ตอนที่ 4  กลิ่นโอเมก้า

ตอนที่ 4  กลิ่นโอเมก้า

โอเมก้าหนุ่มเดินมาหยุดอยู่บนขอบสระน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งด้านใต้ถูกจำลองไว้ให้เสมือนคล้ายตู้ปลาขนาดยักษ์ เพราะรอบด้านเป็นกระจกใส มีเพียงส่วนบนสุดนี้เท่านั้นที่คงเอาไว้ ใช้สำหรับให้คนลงไปดูแลความสะอาด การ์ดดูแลความปลอดภัยหน้าเดิมๆ 2-3 คน ยืนถืออุปกรณ์ดำน้ำพร้อมหางเงือกสีฟ้าครามเอาไว้รอ

“วันนี้คุณชาร์คกำชับมาว่า ให้นายทำให้เต็มที่ เพราะว่าแขกข้างล่างนั้นสำคัญมาก”

“ถ้าอย่างนั้น...ฝากบอกเขาด้วยนะครับว่า ผมเต็มที่ทุกครั้ง...ไม่ต้องกำชับ” มือโยนผ้าเช็ดตัวไปพาดไว้กับราวสเตนเลส ขาก้าวเข้าไปภายในชุดนายเงือก แล้วยืนหันหลังเพื่อให้ผู้ช่วยรูดซิปยาว และตรวจดูความเรียบร้อยปลอดภัยของชุดว่ามีรูขาด รอยรั่วตรงไหนหรือไม่

“ว้าววววว” เสียงปรบมือต้อนรับเงือกหนุ่ม ดังลอดผ่านกระจกใสเข้ามาจนถึงด้านใน อาจเพราะตู้นี้ ความหนาของกระจกไม่ได้มากเท่าที่ทำงานเดิม พื้นที่ว่างภายในมีอยู่ไม่มากนักเพราะมันถูกจัด ถูกวางเต็มไปด้วยโขดหิน ถ้ำจำลอง ยิ่งไปกว่านั้นแรงบีบอัดจากฟีโรโมนอันน่าอึดอัดบีบรัดช่องอกเล็ก ชวนให้อึดอัดเก็บอากาศไม่สะดวกเหมือนทุกที การทำงานในค่ำนี้จึงเต็มไปด้วยอุปสรรคความยากลำบากแต่ถึงอย่างนั้นนายเงือกรับจ้างอย่างเขาก็ต้องยิ้มรับทุกสถานการณ์

“ครั้งก่อนพวกคุณเอาฉลามขาวมาอวดให้พวกเราชม ผมยังคิดว่ามาคราวนี้อาจได้เห็นวาฬเพชฌฆาต หรืออาจเป็นพวกปลาโลมา ไม่คิดว่าคุณจะเลี้ยงนายเงือกเอาไว้....สวยจริงๆ มันมหัศจรรย์มาก”

หนึ่งในบรรดาแขกลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารค่ำ เดินถือแก้วไวน์ใหญ่เดินมาหยุดยืนมองนายเงือก ซึ่งกำลังแหวกว่ายลัดเลาะไปตามโขดหินแนวปะการัง ปลายหางสีทองพลิ้วสะบัด เคลื่อนไหวนุ่มนวลชวนมอง ความงดงามอันแปลกใหม่ ดึงดูดสายตาบรรดาอัลฟ่าคนอื่นๆ ให้ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทีละคน จนไม่นานรอบตู้ปลาใหญ่ขนาดเท่าตู้คอนเทนเนอร์ขนถ่ายสินค้าก็ถูกล้อมรอบไปด้วยสายตานับสิบคู่

มายากลสุดพิเศษ คือการเสกดอกไม้สดๆ ช่อใหญ่ขึ้นมาจากสายน้ำ เรียกเสียงปรบมือเกรียวกราว ดังลั่นไปทั่วห้องอาหาร สายตาชื่นชมยินดีนับสิบ หาได้มีความหมายเท่ากับสายตาของเจ้านายผู้จ่ายเงินค่าจ้างเพียงคนเดียว ยิ้มบางจุดประกายเล็กๆ ตรงมุมปากนั้นมีค่าสำหรับเขาเหลือเกิน

“เงือกตัวนี้น่าสนใจดีจริงๆ นะครับคุณนาวี” ชายคนหนึ่งเอ่ยชื่นชมเสียงดัง

“ขอบคุณครับ” นาวียิ้มพร้อมกับหันไปพยักหน้าให้เงือกหนุ่มที่กำลังดีดตัวพุ่งขึ้นไปสูดอากาศด้านบน

“สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของเราน่ะครับ” ชาร์คเข้ามายืนข้างเคียงไหล่อัลฟ่าผู้เป็นเจ้านาย พร้อมพูดอธิบายถึง “สัตว์เลี้ยง” ใต้ทะเล

‘สัตว์เลี้ยงอย่างนั้นเหรอ’ ประโยคบอกเล่าขัดหู ดึงใบหน้าของโอเมก้าหางครามสะบัดขวับ ตาขวางมองอย่างไม่พอใจ หากแต่อีกฝ่ายไม่ได้หันมามอง

“สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของพวกคุณแต่ละตัว ช่างน่าสนใจเหลือเกินนะครับ คุณนาวีอยากจะขายต่อมันให้ผมหรือเปล่า...ผมอยากได้ไปเลี้ยงไว้ที่บ้านสักตัว”

“ไม่ครับ ผมไม่คิดจะขายเขาให้ใคร” คำตอบชัด เอ่ยขึ้นทันทีเหมือนไม่มีสิ่งใดให้ต้องขบคิดลังเล

“น่าเสียดายจัง ผมสนใจเงือกตัวนี้เอามากๆ เอาเป็นว่าถ้าคุณนาวีเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ บอกผมได้นะครับ”

“ทำไมคุณไม่ลองให้ชาร์คหาให้สักคนล่ะครับ เขาเก่งมากเรื่องการหาอะไรแปลกๆ มาให้ผมเลี้ยง” นาวีปรายหางตาไปยังเลขาส่วนตัว

“..!!!!..”

“เอ๋นั่นมัน...”

วิ๊งงง ทั่วทั้งห้องอาหารเงียบกริบ ฟีโรโมนกลิ่นไม่คุ้นเคยจากโอเมก้าลอยมาในอากาศ สายตากร้าวกระด้างกวาดมองไปทั่วทุกซอกทุกมุม แขกในห้องต่างเริ่มยืนไม่นิ่งหายใจติดขัดขึ้นมาทันที

“ที่นี่เลี้ยงโอเมก้าเอาไว้ด้วยอย่างนั้นเหรอ”

“โอเมก้ากำลังฮีท”

“ชาร์ค...” เสียงกร้าวดุดันหันทางเลขาและพ่วงด้วยตำแหน่งหัวหน้าบอดี้การ์ด

“ผมจะไปดูให้เดี๋ยวนี้ครับ”

บอดี้การ์ดหนุ่มพร้อมลูกน้อง 7 – 8 คน เดินเรียงแถวออกไปจากห้อง สายตาสอดส่องกวาดมองทุกซอกทุกมุม แต่ยิ่งเดินหา กลิ่นนั้นกลับเหมือนค่อยๆ จางหายไปเรื่อยๆ

“มันเป็นใครกัน” อัลฟ่าผู้ทำหน้าที่หัวหน้าบอดี้การ์ดหันกลับไปมองยังห้องอาหาร แล้วค่อยๆ ขยับฝีเท้าก้าวกลับเข้าไปอย่างช้าๆ

“คุณชาร์ค นี่พวกเรากำลังหาอะไรเหรอครับ” บอดี้การ์ดที่ไม่มีสายเลือดอัลฟ่าและเป็นเพียงเบต้าธรรมดาๆ จึงไม่อาจรับรู้ถึงฟีโรโมนอันตลบอบอวลชวนให้คลุ้มคลั่งเอ่ยถาม

“คนแปลกหน้า”

“แต่ที่นี่ก็มีแต่พวกเรากันเอง กับแขกของคุณนาวีทั้งนั้นนี่ครับ”

“อย่าโง่ได้มั้ย ถ้ามีแต่พวกเรากันเอง แล้วฉันกับพวกคนในห้องนั้นจะได้กลิ่นโอเมก้ามาจากไหน ไป๊...ไปช่วยกันตามหา” ดวงตาเฉียบหรี่มองไปยังส่วนของตู้ปลา

โอเชี่ยน นายเงือกหนุ่มผู้เป็นดาวเด่นของมื้อค่ำคืนนี้ กำลังนอนอยู่บนโขดหินใช้ข้อศอกทั้งสองยันกาย ยกแผงอกเต่งตึงกับจุกเนื้อเหนือเนินอกสีชมพูเหมือนเหงือกปลา ท้าทายสายตาอัลฟ่านับสิบ ข้อมือสะบัดโบกไปมาเหมือนกำลังหยอกล้อเล่นกับฝูงปลาทะเล

“วันนี้พวกเราคงต้องขอตัวกลับก่อน อยู่ต่อไม่ได้ซะแล้ว...ฟีโรโมนมันแรงเหลือเกิน” อัลฟ่า 2 – 3 เดินมากล่าวลานาวี ขณะที่อัลฟ่าอื่นเริ่มยืนไม่อยู่นิ่ง

ปกติธรรมดายามเมื่ออัลฟ่าไดักลิ่นฟีโรโมนของพวกโอเมก้า อุปมาเหมือนหมาป่าได้กลิ่นกระต่ายอยู่ในโพรง แต่เมื่อใดก็ตาม หากถึงคราวโอเมก้าฮีทในช่วงรอบเดือนของการผสมพันธุ์ ฟีโรโมนที่ปล่อยออกมานั้นจะรุนแรงดั่งพายุเฮอริเคน มันจะพัดพาความอดทน อดกลั้นของเหล่าอัลฟ่านักล่า ให้ฟุ้งกระจายหายไปสิ้น หลงเหลือไว้เพียงความทะยานอยาก หิวกระหาย คล้ายหมาป่าทั้งฝูงกำลังยืนชะเง้อคอมองซากลูกกวางที่ถูกนายพรานนำมาล่ามไว้ให้อยู่ต่อหน้า สัญชาตญาณแห่งหมาป่ามีหรือจะยอมปล่อยเนื้ออันโอชะนี้ให้หลุดลอย

“เป็นแบบนี้ได้ยังไงชาร์ค โอเมก้าที่ไหนกัน”

ปึก ปึก ปึก ข้อนิ้วแข็งเคาะกระจก พร้อมส่งสัญญาณมือเป็นคำถามว่าตนเองเลิกงานได้แล้วหรือยัง เพราะภายในห้องอาหารเวลานี้นั้นไร้ซึ่งแขกผู้ทรงเกียรติ ชาร์ค หัวหน้าบอดี้การ์ด ทำท่าสะบัดมือตอบกลับ จากนั้นเห็นเพียงส่วนหางกรุยกรายสีทองวิบวับลอยสูงขึ้นไป

“โอเมก้ากำลังฮีทอยู่ ร่างกายกำลังอ่อนแอ คงหนีไปไหนไม่ได้ไกล หรือถ้าหากมันคิดจะซ่อนตัวก็ไม่ง่ายเลย...หามันให้เจอ”

“คุณนาวีไม่ต้องห่วงครับ ผมให้ลูกน้องช่วยกันออกตามหาคนที่น่าสงสัยแล้ว”

“ดี ให้คนของนายตรวจรอบๆ บ้านให้รอบคอบ อย่าให้เกิดเรื่องอย่างคราวก่อนอีกเข้าใจมั้ย”

เป็นเพราะเมื่อเดือนก่อน ข้อมูลลับในห้องทำงานของนาวี มีคนขโมยมันออกไป ทำให้แผนการตลาดรั่วไหล มูลค่าความเสียหายทางธุรกิจนับว่ามากพอสมควร แถมเมื่อตรวจสอบระบบรักษาความปลอดภัยภายในบ้าน กลับไม่พบหลักฐานการบุกรุกใดๆ นอกจากกลิ่นฟีโรโมนของโอเมก้า ที่มันทิ้งไว้ให้ดมต่างหน้าเท่านั้น

“แล้วคืนนี้ คุณนาวีจะให้โอเชี่ยน ไปส่งคุณเข้านอนหรือเปล่าครับ” อัลฟ่าตำแหน่งบอดี้การ์ดสะบัดหางตาเลยขึ้นไปยังด้านบนขอบของตู้ปลา

“คืนนี้โอเชี่ยนน่าจะเหนื่อย จากการว่ายน้ำในตู้มาพอสมควรแล้ว ให้เขาพักผ่อนเถอะ”

“แล้วคุณวีจะนอนหลับเหรอครับ”

“ชาร์ค ฉันน่ะไม่ได้นอนหลับเพราะสัตว์เลี้ยงที่นายหามาให้หรอกนะ”

“ถ้าไม่ได้หลับเพราะพวกมัน...แล้วอยากให้ผมช่วยให้คุณหลับสบายหรือเปล่า” ฝ่ามือลูบล้วงลึกเข้าไปภายในตัวเสื้อ ปลายนิ้วสอดลอดผ่านช่องว่างระหว่างกระดุมส่วนอก นิ้วกดบดหัวนมแข็งใต้เนื้อผ้าก่อนจะขยับสายตามองสูงขึ้นไปหาอัลฟ่าผู้เป็นเจ้านาย

“คุณนาวี นานมากแล้วนะครับ ที่เราสองคน...”

“นายกลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันนอนเองได้” ขาก้าวถอยหลังออกมาเล็กน้อย ปล่อยมือนั้นยื่นค้างอยู่กลางอากาศ จากนั้นเดินกลับไปตามโถงทางเดินเพื่อมุ่งหน้ากลับห้องนอน

ตุบ! หางเงือกหนักอึ้งถูกโยนทิ้งลงไปบนพื้นสระ แขนขาอ่อนเปลี้ยเพลียแรง จนแทบทรงตัวไม่อยู่

“ทำได้ดี” ดวงตากร้าวกวาดมองไปรอบสระเหมือนพยายามจะมองหาอะไรบางอย่าง

“แน่นอน...ต้องดีอยู่แล้ว” คนที่เพิ่งดำน้ำเป็นระยะเวลาติดต่อกันนานถึง 2 ชั่วโมงยืนหอบหายใจถี่

“เอาล่ะ ฉันมีข่าวดีจะบอก”

“อะไร”

“คืนนี้นายไปพักได้เลย ไม่จำเป็นต้องลงใต้ทะเลอีก”

“เหอะ! ถ้าผมดำน้ำอยู่ในตู้นั้น 2 ชั่วโมง แล้วคุณยังจะบังคับให้ผมไปลงทะเลอีก คุณเตรียมโดนผมฟ้องข้อหาทารุณกรรมลูกจ้างได้เลย” เงือกรับจ้างคว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ตวัดมันขึ้นมาคลุมกาย ปากสั่นสีซีดเต้นระริก

“เอาล่ะนายไปพักได้”

คล้อยหลังเงือกรับจ้าง ปลายรองเท้าคู่ใหญ่ถูกใช้เขี่ยลงไปยังหางเงือกสีฟ้ามันระยับ มือจับยกชุดนายเงือกอันหนักอึ้งขึ้นมาสำรวจ จมูกโด่งกดก้มลงไปทำท่าสูดดมใกล้ๆ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณชาร์ค”

“โอเชี่ยน ประวัติของมัน...ได้ระบุเอาไว้หรือเปล่าว่าเป็นโอเมก้า เบต้า หรือแค่คนธรรมดาทั่วไป” หางเงือกถูกโยนกลับไปให้การ์ดดูแลความปลอดภัยเพื่อนำมันกลับเข้าไปเก็บในตู้อุปกรณ์

“ไม่ได้ระบุนี่ครับ”

"......."

“ซี้ดดดดด อ๊า” ร่างสั่นสะท้านเหมือนคนต้องลมหนาว ปิดประตูห้องล็อกกลอนแน่นหนา จากนั้นถอดกางเกงว่ายน้ำรัดรูปที่ใส่อยู่ติดตัวกองไว้กลางทางระหว่างประตูห้องและเตียงนอน มื้อรื้อค้นกระเป๋าเดินทางหยิบกล่องอะลูมิเนียมขนาดเท่าหนังสือเล่มหนึ่งออกมา ยื่นหน้าออกไปสแกนม่านตาเพื่อปลอดล็อก หยิบหลอดแก้วพร้อมเข็มฉีดยาแหลม แล้วปักมันลงบนท่อนแขนทันที

‘ยาระงับอาการฮีทแบบเฉียบพลัน’ ถูกฉีดเข้าไปในเส้นเลือด ยาออกฤทธิ์กดฟีโรโมนอันพลุ่งพล่านของโอเมก้าให้กลายเป็นศูนย์ หากแต่มันจะมีฤทธิ์อยู่ได้เพียงระยะสั้นๆ ในกรณีที่มีอาการฮีทรุนแรง เมื่อเย็นนั้นนับว่าโชคดีที่โอเชี่ยนนับระยะเอาไว้ล่วงหน้าจึงแอบพกยาฉุกเฉินซ่อนมันไว้ในส่วนรอยต่อของหาง เมื่อเริ่มมีอาการจึงใช้ช่วงจังหวะเล่นมายากลปักเข็มแหลมแทงทะลุเข้าไป แต่ถึงอย่างนั้นพวกอัลฟ่ามันก็ยังได้กลิ่นแม้จะเป็นเพียงกลิ่นจางๆ 

“บ้าเอ๊ย เกือบไปแล้ว”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

"โอเชี่ยน...หลับหรือยัง"

"คุณนาวี"

**** อร๊ายยยย  แอบเป็นห่วงน้องเชี่ยนเลย แต่ว่าเอ๊ะ...โอเมก้าลอบเข้ามาทำไม  มันเป็นใคร  ... นี่มันคงไม่คิดว่าลูกฉันเป็นคนร้ายปลอมตัวมาหรอกนะ...และ...และ...และ...  ว๊ายฉลามหัวเน่า  กิ๊วๆๆ