บทที่ 19

เธอพยุงร่างกายที่ชาของเธอยังไปเตียงที่ อวี่ เหวินห่าวนอนอยู่เมื่อครู่ เธอนอนลง และเธอรู้สึกว่าร่างกายทั้งหมดของเธอสั่นเทา เมื่อเธอสงบลง เธอคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอได้ใช้เซลล์สมองของเธอไปจนหมด ไม่เคยคิดเลย

พัฒนาการสมองยังไม่ประสบผลสำเร็จ แต่กลับมุ่งไปทางความเชื่อในเรื่องสิ่งเหนือธรรมชาติ

มีคนเคยกล่าวว่าวิทยาศาสตร์และและไสยศาสตร์มีความต่างกัน แต่สุดท้ายแล้วก็มักจะมาบรรจบกัน

เมื่อสมองมีการพัฒนาไปถึงระดับหนึ่ง ในกรณีที่สมองสั่งจิตให้หยิบจับเคลื่อนย้ายวัตถุเหล่านั้นได้อย่างอิสระ สมองจะประมวลข้อมูลทุกอย่างเองโดยอัตโนมัติ เหมือนในปัจจุบันที่มนุษย์โลกทุกวันนี้ยังบูชากราบไหว้พระเจ้า

เธอค่อย ๆ ยกมืออันสั่นเทาขึ้น พยายามแตะกล่องยาในกระเป๋าเสื้อ เพื่อให้รู้สึกปลอดภัย แขนเสื้อเลื่อนลงมาเผยให้เห็นข้อมือขาว แต่มีรอยแดงบนข้อมือของเธอซึ่งเป็นแผล

เธอตกใจ ไม่รู้ว่าได้รับบาดเจ็บตอนไหน? อาจจะเป็นตอนที่กำลังทะเลาะกับ อวี่ เหวินห่าว

ไม่น่าจะใช่ เลือดที่ขอบปากแข็งตัวแล้ว และรอยเลือดที่แขนเสื้อก็แห้งแล้วด้วย แผลนี้ต้องเกิดขึ้นอย่างน้อยเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว

ครึ่งชั่วโมงที่แล้วอย่างงั้นหรือ?

หยวน ชิงหลิง หรี่ตาครุ่นคิด และจำได้ว่าขณะรออยู่นอกห้องโถง เธอถูก อวี่ เหวินห่าวเหวี่ยงลงไปที่พื้น และ ฉู่ หมิงชุ่ยก็มาช่วยเธอเอาไว้

หรือว่า เธอไม่ได้ต้องการช่วย?

เธอจำได้ว่า เมื่อ ฉู่ หมิงชุ่ยถอยกลับไปหาอ๋องฉี สายตาของเธอก็แปลกไป อยู่ ๆ หัวใจของ หยวน ชิงหลิงก็เต้นรัวขึ้น

ฉู่ หมิงชุ่ย จงใจทำร้ายเธอ แต่ไม่รู้ว่าเธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเพราะยาจื่อจิน และถ้าหากเป็น หยวน ชิงหลิงคนก่อน เธอจะต้องทั้งโกรธและด่าทันที ในสถานการณ์เช่นนั้ัน ถ้าเธอไม่ถูกฆ่าให้ตาย ก็จะต้องถูกพาตัวไปไว้ในห้องขังและถูกทอดทิ้งอย่างแน่นอน

หยวน ชิงหลิงรู้สึกเย็นไปทั้งตัว เธอนึกไม่ถึงเลยว่าจิตใจของผู้คนจะชั่วร้ายได้ขนาดนี้

แต่ในตอนแรกเธอคิดว่า ฉู่ หมิงชุ่ยเป็นคนดี ทุกคนมองเธออย่างนั้น ทุกคนก็นับถือเธอ

แต่ภายใต้ใบหน้าที่สวยงามและอ่อนโยนของเธอ มันแฝงจิตใจอันชั่วร้ายไว้

เธอต้องการหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผลสำหรับพฤติกรรมของ ฉู่ หมิงชุ่ย อย่างเช่น หยวน ชิงหลิงทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับอ๋องฉู่ เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอหันไปสู่อ้อมกอดของอ๋องฉี

แต่เธอไม่สามารถยอมรับกับคำอธิบายดังกล่าวได้

หากเธอขุ่นเคืองใจจนไม่สบอารมณ์ เธอก็ควรที่จะไปสะสางกับหยวน ชิงหลิง อย่างซึ่งๆหน้า ชี้หน้าด่าทอเธอต่อหน้า ผู้คน หรือไม่ก็ตบหน้าเธอสักฉาดเพื่อสะสางความแค้น แต่นี่ลอบทำร้ายคนในที่มืดอย่างนี้ เป็นอะไรที่อำมหิตเสียจริง

เธอปล่อยวางเรื่อง ฉู่ หมิงชุ่ยและจะไม่ได้คิดเรื่องนี้สักพัก แต่ทางด้านไท่ซ่างหวงจะราบรื่นหรือไม่? ไท่ซ่างหวงจะยอมเชื่อนางหรือไม่?

เธอเคยอ่านหนังสือประวัติศาสตร์มามากมาย ทั้งในตำราและนอกตำราพงศาวดาร แต่ก็ไม่มีปรากฏหลักฐานใดระบุข้อมูลของแคว้นเป่ยถัง ดังนั้นประวัติศาสตร์ที่เธอเคยศึกษามา ล้วนไม่ได้ช่วยให้เธอเข้าใจอุปนิสัยของไท่ซ่างหวงได้เลย

จะเป็นหรือตายก็มิอาจคาดการณ์ได้ อนาคตจึงยากนักที่จะหยั่งรู้ได้ ทำให้หยวน ชิงหลิง นั้นรู้สึกไม่โล่งใจเลย

เธอรู้สึกอ่อนแรงถึงขีดสุด ชะโงกหัวไปดูอวี่ เหวินห่าวที่นอนอยู่บนพื้น เขาเหมือนสิงโตที่กำลังหลับใหล รอเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เธอจะเป็นต้องทุกข์ใจอีกแน่ เว้นเสียแต่ว่าไท่ซ่างหวงจะมีรับสั่งให้เธอไปเข้าเฝ้า

เธอยิ้มอย่างขมขื่น แท้ที่จริงแล้วนั้นการที่เธอช่วยไท่ซ่างหวง เพราะเธอหวังเพียงแค่ผลประโยชน์ของตัวเอง

หากปราศจากคนคุ้มครอง เธอก็อยู่ในวังไม่ได้

ภายในตำหนักของไท่ซ่างหวง

ข้าราชบริพารทุกพระองค์ ต่างก็ได้เข้าไปถวายกราบบังคมเคารพจนครบทุกพระองค์แล้ว ณ เพลานี้ ทุกคนกำลังคุกเข่าอยู่นอกม่านกั้น รอเวลาที่ไท่ซ่างหวงจะสิ้นพระชนม์

บรรยากาศในพระตำหนักเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอาลัย จนรับรู้ได้ว่าอากาศที่ล้อมรอบอยู่ภายใน ณ ที่นี้นั้นอัดแน่นไปด้วยน้ำตาแห่งความอาลัยอาวรณ์ ไทเฮาและนางสนมผู้สูงศักดิ์ต่างก็เศร้าโศกโทมนัสอย่างหาทที่สุดมิได้ จึงถูกพยุงออกไปพักผ่อนด้านนอก

จัจักรพรรดิหมิงหยวน ก็ประทับอยู่ข้างนอกเช่นกัน รอฉางกงกงที่อยู่ข้างในออกมาประกาศ พระองค์ก็พร้อมที่จะถวายบังคับเพื่อน้อมส่งเสด็จ

ทุกคนกำลังเตรียมตัวสำหรับช่วงเวลานั้น

ในที่สุด ม่านกั้นสีเขียวก็ถูกเปิด สีหน้าท่าทางของจักรพรรดิหมิงหยวนดูแย่ลง ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ร่างกายของเขาก็อ่อนแรงลง แต่ไม่ได้คุกเข่าลง และฉางกงกงกล่าวด้วยความยินดี "ไท่ซ่างหวงมีรับสั่งจะเสวยข้าวต้ม"

ฮ่องเต้ทรงผงะไปครู่หนึ่ง แล้วจึงรีบสาวพระบาทเสด็จไปทอดพระเนตร ไท่ซ่างหวง กำลังเปิดพระเนตขึ้นแล้วลูบขนของฟูเป่า ท่าทางที่เกษมสำราญยิ่ง สีพระพักตร์ของเขาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก

“เร็วเข้า รีบไปเตรียมข้าวต้มในครัวหลวง!” จักรพรรดิหมิงหยวนดีใจอย่างยิ่ง และเสียงของเขาก็ยังเปลี่ยนไป