ คุณครูหลายคนยืนขึ้นปรบมือเมื่อฉันแสดงทดสอบในบทละครประยุกต์ เป็นนางผีเสื้อสมุทรที่ลุกขึ้นร้องเรียนต่อศาลยุติธรรม เรื่องที่พระอภัยมณีหอบลูกหนีเมีย ไปอยู่กับหญิงอื่น

“ดีจริง” ครูคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสีหน้าแช่มชื่น

“นี่ไง ได้แล้ว ตัวเอกละครเวทีใหญ่ปลายปีนี้” ครูคนอื่นหันมาพยักหน้า ทำนองเห็นด้วย

“ดีใจด้วยนะจ๊ะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป หลังเลิกเรียนเธอมาซ้อมบทนางเมรี ตอนตามพระรถเสนได้เลย เคยอ่านใช่ไหม ?”

ฉันรีบพยักหน้ารับ “เคยค่ะหนูเคยอ่าน เรื่องนี้สนุกมากเลย ขอบคุณนะคะคุณครู”

หลังจากนั้น ฉันก็ย้ายมาเรียนที่นี่และเริ่มซ้อมร่วมกับนักแสดงคนอื่นๆหลังเลิกเรียน การที่ได้อยู่ในสถานที่และองค์กรที่เห็นความสำคัญกับศิลปะการแสดงมากขนาดนี้ทำให้ฉันได้ตระหนักว่า ฉันรักที่จะเป็นนักแสดงมากขนาดไหน

ฉันรักเสียงก้องกังวานในหอประชุมที่สะท้อนกลับไปมาเวลาที่ไม่มีคนดู มันช่างมีพลัง และให้ความรู้สึกลึกลับอย่างน่าประหลาด แต่กระนั้นเมื่อนึกถึงเสียงปรบมือกึกก้องหลังการแสดงที่จะได้รับจากคนดูเต็มหอประชุมแห่งนี้ในวันที่แสดงจริง หัวใจของฉันก็พองโตขึ้นมาด้วยความปีติยิ่งกว่า

เรื่องที่ยากที่สุดของฉันไม่ใช่เรื่องของบทหรือการร่วมงานกับนักแสดงคนอื่นๆ แต่กลับเป็นเรื่องของทักษะทิศทางที่มักจะทำให้ฉันสับสนอยู่เสมอว่าต้องเข้าออกจากด้านซ้ายหรือด้านขวาและห้องแต่งตัวของใครอยู่ด้านไหนเพราะมีหลายห้อง รวมถึงบล็อกกิ้งบนเวที

เรื่องนี้ทำให้นักแสดงหญิงบางคนที่เขาว่ากันว่าเคยเป็นตัวเต็งที่จะมาคัดเลือกเป็นนางเอกของเรื่อง พากันหมั่นไส้ และพูดจากระแนะกระแหนฉันอยู่เรื่อยๆ

“เรื่องง่ายๆแค่นี้ยังทำไม่ได้ นี่ไม่ได้ขี้เล็บพี่สายป่านเลย ไม่รู้ว่าครูเลือกมาได้ยังไง”

ถึงแม้ไม่พอใจแต่ความสงสัยในดวงตาของฉันคงปรากฏชัดเจนมากกว่า เธอจึงพูดต่อ

“อ้าว เข้ามาที่นี่แล้วได้เป็นนางเอกเลยนี่ไม่สงสัยบ้างเหรอว่านางเอกคนที่แล้วเป็นใครแล้วทำไมเขาถึงไม่ได้เล่นต่อ” เธอว่าพลางอมยิ้ม “ระวังจะเป็นแบบพี่สายป่านก็แล้วกัน”

ในวันซ้อมใหญ่ มีพ่อแม่ผู้ปกครองของพวกนักแสดงมาดูกันจำนวนมากแม้จะไม่ถึงครึ่งของหอประชุมแต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก  คุณครูสแตนด์บายทีมงานและนักแสดงทุกคนให้ทำหน้าที่เสมือนวันจริงทุกอย่าง ทั้งแต่งหน้าทำผมเตรียมเสื้อผ้า

ฉันที่เพิ่งเข้ามาเรียนใหม่ในเทอมนี้ ยังไม่คุ้นเคยกับหลายคนโดยเฉพาะในวันนี้ที่มีผู้ช่วยใหม่ๆเพิ่มเข้ามาช่วยดูแลเรื่องเสื้อผ้า เครื่องประดับ และการแต่งหน้าให้เป็นพิเศษ

พี่คนหนึ่งมีหน้าตาสวยเด่นสะดุดตา ยืนจัดเสื้อผ้าอยู่ที่ราวผ้า หันหน้ามามองฉันบ่อยๆและยิ้มให้ ฉันเห็นแล้วยังประหลาดใจว่าคนที่สวยเด่นและบุคลิกดีอย่างนี้น่าจะอยู่ในทีมนักแสดงมากกว่า แต่ด้วยเวลาที่กระชั้นฉันจึงไม่ได้คุยอะไรกับใคร รีบซ้อมรีบแสดง ตอนวิ่งเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ด้านหลังก็ยังมีวิ่งเข้าห้องผิดอีกหลายครั้งจนถูกครูดุ

ช่วงหนึ่งที่ยังไม่ถึงคิว ฉันแอบนั่งร้องไห้เพราะความกดดันอยู่ที่โต๊ะกระจกไม่คิดว่าจะมีใครเห็น

แต่จู่ๆพี่คนสวยคนนั้นก็เดินใกล้เข้ามา “มั่นใจหน่อยสิ งานใหญ่แบบนี้ทุกคนก็กดดันกันทั้งนั้นแหละ เธอทั้งสวยทั้งแสดงเก่ง ผู้ชมต้องชอบแน่ๆเรื่องนั้นสำคัญที่สุดไม่ใช่เหรอสำหรับการเป็นนักแสดง”

เมื่อได้เห็นหน้าใกล้ๆอย่างนี้ยิ่งเห็นชัดเจนว่าเธอสวย สวยราวกับไม่ใช่มนุษย์ เดาจากรูปร่างหน้าตาอายุเธอน่าจะเป็นรุ่นพี่ ม.ปลาย ไว้ผมยาวมัดรวบหางม้า ขนาดไม่แต่งหน้ายังเปล่งออร่าความงามได้มากขนาดนี้ ฉันได้แต่มองทึ่งๆ

 “หนูเครียดค่ะพี่” ฉันพูดออกมาด้วยความอึดอัดใจ น้ำตายังร่วงไม่ขาดสาย “บทแบบนี้มันยากหนูยังไม่เคยมีแฟนเลยด้วยซ้ำ แต่ต้องเล่นบทผู้หญิงที่ถูกผู้ชายทิ้ง ต้องวิ่งตามตัวที่เขาไม่ยอมกลับมาเหลียวแล ร้องไห้จนขาดใจตายเขาก็ยังไม่มอง”

ฉันสังเกตเห็นสีหน้ารุ่นพี่ ดุดันเคร่งเครียดขึ้นมาทันตา

“มันคือความแหลกสลายทั้งหัวใจและตัวตน มันไม่ใช่แค่การอกหักเหมือนในเพลงรักวัยรุ่น แต่เขาทำลายตัวตนที่เราเคยภูมิใจและนับถือ ดีแค่ไหนสวยยังไงถ้าเขาจะไป อะไรก็ห้ามไว้ไม่ได้” ตอนนั้นเองที่ผู้กำกับเวทีตะโกนเตือนว่าใกล้เวลาที่ฉันต้องเข้าฉากแล้วฉันจึงรีบยกมือไหว้รุ่นพี่เพื่อขอบคุณ ก่อนจะเช็ดน้ำตาเติมแป้งแล้วกลับไปเข้าฉาก