บทที่ 05 คนท้าทาย

คาราเมลออกมาจากห้องทำงานของเลออนด้วยความรู้สึกที่ทั้งหงุดหงิดและอับอาย เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาเจอผู้ชายที่บ้าอำนาจขนาดนี้มาก่อน ทั้งยังทำตัวโรคจิตไม่น่าไว้ใจอีก จูบจนปากแหกคนปกติที่ไหนเขาลงโทษแบบนี้กัน

"ขอโทษนะ เมื่อกี้รีบร้อนไปหน่อย" คาราเมลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็กที่ยืนรอเธออยู่หน้าห้อง

"ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวคนนั้นยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น อายุอานามไล่เลี่ยกัน เธอเป็นสาวตัวเล็ก ตาโต ผิวขาว และหน้าหวาน ต่างจากเธอที่ค่อนข้างสูง หน้าเหวี่ยง มีดวงตาสีคาราเมลเป็นที่มาของชื่อเล่นที่แม่ตั้งให้

"ถิงถิงนะคะ เป็นเลขาท่านประธาน คาราเมลที่จะเข้ามาเป็นเลขาอีกคนใช่ไหมคะ"

"ใช่มั้ง...รู้จักฉันด้วยเหรอ" คาราเมลตอบอย่างสงสัย

"อื้ม เห็นใบสมัครงานของเมลแล้ว เราอายุเท่ากันเลย เรียกแบบนี้ได้ไหม" ถิงถิงพูดอย่างเป็นกันเอง

"อยากเรียกอะไรก็เรียกเถอะ ว่าแต่มีใบสมัครงานของฉันด้วยเหรอ?" คาราเมลถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะเธอจำไม่ได้เลยว่าเคยมาสมัครงานที่นี่ตอนไหน

"ใช่ จบโทบริหารด้วยคะแนนสูงสุดจากลอนดอนมาด้วย เก่งจัง"

"ไม่หรอก แค่บังเอิญ แต่ฉันไม่มีประสบการณ์เลยนะ ทำอะไรไม่เป็น เธอไหวหรือเปล่า" คาราเมลพูดออกมาตรง ๆ ในหัวของเธอเต็มไปด้วยทฤษฏีที่ท่วมท้น แต่สำหรับการลงมือปฏิบัติจริงไม่เคยผ่านการทำงานที่ไหนสักที่

"สบายมาก ตอนมาแรก ๆ ถิงก็ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ยังปรับตัวจากมหาวิทยาลัยสู่บริษัทยักษ์ใหญ่ไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่โชคดีมากที่ท่านประธานน่ะใจดีและให้โอกาสถิง เมลไม่ต้องห่วงเลยนะ ถิงจะช่วยเมลเต็มที่เลย" คำว่าใจดีของถิงถิงทำให้คาราเมลถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เลออนเนี่ยนะใจดี? ผู้ชายที่บ้าอำนาจและบงการชีวิตเธอเนี่ยนะเอาอะไรมาใจดี

"ใจดีเหรอ?" คาราเมลทวนคำด้วยความไม่เชื่อ

"ใช่ ท่านประธานเห็นดุ ๆ แบบนั้นแต่ใจดีมากเลยนะ ขนาดเมลบุ่มบ่ามเข้าไประหว่างท่านประชุม ท่านยังไม่ว่าอะไรเมลเลย ว่าแต่เมลกล้ามากเลยนะ...นับถือเลย"

"ก็ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเขา" คาราเมลตอบอย่างไม่ยอมแพ้

"แต่ยังไงท่านก็ซีเรียสเรื่องการทำงานเหมือนกัน เมื่อกี้อาจจะเป็นครั้งแรกที่ทำผิด แต่ถ้าเกิดขึ้นรอบสองถิงไม่อยากจะคิดเลย ท่านเด็ดขาดสุด ๆ เลยแหละ" ถิงถิงพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น หญิงสาวจึงเงียบลงทันที เผลอใช้มือแตะปากตัวเองที่เกือบจะโดนเขาจูบจนปากแหกอย่างไม่ใช่เพียงแค่คำขู่

"เมล..." เสียงถิงถิงเรียกสติคนยืนเหม่อลอย

"ฮะ...ฮื้อ?" ก่อนจะกลับมาโฟกัสกับร่างเล็กตาโตที่ยืนมองเธอตาใสอีกครั้ง

"เดี๋ยวถิงพาไปเบิกอุปกรณ์นะ แล้วเดี๋ยวเรามาเรียนรู้งานที่เมลต้องทำกัน"

"อื้ม" คาราเมลตอบรับอย่างว่าง่าย เธอพร้อมแล้วที่จะทำในสิ่งที่เธอไม่อยากทำ เธอจะไม่ยอมแพ้ให้กับอำนาจบาตรใหญ่ของเขาอย่างแน่นอน สักวันเธอจะต้องมีอำนาจมากพอที่จะหลุดพ้นจากการบงการของเขา และทำให้เขาได้รู้ว่าเธอไม่ใช่เด็กสาวที่เอาแต่ใจอีกต่อไป

...

...

หลังจากเลิกงาน คาราเมลก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างหมดอาลัยตายอยาก ความเหนื่อยล้าจากการทำงานที่ไม่คุ้นเคยและจิตใจที่ยังคงโศกเศร้าทำให้เธอรู้สึกราวกับถูกบดขยี้ เธอปิดเปลือกตาลงอย่างช้า ๆ พยายามปลดปล่อยความรู้สึกหนักอึ้งในใจออกไปให้หมดสิ้น

"เหนื่อยเป็นบ้าเลย"

ครืดดดด ครืดดดด

เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งได้รับอนุญาตให้ใช้ดังขึ้น ชื่อของมีนาเพื่อนสนิทคนหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

"ว่า?" แม้จะรู้สึกลังเลแต่ร่างบางก็เลือกที่จะรับสายเพื่อน

(นี่...ยัยคุณหนู เมื่อไร่จะกลับมาจัดปาร์ตี้ ฉันคิดถึงแสงสีจะแย่แล้วนะ) เสียงของมีนาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น หลังจากวันนั้นคาราเมลก็ห่างหายไปจากเพื่อนกลุ่มนี้ เธอไม่มีอารมณ์เหลือพอที่จะสังสรรค์เฮฮา ยิ่งช่วงสูญเสียแบบนี้ก็ยิ่งไม่ใช่เวลาที่เธอจะมีความสุขกับอะไรพวกนี้เลย

"ฉันไม่มีอารมณ์ พวกแกจัดกันเลย"

(พูดบ้า ๆ หนา ไม่มีแกแล้วใครจะเลี้ยงล่ะ) เสียงของมีนาเริ่มเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจ

(แกจะอาลัยอาวรณ์คนตายไปแล้วทำไม มาสนุกกันดีกว่า)

"คนตายที่แกพูดคือพ่อฉันนะ" คาราเมลตอกกลับอย่างเหลืออด หัวใจของเธอเจ็บแปลบเมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่เห็นใจจากปากของคนที่เธอคิดว่าเป็นเพื่อนกัน

(ฉันขอโทษ...ไม่ได้ตั้งใจ แต่ทุกคนรอแกคนเดียวเลยนะ รีบมานะเราจะรอ) น้ำเสียงของมีนาเริ่มอ่อนลง แต่ก็ยังคงความเอาแต่ใจเอาไว้

คาราเมลถอนหายใจยาวเหยียด เธอยังไม่อยากไป แต่ลึก ๆ แล้วก็อยากจะหนีจากโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยเงื่อนไขของเลออนให้ไกลที่สุด การได้กลับไปเจอเพื่อนคงอาจจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

"คุณหนูจะไปไหนครับ?" เสียงของเซเรนดังขึ้นข้าง ๆ เขายังคงทำตามคำพูดที่บอกว่าจะมาเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวของเธอที่ตามติดทุกฝีก้าว

"บ้านเพื่อน พี่ช่วยไปส่งฉันหน่อย"

"..." บอดี้การ์ดประจำตัวเงียบลง เขาไม่รู้ว่าเจ้านายที่แท้จริงจะยอมอนุญาตหรือไม่

ทว่า…

"ไม่ไป...งั้นฉันไปเอง" คาราเมลพูดพร้อมกับหันหลังเดินหนีไปจากเขา ทำให้เซเรนที่รับคำสั่งห้ามอยู่ห่างจากเธอเกิน 100 เมตรเป็นต้องยอมพาไปแต่โดยดี

SPECIAL STORY | เรียนรู้เอง

รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าท่ามกลางแสงสีของยามค่ำคืนในกรุงเทพฯ เลออนนั่งอยู่เบาะหลัง ดวงตาคมกริบมองออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างไร้จุดหมาย ท่าทีของเขาดูนิ่งสงบ แต่ในสมองกลับเต็มไปด้วยความคิดที่ซับซ้อนมากมาย

"คุณหนูคาราเมลออกไปปาร์ตี้ครับนาย" ลีซอมือขวามือดีที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถรายงานสถานการณ์ให้เจ้านายฟังเสียงเรียบ

เลออนไม่ได้หันกลับไปมอง แต่กลับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทรงอำนาจกลับไปแทน

"ปล่อยเธอไป"

"ดูท่างานนี้ไม่ง่ายเลยนะครับนาย" มือขวามาเฟียเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เขาทำงานกับเลออนมานานจนรู้ดีว่าเจ้านายไม่เคยให้ความสนใจกับเรื่องไร้สาระแบบนี้มาก่อน แต่กับคาราเมลดันเป็นคำขอที่เขาเลี่ยงไม่ได้

"แต่ก็ไม่ได้ยากเกินไป" คำตอบของเลออนทำให้ลีซอต้องเงียบไปทันที เขาทำงานกับเลออนมานานกว่าสิบปี ไม่เคยมีใครกล้าท้าทายอำนาจของเลออนได้ขนาดนี้มาก่อน แต่คาราเมลกลับทำทุกอย่างที่เธออยากทำ โดยไม่เกรงกลัวอำนาจของเขา และนั่นคือสิ่งที่เลออนจะต้องหนักใจไปอีกนาน

ในหัวของเลออนยังคงมีแผนการมากมายที่กำลังดำเนินไปอย่างช้า ๆ ไม่มีใครสามารถคาดเดาความคิดของเขาได้ แม้แต่ลีซอเองก็ตาม เขารู้ดีว่าคาราเมลเป็นเด็กสาวที่เอาแต่ใจ ถูกตามใจจนเสียนิสัย ห้ามไม่ให้ไปมันก็เท่านั้น จำเป็นต้องให้เธอเจอปัญหาด้วยตัวเอง แล้วจะเข้าใจผลของการกระทำทั้งหมดนั่นเอง