ตอนที่33 หนุ่มบาร์โฮสต์

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

3 ทุ่มที่ผับเย็นวันศุกร์สุดสัปดาห์

ชายหนุ่มเดินตรวจเช็กความเรียบภายในผับ ถ้าไม่สังเกตหรือจับผิดก็จะดูเหมือนเดินลงมาตรวจเช็กความเรียบร้อยตามปกติทุกวัน แต่ที่ไม่ปกติคือคืนนี้ลุคค์เดินมาที่โซนเคาน์เตอร์บาร์เป็นรอบที่ 5 แล้วทั้งที่ผับพึ่งจะเปิดยังไม่ถึง 3 ชั่วโมง

“พี่ลุคค์มารอใครหรือเปล่าครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“เปล่า ฉันก็มาตรวจเช็กความเรียบร้อยเหมือนทุกวัน” ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มดึงสีหน้าดุขึ้นตอบกลับเสียงเรียบ

“แต่วันนี้พี่ลุคค์เดินมา 5 รอบแล้วนะครับ”

“5 รอบแล้วยังไง มึงว่างเหรอถึงมีเวลามาจับผิดกูขนาดนี้” เสียงเข้มดุถามกลับไปซึ่งจะดังกว่าปกติจนบาร์เทนเนอร์หนุ่มเริ่มกลัวจนมากล้าถามต่อ

“เปล่าครับผมแค่ถามดูเฉย ๆ เผื่อพี่รอใครถ้าผมเจอผมจะได้รีบแจ้งพี่”

“ลูกค้าที่ติดค่าเหล้าไว้วันนั้นถ้าเขามาเรียกฉันด้วย” ตอบกลับเสียงเรียบตั้งท่าจะหันหลังเดินกลับขึ้นชั้นสองแต่เท้ายาวก็ต้องหยุดชะงักกับคำพูดของบาร์เทนเดอร์หนุ่ม

“อ้อ..ผู้หญิงที่สวยๆ วันนั้นที่เป็นว่าที่สะใภ้ภูเก็ตน่ะเหรอครับ ได้ครับถ้าเธอมาผมจะรีบแจ้งพี่ครับ”

“อะไรของมึงวะ ว่าที่สะใภ้ภูเก็ต”

“ไอคิวระดับพี่คงไม่ต้องให้มันพูดซ้ำแล้วมั้งครับ” เสียงของแทนไทดังแทรกขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับหน้ากวนๆ เดินมาหย่อนสะโพกลงนั่งเก้าอี้ที่ว่างตรงบาร์เทนเดอร์หนุ่มยืนอยู่

“รีบๆ เข้านะครับ อย่ามัวแต่เล่นบทหนุ่มบาร์โฮสต์จนคนอื่นคว้าไปก่อน เธอสวยเกินกว่าที่จะปล่อยให้โสดนาน” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะรีบปรับสีหน้ากลับมาเรียบนิ่ง

“ตั้งใจทำงานเหมือนตั้งใจเสือกเรื่องของกูคงคุ้มค่าเงินเดือนที่จ่ายให้พวกมึง ถ้าเธอมาบอกกูด้วย” ประโยคแรกดูเหมือนคำบอกเล่าเชิงด่ากลายๆ แต่ประโยคหลังทำเอาคนฟังถึงกับกลั้นขำไม่ไหวหัวเราะออกมาเสียงดัง

“5555” ทั้งสองหัวเราะขึ้นพร้อมกันมองตามหลังบอดี้การ์ดรุ่นพี่

“พี่ว่าพี่ลุคค์ดูแปลกไปไหม”

“ปีศาจร้ายจะกลายเป็นแมวเชื่องๆ ทันทีเมื่อมีความรัก ดูอย่างนายกับพี่ธาราเป็นตัวอย่าง ฉันมองเห็นอนาคตพี่ลุคค์เลยตอนนี้บอกได้คำเดียวไม่ต่างกัน”

บนห้องทำงาน

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

เสียงปากกากระทบกับโต๊ะทำงานครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าของใบหน้าคมเข้มนั่งคิ้วขมวดแทบผูกเข้าหากันจ้องหน้าจอมือถือที่เปิดหน้าแชตแอปหาคู่ยอดนิยมค้างไว้

ติ๊ง!

‘วันนี้ทำงานเหนื่อยไหมครับ หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีนะครับ’ หลังจากที่นั่งจ้องหน้าจอนานนับครึ่งชั่วโมงก็กดพิมพ์ข้อความส่งไปให้หญิงสาว

‘นิดหน่อยค่ะ แล้วคุณล่ะคะวันนี้ทำงานไหมคะ’

‘ทำครับ ถ้าว่างก็ออกมาเจอกันได้นะครับ’

‘โอเคค่ะ’

“โอเค โอเคมันหมายความว่ายังไงวะ สรุปจะมาหรือไม่มา ทำไมผู้หญิงชอบตอบอะไรที่มันคลุมเครือ โอ๊ย..ปวดหัว” แฟ้มเอกสารถูกกวาดไปไว้มุมโต๊ะ

ครืด..

“พี่ลุคค์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” การ์ดที่ยืนอยู่หน้าห้องรีบเปิดประตูเข้ามาด้วยความตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มเจ้าของห้องนั่งก้มหน้ามือสองข้างกุมขมับ

“ไม่มีอะไร ออกไป” เสียงเรียบตอบกลับโบกมือไล่กลายๆ

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

เสียงเปิดเอกสารแผ่นแล้วแผ่นเล่า เปิดกลับไปกลับมาเป็นสิบๆ รอบ ไม่แม้แต่จะจรดปลายปากกาเซนต์แม้แต่แผ่นเดียว

5 ทุ่ม

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นทางเดิน หญิงสาวในชุดกระโปรงตัวสั้นและเสื้อเปิดไหล่เว้าโชว์แผ่นหลังเนียนสวยเดินเผยออร่าความสวยมาแต่ไกล จังหวะที่แทนไทมองไปเห็นพอดีรีบลุกขึ้นเต็มความสูงสาวเท้ามุ่งตรงไปยังหญิงสาว

“สวัสดีครับ วันนี้คุณลูกค้าจะนั่งโซนเดิมไหมครับ” เสียงทุ้มสุภาพเข้าไปเอ่ยทักทายหญิงสาวและช่วยเปิดทางเพื่อไม่ให้เดินเบียดผู้คนมากนัก

“โซนเดิมค่ะ” ดีไซน์ตอบกลับไปทั้งที่ในใจรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยว่าทำไมบอดี้การ์ดที่นี่ถึงจำเธอได้ทั้งที่เธอพึ่งเคยมาที่นี่แค่ครั้งเดียว

“เชิญตามผมมาเลยครับ” แทนไททำหน้าที่เดินนำหญิงสาวที่เป็นลูกค้า VIP เข้าไปยังโซนด้านใน ไม่ลืมที่จะบอกชายหนุ่มที่นั่งทำงานอยู่ชั้นบน

‘พี่ลุคค์เธอมาแล้วครับ’