บทที่ 1 ความปรารถนาของพราวนภา - 100%

“ใช่ครับ คนจีบพี่พราวเยอะมากเลย เวลาพีทไปเล่นข้างนอกก็มีแต่คนถามหาพี่พราว เนอะพายเนอะ”

“แล้วไปยังไง เรียกแท็กซี่หรือพ่อเราไปส่ง” ชายหนุ่มยังถามต่อ

“แท็กซี่ครับ/มีคนมารับค่ะ” สองพี่น้องพูดพร้อมกัน แต่คำตอบไปคนละทางจนทั้งคู่ต่างหันมามองหน้ากันและกัน ขณะที่ผู้เป็นน้าอย่างนฤบดินทร์ได้แต่ถอนหายใจที่คงไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรจากหลานตัวแสบเป็นแน่

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวน้าไปถามแม่เราเองก็ได้” เขาพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะกดโทร. ออก แต่สองพี่สองรีบโบกมือห้ามเป็นพัลวัน

“อย่านะคะน้าดิน พี่พราวสั่งเอาไว้ว่าห้ามบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าพี่พราวไปเที่ยวกับแฟน ไม่งั้นคุณพ่อจะดุเอาได้ น้าดินอย่าถามคุณแม่นะคะ ขอร้องล่ะ นะคะน้าดิน” ภัทร์นรินท์ยกมือไหว้ปะหลก ๆ พร้อมกับทำตาสลดอย่างน่าสงสาร ภานุภัทร์เห็นอย่างนั้นจึงทำตามบ้าง

“ใช่ครับน้าดิน เห็นใจพวกเราเถอะนะครับ พี่พราวอุตส่าห์ไว้ใจให้พวกเราเก็บความลับ พีทไม่อยากให้พี่พราวถูกดุครับ นะครับน้าดิน”

ชายหนุ่มลอบยิ้ม “ก็ได้ ไม่ถามก็ไม่ถาม น้าเข้าบ้านก่อนนะ พวกเราก็เข้าบ้านเถอะ ข้างนอกมันร้อน”

เขาเตรียมตัวจะหันหลังกลับ แต่จู่ ๆ หลานสาวตัวดีก็ยื่นมือมากระตุกชายเสื้อเขาเบา ๆ ครั้นพอหันไปมองอีกฝ่ายก็ยิ้มเผล่อย่างประจบ

“มีอะไร” เขาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม พลางมองไปทางหลานชายก็เห็นเจ้าตัวยิ้มกว้างมาให้เช่นกัน

“ตอนเย็นพวกเราจะไปขี่จักรยานเล่นในหมู่บ้านกันค่ะ แล้วก็คิดว่าจะไปนั่งกินไอติมที่สโมสรด้วย” ภัทร์นรินท์ยิ้มกว้างกว่าเดิม ขณะที่ภานุภัทร์แบมือมาตรงหน้าเขาช้า ๆ

“มินนี่บอกว่าวันนี้มีบิงซูด้วยครับ พีทกับพายอยากกิน”

นฤบดินทร์ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มด้วยความเอ็นดูหลานทั้งสอง จากนั้นก็บุ้ยหน้าไปทางบ้านของตนแล้วพูดว่า

“น้าไม่ได้พกกระเป๋าตังค์มา ตามน้าเข้าไปเอาในบ้านสิ” ได้ยินอย่างนั้นสองพี่น้องจึงหันมองหน้ากันด้วยแววตาเป็นประกาย

“เย้! น้าดินใจดีที่สุดเลย” ภัทร์นรินท์ชูแขนขึ้นแล้วกระโดดด้วยความดีใจ จากนั้นก็พากันเดินตามผู้เป็นน้าเข้าไปในบ้านอีกหลังที่เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สองของพวกตน

“น้าดินก็ต้องใจดีสิ ไม่งั้นพี่พราวจะชอบน้าดินหรือ” ภานุภัทร์หลุดปากออกไปด้วยความลืมตัว นฤบดินทร์จึงหยุดชะงักทันทีแต่ไม่ได้หันกลับไปมองหลานชาย สักพักก็เดินต่อทำทีเป็นว่าเมื่อครู่เขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ชายหนุ่มจึงไม่เห็นว่าด้านหลังของตน ภานุภัทร์กำลังถูกภัทร์นรินท์ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากจนหน้าหงายอยู่หลายครั้ง โทษฐานที่เกือบทำแผนแตก

 พราวนภานั่งมองข้อความที่นฤบดินทร์ส่งมาถามเมื่อชั่วโมงก่อนพร้อมกับความรู้สึกสับสนในใจ เธออยากตอบเขากลับไป แต่อีกใจก็บอกว่าควรตัดใจและหยุดทุกอย่างลงแค่นี้ เพราะหากดึงดันต่อไปก็มีแต่ความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลังจากที่เธอร้องไห้จนน้ำตาแห้งไปเองจึงลุกขึ้นล้างหน้าแล้วลงไปบอกบิดาว่าตนอยากไปนอนที่บ้านของแม่จันทร์สักหนึ่งสัปดาห์โดยอ้างว่าคิดถึงรุ้งจันทรา น้องสาวคนเล็กวัยสี่ขวบ

จันทร์เจ้า หรือที่พราวนภาเรียกจนติดปากว่าแม่จันทร์นั้นเป็นน้าแท้ ๆ ของเธอเอง นั่นเพราะเพียงตะวัน มารดาของพราวนภาเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเป็นทารก จันทร์เจ้าจึงรับหน้าที่เป็นมารดาให้หลานสาวตัวน้อย และเฝ้าเลี้ยงดูฟูมฟักเลือดเนื้อเชื้อไขของผู้เป็นพี่สาวจนกระทั่งเด็กน้อยอายุได้ห้าขวบจึงได้เจอกับภาวิน บิดาที่แท้จริง

“เฮ้อ...” หญิงสาวถอนหายใจแผ่วพลางมองเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังจับตุ๊กตาผ้ารูปสัตว์ต่าง ๆ มานอนเรียงกันแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กแทนผ้าห่มมาห่มให้กับบรรดาพรรคพวกตัวจิ๋วของตน จากนั้นก็ตบก้นตุ๊กตาพร้อมกับทำเสียงเอ่เอ๊เบา ๆ เลียนแบบมารดาเวลากล่อมให้นอน เธอเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้จึงยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดู

“เพื่อน ๆ หลับกันหมดแล้ว แล้วหนูรุ้งไม่ง่วงหรือคะ” เธอถามเสียงอ่อน

“ไม่ง่วงค่ะ” รุ้งจันทราในวัยสี่ขวบเอ่ยตอบพี่สาวเสียงใส แต่พอพูดจบกลับยกมือขึ้นขยี้ตาทั้งสองข้างพร้อมกับอ้าปากหาวจนพราวนภาเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้

“ไหนบอกไม่ง่วงไง พี่พราวว่าหนูรุ้งรีบนอนดีกว่าไม่อย่างนั้นจะตามเพื่อน ๆ ในฝันไม่ทันนะคะ ป่านนี้เพื่อนรอกันแย่แล้ว” ได้ยินอย่างนั้น เด็กน้อยจึงเอนตัวลงนอนทันที พราวนภาจึงเอื้อมไปหยิบตุ๊กตาหมีตัวโปรดมาให้กอด

“อยากให้แม่ตีก้น” รุ้งจันทราพูดเสียงออดอ้อน เพราะก่อนนอนทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นการนอนกลางวัน หรือนอนตอนกลางคืนจะต้องให้จันทร์เจ้า ผู้เป็นมารดาเป็นคนกล่อมด้วยการตบก้นเบา ๆ จึงจะยอมหลับ

“คุณแม่กำลังทำขนมอร่อย ๆ เตรียมไว้ให้หนูรุ้งกับพี่ซันหม่ำไงคะ ให้พี่พราวตีก้นให้ไหม”

เด็กหญิงส่ายหน้าพร้อมกับทำปากง้ำลงเล็กน้อยเป็นเชิงไม่ยินยอม ซึ่งพราวนภาก็เข้าใจดีเพราะน้องคนเล็กติดมารดามาก เห็นดังนั้นเธอจึงโทรศัพท์ลงไปบอกมารดาเพราะหากตนเดินลงไปบอกท่านข้างล่าง รุ้งจันทราจะต้องขอตามไปด้วยแน่นอน

“แม่จันทร์เจ้าขา หนูรุ้งอยากให้แม่ตีก้นค่ะ” หญิงสาวคุยอีกสองสามประโยคก็กดวางสายแล้วพูดกับเด็กน้อยว่า

“เดี๋ยวแม่มาแล้วค่ะ หนูรุ้งนอนรอเลยนะคะ” พูดจบ โทรศัพท์ของพราวนภาก็สั่นครืดคราดเพราะมีสายเข้า หญิงสาวหันไปมองที่หน้าจอ เมื่อเห็นชื่อผู้ที่โทร. เข้ามาก็ใจกระตุกเล็กน้อย ปากอิ่มเม้มแน่น ชั่งใจว่าจะรับสายดีหรือไม่ จนในที่สุดสายก็ตัดไปเอง

พี่ดิน...

พราวนภาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือไว้ หน้าจอปรากฏชื่อของนฤบดินทร์ว่าเป็นมิสคอลที่ไม่ได้รับสายจนเธอเห็นแล้วอยากจะบันทึกภาพหน้าจอนี้ไว้เป็นที่ระลึกเหลือเกิน เพราะน้อยครั้งที่ชายหนุ่มจะเป็นฝ่ายโทรศัพท์มาหาเธอก่อน

ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไร เจ้าของชื่อก็โทร. เข้ามาอีกครั้ง ด้วยความตกใจพราวนภาจึงเผลอกดรับสายไปอย่างลืมตัว ครั้นพอกดรับไปแล้วหญิงสาวก็ได้แต่ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ แต่กระนั้นก็ยังพูดกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงปกติ

“ฮัลโหล”

“อยู่ไหน” คำถามห้วน ๆ ดังมาตามสายทันที ซึ่งหญิงสาวก็ชาชินเสียแล้วกับน้ำเสียงที่ไร้ความนุ่มนวลของเขา

“อยู่บ้านแม่จันทร์ พี่ดินมีอะไรรึเปล่า” เธอถามเขากลับ แต่ชายหนุ่มกลับเงียบไปนานจนเธอนึกว่าสายหลุด

“ฮัลโหลพี่ดิน ยังอยู่ไหม” หญิงสาวถามไปอีกครั้ง และคราวนี้เขาก็พูดตอบกลับมา

“อยู่บ้านโน้นเองหรือ ไปตั้งแต่เมื่อไร ใครไปส่ง”

“มาตั้งแต่ช่วงเที่ยงแล้ว ให้คุณพ่อมาส่ง” เธอตอบไปตามความจริง อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมนฤบดินทร์จะต้องถามคำถามเหล่านั้น เพราะตามปกติหากเธอไม่ได้อยู่ที่บ้าน ความเป็นไปได้มีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือเธอมานอนค้างที่บ้านฝั่งมารดา ซึ่งเรื่องนี้เขาก็รู้ดีอยู่แล้ว

“ส่งข้อความไปหาตั้งหลายรอบ ทำไมไม่ตอบ”

พราวนภาฟังถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่สบอารมณ์ เวลาที่เธอส่งข้อความไปหาเขา ทำอย่างกับเขาตอบกลับมาทุกครั้งอย่างไรอย่างนั้น เธอส่งไปสิบข้อความถ้าเขาตอบมาสักครั้งเธอแทบกระโดดด้วยความดีใจ ครั้นพอครั้งนี้เธอไม่ตอบบ้าง เขากลับมาทำเสียงหงุดหงิดใส่

“ก็พราวไม่ได้นั่งเฝ้าโทรศัพท์ทั้งวันนี่นา เล่นกับหนูรุ้งอยู่” หญิงสาวตอบพลางมองเด็กน้อยที่นอนตาหรี่ปรือใกล้หลับเต็มที เห็นดังนั้นเธอจึงลดเสียงให้เบาลง

“ตกลงพี่ดินมีอะไรรึเปล่าถึงโทร. หาพราว”

“ไม่มี งั้นแค่นี้นะ” พูดจบเขาก็วางสายทันที เขาไม่ฟังด้วยซ้ำว่าเธอจะพูดอะไรต่อ

คนบ้านี่! คุยต่ออีกสักประโยคสองประโยค ดอกพิกุลมันจะร่วงหรือยังไง