ตอนที่9 หมดเวลา

เอี๊ยด!!!!

เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นคอนกรีตเมื่อรถเบรกในระยะกระชั้นชิดเรียกสายตาผู้คนที่อยู่ละแวกนั้น

“พี่จะดื่มร้านนี้เหรอครับ คนเยอะไปไม่ใช่สไตล์พี่เลยนี่ครับ” ร่างกำยำของคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำยืนส่งสายตามองสำรวจเข้าไปในร้านที่เป็นสไตล์กึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์นั่งชิลล์แล้วหันมาถามการ์ดรุ่นพี่ที่กำลังเปิดประตูรถลงมา

“ร้านนี้ดังที่สุดในภูเก็ต” คำตอบของลุคค์ยิ่งสร้างความงุนงงให้โชมากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ยอมเดินตามลุคค์เข้าไปยังด้านใน

สะโพกสอบนั่งลงบนโซฟากำมะหยี่สีแดงเลือดหมู ขายาวตวัดขึ้นไข่วห้าง เอนหลังพิงพนักโซฟาด้วยท่าทีสบาย

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงลุคค์และโชยังนั่งดื่มอยู่ที่เดิม ส่วนมากจะเป็นโชมากกว่าที่ดื่มส่วนลุคค์นั้นเอาแต่มองไปทางหน้าร้านเหมือนกำลังรอใครบางคนอยู่

ห้าทุ่ม

โยธาในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆ ซึ่งไม่ใช่ชุดที่ชายหนุ่มใส่มาเมื่อตอนเย็นเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับสาวสวยตัวเล็กส่วนสูงประมาณ 155 เซนติเมตร ผิวขาวสะดุดตา

“พี่ นั่นวิศวกรของอัครเดชา กรุ๊ปนี่ นี่พาแฟนมาทำงานด้วยเหรอหึ ดูติดแฟนน่าดูเลย” โชพยักหน้าไปทางโยธาซึ่งลุคค์มองเห็นอยู่ก่อนแล้ว

“นั่นไม่ใช่แฟนมันหรอก แค่ผู้หญิงคลายเหงา” สมาร์ตโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดถูกยกขึ้นมาบันทึกรูปในอิริยาบถต่างๆ ทั้งโอบกอด ทั้งนัวเนีย เมื่อได้ทุกอย่างตามต้องการแล้วก็เก็บลงกระเป๋ากางเกงที่เดิม แบงก์สีเทา 2 ใบถูกควักออกจากกระเป๋าตังค์วางลงบนโต๊ะสำหรับทริปพนักงานชงเหล้า ก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นเต็มความสูงและเดินออกจากร้านไปโดยไม่สนใจว่าเหล้าราคาขวดละเป็นหมื่นที่พึ่งถูกรินออกมายังไม่ถึงครึ่งขวด ถ้าตีเป็นเงินคงจะหลายพันบาท

ลุคค์และโชมาถึงโรงแรมต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปนอนพักผ่อน

มัดกล้ามเป็นรอนและมีหยดน้ำเกาะตามร่างกาย ท่อนล่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่สีขาวพันรอบเอวในลักษณะหมิ่นเหม่ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็หยิบไอแพดมานั่งทำงานต่อบนเตียงเพราะยังไม่รู้สึกง่วง ระหว่างนั่งทำงานไปเพลินๆ ก็นึกอะไรออกสักอย่างจึงยกหูโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นแล้วกดต่อสายไปยังหน้าเคาน์เตอร์

ตู๊ด…..

‘คุณลุคค์สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรให้ดิฉันช่วยจัดการให้คะ’ เมื่อเห็นเบอร์ห้องที่โทรเข้ามานั้นปลายสายก็รีบตอบรับกลับไปเสียงหวาน

‘เช็กแขกที่เข้าพักกับเราทั้งหมดว่ามีคนชื่อโยธา เจ้าจอม เข้าพักกับเราที่นี่ไหม’

‘รอสักครู่นะคะ’

‘มีค่ะคุณลุคค์ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ’ พนักงานตอบกลับหลังจากเช็กข้อมูลประมาณหนึ่งนาที

‘เปล่าไม่มีอะไร เขาเป็นเพื่อนผมถ้าเขากลับมาที่โรงแรมช่วยโทรบอกผมด้วยครับ’

‘รับทราบค่ะ’

‘ขอบคุณครับ’

หลังจากวางสายลุคค์ก็นั่งทำงานต่อจนเกือบตี 2 และจู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะก็ดังขึ้น ฝ่ามือหนาเอื้อมไปหยิบและรับสายทันที

‘คุณลุคค์คะเพื่อนคุณลุคค์กลับมาแล้วค่ะ’

‘เขากลับมาคนเดียวหรือกลับมากับใครครับ’

‘มากับผู้หญิงหนึ่งคนค่ะ’

‘ขอบคุณมากครับ’ หลังจากวางสายเสร็จก็หยิบไอแพดอีกเครื่องในลิ้นชักข้างเตียงขึ้นมาเปิด ภาพเคลื่อนไหวจากกล้องวงจรปิดเกือบ 50 ตัวแต่สายตาคมโฟกัสกล้องที่ติดตั้งอยู่บริเวณเคาน์เตอร์ นิ้วเรียวยาวกดเข้าไปเพื่อเปิดดูที่ถูกบันทึกไว้เมื่อหนึ่งนาทีที่ผ่านมาก็เจอกับภาพของชายหนุ่มกับหญิงสาวคนที่เจอที่ร้านอาหารเดินโอบกอดกันหายเข้าไปลิฟต์ จากนั้นก็เลื่อนไปดูภาพจากกล้องวงจรปิดอีกตัวที่ติดอยู่ในลิฟต์ถึงกลับต้องสบถคำหยาบออกมากับภาพที่เห็น

“เชี่ย!” ภาพชายหญิงกำลังจูบกันนัวเนียกันอยู่ในลิฟต์อย่างดูดดื่มถึงขั้นล้วงเข้าไปในชายเสื้อบีบเคล้นเต้าอวบ ภาพเคลื่อนไหวทั้งหมดของทั้งคู่ถูกส่งเข้าโทรศัพท์มือถือลุคค์ทันที

เช้าวันเสาร์

เช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ที่สามารถนอนตื่นสายได้ของใครหลายๆ คน แต่ไม่ใช่ของดีไซน์ที่ต้องตื่นแต่เช้าตรู่หลังจากพึ่งนอนพักไปได้แค่ 4 ชั่วโมงเพื่อรีบทำงานที่ใกล้จะถึงกำหนดส่งให้ลูกค้าในอีกไม่กี่วัน หญิงสาวนั่งทำงานอยู่หน้าจอแล็ปท็อปจนถึงช่วงสายจนลืมทานมื้อเช้า มีเพียงกาแฟดำแค่หนึ่งแก้วที่ตกถึงท้องเธอจนถึงตอนนี้

“อืม..เมื่อยชะมัด” ร่างบางลุกขึ้นบิดไปมาเพื่อไล่อาการเหนื่อยล้าหลังจากนั่งทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมง เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ทานมื้อเช้าจึงตั้งท่าจะเดินเข้าครัวเพื่อหาอะไรกินเท้าเล็กต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น