ห้องสมุด
ค้นหา
หน้าหลัก / โรแมนติก / โอบฟ้ามาห่มดิน / บทที่ 15 โค้ชจำเป็น - 50%

แชร์

บทที่ 15 โค้ชจำเป็น - 50%

ผู้เขียน: จรสจันทร์
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-06-16 19:05:32

“ก็ไม่มีนะ ทุกอย่างมันเป็นไปเองตามธรรมชาติ บางเรื่องมันไม่ต้องพูดอะไรเยอะแยะหรอก แค่มองตาก็รู้กัน” เขาไม่เคยจีบพราวนภาก่อน และเธอก็ไม่เคยจีบเขาเช่นกัน เขารู้แต่ว่าสายใยเส้นบาง ๆ ระหว่างกันยิ่งนานวันก็ยิ่งถักทอแน่นหนาขึ้นเรื่อย ๆ กว่าจะรู้ตัวอีกที พราวนภาก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาไปแล้ว

“เออ! พ่อคนหล่อ รีบกินเถอะย่ะ จะได้ไปคุยกับแมทธิว เขารอแกอยู่ที่ร้านเนี่ย” หญิงสาวนั่งเท้าคางกดดันให้เพื่อนรีบกิน เพราะเวลานี้แฟนหนุ่มของตนรอคุยรายละเอียดเรื่องการเรียนชกมวยกับเขาอยู่

ในเวลาเดียวกัน ห้องพักของอันธิกายังคงสลัวลางเพราะเจ้าของห้องไม่ยอมรูดม่านเพื่อให้แสงสว่างส่องเข้ามา หญิงสาวนอนมองเพดานด้วยแววตาเลื่อนลอย ภาพในอดีตหลั่งไหลเข้ามาในหัวฉากแล้วฉากเล่า

มัธยมปลาย เธอเคยเป็นดาวเด่นของโรงเรียน เพราะนอกจากหน้าตาสะสวยแล้วยังเรียนเก่งอีกด้วย เธอเคยเป็นเชียร์ลีดเดอร์ เป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน ไปไหนมีแต่คนมองด้วยความชื่นชม วันวาเลนไทน์มีแต่หนุ่ม ๆ มาให้ดอกไม้

เธอเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศได้ บิดามารดาต่างดีใจ ญาติ ๆ และเพื่อนบ

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก
บทที่แล้ว บทต่อไป

บทล่าสุด

  • โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 15 โค้ชจำเป็น - 50%

    “ก็ไม่มีนะ ทุกอย่างมันเป็นไปเองตามธรรมชาติ บางเรื่องมันไม่ต้องพูดอะไรเยอะแยะหรอก แค่มองตาก็รู้กัน” เขาไม่เคยจีบพราวนภาก่อน และเธอก็ไม่เคยจีบเขาเช่นกัน เขารู้แต่ว่าสายใยเส้นบาง ๆ ระหว่างกันยิ่งนานวันก็ยิ่งถักทอแน่นหนาขึ้นเรื่อย ๆ กว่าจะรู้ตัวอีกที พราวนภาก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาไปแล้ว“เออ! พ่อคนหล่อ รีบกินเถอะย่ะ จะได้ไปคุยกับแมทธิว เขารอแกอยู่ที่ร้านเนี่ย” หญิงสาวนั่งเท้าคางกดดันให้เพื่อนรีบกิน เพราะเวลานี้แฟนหนุ่มของตนรอคุยรายละเอียดเรื่องการเรียนชกมวยกับเขาอยู่ในเวลาเดียวกัน ห้องพักของอันธิกายังคงสลัวลางเพราะเจ้าของห้องไม่ยอมรูดม่านเพื่อให้แสงสว่างส่องเข้ามา หญิงสาวนอนมองเพดานด้วยแววตาเลื่อนลอย ภาพในอดีตหลั่งไหลเข้ามาในหัวฉากแล้วฉากเล่ามัธยมปลาย เธอเคยเป็นดาวเด่นของโรงเรียน เพราะนอกจากหน้าตาสะสวยแล้วยังเรียนเก่งอีกด้วย เธอเคยเป็นเชียร์ลีดเดอร์ เป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน ไปไหนมีแต่คนมองด้วยความชื่นชม วันวาเลนไทน์มีแต่หนุ่ม ๆ มาให้ดอกไม้เธอเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศได้ บิดามารดาต่างดีใจ ญาติ ๆ และเพื่อนบ

  • โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 15 โค้ชจำเป็น - 25%

    หลังจากส่งบิดามารดาของพวกตนขึ้นรถกลับไปแล้ว อภัสราก็หันมาพูดกับพราวนภาทันทีราวกับตนเก็บคำพูดนี้ไว้นานแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสได้พูด“พราว! นั่นพ่อเธอจริง ๆ น่ะหรือ หล่อมากกก” คำสุดท้ายเจ้าตัวลากเสียงยาวจนกาญจน์เกล้าได้แต่ยิ้มพลางส่ายหน้าไปมา“ก็จริงน่ะสิ เธอว่าหน้าฉันไม่เหมือนคุณพ่อหรือ มีแต่คนบอกว่าเหมือนจะตายไป ลักยิ้มยังมีข้างเดียวกันเลย” พราวนภาชี้ลักยิ้มของตัวเองบนแก้มซ้าย ก่อนจะพูดต่อ“ตอนหนุ่ม ๆ คุณพ่อหล่อกว่านี้อีก คุณแม่เคยเล่าให้ฟังว่าสมัยที่ท่านเป็นนักบินนะ สาว ๆ เพียบเลย” เธอหมายถึงแม่จันทร์เจ้าที่เป็นคนเล่าให้ฟัง เพราะตอนที่บิดาคบหากับแม่มัลลิกาแล้วนั้น ท่านถอดเขี้ยวเล็บแล้ว“เคยเป็นนักบินมาก่อนนี่เอง มิน่าละ บุคลิกคุณพ่อเธอถึงดูดีมากเลย แต่ท่านก็ยังดูหนุ่มอยู่มากจริง ๆ นะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีลูกสาววัยมหา’ลัยแบบเธอแล้วน่ะ บ้านเธอนี่หน้าตาดีกันทั้งครอบครัวเลยจริง ๆ เพราะคุณแม่เธอก็สวยแซ่บมาเชียว” กาญจน์เกล้าพูดขึ้นบ้าง ยอมรับว่าตอนแรกที่เห็นบิดามารดาของพราวนภายังอดแปลกใจไม่ได

  • โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 14 ถูกบูลลี่ - 100%

    “ว่า-ไง-นะ” น้ำเสียงของนฤบดินทร์เน้นหนักอย่างที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก ซึ่งพราวนภารู้ดีว่าทุกครั้งที่เขาพูดจาลักษณะนี้นั่นหมายความว่าชายหนุ่มกำลังโกรธ ดังนั้นเธอจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟังอย่างหมดเปลือก“โคตรน่าโมโหเลย อย่างนี้ต้องเล่นให้หนัก เอาให้มันอยู่มหา’ลัยไม่ได้ต้องลาออกไปอยู่ที่อื่น”นฤบดินทร์พูดเสียงห้วน หญิงสาวฟังแล้วกลับรู้สึกอุ่นใจที่เขาเป็นเดือดเป็นร้อนเวลาเธอถูกรังแก ทำให้อดคิดถึงตอนเป็นเด็กไม่ได้ ทุกครั้งที่เธอถูกเด็กผู้ชายในหมู่บ้านกลั่นแกล้ง เขามักจะไปเอาคืนให้เสมอจนผู้ปกครองของเด็กพวกนั้นต่างพากันมาฟ้องบิดามารดาของเขาว่าเขาเป็นอันธพาลไล่ต่อยตีคนอื่น แต่เขาก็ไม่เคยปริปากแก้ตัวสักคำว่าที่ทำลงไปนั้นเป็นเพราะเอาคืนให้เธอ“พรุ่งนี้พ่อเราจะไปมหา’ลัยด้วยใช่ไหม ดี! พี่เชื่อว่าพ่อเราจัดหนักแน่”“ใช่ คุณพ่อไม่ปล่อยไว้แน่นอน นี่ก็เพิ่งกลับมาจากสถานีตำรวจเอง เพราะต้องไปแจ้งความลงบันทึกประจำวันเอาไว้ก่อน ตอนพราวโดนตบนะ โกรธมากเลยเพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยโดนใครตบจนหน้าหันอย่างนี้มาก่อน พวกนั้

  • โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 14 ถูกบูลลี่ - 75%

    “พี่ก็แค่เตือนเอาไว้ ถ้าไม่ยุ่งอย่างที่น้องพูดมาจริงมันก็ดี แต่เท่าที่พี่เห็นมันไม่ใช่ไง” รุ่นพี่คนนั้นยังคงพูดต่อ พราวนภากำลังจะอ้าปากเถียงก็มีนักศึกษาคนอื่นมาเข้าห้องน้ำด้วยเช่นกัน และดูเหมือนนักศึกษารุ่นพี่เหล่านั้นก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับคนที่กำลังหาเรื่องเธออยู่“หนูกับพี่ตาร์ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้นนอกจากรุ่นพี่รุ่นน้อง เข้าใจซะใหม่ด้วยนะคะ” พราวนภาเริ่มอารมณ์ขุ่นมัว ต่อให้กลุ่มคนตรงหน้าจะมีกันถึงสามคนเธอก็ไม่กลัว เพราะหากคนพวกนี้ทำอะไรเธอแม้แต่ปลายก้อย เธอจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด และจะไม่มีการยอมความหรือรอมชอมใด ๆ ทั้งสิ้น!“พวกเด็กไซด์ไลน์ก็ตอแหลอย่างนี้ทุกคนนั่นแหละ” หนึ่งในนั้นโพล่งขึ้นมาพร้อมกับเบะปากใส่ ยิ่งทำให้พราวนภาเดือดจัดที่ถูกกล่าวหาและต่อว่าอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย“เดี๋ยวนะพี่ ไซด์ไลน์อะไร ใครเป็นไซด์ไลน์ และพี่ว่าใครตอแหล!”เธอเริ่มขึ้นเสียงใส่พวกรุ่นพี่ หนึ่งในนั้นจึงยกมือเท้าเอวแล้วชี้หน้าเธออย่างเอาเรื่อง“ก็แกไงนังกะหรี่ แล้วกล้าดียังไงถึงมาขึ้นเสียงใส่รุ่นพี่แบบนี้ กราบขอ

  • โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 14 ถูกบูลลี่ - 50%

    ชายหนุ่มยื่นกระเป๋าใบนั้นให้โอเวนแล้วพูดว่า“นายเอาไปคืนให้เธอหน่อยสิ ถ้าฉันเอาไปคืนด้วยตัวเอง แอนคงคิดเป็นตุเป็นตะอีกว่าฉัน...” เขาไม่อยากพูดจบประโยคเพราะเกรงว่าจะฟังดูใจร้ายเกินไป จึงได้แต่กลอกตามองเพดานแทนโอเวนหัวเราะเบา ๆ แล้วรับกระเป๋าของอันธิกาไป นฤบดินทร์จึงนั่งลงที่เดิมแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเข้าไปดูเฟซบุ๊กของพราวนภาเพราะอยากรู้ว่าวันแรกของการเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยของเธอนั้นเป็นอย่างไรบ้าง เพราะเขาเชื่อว่าหญิงสาวจะต้องอัปเรื่องราวต่าง ๆ บนไทม์ไลน์ของตัวเองไว้แน่นอนและก็เป็นตามคาด พราวนภาโพสต์ภาพต่าง ๆ ลงไปไม่ว่าจะเป็นเพื่อนใหม่ สถานศึกษาใหม่ ตึกเรียนที่ตนเรียน กิจกรรมที่ตนเข้าร่วม รวมไปถึงการถ่ายรูปกับชายหนุ่มคนหนึ่งด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส...ไอ้หน้าขาวนี่ใครวะ!นฤบดินทร์ได้แต่เก็บความสงสัย แต่เมื่อเห็นว่ารูปนั้นมีการแท็กชื่อผู้ชายที่อยู่ในภาพด้วย เขาจึงกดเข้าไปที่ชื่อนั้นแล้วไล่ดูหน้าไทม์ไลน์ของอีกฝ่าย ทำให้เขาได้รู้ว่าผู้ชายหน้าขาวปากแดงคนนี้ชื่อตาร์ ทั้งยังเป็นพี่รหัสของพราวนภาอีกต่างหาก ความหงุดหงิดไม่สบอารมณ์เข้าครอ

  • โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 13 ถูกบูลลี่ - 25%

    นฤบดินทร์กลับเข้าไปในบ้านพักตากอากาศอีกครั้งหลังจากที่ดื่มไวน์หมดขวดแล้ว ครั้นพอชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้าน โรเบิร์ตก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “นี่นายไม่ได้นอนอยู่ข้างบนหรือ ฉันนึกว่านายจะไปนอนพักเสียอีก”นฤบดินทร์ยิ้มอ่อนพลางทรุดตัวนั่งบนโซฟายาวตัวเดียวกับโรเบิร์ต ขณะที่เพื่อนอีกหลายคนจดจ่ออยู่ที่จอแอลซีดีขนาดใหญ่ซึ่งกำลังถ่ายทอดเทปบันทึกการแข่งขันอเมริกันฟุตบอล“เปล่า ฉันออกไปนั่งรับลมที่ชายหาดน่ะ เอารอยัล เดอมาเรียไปนั่งดื่มด้วย” นฤบดินทร์พูดไปยิ้มไป แต่คนฟังนั้นพ่นเบียร์ในปากออกมาทันทีพร้อมกับหันมามองเขาตาเหลือก“นายว่าอะไรนะดิน รอยัล เดอมาเรีย? นายล้อฉันเล่นใช่ไหม นายเอารอยัล เดอมาเรียไปนั่งดื่มที่ชายหาดเนี่ยนะ พระเจ้า! นั่นไวน์ของพ่อฉัน”โรเบิร์ตกุมขมับแทบหายเมาเป็นปลิดทิ้งเพราะไวน์ยี่ห้อ Royal DeMaria นั้นสนนราคาขวดละสามหมื่นกว่าเหรียญ...เขาถูกพ่อฆ่าแน่นฤบดินทร์หัวเราะออกมาทันทีด้วยความสะใจที่หลอกเพื่อนได้ ก่อนจะยอมเฉลยความจริง“ล้อเล่นน่า ฉันหยิบแค่ชาร์โต มูตองไปเท่านั้นเอง&rd

บทอื่นๆ

บางทีคุณอาจจะชอบ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status