26. reunion ❤️🤍

ธีทัตฝากของขวัญวันเกิดให้พรรณนาราที่อายุครบ 19 ปี ผ่านทางแม่บ้านสาวอย่างฟ้า เป็นสร้อยแพลตตินั่มจี้เพชรทรงหยดน้ำที่เขาตั้งใจเลือกด้วยตัวเองเพื่อเธอ

“น้องพู่ คุณธีฝากของขวัญวันเกิดไว้ให้นะคะ แกโทรมาให้พี่เดินออกไปเอาตั้งไกลแน่ะ สงสัยกลัวคนมาเห็น น้องพู่จะมานอนบ้านนี้อีกทีตอนไหนคะ?”

“อาจจะวันศุกร์นี้ค่ะ อยู่บ้านพ่อก็เบื่อ เสียงเด็กร้องโวยวายตลอด ลูกสาวคนใหม่ของพ่อดื้อมาก อารมณ์ร้ายน่าดู ไม่พอใจอะไรก็ตะเบ็งเสียง”

“ตายจริง ผิดกับน้องชายน้องพู่เลย ยิ้มเก่ง เริ่มพูดเก่งแล้วเนี่ย ถึงพี่จะไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้ แต่เห็นจากไกลๆ ป้าพูดให้ฟังว่าน่ารัก เลี้ยงง่ายมาก”

“ไม่อยากเชื่อเลยเนอะ”

“ยังไงคะ?”

“ก็แม่น่ะ ตอนท้องชอบหงุดหงิดจับผิดไปหมด ชอบวางแผน อารมณ์ขึ้นๆลงๆ แต่น้องชายหนูดันตรงข้ามเลย”

“ช่วงนี้คุณชรันไม่ค่อยอยู่บ้านด้วยน่าจะงานยุ่ง คุณป้ามาบอกพี่ว่าคุณแม่น้องพู่บ่นทุกวัน แต่ก็ดีกับน้องพู่นะ”

“ใช่ค่ะ แต่หนูว่าเขาน่าจะมีเด็กใหม่”

“หึ..คนมักมาก สักวันโรคจะถามหา”

“พี่ฟ้า..หนูอยากให้พี่ได้เจอคนดีๆเหมือนกันนะคะ”

“ถ้าพี่ยังจน ความรู้น้อย คงไม่คิดมีแฟนหรอกค่ะ ที่ผ่านมานี่ก็สิ้นคิดพอแล้ว”

“ไม่เอาน่า”

วันศุกร์หลังเลิกเรียนแล้ว พรรณนาราขับรถมานอนที่บ้านแม่ซึ่งบ่นเป็นหมีกินผึ้ง

“บ้านนี้กลายเป็นแม่อยู่กับน้องของลูกแค่สองคน พู่มาอยู่ที่นี่บ่อยหน่อยสิ”

“หนูมีเรียนเช้าบ่อย อยู่นี่ขับรถไกล รถติดด้วย”

“แม่เริ่มสงสัยว่าคุณรันมีเล็กมีน้อยข้างนอก”

เธอทำหน้าว่าเบื่อระอากับความสัมพันธ์ของแม่กับชรันเต็มแก่

“แม่จะแคร์ทำไมคะ ในเมื่ออยากได้อะไรก็ได้หมดแล้ว”

“เฮ้อ..เบื่อ ทำไมชีวิตมันน่าเบื่อแบบนี้นะ”

“พรุ่งนี้แม่อยากไปเดินห้าง ทำผม เข้าสปาก็ได้ค่ะ หนูดูน้องให้ ดีมั้ย?”

พิชามญช์ทำหน้าว่าสนใจทันที

“จริงนะ”

“ค่ะ หนูดูให้เอง น้องวินเลี้ยงง่ายจะตาย ผิดกับบ้านนู้น”

“มันยังแกล้งลูกอยู่มั้ย?”

“ตอนนี้มัวแต่เลี้ยงลูกมั้งคะ เลยไม่ค่อยยุ่งกับหนู”

“นังเมียใหม่คิดอยากฮุบสมบัติของลูกสาวฉันล่ะสิ”

“แม่ห่วงหนูด้วยเหรอ? หนูยังเคยคิดเลยว่า ทุกครั้งที่สามีแม่มาที่ห้องหนู แม่เคยรู้สึก..สงสารหรือห่วงบ้างมั้ย”

พรรณนารามีน้ำเสียงที่เศร้าแต่ก็เข้มแข็ง เธอพูดแค่นั้นโดยไม่ต้องการคำตอบอะไรจากคนเป็นแม่แล้วหันหลังเดินเข้าห้องไป

พิชามญช์มองตามหลังลูกสาวที่ตอนนี้สวยสะพรั่งและยังจะสวยได้อีก แต่ตอนนี้ความสวยของพรรณนาราก็ยังดึงให้ชรันอยู่ติดบ้านไม่ได้ เธอยอมออกจากบ้านไปหาแม่บ้านสาวที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่เพื่อคุยด้วย

“นี่เธอ.. ฉันมีอะไรจะถามหน่อย”

“ค่ะ คุณพิชา”

“เธอสนิทกับพู่กัน พอจะรู้มั้ยว่าลูกสาวฉันยังติดต่อกับคุณธีอยู่หรือเปล่า?”

“น้องพู่ไม่ติดต่อกับคุณธีตั้งแต่ไปเรียนเมืองนอกแล้วค่ะ มีล่าสุดที่ได้คุยกันคือวันเกิดคุณธี”

“แปลกนะ คุณธีไม่ชอบน้องวินหรือเปล่า ไม่เห็นมาเที่ยวหาน้องบ้างเลย ฉันอยากให้พี่น้องได้เจอกันบ้าง แม้ว่าอายุจะห่างกันไปสักหน่อย ถ้าพูดกับคุณรัน ขานั้นไม่ค่อยอยากให้มาที่นี่ยกเว้นเขาจะเห็นชอบ”

ฟ้าชั่งใจว่าจะพูดดีหรือไม่ เลยลองหยั่งเชิงดู

“คุณธีแต่งงานเพราะอยากให้คุณรันยกทุกอย่างให้ ป่านนี้น่าจะเรียบร้อยแล้วมั้งคะ คุณพิชา”

“ฉันอยู่แต่บ้าน คุณรันทำอะไรฉันก็ไม่อยากละลาบละล้วงหรอก จริงๆฉันเคยอยากให้พู่กับคุณธีชอบกันนะ แต่..ฉันคงทำอะไรพลาดไป คุณรันก็อ้างว่าไปต่างจังหวัดตลอด ฉันต้องสืบว่าไปไหนกันแน่ ช่างเถอะ ฉันมาถามแค่นี้แหละ”

ฟ้าเริ่มคิดว่าพรรณนาราอยู่ที่นี่จนถึงเช้าวันจันทร์และชรันก็ไม่อยู่หลายวัน ถ้าไม่โชคร้ายเกินไป ธีทัตน่าจะมาที่นี่ได้

“คุณธี แม่น้องพู่มาพูดกับพี่ว่าคุณธีไม่มาเที่ยวหาน้องวินเลย ช่วงนี้คุณชรันก็ไม่อยู่ด้วยนะคะ ได้ยินว่าไปต่างจังหวัด ตอนนี้น้องพู่ก็อยู่ที่นี่จนถึงวันจันทร์”

“ผมจะไปพรุ่งนี้นะ แต่เช้าเลย”

เช้าวันเสาร์ในเวลาแปดโมง พิชามญช์ได้ฝากลูกชายวัยสองขวบครึ่งไว้กับพี่เลี้ยงส่วนตัวและพรรณนารา เพราะเธอจะไปทำผมแล้วค่อยไปเดินห้างในช่วงสาย

“พู่ ฝากน้องด้วยนะ มีอะไรโทรหาแม่แล้วกัน”

“ค่ะ แม่ไปเถอะ”

พอเธอลงมาที่รถหรูของตัวเอง รถของธีทัตก็เข้ามา ทำเอาพิชามญช์มองด้วยความสงสัยว่าทำไมเขามาแต่เช้า และเหมือนรู้ว่าชรันไม่อยู่บ้าน

“สวัสดีครับ พอดีผมมาเที่ยวหาน้อง แล้วนี่คุณอาจะไปข้างนอกเหรอครับ?”

“มาหาน้องเหรอ..คนไหนล่ะ?”

พิชามญช์ยิ้มกริ่มทำหน้าเหมือนรู้ทัน

“ก็..มาหาน้องวินครับ”

“แล้วภรรยาทำไมไม่มาด้วย? ไม่ชวนมาเล่นกับน้อง”

“ผมมาคนเดียวดีกว่าครับ เขาจะไปไหนต้องแต่งหน้าแต่งตัวนาน มาคนเดียวสะดวกกว่า”

“งั้นก็ไปเถอะจ๊ะ น้องวินอยู่ข้างบนนะที่ห้องอา ให้พู่กันดูน้องกับพี่เลี้ยงน่ะ”

เธอยิ้มกรุ้มกริ่มพูดทิ้งท้ายไว้แล้วขับรถออกไป

ธีทัตรีบเดินขึ้นไปชั้นบนก็เจอพรรณนารากับพี่เลี้ยงกำลังป้อนข้าวน้องวินอยู่ ซึ่งเธอทำหน้าเหวอที่เจอคนที่ไม่คิดว่าจะเจอแต่เช้า

“พี่ธี..เอ่อ..สวัสดีค่ะ มาหาคุณพ่อเหรอคะ? เห็นว่าไปต่างจังหวัดหลายวันน่ะค่ะ”

“เปล่า พี่มาหา..น้อง คุณแม่น้องพู่บอกว่าพี่ไม่มาเที่ยวหาน้องวินเลย”

“อ๋อ ค่ะ กำลังป้อนข้าวกัน พี่ธีอยากทำมั้ยคะ? เผื่อวันหน้าต้องได้ทำแบบนี้เหมือนกัน”

พรรณนาราพูดขึ้นมาโดยไม่มองหน้าเขา พร้อมกับลุกยืนขึ้น เพื่อให้เขาได้เข้าไปนั่งแทน

“จะไปไหน?”

“พี่อยู่กับน้องเถอะค่ะ พู่จะได้ขอตัวไปกินข้าวเช้าหน่อย เริ่มหิวพอดี”

เธอกล่าวฝากฝังน้องชายกับพี่เลี้ยงแล้วเดินลงไปชั้นล่างยังห้องรับประทานอาหาร โดยที่ธีทัตเดิมตามเธอลงไปเงียบๆ

“ชอบสร้อยที่พี่ให้มั้ย? พี่เลือกเองเลยนะ”

พรรณนาราทำท่าตกใจที่อยู่ๆเขาพูดขึ้นมาใกล้หูเธอ

“พี่ตามลงมาทำไมน่ะ มาหาน้องแต่ไม่อยู่กับน้อง หนูอุตส่าห์ลงมาเปลี่ยนจะกินข้าวแล้วค่อยขึ้นไป”

“ยังไม่ตอบเลยว่าชอบมั้ย?”

“ขอบคุณมากค่ะสำหรับของขวัญ แต่คราวหลังไม่ต้องให้แล้วนะคะ พี่แต่งงานแล้ว”

“ก็ใครสั่งให้พี่แต่งล่ะ? พี่เคยไม่ลืมคำสัญญาของเราแม้แต่วันเดียว ถึงยังไม่จดทะเบียนสมรส”

“ภรรยาพี่ยอมได้ไง?”

“พี่บอกว่ามีลูกเมื่อไหร่ถึงจะจด”

เธอถอนหายใจและเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว

“คุณธีรับข้าวเช้าด้วยกันเลยนะคะ ป้าจะเตรียมให้”

ธีทัตพยักหน้ายิ้มให้แล้วคุยกับพรรณนาราต่อ

“พี่รอวันหย่าอยู่”

“ไม่เกี่ยวกับหนู อย่าเอาหนูมาเป็นเหตุผลที่ทำให้ชีวิตผู้หญิงคนอื่นพัง หนูรู้ดีว่าการถูกใช้เป็นเครื่องมือมันรู้สึกยังไง แต่มันใกล้จะจบแล้วล่ะ”

“พู่ไปไหนพี่ก็จะตามแบบนี้แหละ”

“อย่าคิดว่าติดต่อกับพี่ฟ้าได้แล้วจะทำแบบนี้ได้ตลอดนะคะ”

“พ่อพี่เซ็นให้หมดแล้ว รอแค่พู่บรรลุนิติภาวะ”

“ไม่ต้องรอหนู พี่ไม่สงสารภรรยาตัวเองหรือไง?”

“ทุกคนวางแผนบังคับพี่ให้แต่งงาน ก็ต้องยอมรับผลให้ได้สิ พี่ไม่มีความสุข ทุกคนได้อย่างที่อยากได้ จะเอาอะไรอีก”

ทั้งสองทานมื้อเช้าด้วยกัน ก่อนจะขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง เขามองพรรณนาราที่อุ้มน้อง เปลี่ยนผ้าอ้อม มันทำให้เขาคิดว่าเป็นเธอที่อยู่ข้างเขาก็คงดี

“หัดทำไว้ก็ดีนะ เผื่อวันนึงมีลูก”

“ไกลตัวค่ะ หนูพึ่งสิบเก้า”

“ผมฝากดูน้องสักครู่นะครับ”

ธีทัตอุ้มเอาเด็กจากพรรณนาราให้พี่เลี้ยง แล้วดึงแขนเธอไปที่ห้องนอนของเขา ซึ่งเธอขัดขืนพยายามสะบัดแขนให้หลุด แต่ธีทัตก็จับและโอบเธอให้เข้าไปจนได้และล็อกประตู

“พี่จะทวนความจำให้เผื่อพู่ลืม ว่าห้องนี้..บนเตียงนั่นน่ะ หนูเป็นของพี่ ทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่”

…………………………………….🎆🎇