ตอนที่8 มาให้จัดการถึงที่

บังกะโลหลังเล็กขนาดสองห้องนอนแต่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันที่ตั้งอยู่ติดกับทะเลไม่ไกลจากไซซ์ก่อสร้างมากนัก หน้าต่างทุกบานถูกเปิดออกรับลมทะเล ผ้าม่านสีขาวพัดปลิวตามทิศทางลม บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบมีเพียงเสียงคลื่นกระทบโขดหินริมฝั่งที่ได้ยิน

“นายพักห้องทางซ้ายแล้วกัน อาหารและของสดน่าจะอยู่ตู้เย็นตรงครัวด้านหลังถ้าอยากหาอะไรกิน ส่วนอาหารเที่ยงและเย็นจะมีคนนำมาส่งที่นี่ถ้าเกิดอยากกินอะไรก็สั่งแม่ครัวหรือสั่งนทีจัดการให้ นทีจะเป็นคนดูแลทุกเรื่องที่นี่” ลุคค์บอกรายละเอียดทั้งหมดให้โชทราบ การใช้ชีวิตอยู่บนเกาะก็ไม่ได้ลำบากอะไร บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและอาหารกระป๋องที่โชเตรียมมาคงไม่มีโอกาสได้ลิ้มลองเพราะส่วนตัวโชเองก็ไม่ชอบกินอาหารพวกนั้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ตอนบ่าย 4 โมงเย็น

“ทำไมห้องนอนผมถึงไม่มีแอร์ ผมแจ้งทางบริษัทไปแล้วนี่ว่าผมนอนที่ร้อนไม่ได้” เสียงโวยวายดังไปรบกวนชายหนุ่มที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านจึงต้องละจากงานตรงหน้าและลุกเดินไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ลืมที่จะหยิบแมส หมวก และแว่นกันแดดสวมไปด้วย

“เกิดอะไรขึ้น” เสียงเรียบเอ่ยถามขึ้น ทันทีที่เห็นหน้าลุคค์เสียงฮือฮาทั้งหมดก่อนหน้าเงียบลงทันที มีเพียงโยธาคนเดียวที่ยังแสดงอาการไม่พอใจ

“วิศวกรจากอัครเดชา กรุ๊ป บอกว่าต้องการติดแอร์ที่ห้องนอนครับ แต่ผมแจ้งเขาแล้วว่าไฟฟ้าเรามีจำกัดไม่สามารถใช้เครื่องปรับอากาศได้ ไฟฟ้าที่นี่จะใช้เฉพาะสิ่งที่จำเป็นเท่านั้นครับ” นทีรีบรายงานลุคค์อย่างละเอียดทันที

“ที่นี่เป็นไซซ์งานบนเกาะ คุณเองเป็นวิศวกรก็น่าจะรู้ดีว่าอยู่ที่ไซซ์งานไม่ได้มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบทุกอย่างตามที่คุณต้องการ ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ก็เชิญกลับไปได้เลย นทีให้คนเอาเรือกลับเข้าฝั่งไปส่งพนักงานของอัครเดชา กรุ๊ป แล้วให้เขาส่งวิศวกรคนใหม่มาแทนภายในพรุ่งนี้” เสียงเรียบบอกกับโยธาเสร็จก็หันไปบอกกับนที เมื่อได้ยินดังนั้นโยธาถึงกลับหน้าถอดสีเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรผมนอนได้ยังมีลมพัดอยู่บ้างไม่น่าจะร้อนเท่าไหร่ ผมไม่อยากให้งานล่าช้าผมมีความเป็นมืออาชีพพอ ขอตัวไปพักนะครับเดินทางมาเหนื่อยๆ”

“เฮ้อ!” ความวุ่นวายถูกจัดการให้จบลงภายในเวลาไม่กี่นาที เสียงถอนหายใจราวเสียงอุปาทานหมู่ดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มเจ้าของเกาะเดินกลับออกมา

“ผมได้ยินเสียงโวยวายมาจากไซซ์งาน เด็กหนุ่มคนนั้นมาถึงแล้วเหรอครับ” โชเดินตัวเปียกขึ้นจากฝั่งหลังจากออกไปขับเจสกีดูรอบๆ เกาะเจอกับลุคค์ที่เดินกลับมาพอดีจึงเอ่ยถามขึ้น

“เออ มาถึงก็โวยวาย”

“โดนพี่จัดการไปเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ”

“เออ”

“ปิดหน้าปิดตาขนาดนี้ กลัวเขารู้เหรอครับว่าพี่คือหนึ่งในหุ้นส่วนบริษัทที่เขาทำงานอยู่” โชเอ่ยแซวก่อนเดินเข้าบ้านเพื่อไปอาบน้ำล้างตัว

“เปล่า ฉันมีเหตุผลที่น่าสนุกและตื่นเต้นมากกว่านั้น”

ทันทีที่เรือสปีทโบ๊ทจอดเทียบฝั่งก็มีอีกลำขับตามหลังเข้ามาติดๆ สายตาคมหันไปมองผ่านเลนส์แว่นสีดำเพื่อจะถามลูกน้องว่ามีธุระด่วนอะไรถึงกลับเข้าฝั่งมาวันนี้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าคุ้นตาที่นั่งมาตรงเบาะผู้โดยสารก็เข้าใจทันทีว่าเหตุผลที่เอาเรือเข้าฝั่งครั้งนี้นั้นเป็นเพราะคำสั่งของวิศวกรหนุ่ม

เท้ายาวกับส่วนสูง189 เซนติเมตรเดินตรงดิ่งไปที่ซูเปอร์คาร์สีดำคันหรูที่จอดรอพร้อมอยู่ก่อนแล้วโดยมีโชขึ้นไปนั่งตำแหน่งข้างคนขับ

“พี่ลุคค์จะไม่จัดการหน่อยเหรอครับที่สั่งเอาเรือเข้าฝั่งมาแบบพลการแบบนี้ ปกติเรือสองลำต้องสลับกันนี่ครับ” โชเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลุคค์ยังเฉยทั้งที่เรื่องนี้ค่อนข้างสำคัญกับเรื่องความปลอดภัยของคนงานบนเกาะเมื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินจะไม่มีเรือพร้อมใช้งาน

“ปล่อยมันไป”

บรื๊น…

เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเมื่อลุคค์ขับออกไปด้วยความเร็ว ถนนทอดยาวไปตามหาดทรายขาวไม่มีรถสัญจรมากนัก สิ้นสุดถนนเทียบท่าชายหนุ่มก็หักพวงมาลัยเข้าสู่ถนนเส้นหลักมุ่งหน้าสู่ใจกลางเมืองภูเก็ตที่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนเป็นเมืองที่ไม่ยอมหลับใหล บนถนนเนืองแน่นไปด้วยรถที่กำลังสัญจร ตามร้านค้าต่างๆ เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายเชื้อชาตินั่งกินข้าว บ้างก็ดื่มสังสรรค์