บทที่ 2 หลานนอกไส้ - 50%

อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน หากทั้งคู่คบหากันตั้งแต่ตอนนี้ และถ้าวันข้างหน้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไปเจอคนที่ใช่กว่า สุดท้ายคงไม่พ้นต้องเลิกรา และมองหน้ากันไม่ติดทั้งสองบ้านแน่นอน

“เชื่อแม่นะหนูพราว ถ้าหนูกับเขาเป็นเนื้อคู่กันจริง ๆ ยังไงก็ต้องได้อยู่ด้วยกันอีกแน่ แต่ถ้าไม่ใช่ ต่อให้เราดึงดันยังไงมันก็ไม่ใช่อยู่วันยังค่ำ ตอนนี้แม่อยากให้หนูใช้ชีวิตวัยรุ่นให้เต็มที่มากกว่า”

พราวนภายิ้มพลางลุกขึ้นนั่งแล้วกอดจันทร์เจ้าอย่างออดอ้อน

“ค่ะคุณแม่ หนูพราวเชื่อคุณแม่ค่ะ”

แต่แล้วหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มแหยให้ “แต่หนูพราวขอร้องคุณแม่อย่างหนึ่งนะคะ อย่าบอกเรื่องที่หนูชอบพี่ดินให้คุณพ่อกับแม่มะลิรู้เชียวนะ คุณแม่มะลิน่ะไม่เท่าไรหรอกค่ะ แต่คุณพ่อนี่สิถ้ารู้ละก็ระเบิดลงแน่”

จันทร์เจ้าหัวเราะเบา ๆ พลางพยักหน้ารับปาก ทั้งที่ตนอยากบอกเหลือเกินว่าทุกคนน่าจะรู้กันหมดแล้ว รวมทั้งภาวิน คุณพ่อจอมหวงนั่นก็ด้วย

สองวันถัดมา นฤบดินทร์เดินออกจากห้องน้ำโดยนุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเปิดตู้เสื้อผ้านั้น เขาก็ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กจากข้างล่างจึงเดินไปเปิดประตูห้องแล้วเงี่ยหูฟัง มีเสียงน้ำไหลจากก๊อก และเสียงจานชามกระทบกันเบา ๆ ราวกับมีใครบางคนกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในครัว

มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มบาง ๆ พร้อมกับสองเท้าที่ก้าวเดินเร็ว ๆ ลงบันไดไปชั้นล่างแล้วตรงดิ่งไปทางห้องครัวทันที

ทว่าเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ครัวแล้ว ใบหน้าที่เกือบมีรอยยิ้มของเขาก็กลับมาเรียบเฉยดังเดิม

“อ้าว พี่มะลิเองหรือ มาทำไร”

“ถามได้ว่ามาทำอะไร อิฉันก็มาทำความสะอาดให้น่ะสิคะคุณชาย แล้วก็เอากับข้าวมาเสิร์ฟให้ด้วยเจ้าค่ะ” มัลลิกาค้อนให้น้องชาย ผู้ซึ่งไม่เคยแตะต้องงานบ้านงานครัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ไม่เห็นต้องทำเลย เย็นนี้แม่บ้านก็จะเข้ามาทำอยู่แล้วนี่” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบพลางเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่ม ขณะที่ผู้เป็นพี่สาวนั้นมองน้องชายที่นุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวด้วยความแปลกใจ

“แล้วนี่แกจะรีบลงมาทำไมนักหนาเสื้อผ้าก็ไม่ใส่ อ๋อ...รู้แล้ว สงสัยคิดว่าพี่เป็นหนูพราวล่ะสิถึงได้รีบขนาดนั้น”

นฤบดินทร์เหลือบมองพี่สาวแต่ไม่พูดอะไร ทำทีเป็นเปิดฝาชีเพื่อดูกับข้าวที่อีกฝ่ายเอามาฝาก ขณะที่มัลลิกาได้แต่ยิ้มที่พูดแทงใจดำน้องชายได้ ทว่าเธอก็ต้องเอ่ยปากเตือนชายหนุ่มบ้าง

“เฮ้อ...ไอ้ดินนะไอ้ดิน นี่ดีนะที่เป็นพี่มายืนอยู่ตรงนี้น่ะ ถ้าเป็นหนูพราวมาจริง ๆ แล้วแกวิ่งลงมาทั้งผ้าขนหนูแบบนี้ละก็คงดูไม่จืด หนูพราวเป็นสาวแล้วนะ และใครเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าแกกับหนูพราวไม่ได้เป็นญาติสายเลือดเดียวกัน ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า เขาคงได้เอาไปพูดกันสนุกปากแน่ว่าลูกสาวบ้านโน้นกับลูกชายบ้านนี้มาแอบทำอะไรกันลับ ๆ ล่อ ๆ”

นฤบดินทร์ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์ “รู้แล้วน่ะ ย้ำอยู่นั่นแหละ”

มัลลิกายักไหล่ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งแล้วพูดต่อ “ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไรหรอก เพราะอย่างที่บอกนั่นแหละว่าแกกับหนูพราวไม่ใช่น้าหลานกันจริง ๆ แต่มันจะโอเคกว่านี้มากถ้าหนูพราวสลัดชุดนักเรียนม.ปลายออกแล้ว อีกแค่ปีเดียวเองแกก็ทนเอาหน่อยเถอะ พี่รู้ว่าแกเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมไอ้ดิน”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้คิดอะไรกับ...” เขายังพูดไม่จบ มัลลิกาก็ชิงพูดขึ้นก่อน

“แกอย่ามาปฏิเสธฉัน ฉันเป็นพี่สาวแกมากี่ปีทำไมฉันจะเดาใจแกไม่ออก”

“เดาผิดแล้ว”

“ไอ้คนปากแข็ง!” มัลลิกาชี้หน้าน้องชายอย่างคาดโทษ แต่ก็ไม่คิดคาดคั้นให้อีกฝ่ายยอมรับหัวใจตัวเองเพราะรู้จักนิสัยของนฤบดินทร์ดีว่าถ้าเขาไม่ต้องการพูด ต่อให้เอามีดมาจ่อคอเขาก็จะไม่ปริปากพูดอย่างเด็ดขาด

ชายหนุ่มเดินหนีขึ้นห้องของตัวเองเพื่อใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย โดยมีสายตาของพี่สาวมองตามหลังพลางส่ายหน้าช้า ๆ อย่างคิดไม่ตก

ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ว่านฤบดินทร์คิดกับพราวนภาอย่างไรกันแน่เพราะชายหนุ่มแทบจะไม่แสดงท่าทีอะไรเลย ทว่าตั้งแต่พราวนภารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ นฤบดินทร์ก็ดูเหมือนจะแคร์ความรู้สึกของหลานนอกไส้คนนี้ไม่น้อย แม้เขาจะไม่เคยพูดอะไรที่เป็นการบอกความรู้สึกของตน แต่สายตาและการกระทำนั้นเริ่มจะปิดไม่มิดเสียแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าภาวิน บิดาของพราวนภาย่อมต้องมองออกแน่นอน ถึงได้พยายามกันไม่ให้ชายหนุ่มอยู่ตามลำพังกับบุตรสาวสุดที่รักของตัวเองนัก

“ไอ้ดินเอ๊ย ถ้าว่าที่พ่อตาของแกเป็นพี่วินจริง ๆ ละก็ แกเตรียมลับสมองเอาไว้ประลองปัญญากับเขาได้เลย”

พูดถึงตรงนี้มัลลิกาก็อดขำไม่ได้ เนื่องจากวันก่อนที่พราวนภาขอให้บิดาขับรถไปส่งที่บ้านของจันทร์เจ้านั้น ภาวินรีบตอบรับทันทีพร้อมกับบอกบุตรสาวอีกด้วยว่าไปค้างนาน ๆ ได้เลย กลับมาตอนเปิดเทอมได้ยิ่งดี เพราะนฤบดินทร์จะเดินทางเดือนหน้านี้แล้ว ซึ่งเป็นช่วงที่ยังปิดเทอมอยู่ สามีของเธอกะจะไม่ให้พราวนภาได้เจอกับนฤบดินทร์อีกเลยกระมัง

แต่จะว่าไปแล้ว การที่ภาวินทำแบบนี้ก็มีข้อดีเช่นกัน เพราะไม่มีใครคาดเดาได้เลยว่าในอีกสามปีข้างหน้า ความรู้สึกของหนุ่มสาวคู่นี้จะยังคงเดิมกันอยู่หรือไม่ เวลานี้ต่างอายุน้อยด้วยกันทั้งคู่ ควรห่างกันสักพักเพื่อไปทบทวนความรู้สึกของตัวเองแล้วค่อยกลับมาเจอกันก็ยังไม่สาย เมื่อถึงเวลานั้นหากทั้งสองยังมั่นคงต่อกัน ต่อให้มีกี่สิบภาวินก็ไม่สามารถกีดกันคนทั้งคู่ได้อีกแล้ว

นฤบดินทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันทีเมื่อถึงห้อง ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อไม่เห็นข้อความที่เคยได้รับทุกวันจากสาวน้อยข้างบ้าน จะว่าไปแล้วตลอดสามวันที่ผ่านมาตั้งแต่พราวนภาไปนอนบ้านมารดา เธอก็ไม่เคยส่งข้อความ หรือโทรศัพท์มาหาเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“โกรธอะไรรึเปล่าวะ” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พลางนึกทบทวนว่าก่อนหน้านี้ตนเผลอพูดจาไม่ดี หรือทำอะไรให้พราวนภาไม่พอใจหรือเปล่า ทว่านึกเท่าไรก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

และด้วยความอึดอัดที่เกาะกินใจ สุดท้ายนฤบดินทร์จึงเป็นฝ่ายส่งข้อความไปหาเธอเสียเอง

Din : กลับวันไหน

หลังจากกดส่งข้อความไปแล้วเขาก็วางโทรศัพท์เอาไว้แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาใส่ เสร็จเรียบร้อยก็เดินกลับมาที่หน้าจอว่าหญิงสาวตอบกลับมาหรือยัง แต่แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจเพราะข้อความที่เขาส่งไปนั้น พราวนภาอ่านมันแล้วแต่ไม่ยอมตอบกลับมา

ขณะเดียวกัน พราวนภาก็มองโทรศัพท์ของตัวเองด้วยรอยยิ้มเต็มวงหน้า แต่เพราะเวลานี้เธอกำลังติดสายคุยกับเพื่อนสนิทอยู่ และหัวข้อสนทนาก็ไม่พ้นเรื่องของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของข้อความที่ส่งมานั่นเอง

“แพม! พี่ดินส่งข้อความมาเว้ย กรี๊ด! ดีใจ วิธีของแกได้ผลจริงด้วย” พราวนภาพูดด้วยความปลาบปลื้ม ขณะที่ปลายสายก็หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า