ตอนที่13 โอกาสของคนรอ

“ซี” เสียงตะโกนดังมาแต่ไกลขณะที่ซีไนซ์กำลังหอบของพะรุงพะรังเดินไปขึ้นลิฟต์ ร่างบางเอี้ยวตัวหันกลับมาเจอลุคค์กำลังเดินดุ่มๆ ตรงเข้ามาหาเธอ

“พี่ลุคค์มาได้ไงคะ แล้วนี่มีอะไรหรือเปล่า” ซีถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่าทำไมพี่ชายเธอถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่

“พี่ซื้อยามาให้ แล้วนี่ผลไม้กับขนมเค้ก เผื่อตื่นมาดึกๆ แล้วหิว”

“พี่ชายคะ แค่ของที่พี่สั่งมากินกันทั้งคอนโดก็ไม่รู้จะหมดหรือเปล่า นี่ซื้อมาเพิ่มอีกแล้วเหรอกะว่าจะไม่ให้ซีกับไซน์มันออกไปข้างนอกเจอเดือนเจอตะวันเลยหรือไง” ซีไนซ์ถามกลับน้ำเสียงประชด มองถุงกระดาษอีกสามใบในมือพี่ชายสีหน้าเอือมระอา

“เอ่อ มีรถเข็นให้ยืมไหมคะ” หญิงสาวหันไปถามเจ้าหน้าที่ที่ยืนงงมองบทสนทนาระหว่างพี่ชายกับน้องสาว

“ไม่มีค่ะ เดี๋ยวฉันช่วยถือขึ้นไปก็ได้นะคะ”

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมถือขึ้นไปส่งเอง รบกวนคุณช่วยขึ้นไปส่งพวกเราก็พอครับ” ลุคค์รีบพูดแทรกขึ้นก่อนที่ทั้งสามคนจะขึ้นมายังชั้นยี่สิบห้าซึ่งเป็นห้องของดีไซน์

ติ๊ด! ซีไนซ์กดรหัสผ่านหน้าประตูก่อนจะรีบสาวเท้าเอาของเข้าไปวางที่โต๊ะหน้าโซฟาห้องรับแขก โดยมีลุคค์เดินตามเข้ามาติดๆ

“ขาดเหลืออะไร โทรบอกพี่ได้นะ วันนี้พี่นอนคอนโด”

“พี่ชายคะ ที่ซื้อมานี่จะขาดก็แต่ผ้าอนามัยแล้วล่ะ” หญิงสาวพูดประชดออกไปสีหน้าเอือมระอา

“ใช้แบบไหน เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้”

“พี่ลุคค์! ซีประชด กลับไปได้แล้ว แล้วก็อย่าลืมสวดมนต์ก่อนนอนด้วยนะคะ”

“ทำไมพี่ต้องสวดมนต์ก่อนนอนด้วยล่ะพี่นับถือคริสต์”

“เผื่อตอนนี้มีผีห่าซาตาน หรือเทวดาที่ไหนเข้าสิงอยู่น่ะสิ”

“พี่ฝากดูแลไซน์ด้วย มีอะไรให้รีบโทรหาพี่เลยนะ” สายตาคมชำเลืองมองเข้าไปด้านในครั้งแล้วครั้งเล่า แววตาห่วงใยที่แสดงออกมาแบบไม่กั๊กคนเป็นน้องสาวเห็นแล้วก็แน่ใจได้ทันทีว่าพี่ชายเธอนั้นชอบเพื่อนของเธอจริงๆ

“ไซน์เป็นเพื่อนซีนะคะ พี่ลุคค์ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะไซน์เป็นคนที่เข้มแข็งมาก”

“แต่วันนี้ไซน์ร้องไห้”

“ร้องไห้แค่สิบนาทีให้กับความรักเกือบ 6 ปีคงไม่ได้แสดงถึงความอ่อนแอขนาดนั้นหรอกมั้งคะ”

“โอเค งั้นพี่กลับก่อนเราสองคนจะได้พักผ่อน” ลุคค์พยักหน้าเข้าใจ ปล่อยที่เหลือให้เป็นหน้าที่น้องสาวจัดการ

ตอนเช้า

ดีไซน์ตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปทำงานตามปกติราวกับว่าเมื่อวานไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น สีหน้า แววตา ดูปกติเช่นทุกวันจนซีไนซ์เห็นถึงกลับนิ่วหน้า

“แกยังจะไปทำงานอีกเหรอไซน์ฉันว่าแกควรนอนพักอยู่บ้านก่อนนะวันนี้”

“พักทำไมฉันไม่ได้ป่วย”

“แต่เมื่อวานแกพึ่งอกหักมานะ จะไม่รู้สึกเสียใจหน่อยเหรอ”

“ฉันสามารถแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้แกไม่ต้องห่วงฉันหรอก” มือเรียวยาวยื่นไปหยิบแซนด์วิชในจานเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พร้อมดื่มน้ำเต้าหู้อุ่นๆ สีหน้าดูเอร็ดอร่อย

“แต่ฉันอยากให้แกพัก”

“ถ้างั้นแกช่วยเอางานที่อยู่ในมือฉันไปทำต่อให้หน่อย ฉันจะลาพักร้อนสักอาทิตย์” ดีไซน์แกล้งบอกออกไปแบบนั้นทั้งที่เข้าใจเจตนาของเพื่อนดีว่าเป็นห่วงเธอ

“ฉันให้แกพักแค่วันเดียวค่ะ ถ้าจะลาพักร้อนช่วยเคลียร์งานที่มีอยู่ในมือออกให้หมดก่อนนะคะ เพราะถ้าปล่อยให้ฉันเข้าไปทำและจัดการเองทั้งหมดแกเตรียมไปงานศพฉันได้เลยค่ะ”

“ฉันโอเค ไปทำงานที่เรารักกันเถอะ ว่าแต่แกทำแซนด์วิชพวกนี้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่แถมอร่อยด้วย”

“หึ หึ ฉันสั่งมาน่ะ”

ก่อนหน้านั้น

‘ค่ะพี่ลุคค์’

‘ไซน์เป็นอย่างไรบ้าง’

‘ไซน์โอเคค่ะ เมื่อคืนก็นอนหลับปกติตอนนี้กำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ’

‘โอเคพี่จะได้สบายใจ พี่ซื้อแซนด์วิชกับน้ำเต้าหู้ฝากไว้ที่นิติด้านล่าง’

‘พี่ชายซีน่ารักที่สุด ขอบคุณนะคะ’

บริษัทอัครเดชา กรุ๊ป

ประตูกระจกเลื่อนเปิดออกอัตโนมัติขาเรียวสวยบนรองเท้าส้นสูงสีดำเดินฉับ ฉับ เคียงคู่กันตรงไปยังลิฟต์

“น้องซีน้องไซน์สวัสดีตอนเช้าค่ะ” พนักงานที่ยืนรอลิฟต์หันมากล่าวทักทายทั้งสองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานกล่าวทักทายกลับอย่างมีมารยาทเช่นกัน

ติ๊ง!

ประตูลิฟต์เปิดออก ซีไนซ์และดีไซน์ยืนรอเพื่อให้พนักงานคนอื่นเข้าไปก่อนเพราะชั้นของพวกเธออยู่ถึงก่อน

“รอด้วยค่ะ” ขณะประตูลิฟต์กำลังเลื่อนปิดเสียงตะโกนดังมาแต่ไกลพร้อมเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นบ่งบอกว่าบุคคลนั้นกำลังวิ่งมาด้วยความเร่งรีบเพราะตอนนี้ใกล้เลยเวลาทาบบัตรเข้าทำงานแล้ว