บทที่ 10 เรียนรู้และเติบโต

แสงที่เริ่มคล้อยในยามบ่ายเล็ดรอดจากผ้าม่านสีทึบสาดส่องเข้ามา ทำเอาคนที่ไม่รู้ว่าเผลอหลับตอนไหนค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับเสียงของคาราเมลที่ดังคำรามในลำคอเบา ๆ

"คะ...คุณ!" หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อเงยหน้ามองเจ้าของร่าง

ที่แท้เจ้าของตักที่คิดว่าเป็นพ่อในความฝันหวาน กลับเป็นตักของเลออนมาตลอดหลายชั่วโมง

"คนฉวยโอกาส!" คาราเมลพ่นคำด่าออกมาทันที ครั้งสุดท้ายที่จำได้ก็นอนอยู่คนเดียวในห้อง แต่ทำไมตอนตื่นถึงกลับมีเขาด้วยเสียได้ เขามันคนฉวยโอกาสที่ใช้ความอ่อนแอตอนที่เธอป่วยมาเล่นงาน!

"ก่อนจะพูดอะไรช่วยดูมือตัวเองด้วย" ร่างบางก้มมองตามมือของตัวเองทั้งสองข้าง ก่อนจะสะบัดออกอย่างรีบเร่ง หน้าเสียเล็กน้อยเมื่อเพิ่งจะรู้ตัวว่าเป็นเธอเป็นฝ่ายกุมมือเขาไม่ปล่อยเอง

"ละ แล้วฉันมานอนบนตักคุณได้ยังไง" เธอถามเสียงอึกอัก ใบหน้าร้อนผะผ่าวอย่างทำอะไรไม่ถูก

"ชอบฉันล่ะมั้ง"

"จะบ้าเหรอ!!" เสียงเล็กตวาดดังประท้วง ไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน

"หายหรือยัง ปวดท้องอีกไหม" เลออนเลิกสนใจเด็กขี้โวยวาย ก่อนหน้านี้ก็ยังขี้แยไม่ยอมกินยาใหญ่โต แต่มาดูตอนนี้สิ…พอรู้สึกว่าร่างกายเริ่มดีขึ้น ก็กลับมาเป็นเด็กซ่าที่ทำหน้าขู่ฟ่อแ