ตอนที่11 ฟางเส้นสุดท้าย

บนรถ

“สรุปว่าแกจะพาฉันไปไหนเห็นขับรถมาตั้งไกลแล้ว”

ครืด ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ซีไนซ์ดังแทรกขึ้น

‘สวัสดีค่ะพี่ชายสุดหล่อ วันนี้โทรหาน้องสาวสุดสวยไม่ทราบว่าคิดถึงน้องหรือมีเรื่องอะไรคะ’ เสียงหวานสดใสตอบกลับปลายสายทันทีที่กดรับสาย

‘พี่จองร้านอาหารอิตาเลียนไว้ มาทานข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อย’ ซีไนซ์ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่ชายบอก ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว

‘ได้ค่ะพี่ชายสุดที่รัก เหมือนว่ากุมารที่พี่เลี้ยงไว้จะเป็นเด็กดีนะคะวันนี้ ส่งโลเคชันมาให้น้องเลยค่ะ’ ซีไนซ์ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเผยขึ้นมุมปากระหว่างรถจอดรอสัญญาณไฟเขียวก็หันไปมองหน้าเพื่อนเป็นระยะแต่ไม่ได้เอ่ยถามอะไร

“วันนี้เรามีเจ้ามือเลี้ยงข้าวแล้ว” ซีไนซ์หันมาพูดกับดีไซน์ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

“เจ้ามือที่แกว่า อย่าบอกนะว่าพี่ชายแก”

“ใช่ไง นานๆ ทีพี่ชายฉันจะว่าง ถือโอกาสนี้แนะนำให้แกรู้จักด้วย คลาดกันทุกครั้ง ครั้งนี้จะได้เจอกันสักที” รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นมุมปาก รถยนต์คันหรูมุ่งหน้าสู่ถนนเส้นหลักใจกลางกรุงเทพฯ ไปยังร้านอาหารชื่อดังที่คนเป็นพี่ชายส่งโลเคชันมาให้

ทางด้านลุคค์

ลุคค์ที่กำลังเดินซื้อของอยู่ที่ห้างดังใจกลางกรุงเทพฯ แต่บังเอิญเห็นแฟนหนุ่มของเพื่อนน้องสาวเดินควงคู่กับผู้หญิงคนอื่นออกมาจากร้านแบรนด์ดัง ลุคค์ขับรถตามมาจนมาถึงร้านอาหารอิตาเลียนชื่อดังที่พึ่งเปิดสาขาใหม่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลุคค์เจอโยธาควงอยู่กับผู้หญิงอื่น ตั้งแต่ที่ไซต์งานที่ภูเก็ตเขาก็พบเห็นอยู่บ่อยครั้งรวมทั้งที่กรุงเทพฯ ก็สองถึงสามครั้ง ที่ภูเก็ตเขาอาจจะพอทำเป็นหูหนวกตาบอดได้เพราะเข้าใจว่าผู้ชายต้องไปทำงานห่างแฟนนานๆ อาจจะมีเหงาบ้าง มันแค่การนอกกายแต่ไม่ได้นอกใจ ตราบใดที่ชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้คิดจริงจังเขาก็จะทำเป็นมองไม่เห็น แต่สำหรับคนนี้ดูเหมือนว่าจะจริงจังทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้เลิกกับเพื่อนน้องสาวด้วยซ้ำ และดูเหมือนดีไซน์เองจะยังไม่รู้เรื่องนี้ นี่จึงเป็นฟางเส้นสุดท้ายสำหรับผู้ชายคนนี้

ตู๊ด..ตู๊ด..ตู๊ด..

“พี่ลุคค์อยู่ไหนคะซีมาถึงร้านแล้วค่ะ” ซีไนซ์รีบต่อสายหาพี่ชายทันทีที่จอดรถสนิท ไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่ชายหรือตื่นเต้นที่จะได้กินอาหารฟรี

“พี่กำลังทำธุระอยู่ใกล้เสร็จแล้วอีกสิบนาทีพี่ตามไป พี่จองโต๊ะไว้แล้วเข้าไปสั่งอาหารรอก่อนได้เลย” ลุคค์ที่ยืนหลบอยู่มุมด้านข้างของร้านใกล้ๆ กับโต๊ะที่โยธาและหญิงสาวอีกคนนั่งอยู่

“พี่ชายฉันกำลังตามมา เราเข้าไปสั่งอาหารรอด้านในกันพี่ชายฉันจองโต๊ะไว้แล้ว” ทั้งสองเปิดประตูลงจากรถเดินดุ่ม ดุ่ม เข้าด้านในร้านโดยมีพนักงานของร้านยืนรอต้อนรับอยู่ด้านหน้า

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าได้จองโต๊ะไว้หรือเปล่าครับ” พนักงานชายเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“จองไว้ค่ะ ชื่อลุคค์” ทั้งสองเดินตามพนักงานเข้าไปยังโซนด้านในของร้านซึ่งทั้งโซนมีอยู่เพียงแค่ไม่กี่โต๊ะที่ตั้งอยู่ค่อนข้างห่างกันพอสมควรให้ความเป็นส่วนตัวแต่สามารถมองเห็นกันได้

“โย” ดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นแผ่นหลังกว้างที่คุ้นตากำลังนั่งทานอาหารอยู่กับหญิงสาวที่เธอเองก็รู้จัก รวมทั้งซีไนซ์เองก็รู้จักเพราะเป็นพนักงานฝ่ายการตลาดอยู่บริษัทเดียวกันกับที่เธอทำงานอยู่

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นทางเดินตามจังหวะเร่งฝีเท้าของหญิงสาว

“โยคะ” เท้าเรียวยาวเดินไปหยุดตำแหน่งกึ่งกลางโต๊ะระหว่างชายหญิงทั้งสอง เอ่ยเรียกชื่อแฟนหนุ่มเสียงเรียบ

“ซะ..ไซน์ มะ..มาได้ไง” โยธาเอ่ยถามเสียงกระท่อนกระแท่นคิ้วดำคมเข้มขมวดเข้าหากัน มือสองข้างยังจับช้อนส้อมแน่น

“พี่ไซน์สวัสดีค่ะ มาทานข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอคะ ร้านนี้พี่โยเห็นรีวิวบอกว่าอร่อยเลยอยากพาแตงมาทานน่ะค่ะ” ยังไม่ทันที่ดีไซน์จะตอบคำถามโยธาหญิงสาวอีกคนก็กล่าวทักทายแทรกขึ้นอย่างดูมีมารยาท

“แตงเงียบก่อน พี่ขอคุยกับไซน์ก่อน” ชายหนุ่มตัวต้นเรื่องหันไปดุเสียงแข็งจนหญิงสาวรุ่นน้องถึงกับหน้าเสีย นั่งมองทั้งสองคนสายตาไม่พอใจ

“ธุระด่วนของโยคือมาทานอาหารอีตาเลี่ยนนี่เหรอคะ” ไซน์เอ่ยถามเสียงเรียบใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอาการเสียใจออกมาให้ได้เห็น