ตอนที่32 หนุ่มบาร์โฮสต์

ติ๊ง!

รูปโปรไฟล์บอดี้การ์ดหนุ่มลูกครึ่งดวงตาสีน้ำตาลอ่อน สวมแจ็กเกตหนังสีดำ กางเกงยีนสีดำ สวมรองเท้าหนังแบรนด์ดังยืนหันหลังให้กับกล้องโดยวิวด้านหลังเป็นตึกสูงย่านช้อปปิ้งกรุงปารีสประเทศฝรั่งเศส

“ใส่แบรนด์เนมทั้งตัว มีเงินเที่ยวขนาดนี้ต้องตั้งใจมาหลอกเพื่อนฉันแน่นอน” ซีไนซ์เปิดดูรูปแค่แว็ปเดียวก็รีบกดออก สายตาโฟกัสเฉพาะเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มนั้นสวมใส่จนลืมสังเกตรูปลักษณ์ของคนในรูปว่าเป็นใคร

‘แกเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนี้เลยนะยัยไซน์ ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะหลอกลูกค้าให้หลงเก่งจนเปย์หนักแบบนี้ ใส่แบรนด์เนมทั้งตัวแบบนั้น’

‘แต่ดูเขาไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นเลยนะ ขนาดเมื่อคืนฉันลืมจ่ายค่าเหล้าเขายังจ่ายแทนฉันเลย’

‘เขากำลังล่อให้แกหลงเขาน่ะสิ’

‘ฉันไม่ให้ใครมาหลอกฉันง่ายๆ หรอก แค่นี้แหละแกนอนต่อเถอะฉันว่าจะออกไปซื้อของสักหน่อย’

หลังจากทั้งคู่จบบทสนทนาซีไนซ์ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนว่าเพื่อนจะโดนหลอกอีก จึงรีบโทรหาคนที่จะสามารถช่วยเธอเรื่องนี้ทันที

ตู๊ด…

‘พี่ลุคค์พี่อยู่ไหน รู้ไหมว่าตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นกับยัยไซน์แล้ว’ ทันทีที่ชายหนุ่มรับสายซีไนซ์ก็รัวคำพูดใส่ปลายสายทันที

เอี๊ยด!!!!

ชายหนุ่มหักพวงมาลัยเข้าจอดข้างทางทันที ดีที่เป็นถนนส่วนบุคคลไม่มีรถวิ่งตามหลังมา

‘เกิดอะไรขึ้นกับไซน์’ น้ำเสียงร้อนรนถามกลับ

‘เมื่อคืนยัยไซน์ไปเที่ยวบาร์โฮสต์แล้วหนุ่มบาร์โฮสต์ก็ไปส่งยัยไซน์ที่คอนโด แถมเมื่อเช้ายังซื้อข้าวไปให้ยัยไซน์ที่คอนโดอีก ซีกลัวว่ายัยไซน์จะโดนหลอกอีก พี่ลุคค์มัวทำอะไรอยู่ทำไมถึงไม่เปิดเผยตัวสักที ถ้าพี่ลุคค์ไม่บอกยัยไซน์ว่าเป็นใครซีจะเป็นคนบอกเองแล้วนะ’

‘พี่ก็นึกว่าเรื่องอะไร ซีอย่าพึ่งทำอะไร เรื่องนี้พี่จัดการเอง’ พอได้ยินดังนั้นทางด้านลุคค์ก็ใจเย็นลง เม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตรงหน้าผากค่อยๆ ยุบลง

‘พี่จะจัดการยังไงพี่ลุคค์’

‘เดี๋ยวพี่จัดการเองซีไม่ต้องห่วง ไม่เชื่อใจพี่ชายคนนี้แล้วหรือไง’

‘ซีเชื่อพี่ลุคค์ แต่ว่า…’

‘ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น รับรองว่าพี่สะใภ้ของซีต้องชื่อดีไซน์แน่นอน’

ซูเปอร์คาร์สีดำขับเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ ชายหนุ่มเปิดประตูลงจากรถสีหน้ายิ้มแย้มจนบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่บริเวณนั้นพากันแปลกใจ

“เมื่อกี้ได้ยินเสียงรถกลับเข้ามา แล้วมันไปไหน” ธาราเดินออกมาหน้าบ้านเพื่อสั่งงานบอดี้การ์ดและเอ่ยถามขึ้นเมื่อไม่เห็นบอดี้การ์ดรุ่นน้องเดินเข้าห้องไปทำงาน

“เห็นเดินขึ้นไปชั้นบนครับ ให้ผมขึ้นไปตามให้ไหมครับ”

“ไม่ต้อง” ธาราเดินกลับเข้าห้องทำงานพร้อมกาแฟดำในมือสองแก้ว

แกร็ก!

“ไอ้ลุคค์มันกลับมาแล้วใช่ไหม” มาเฟียหนุ่มเงยหน้าขึ้นเอ่ยถามขณะที่มือยกแก้วกาแฟขึ้นไปดื่ม

“ครับ แต่ตอนนี้ขึ้นห้องไปแล้วครับ” เสียงเรียบตอบกลับคนเป็นนาย เดินกลับไปโต๊ะทำงานที่อยู่ติดกัน

“เมื่อคืนมันยังไม่ได้นอน ปล่อยให้มันพักผ่อน” ทั้งสองนั่งทำงานสีหน้าเรียบนิ่งกันจนถึงช่วงบ่าย เมื่อป้าณีเห็นว่าเลยเวลามื้อเที่ยงมานานแล้วจึงเข้ามาตาม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ป้าณีเองค่ะ” หญิงสูงวัยเอ่ยบอกแสดงตัวตนให้คนด้านในทราบ

“เข้ามาครับ”

แอ๊ด…

“ป้าณีมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“เลยเวลามื้อเที่ยงมานานแล้วค่ะ ป้าก็เลยมาตามนายและคุณธาราพักไปทานข้าวก่อนค่ะ ป้าตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ”

“โอเคครับ เดี๋ยวผมออกไปทาน” ธาราตอบกลับเพราะชาร์วีกำลังใช้สมาธิตรวจรายละเอียดโครงการใหม่ที่กำลังดำเนินการอยู่ตอนนี้

ทางด้านลุคค์

หลังจากนอนหลับพักผ่อนไปเกือบ 4 ชั่วโมงก็หยิบไอแพดตรงหัวเตียงขึ้นมากดค้นหาอะไรบางอย่าง

[งานของหนุ่มบาร์โฮสต์]

เทคแคร์เอาใจลูกค้า ผู้หญิงที่ไปเที่ยวนี่ก็จะได้รับการปรนนิบัติเหมือนเจ้าหญิงเลยทีเดียว ต้องรู้ว่าลูกค้าของตัวเองดื่มอะไรชอบอะไร ชอบเต้นก็ต้องเต้น ชอบคุยก็ต้องคุย ตามใจสุดๆ ประคองเข้าห้องน้ำ บางรายสนิทกันก็จะไปรับไปส่งลูกค้าเองเลย

“ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ แล้วกูจะโดนล้อไหมวะเนี่ยถ้าทำแบบนี้” เสียงเรียบบ่นกับตัวเองเมื่ออ่านรายละเอียดว่าการเป็นหนุ่มบาร์โฮสต์ต้องทำอะไรบ้าง ถึงอย่างนั้นความตั้งใจที่จะสวมบทหนุ่มบาร์โฮสต์ก็ยังไม่เลิกล้ม

“เอาวะ ดีกว่าปล่อยเธอไปเที่ยวที่อื่น”