ตอนที่ 5  กลิ่นที่หายไป

ตอนที่ 5  กลิ่นที่หายไป

เพียงไม่กี่นาทีหลังจากยาระงับอาการฮีทและกดกลิ่นฟีโรโมน ถูกฉีดเข้าสู่กระแสเลือด อาการหนาวสั่นคล้ายคนจับไข้ก็ทุเลาเบาบาง  เป็นเวลาเดียวกับเสียงเคาะดังมาจากประตูห้อง โอเชี่ยนปิดกล่องเก็บยาสำคัญ ซุกมันลงไปเก็บเอาไว้ในลิ้นชักใต้เตียง

โอเมก้าหนุ่มพาร่างเปลือยขยับลุกไปเปิดประตูห้อง กระทั่งเห็นว่าคนที่กำลังยืนจ้องเขาอยู่เบื้องหน้านั้นเป็นใคร สายตาจึงมองต่ำลงไปเห็นเครื่องเคราของนายเงือกห้อยโตงเตง

“คุณนาวี” ร่างขาวปราศจากเสื้อผ้าห่มกาย หันกลับไปมองหากางเกงว่ายน้ำ ที่มันถูกถอดกองอยู่บนพื้นห่างไปสัก 3 – 4 ก้าว

“ฉันมารบกวนเวลาส่วนตัวของนายหรือเปล่า” ตาคมหลุบมองลงต่ำ เพียงไม่กี่วินาทีจากนั้น ใบหน้าหล่อจึงเงยกลับขึ้นมาสบตาเจ้าของห้อง

“ไม่นี่ครับ คุณนาวีมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“เราจะยืนคุยกันตรงนี้...จริงๆ เหรอ” คางกดลงต่ำก่อนจะยักคิ้วลงไปให้สิ่งที่ห้อยย้อยระย้าอยู่ตรงกลางระหว่างขาหนีบเรียวขาว

“เชิญครับ” เงือกหนุ่มเจ้าของห้อง ขยับเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย เพื่อเปิดทางให้นายจ้างก้าวเข้ามาด้านใน สายตาชะเง้อออกไปยังทางเดินอันว่างเปล่าไร้เงาคนสนิทเดินติดตาม

“ปกติ นายนอนเร็วขนาดนั้นเชียวเหรอ” รอยยับยู่ยี่ของผ้าปูที่นอน กับผ้าผ่อนใส่นอนไม่เหลือติดกายสักชิ้น ทำให้อัลฟ่าเจ้าของบ้านพออนุมานคาดเดาได้ไม่ยากนัก

“ปกติผมต้องใส่ชุดนายเงือกลงไปดำน้ำ ส่งเจ้านายเข้านอนก่อน จากนั้นผมถึงจะกลับขึ้นห้อง แล้วกล่อมตัวเองบ้าง” มือดึงบานประตูปิดกลับอย่างเดิม จากนั้นเดินไปคว้ากางเกงว่ายน้ำซึ่งกองทิ้งเอาไว้นำมันไปโยนลงตะกร้า ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาผูกเอวปกปิดเนื้อหนังท่อนล่างไม่ให้มันอุจาดตาจนเกินไปนัก

“ฉันทำให้ชีวิตนายลำบากขึ้นมั้ย”

“ผมไม่นับว่าการนอนดึก เป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตของผมมันลำบากนะครับ แค่ตอนเช้า...บางทีผมก็อยากนอนตื่นสายบ้างเหมือนกัน”

"แต่วันนี้ดูเหมือนนายไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่ ฉันคงไม่ได้มารบกวนเวลาพักผ่อนของนายใช่หรือเปล่า"

“ไม่ได้รบกวนอะไรหรอกครับ เพียงแต่วันนี้ผมว่ายน้ำเหนื่อยมาก ก็เลยอยากนอนเร็วสักหน่อย แล้วตกลงว่า คุณนาวีขึ้นมาหาผมบนห้อง มีธุระอะไรเหรอครับ หรือว่า...อยากให้ผมลงไปดำน้ำอีกรอบ”

“เปล่า ฉันแค่อยากมาชมเชย โชว์ของนายเมื่อช่วงค่ำทำได้ดีมาก เก่งมากเลย”

“ผมดีใจที่คุณชอบโชว์ของผม”

“นายทำได้ยังไง...เสกดอกไม้ แบบนั้น”

“ถ้าผมบอกคุณนาวี แล้วต่อไปผมจะเอาอะไรมาเซอร์ไพรส์คุณล่ะครับ มันเป็นเวทมนตร์ของพวกเราน่ะ” หุ่นเพรียวสมส่วนขยับเข้าไปชิด ยื่นริมฝีปากกระซิบจนเกือบติดใบหู

“มันเหมือนนายมีเวทมนตร์ สะกดฉันเอาไว้จริงๆ ยิ่งเวลาที่นาย แหวกว่ายสะบัดหางไปมา นายรู้หรือเปล่าว่า ฉันละสายตาจากนายไม่ได้เลย”

“เป็นคำชมที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดเลยครับ แล้วคืนนี้ ผมไม่ได้ลงไปว่ายน้ำให้คุณดู มันทำให้คุณนอนไม่หลับหรือเปล่า”

“ไม่ขนาดนั้นหรอก” คนมีปัญหานอนหลับยากแสร้งหันหน้าย้ายสายตาไปมองสิ่งอื่น

“เอาอย่างนี้ดีมั้ยครับ ไหนๆ คุณก็ขึ้นมาบนนี้แล้ว นอนบนห้องผมก็ได้นะ...ถ้าคุณไม่รังเกียจ” โอเมก้าเจ้าของห้องหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง หน้าเงยเชยคางถาม

“นี่นาย กำลังชวนให้ฉันนอนด้วยอย่างนั้นเหรอ?” มุมปากเผลอขยับยกขึ้นอย่างไม่ทันรู้ตัว

“ก็คุณนาวี อุตส่าห์เดินขึ้นมาหาผมบนห้อง ถ้าผมไล่ให้คุณเดินกลับลงไปอีก มันก็คงใจร้ายเกินไป อีกอย่างตอนนี้ดึกมากแล้วด้วย ผมว่ายน้ำติดต่อกันตั้ง 2 ชั่วโมง เหนื่อยแล้วก็รู้สึกเพลียมาก คงไม่มีแรงเดินลงไปส่งคุณจนถึงห้องนอนแน่ๆ” มือหนึ่งยกขึ้นมาบีบนวดกล้ามแขนเป็นมัดๆ ของตัวเอง

“นายดูเพลียมากจริงๆ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะนอนที่ห้องนี้ คอยดูแลนายดีหรือเปล่า”

“แต่คุณเป็นนายจ้าง ผมเป็นแค่ลูกจ้างเท่านั้นเอง ผมเกรงใจจังเลย” ร่างสูงกระตุกปมผ้าเช็ดตัวแล้วปล่อยมันลงไปกองอยู่บนพื้นห้อง จากนั้นถอยกระถดพาตัวเองกลับไปนอนบนเตียงเอียงหน้าหันมาหาเจ้านาย

“นายจ้างที่ดีก็ควรใส่ใจ ดูแลลูกจ้างไม่ใช่เหรอ” เจ้าของบ้านขยับขึ้นไปบนเตียง หยิบหมอนหนุนใบหนึ่งยกขึ้นมาวางพิงไว้ จากนั้นตัวเองนั่งพักวางแผ่นหลังทับลงไปเหยียดขายาวในท่านั่ง

ตามปกติธรรมดา โอเมก้าเมื่อกำลังตกอยู่ในภาวะช่วงฮีทประจำเดือน จะพยายามเอาตัวเองให้ออกห่างจากอัลฟ่ามากที่สุด เพราะถือเป็นช่วงอันตราย แต่เมื่อช่วงค่ำโอเชี่ยนฉีดยาเข้าเส้นไปแล้ว 1 เข็ม แถมเมื่อครู่ยังฉีดย้ำลงไปอีก หากเป็นช่วงเวลาปกติ ฤทธิ์ของมันจะสามารถกดฟีโรโมนให้อยู่ได้ไปจนถึงเช้า เขาจึงตัดสินใจยอมให้เจ้านายเข้ามาใกล้ถึงเพียงนี้

“ปกติเวลานอน นายไม่ใส่เสื้อผ้าอย่างนี้ทุกคืนเหรอ” สายตามองต่ำลงไปยังท่อนล่างเปลือย มือวางลูบลงบนหัวไหล่ ลาดลงไปจนถึงกล้ามแขน

“ปกติใส่ครับ แต่คืนนี้ไม่อยากใส่” ตาหวานเหลือบสูงขึ้นมามองเจ้าของมือ ก่อนจะใช้ซอกคอหนีบมือนุ่มนั้นไว้ไม่ยอมให้เจ้าของชักกลับ

“ตัวนาย เย็นจังเลย” ลำตัวตั้งตรงเมื่อครู่นั้น ค่อยๆ เลื่อนขยับเอนลงมาอย่างช้าๆ แต่ทว่ายังคงไม่ยอมนอนราบลงไปในระดับเดียวกัน แก้มกดลงไปบนหน้าผากเย็นเฉียบ จากนั้นค่อยๆ เคลื่อนขยับหันสันจมูกเขี่ยไปมา

“คงเพราะว่ายน้ำนานไปหน่อยน่ะครับ” ใบหน้าช้อนเงยขึ้นมามองจมูกโด่งยกสูงแตะส่วนปลายปัดป่ายไปมา กลีบปากทั้งสองแตะสัมผัสรับรู้ถึงความนุ่มละเมียดละไม

“หนาวมั้ย” มือซึ่งถูกซอกคอหนีบติดอยู่ขยับลูบปลายคาง ตาหวานก้มลงไปประสานเข้าหากัน

“หนาวครับ”

“หนาวแล้วทำไมไม่ห่มผ้า”

“ผมเหนื่อยมาก ไม่มีแรงดึงผ้าห่มเลย”

“ว่ายน้ำในตู้ได้ตั้ง 2 ชั่วโมง วิ่งบนลู่หรือก็ตั้ง 20 กว่ากิโล แต่กลับไม่มีแรงลุกไปดึงผ้าห่มมาคลุม.....ตัวเนี่ยนะ” ตามองเลยลงไปยังจุดใต้ต่ำกว่าเอว

“ก็ตอนนี้เลิกงานแล้ว แรงก็เลยหมด”

“แล้วจะทนนอนหนาวอย่างนี้เหรอ”

“คุณนาวี...ช่วยให้ความอบอุ่นกับผมหน่อย ได้หรือเปล่าครับ”

“ฮึ ไม่ยักรู้ว่าฉันมีลูกจ้างขี้อ้อนขนาดนี้”

“นะครับ”

ดวงตาคมก้มลงมองท่อนอกเปลือยไล่เรื่อยลงไปจนถึงสะดือ สายตาสะดุดหลุมเล็กบริเวณหน้าท้อง หางตามองเห็นอะไรบางอย่างค่อยๆ ขยับยืดตัวตั้งลำสูงขึ้นมาทีละนิด

“โอเชี่ยน” เสียงเข้มเรียกชื่อเจ้าของลำเนื้อยาว

“ครับ” เสียงพร่าตอบกลับมาในทันที

“ไหนบอกว่าหนาว”

“ผมหนาวจริงๆ นะครับ ไม่ได้ล้อเล่นไม่เชื่อคุณนาวีลองดูสิ เห็นมั้ยครับว่า...มือแข็ง ขาแข็ง ไอ้นั่นก็แข็ง” ตาซื่อมองกลับมาอย่างน่าหยิก

“ฮึ สงสัยฉันคงต้องหักค่าตัวนายซะแล้วล่ะเดือนนี้”

“ผมยอมให้คุณหักมากกว่าเงินเดือนอีกนะครับ”

นาวีขยับตัวลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ จากนั้นเอื้อมมือลงไปจับชายผ้าห่มตวัดมันขึ้นมาคลุมให้พ่อหนุ่มร่างเปลือย ที่เวลานี้ขยับมานอนเบียดจนอกชิดติดกับตักกว้าง

“ทำอะไร” ปากถามแต่มือวางโอบไหล่แล้วดึงให้คนตัวเย็นซุกใบหน้าเข้ามาหา

“ปกติแล้วผมติดหมอนข้างมากเลย จะเป็นอะไรมั้ยครับ ถ้าหากคืนนี้ผมจะยืม แขนของคุณนาวีสักข้าง มากอดแทนหมอน” หน้าเอียงวางแก้มลงไปบนท่อนแขนใหญ่

“ปกติแล้วฉันนอนคนเดียวจนชิน แล้วก็ไม่ชอบให้ใครแตะเนื้อต้องตัวสักเท่าไหร่ แต่คืนนี้...ฉันมาอาศัยห้องของนายนอนนี่นะ ทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยคงไม่เป็นไร”

“แล้วคุณยังไม่ง่วงเหรอครับ” โอเมก้าซึ่งถูกฤทธิ์ของยากดฮอร์โมน เริ่มรู้สึกถึงเปลือกตาที่หนักอึ้งมากขึ้นทุกที

“ฉันมีปัญหาเรื่องการนอนหลับน่ะ ถ้านายง่วงก็นอนเถอะนะ”

“ครับ...ผมง่วงจังเลย” แขนข้างหนึ่งสอดอ้อมไปด้านหลังรั้งเอวหนาให้ขยับมาใกล้ มือข้างหนึ่งประคองฝ่ามือนุ่มมาจุมพิตแผ่วเบา ปากขยับเลื่อนจูบไปยังข้อพับ ข้อมือ

“โอเชี่ยน”

“ตัวคุณหอมจัง” ต้นคอยกยื่นสูงเผยอริมฝีปากอย่างเชื้อเชิญ

กลีบปากสีอ่อนห่างไปเพียงไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือช่างเย้ายวน ชวนให้อัลฟ่าซึ่งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนั้นถูกกระตุ้นด้วยฟีโรโมนของโอเมก้าผู้ปราศจากตัวตน สัญชาตญาณนักล่าในตัวเหมือนมันกำลังสะบัดหัวสะบัดหาง อยากกระโจนขย้ำปล้ำจูบ คนที่กำลังเรียกร้องขอจูบจากเขา

สัมผัสนุ่มคลึงลงมาอย่างแผ่วเบา ปลายลิ้นยาวเรียวรี แลบเลียละเลียดชิมรสชาติหวาน ก่อนที่มันจะถูกสอดผ่านช่องว่างเล็กเข้าไปสำรวจโพรงปากอันอุ่นชื้น

“หวานจังเลย คุณนาวีปากหวานจังเลยครับ ทั้งหวาน ทั้งหอม” ปลายนิ้วไล่สัมผัสไปบนริมฝีปากนุ่มอย่างช้าๆ

“ปากนายก็หวาน แต่....” คิ้วเข้มสองข้างขมวดเข้าหากันนิดๆ

“แต่อะไรเหรอครับ”

“แต่ฉันไม่ได้กลิ่นอะไรเลย” อัลฟ่ากดจมูกซ้ำลงไปมาจูบตรงซอกคอแคบ

“แล้วปกติ คนเราต้องมีกลิ่นอะไรด้วย อย่างนั้นเหรอครับ” ดวงตาซื่อหลุบต่ำ พยายามเก็บงำซ่อนความลับจากอัลฟ่า แน่นอนว่ายาปฏิชีวนะมันไม่ได้กดแค่กลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้า แต่มันเก็บทุกกลิ่นแม้กระทั่งเหงื่อไคลกลิ่นกายทั่วไปก็ไม่มีเหลือเลย

“.......”