ตอนที่ 6  อยู่ข้างกัน

ตอนที่ 6  อยู่ข้างกัน

“แปลกจังเลย” นาวีกดจมูก จูบแก้มของคนในอ้อมแขนซ้ำทั้งซ้ายขวา

"แปลกอย่างนั้นเหรอครับ"

"ฉันยังไม่เคยเจอใครที่ไร้กลิ่นอย่างนายมาก่อน"

“คุณคงไม่คิดว่า ผมจะมีกลิ่นกุ้ง หอย ปู ปลา สาหร่ายทะเล ติดตัวขึ้นมาใช่มั้ยครับ” เปลือกตาหนักพยายามปรือขึ้นมา แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แค่รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย เอาล่ะดูเหมือนนายคงง่วงเต็มทน ฉันจะไม่ชวนคุยหรอกนะ นอนได้แล้ว”

“คุณนาวีครับ”

“หือ”

“คุณเป็นหมอนข้างใบที่อุ่นที่สุดเท่าที่ผมเคยกอดมาเลย”

ประโยคงัวเงียแผ่วลอยมาก่อนที่ทุกอย่างจะตกเข้าสู่ความเงียบงัน นาวีเอียงคอมองเปลือกตาบางของคนหลับสนิทแอบพินิจพิจารณาอะไรในใจอยู่เงียบๆ กระทั่งประตูห้องนอนซึ่งก่อนนั้นเจ้าของห้องปิดล็อกอย่างดีถูกเปิดออกพร้อมกับเลขาส่วนตัวของเขาก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ยินดีนัก

‘ออกไป’

คำสั่งอันไร้เสียง มีเพียงมือข้างหนึ่งยกขึ้นมาจากนั้นนาวีเพียงสะบัดปลายมือเล็กน้อย 2 - 3 ครั้ง ก่อนจะเอนแผ่นหลังลงไปวางท้ายทอยทับกับหมอนหนุนนุ่มนิ่ม ชาร์ค เพียงพยักหน้ารับคำสั่งจากนั้นเดินถอยหลังก้าวกลับออกไปทางเก่า

ห้องนอนที่เคยมืดมิดเวลานี้แสงสว่างของวันใหม่กำลังค่อยๆ โบกมือไล่ขับความสลัวรัวๆ รางๆ ให้ค่อยๆ ห่างออกไป เงือกหนุ่มนอนขยับกอดรัดร่างอุ่นเอาไว้ราวกับกลัวว่าหมอนข้างมีกล้ามเนื้อจะหายไปอย่างนั้น

“Good Morning ครับ” เจ้าของแพขนตาหนาสีดำขลับแหงนคอขึ้นไปหาเจ้าของท่อนแขนใหญ่ซึ่งตนใช้ประโยชน์จากมันต่างหมอนมาตลอดคืน

“อรุณสวัสดิ์ นอนหลับสบายดีหรือเปล่า”

"หลับสบายที่สุด แล้วก็ฝันดีอย่างไม่น่าเชื่อเลยล่ะครับ แล้วคุณนาวี ยังไม่หลับบ้างเลยเหรอครับ”

“ฉันนอนไปนิดหน่อย นายไม่ต้องห่วงฉันหรอกฉันชินแล้ว”

“ดูตาคุณสิ แดงไปหมดแล้ว”

คนเพิ่งตื่นขยับยกข้อศอกดันตัวเองขึ้น มือหนึ่งยื่นไปลูบหางคิ้วเข้ม เจ้าของดวงตาก่ำแดงค่อยๆ ดึงเปลือกตาปิดลงมาช้าๆ ก่อนจะสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งหนุ่มหยุ่นกดประทับจูบลงบนเปลือกตาทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา

“ตอนนี้ผมตื่นแล้ว เดี๋ยวผมนั่งเฝ้าคุณบ้าง คุณนาวี...นอนสักหน่อยนะครับ”

“เอาอย่างนั้นเหรอ” ตาแดงแต่หวานฉ่ำหันไปถาม

“เอาอย่างนั้นล่ะครับ”

“ถ้าอย่างนั้น โอเชี่ยนนายจะใจดี ให้ฉันยืมแขนสักข้างได้หรือเปล่า”

“เพื่อคุณ...ผมสละให้ได้มากกว่านั้นอีกนะครับ”

ฝ่ามือทาบลงไปบนแผงอกจากนั้นช้อนท่อนแขนลงไปรองด้านหลังท้ายทอยใหญ่ ประคองให้อีกฝ่ายล้มตัวลงมานอนในท่าสบาย แล้วรีบเดินไปรูดปิดดึงผ้าม่านเพราะไม่ต้องการให้มีแสงสว่างใดๆ ลอดผ่านเข้ามา

“โอเชี่ยน”

“ชู่ววววว” นิ้วชี้ถูกยกขึ้นมาคั่นตรงกลางระหว่างริมฝีปาก 2 คู่ ส่งสัญญาณให้รู้ว่าต้องการให้อีกฝ่ายนอนเฉยๆ

“อือ” ริมฝีปากคู่แรกเบี่ยงหลบจากนั้นประกบแลกจูบระหว่างกัน

เพียงไม่นานทุกอย่างภายในห้องนอนมืดก็กลับคืนสูงความเงียบสงบ มีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศซึ่งมันติดอยู่บนฝ้าเพดานห่างไป ส่วนลมหายใจแผ่วเบาเข้าออกสม่ำเสมอนั้นเรียบสงบ

“ไหนว่าเป็นคนหลับยากไง ... จุ๊บ”

โอเมก้าขยับชายผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้นายจ้างจากนั้นหันซ้ายหันขวาเปิดลิ้นชักหนึ่งดึงออกมาแล้วแกะยาเม็ดเล็กออกจากแผงแยงยัดมันใส่เข้าไปในปาก เป็นจังหวะเดี๋ยวกับมีเสียงเคาะเบาๆ มาจากประตูหน้าห้อง โอเมก้ารีบเก็บยากดฮอร์โมนเก็บเข้าไปในที่ซ่อนอย่างเดิม จากนั้นลุกเดินไปเปิดประตูทั้งที่ยังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า

“คุณชาร์ค มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่ามาตามให้ผมลงไปดำน้ำ”

“คุณนาวีล่ะ” สีหน้าไม่พอใจลดระดับสายตาลงไปมองเครื่องชายที่มันไร้สิ่งปกปิด

“ยังไม่ตื่นครับ”

“นายกำลังวางแผน คิดจะทำอะไรกันแน่โอเชี่ยน” สายตามองผ่านเลยเข้าไปยังตำแหน่งเตียงนอน ซึ่งเวลานี้มีเจ้านายอัลฟ่ากำลังนอนหลับอย่างสบาย

“วางแผน...ผมเนี่ยนะครับจะวางแผนอะไร”

“จำได้มั้ยว่าเมื่อวานฉันบอกอะไรนาย”

“จำได้ครับ แล้วคุณล่ะจำได้หรือเปล่า?” ประกายตาสดใสจุดประกายสว่างวาบขึ้นมาในทันที

“อะไร” เสียงแข็งตวัดห้วน

“นี่ห้องผม...ผมยังคงยืนอยู่ในที่ของผม” รอยยิ้มเยาะเย้ยอย่างคนขี้เล่นยั่วอีกคนให้โมโห

“ฮึ อย่าทำเป็นลำพองนัก นายก็แค่...ของใหม่”

“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ก็หมายความว่ามีใครบางคนกำลังตกอยู่ในสถานะ...ของเก่าสินะครับ”

“นี่นาย”

“ถ้าคุณนาวีตื่น ผมจะจัดการเอง อาจจะเที่ยงหรือว่าบ่าย ผมไม่มั่นใจ”

“วันนี้ช่วงค่ำ คุณนาวีมีงานสำคัญมากต้องไปจัดการ ห้ามให้ตื่นเกินบ่ายโมงเข้าใจมั้ย” เลขาหน้าบูดเดินหายไปพร้อมกับกลิ่นอัลฟ่ารุนแรง

โอเชี่ยนโอเมก้าวัย 25 ปีเดินถอยกลับไปสอดตัวเองเข้าไปยังใต้ผ้าห่มอุ่นจากนั้นขยับย้ายหัวลงไปนอนหนุนแขนอัลฟ่าหนุ่มใหญ่แล้วผล็อยหลับไปเพราะยังมีอาการอ่อนเพลียเพราะอยู่ในช่วงฮีทของรอบเดือน

“อืออออ วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขจริงๆ เลย”

“ทำไมเหรอ”

“ผมได้นอนเต็มอิ่มน่ะสิครับ แล้วนี่คุณนาวีตื่นนานแล้วเหรอครับ”

“ตื่นได้สักพักแล้ว กำลังคิดว่าจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องสักหน่อย”

“แล้ว...ทำไมยังไม่ไปล่ะครับ”

“ก็เพราะว่ามีใครบางคน นอนทับแขนฉันอยู่” เจ้าของท่อนแขนพับข้อศอกดึงศีรษะเล็กให้เข้ามาซุกอยู่ตรงกลางระหว่างอก จากนั้นฝังจมูกลงไปบนแก้มบุ๋ม

“ไม่เห็นจะยากเลยนี่ คุณนาวีก็แค่ตัดหัวคนคนนั้นทิ้ง เท่านี้ก็ยกแขนออกได้แล้ว” โอเมก้าแหงนหน้าระรื่นยิ้มสดใส

“ฉันไม่ใจร้ายกับเขาขนาดนั้นหรอก”

“เอาล่ะ ผมคืนแขนให้คุณแล้ว ถ้าคุณอยากจะไป ก็ไปเถอะครับ...ผมไม่รั้งไว้หรอก”

“ไม่ไป ยังไม่อยากไป” มือเกี่ยวเอวรัดแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า คุณนาวี แต่เลขาของคุณบอกกับผมว่าคุณมีงานสำคัญมากเย็นนี้นี่ครับ”

“ชาร์คมาที่ห้องนี้เหรอ”

เจ้านายอัลฟ่านึกไปถึงใบหน้าบึ้งตึงของเลขาส่วนตัว ชาร์ครับใช้ใกล้ชิดเขามานานหลายปี อาจเรียกได้ว่าเป็นคนหนึ่งที่รู้จัก รู้ใจ รู้อุปนิสัยใจคอเขามากที่สุด อีกทั้งซื่อสัตย์ไว้ใจได้ เขาจึงขยับเลื่อนตำแหน่งจากบอดี้การ์ดคอยเดินตาม มาเป็นเลขาผู้ช่วย และความใกล้ชิดทำให้อาจมีบ้างบางครั้ง บางคราวที่เขามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งบนเตียง แต่มันก็เป็นเพียงแค่เซ็กชั่วครั้งชั่วคืนเท่านั้นตามประสาคนหนุ่มทั่วไป

“ครับ ตอนที่คุณหลับอยู่ คุณนาวีครับ ระหว่างคุณกับคุณชาร์ค...เอ่อ” ตาหรี่มองเจ้านายเหมือนยังไม่ค่อยมั่นใจว่าจะถามออกไปดีหรือเปล่า

"นายกำลังสงสัยเรื่องฉันกับชาร์ค"

"ก็...ผมไม่ชอบแย่งของใคร ไม่อยากเป็นมือที่สาม อีกอย่างดูท่าทางเขาจะหวงคุณมาก"

"เขาหวง และเป็นห่วงฉัน ในฐานะที่เขาเป็นบอดี้การ์ดของฉันเท่านั้น"

"คุณแน่ใจเหรอ"

"แน่ใจสิ เอาล่ะเลิกสนใจเรื่องของคนอื่นได้แล้ว นายมาอยู่ที่นี่ได้สักอาทิตย์หนึ่งแล้ว เคยออกไปเที่ยวที่ไหนบ้างหรือเปล่า” นาวีขยับลุกขึ้นมานั่งในท่าสบายแต่ทั้งแขนทั้งมือยังกอดก่ายไม่ยอมปล่อยร่างของเงือกหนุ่มให้เป็นอิสระ

“นอกจากยิม ห้องอาหาร ชายหาด ผมก็แค่กระโดดลงไปว่ายน้ำเล่นในทะเล ดำน้ำดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ผมจะไปไหนได้ล่ะครับ บอดี้การ์ดคุณยืนคุมซะทุกประตูขนาดนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันจะพาเธอออกไปเอง”

“คุณนาวีจะพาผมออกไปข้างนอกอย่างนั้นเหรอครับ ไปไหนเหรอ” คนที่ยังไม่เคยเดินออกไปพ้นแนวรั้วของตัวบ้านใหญ่ยิ้มอย่างมีความหวัง

“คืนนี้ฉันต้องไปงานกาล่าดินเนอร์ เปิดตัวโปรเจคใหม่ของฉัน”

“หา งานกาล่าดินเนอร์อย่างนั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นผมขอปฏิเสธดีกว่า” ยิ้มเมื่อครู่หุบเหี่ยวลงในทันที

“ทำไมล่ะ”

“คุณนาวีอย่าลืมสิครับ ผมเป็นแค่นายเงือกรับจ้างดำน้ำครับ ไม่ถนัดงานสังคมชนชั้นสูงของพวกนั้นหรอก

“แต่สำหรับฉัน งานก็คืองาน คนก็คือคน ไม่มีคำว่าชนชั้นที่สูงหรือว่าต่ำ” คำตอบเฉียบขาดปรับสีหน้าสลดเป็นสดใสขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คงยังไม่อาจปัดเป่าความคิดกังวลของคนที่เกิดมาในสายเลือดของโอเมก้าอย่างเขาได้

“นั่นมันเป็นความคิดของคุณแค่คนเดียวนี่ครับ ส่วนคนอื่นเขาอาจไม่ได้คิดอย่างนั้น อีกอย่างถึงผมไป ผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงด้วย”

“สิ่งที่นายต้องทำ คือการเดินอยู่ข้างฉัน เท่านั้นพอ...”