8. ผู้ช่วยหลังเวที (2)

วันรุ่งขึ้นเป็นวันแสดงจริงฉันตื่นเต้นมากกว่าเดิมแต่ก็วุ่นวายอยู่กับการเตรียมตัว ซ้อมบทท่องบทรอบสุดท้ายก่อนที่จะไปเข้าแสดงในรอบค่ำ ตลอดทั้งวันฉันมองหาพี่สาวคนสวยคนนั้นแต่กลับไม่เห็นเธอเลย จะถามหากับคนอื่นก็ไม่รู้จะถามว่าอะไรเพราะไม่รู้ว่าพี่เขาชื่ออะไร ยังนึกเสียดายว่าวันนี้คงไม่ได้คุยกันแล้ว ทั้งๆที่นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่ามีเพื่อนจริงๆในโรงเรียนแห่งนี้

เมื่อละครดำเนินไปถึงกลางเรื่องกำลังจะถึงตอนสำคัญคือตอนที่เมรีวิ่งตามพระรถเสน บุกป่า ลงทะเล ฝ่ากองไฟ แต่ติดทะเลกรดที่พระรถเสนเสกขึ้นมา จึงต้องนั่งร้องไห้คร่ำครวญจนหัวใจแตกสลาย ตรอมใจตายอยู่อีกฝั่ง

ฉันเครียดและกังวลมาก วิ่งลงเวทีลงไป เข้าไปในห้องแต่งตัวที่ไม่มีใครอยู่เลย

ฉันมองไปรอบห้องแล้วก็ใจชื้นขึ้นทันทีเมื่อเห็นรุ่นพี่คนที่เจอเมื่อวานยืนรออยู่ตรงราวเสื้อผ้า รุ่นพี่รีบช่วยฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าออกและแต่งหน้าให้อย่างรวดเร็ว

“ทำดีเท่าไหร่ก็ไม่พอ ให้เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ไม่ว่าเราจะพูดยังไงเขาก็ยังจะไปอยู่ดี ต่อให้เขารู้ว่าเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขาเขาก็ยังจะไปอยู่ดี” รุ่นพี่แต่งหน้าให้พลางพูดทั้งที่น้ำตาร่วงเผาะ

“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ?” ฉันใจคอไม่ดีชอบกล

รุ่นพี่คนสวยส่ายหน้า “จำไว้นะอย่าไปเชื่อใจใครง่ายๆ ผู้ชายสันดานมันเหมือนกันหมด สวยแค่ไหนดีเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ”

ฉันฟังแล้วก็งงๆแต่ก็ต้องรีบวิ่งออกไปกลางเวทีเพื่อแสดงต่อ

ตอนนั้นเองที่ความน่าขนลุกจริงๆได้เกิดขึ้น!

บนเวทีกลายเป็นเวทีร้างไม่มีใครอยู่ คนดูที่นั่งอยู่เต็มหอประชุมเมื่อครู่กลับอันตรธานหายไปสิ้นเหลือแต่เก้าอี้ว่าง มองไปรอบตัวพบแต่เวทีเก่าคร่ำสกปรกราวกับเป็นโลกอื่น

“ถ้าไม่มา ป่านจะฆ่าตัวตายนะ!” จู่ๆเสียงหญิงสาวก็ดังก้องขึ้นไปทั่วหอประชุม

“ใครน่ะ! ใครพูด ?” ฉันตะโกนถาม

ไม่มีเสียงตอบกลับได้ยินแต่เสียงร้องไห้โฮของหญิงสาวดังก้องกังวานไปทั่ว

คราวนี้ฉันกลัวจริงๆแล้ว...นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยฉันยืนตัวสั่นอยู่กลางเวทีละครที่ไม่มีใครเลยสักคน ก่อนที่จู่ ๆ แสงสปอร์ตไลท์สว่างจ้าจะเข้ากระทบดวงตาและเสียงฮือฮาดังกึกก้องขึ้น

เหมือนฉันกลับมาอยู่บนเวทีที่กำลังแสดงอีกครั้งแต่คราวนี้สีหน้าของคนดูในหอประชุมพากันตกใจ ทำท่ากลัวอย่างเห็นได้ชัดบางคนถึงกับกรีดร้องออกมา

นักแสดงที่อยู่ร่วมด้วยกันบนเวทีก็ตื่นตะลึงไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ฉัน

ทำไม...นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เหมือนเวลาผ่านไปยาวนานกว่าพิธีกรจะประกาศยุติการแสดงชั่วคราวและรูดม่านปิดลงแล้วแจ้งให้ผู้ชมรอสักครู่

คุณครูวิ่งมาจูงมือฉันลงไปที่ห้องแต่งตัว “เล่ามาซิว่าทำไมสภาพเธอถึงเป็นแบบนี้ ?”

ในขณะที่ยังงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันหันไปเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกแล้วก็ต้องตกใจจนหวีดร้องขึ้นมาอีกคน

เสื้อผ้าชุดเมรีที่ฉันใส่กลายเป็นเสื้อผ้าเก่าคร่ำคร่าขาดรุ่งริ่ง มีกลิ่นเหม็นสาบรุนแรง นั่นยังไม่น่าหวาดผวาเท่าใบหน้าของฉันที่ถูกตกแต่งให้เขียวคล้ำ ริมฝีปากดำสนิทเบ้าตาลึกโบ๋ มีเส้นเลือดเป็นสายขึ้นทั่วใบหน้าราวกับซากศพ

“ฉากเมื่อกี้ตอนวิ่งเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าเธอวิ่งเลี้ยวเข้าไปทางห้องซ้ายหรือขวา ?” นักแสดงหญิงคนหนึ่งถามขึ้นหน้าเธอยังคงซีดเผือดเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ในห้อง

ฉันพูดตะกุกตะกักด้วยความหวาดกลัว “ห้องซ้ายค่ะมีรุ่นพี่คนสวยคนนึงช่วยฉันใส่ชุดแล้วก็แต่งหน้าให้พี่คนนั้นผมยาว ตาโตๆตัวสูงประมาณนี้ค่ะ”

ทุกคนที่ได้ยินดังนั้นก็พากันหน้าซีดเผือดครูคนหนึ่งทำท่าเหมือนจะเป็นลมแต่ครูผู้กำกับและเจ้าหน้าที่กำกับเวทีก็รีบเข้ามาช่วยแก้ไขสถานการณ์ รีบแต่งหน้าให้ฉันใหม่แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

“เล่นต่อไหวไหมอีกฉากเดียวจะจบแล้ว” คุณครูถาม “ถือว่าช่วยโรงเรียนหน่อยนะคนดูเขากำลังรอ”

ถึงแม้จะยังหวาดผวากับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่หายแต่ด้วยสปิริตนักแสดงฉันจึงรวบรวมกำลังใจกลับไปแสดงต่อจนจบ

...เสียงปรบมือของคนดูในตอนจบดังกึกก้องห้องประชุม แม้จะช่วยให้ชื่นใจแต่ก็ไม่ได้ทำให้หายใจสั่น

ฉันได้รู้ต่อมาว่าพี่สายป่านอดีตนางเอกที่ควรจะได้รับเล่นบทนี้ รักกับรุ่นพี่ชายคนหนึ่งที่แสดงเป็นพระเอกทั้งคู่คบหากันอย่างเปิดเผยในโรงเรียน ก่อนจะมีปัญหากันและนัดกันมาเคลียร์ที่ห้องแต่งตัวหลังเวทีแห่งนี้แต่ในคืนนั้นพี่ผู้ชายไม่ยอมมา

กว่าทุกคนจะมาพบที่สายป่านอีกทีเธอก็แขวนคอตายอยู่ในห้องแต่งตัวฝั่งซ้ายไปแล้ว!

ห้องนั้นจึงถูกปิดตาย และมีไว้เพื่อเก็บเสื้อผ้าชุดแสดงเก่าๆและของประกอบฉากที่ไม่ค่อยได้ใช้ ด้านนอกยังล็อกแม่กุญแจไว้อย่างแน่นหนาด้วยจึงไม่มีใครเข้าใจว่าฉันเข้าไปในห้องนั้นได้ยังไง

หลังจากนั้น ฉันยังรักการแสดงและแสดงละครที่เวทีนั้นอยู่เรื่อยๆ รู้สึกเศร้าใจมากกว่ากลัวเมื่อได้รู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับพี่สายป่าน

ฉันเลือกที่จะไม่บอกใครว่ายังคงเห็นพี่สายป่านเดินวนเวียนอยู่ในห้องแต่งตัวนักแสดง บางครั้งเธอก็ปรากฏตัวอยู่บนเวทีแสดงบทบาทนางเอกอยู่กับอากาศว่างเปล่า และเรามักยิ้มเศร้า ๆ ให้กันเสมอ.