ตอนที่12 ฟางเส้นสุดท้าย

“ไซน์ โยอธิบายได้นะไซน์ฟังโยก่อน” ฝ่ามือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กของดีไซน์

“อธิบายมาสิคะ ไซน์รอฟังอยู่” ดีไซน์สะบัดแขนอย่างแรงให้หลุดจากการเกาะกุมด้วยท่าทีรังเกียจ

“พี่โยคะ บอกพี่ไซน์เหมือนที่พี่บอกแตงสิคะ พี่บอกว่ากลับจากภูเก็ตรอบนี้พี่จะบอกเลิกพี่ไซน์ไม่ใช่เหรอคะ” แตงพูดแทรกขึ้นเสียงดัง สายตาจ้องหน้าชายหนุ่มเขม็ง โดยมีดีไซน์ยืนกอดอกรอฟังคำตอบอย่างใจเย็น

“ไซน์กลับไปก่อนนะ เอาไว้โยจะไปอธิบายให้ฟังทีหลัง”

“ไซน์เปิดโอกาสให้โยพูดแล้วแต่โยเลือกที่จะไม่พูดเอง ถ้างั้นไซน์ขอพูดบ้างแล้วกันนะคะ เราเลิกกันเถอะค่ะ นับแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ไซน์ให้เวลาโย 3 วันเก็บของออกจากห้องไซน์ไปซะ” พูดจบดีไซน์ก็หมุนตัวเดินออกจากตรงนั้น ขาเรียวยาวก้าวเท้า ฉับ ฉับ ฉับ เดินออกจากร้านอาหารทันที

“ไซน์ ไซน์ ฟังโยก่อน ไซน์..” หลังจากนิ่งอึ้งกับคำพูดของแฟนสาวที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าเอ่ยคำนี้ออกมา เมื่อได้สติจึงลุกพรวดพราดขึ้นจากเก้าอี้รีบวิ่งตามหลังไป

“ปล่อยเธอไปเถอะครับ คุณกลับไปอยู่กับคนที่เหมาะสมกับคุณน่ะดีแล้ว ต่อไปนี้คุณไม่มีสิทธิ์ยุ่งวุ่นวายกับเธออีก” ร่างสูงหุ่นนายแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่งเดินออกจากมุมด้านหลังของร้านเข้ามาขวางทางโยธาขณะที่กำลังจะวิ่งตามดีไซน์ออกไป

“พี่ลุคค์”

“ซีรีบตามไซน์ออกไป ทางนี้พี่จัดการเอง” ซีไนซ์ที่ยืนอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้าพอได้สติก็รีบวิ่งตามเพื่อนสาวออกไปและไปเจอดีไซน์ยืนร้องไห้อยู่ข้างรถฝั่งข้างคนขับ

“ไซน์ แกโอเคใช่ไหม”

“ฉันขอเวลาแค่สิบนาที” มือเล็กของซีไนซ์ยื่นไปกุมมือของเพื่อนเพื่อให้กำลังใจอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่พูดหรือถามอะไรต่อ

ทางด้านลุคค์

“ผมขอโทษนะไซน์ ผมไม่ได้อยากเห็นน้ำตาของคุณเลย ถ้าเป็นไปได้ผมอยากเข้าไปกอดคุณให้แน่น ๆ และเช็ดน้ำตาให้คุณ” สายตาคมมองหญิงสาวจากด้านในรถผ่านกระจกที่ติดฟิล์มดำสนิทจอดอยู่ตรงข้ามที่มีเพียงทางเดินกั้น

โทรศัพท์เครื่องหรูถูกล้วงออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดพิมพ์ข้อความอะไรสักอย่างก่อนจะเก็บลงที่เดิมและนั่งมองจนรถของน้องสาวขับพาเธอออกไปจากตรงนี้

ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!

เสียงเตือนข้อความโทรศัพท์ซีไนซ์ดังขึ้น

‘พี่ฝากดูแลไซน์ด้วย พาไซน์กลับคอนโดก่อนพี่สั่งอาหารไปส่งให้ที่คอนโดแล้ว ซีก็อยู่ค้างเป็นเพื่อนไซน์ด้วยคืนนี้พี่ไม่อยากให้ไซน์อยู่คนเดียว’

“แกนอนพักก่อนก็ได้นะ ถึงคอนโดแล้วเดี๋ยวฉันปลุก”

“อือ” มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาจากพวงแก้ม ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนที่เปียกชุ่มดูโศกเศร้าแต่แฝงไปด้วยความแข็งแกร่ง ค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงราวคนไม่อยากรับรู้อะไรในเวลานี้

บนรถระหว่างทาง

ภายในรถปกคลุมไปด้วยความเงียบตลอดทางตั้งแต่ออกจากร้าน ถ้าสังเกตดีๆ จะรู้ว่ามีรถอีกคันขับตามมาตั้งแต่ที่ร้านจนเกือบถึงคอนโดของดีไซน์

“ซีแกยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่เหรอ แวะซื้ออะไรก่อนไหม” ดีไซน์ที่นั่งหลับมาตลอดทางรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงแตรของรถที่สัญจรไปมาบนถนนเอ่ยถามขึ้นเมื่อรถติดไฟแดงทางแยกก่อนเลี้ยวเข้าคอนโดที่เธออาศัยอยู่

“ฉันสั่งอาหารมาส่งแล้ว แกอยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่า” รถเคลื่อนตัวออกมาเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ความเร็วอยู่ในระดับเรียกว่าชะลอก็ว่าได้เพื่อรอคำตอบจากดีไซน์ก่อนที่รถจะถึงทางเลี้ยวอีกห้าร้อยเมตรข้างหน้า

“ไม่ กลับคอนโดเลยก็ได้” รถถูกเร่งความเร็วขึ้นอีกครั้งใช้เวลาไม่นานก็มาจอดอยู่ลานจอดรถด้านล่างคอนโด

“ฉันแวะเอาของแป๊บหนึ่งแกขึ้นไปก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันตามไป” ซีไนซ์เดินแยกมายังฟร้อนเพื่อที่จะเอาของที่พี่ชายฝากไว้และให้ดีไซน์ขึ้นลิฟต์ไปยังด้านบนก่อน

“สวัสดีค่ะ มีคนมาฝากของไว้ไหมคะ ชื่อดีไซน์ค่ะ”

“รอสักครู่นะคะ”

“นี่ค่ะ” ถุงกระดาษสามสี่ถุงถูกยกขึ้นมาวางบนเคาน์เตอร์ ซีไนซ์เห็นถึงกับตกใจเพราะถ้าทั้งหมดนี้เป็นมื้อเย็นที่พี่ชายเธอสั่งมาให้นั้นสามารถแบ่งคนทั้งชั้นก็ยังไม่หมด

“หมดนี่เลยเหรอคะ” ซีไนซ์ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ขณะที่ค่อยๆ เปิดดูข้างในทีละถุง

“ใช่ค่ะ ทั้งหมดนั่นเลยค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ”

“ยินดีค่ะ เดี๋ยวฉันเปิดลิฟต์ให้นะคะ”