6.เงาอดีต (1)

‘นี่มันขืนใจชัดๆ’

พิมพ์ปรางบอกตัวเองแต่ไม่กล้าพอที่จะพูดออกไป เขาทำกับเธอขนาดนี้ได้ยังไง ครั้งหนึ่งเธอคิดว่ากิตติกรดูเป็นผู้ใหญ่ ภูมิฐาน มีความคิดและเหตุผลมากกว่าเมื่อก่อน แต่มันไม่ใช่เลย ตอนนี้ชายหนุ่มกลับแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ

“บอกมา เธอยอมให้ไอ้หมอนั่นแตะต้องแล้วจริงๆ หรือแค่ประชดฉัน”

กิตติกรเอ่ยถามขึ้น ขณะนอนเอามือรองศีรษะมองเพดาน หญิงสาวที่หันหลังให้เขาเงียบกริบไม่ตอบ

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้หลับ ตอบมา”

“นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉันนะคะ”

หลังคำตอบไหล่มนก็ถูกคว้าให้หญิงสาวหันไปเผชิญหน้ากับเขา

“ยังกล้าพูดแบบนี้อีกเหรอ”

“ทำไมจะพูดไม่ได้คะ”

ดวงตาคู่สวยดูกร้าวขึ้นหากก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ชายหนุ่มมองคนกล้าเถียงเขาอย่างกรุ่นโกรธ

“อย่าให้มันแตะต้องอีก ไม่งั้นฉันไม่เอามันไว้แน่”

กิตติกรขู่เสียงเข้ม ตาคมดุดัน ก่อนร่างสูงใหญ่จะขยับตัวลุกขึ้น มองหากางเกงตัวเองแล้วหยิบขึ้นมา

“ผ้าขนหนูเธออยู่ไหน”

เมื่อหญิงสาวเงียบเขาก็หันไปดุ และเห็นว่าเธอไม่มองมาทางเขาที่กำลังโป๊อยู่

“ปราง”

“ในตู้ขวามือค่ะ”

ชายหนุ่มเดินไปยังตู้เสื้อผ้าโดยไม่ได้แคร์เท่าไรนักว่าตนเองกำลังอยู่ในสภาพไหน เป็นหญิงสาวเองที่หลบเลี่ยงจะมองเขา เมื่อกิตติกรออกไปจากห้องแล้วร่างบางก็ค่อยๆ ขยับตัวขึ้นนั่งแต่ก็อ่อนล้าเกินกว่าจะลงจากเตียงไปจัดการตัวเองได้อย่างที่คิดได้ พิมพ์ปรางรู้สึกอดสูตัวเองอย่างบอกไม่ถูก เธอจะไม่มีวันรอดพ้นจากวังวนของกิตติกรใช่ไหม หญิงสาวจมอยู่กับความทุกข์ใจที่ไม่มีวันหลุดพ้น ได้แต่กอดเข่าก้มหน้าซบผ้าห่มผืนหนาปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา

9 ปีก่อนบ้านอรรถพันธ์พงศ์

เมื่อรถวนมาจอดที่ลานหน้าบ้านหลังใหญ่ สองสาวในชุดนักเรียนม.ปลายก็ลงมา หญิงสูงวัยรีบเข้าไปหาสาวน้อยซึ่งลงมาจากที่นั่งด้านหลังพร้อมกับช่วยถือกระเป๋า

“ไม่ต้องหรอกจ้ะยาย ก้อยถือเอง”

กัญญานันปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มหวาน ยายจันทร์ทำแบบนี้กับเธอมาตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้เธอโตแล้ว ส่วนยายก็แก่จนตอนนี้เหมือนจะตัวเล็กกว่าพวกเธอไปแล้ว

“เห็นยายเป็นคนแก่ใช่ไหมคะ”

“ก็ใช่น่ะสิจ๊ะยาย”

สาวน้อยที่ลงจากที่นั่งด้านข้างคนขับแซวจนคนเป็นยายยื่นมือไปตีเผียะเข้าให้ที่แขนของหลานสาวแท้ๆ ของตน

“โอ๊ย...ยาย ปรางเจ็บนะ ยายอ่ะรักแต่คุณก้อยแล้วตีปรางตลอดเลย”

พิมพ์ปรางสะดุ้งเจ็บแปลบนิดๆ แล้วแกล้งทำหน้างอ

ยายจันทร์สะบัดหน้าใส่หลานสาว แม้ตอนนี้จะเคืองแต่พอกลับไปถึงเรือนหลังเล็กที่ตนเองอาศัยอยู่กับหลานคนเป็นยายก็จะรีบหายาหม่องมาทาให้อยู่ดี เพราะมีหลานเพียงคนเดียว นอกจากคุณหนูก้อยที่เป็นเหมือนแก้วตาแล้ว ก็มีหลานสาวที่เป็นดั่งดวงใจ

“แหม ยายจันทร์ยังไม่แก่สักหน่อย ยังสาวแล้วก็สวยปิ๊งอยู่เลย”

กัญญานันขยับเข้าไปเกาะแขนซบหน้าลงกับไหล่บอบบางอย่างอ้อนออด ขณะที่พิมพ์ปรางยืนมองยายของตนลูบหัวคุณหนูของบ้านพร้อมกับส่ายหน้าไม่ได้นึกอิจฉาแต่อย่างใด

เวลาเดียวกันนั้นมีร่างสูงใหญ่ก้าวออกมาจากมุมหนึ่งของบ้านโดยไม่มีใครสังเกตเห็นนอกจากคนขับรถ แต่ก็ถูกสั่งให้เงียบผ่านสายตาคมแล้วปัดมือให้เอารถไปเก็บจึงต้องทำตาม จากนั้นเขาก็เคลื่อนตัวเบาแต่ว่องไวมาโอบไหล่บางของคนที่หันหลังอยู่จากมุมที่เขามองเห็นทันที

“เซอร์ไพรส์”

“อุ๊ย...”

“ว่าไงครับคนดีของพี่ โตขึ้นเยอะเลยนะเรา...”

น้ำเสียงทุ้มค่อยๆ หายไปหลังเสียงอุทานดังขึ้น ขณะเดียวกันกับที่เห็นหน้าคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามที่กำลังกอดแขนยายจันทร์ชัดเจน

“พี่ปัฐ”

สาวน้อยข้างยายจันทร์ทักขึ้นเสียงใสพร้อมรอยยิ้มกว้าง ส่วนปัฐวิกรก็รีบถอยห่างจากคนที่เข้าใจว่าเป็นน้องสาวเขาในตอนแรก

กัญญานันรีบโผเข้ามาหาพี่ชาย ซึ่งอีกฝ่ายก็รับร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอดเช่นกัน

“พี่ปัฐกลับมาเมื่อไรคะเนี่ย ก้อยกับปรางยังเพิ่งพูดกันเมื่อวานอยู่เลยว่าคิดถึง”

“เมื่อกลางวันน่ะครับ”

ชายหนุ่มตอบแล้วหันไปยังสาวน้อยอีกคน

“เมื่อกี้พี่ต้องขอโทษปรางด้วยนะที่เข้าใจผิดว่าเป็นน้องก้อย”

“ไม่เป็นไรคะ”

พิมพ์ปรางตอบเสียงเบาแล้วก้มหน้า รู้สึกตัวเองหน้าร้อนผาว แม้จะไม่ได้คิดอะไรแต่เพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ขนาดนี้ แม้จะคุ้นเคยกับปัฐวิกรมาตั้งแต่เด็ก ทว่านับตั้งแต่เขาไปเรียนต่างประเทศทั้งคู่ก็แทบจะไม่ได้พูดคุยกันเท่าไรนักแม้ชายหนุ่มจะกลับมาเยี่ยมบ้านปีละสองครั้งก็ตาม ความสนิทสนมเคยชินก็ไม่เท่ากับเมื่อก่อน แถมปัฐวิกรยังตัวโตสูงใหญ่ไหล่กว้างแตกต่างจากหลายปีก่อนมาก

=====