ตอนที่ 10 แผนร้ายในเงามืด

ลมหนาวยามรุ่งสางพัดผ่านลานกว้าง เสียงกลองยามดังขึ้นสามครา ข้ารีบก้าวออกจากเรือนพักพร้อมถาดน้ำชาสำหรับถวายเช้าแก่เจ้านาย บรรยากาศในตำหนักวันนี้กลับผิดปกติอย่างยิ่ง นางกำนัลหลายคนเดินไปมาอย่างร้อนรน ทั้งยังกระซิบกระซาบถึงเรื่องบางอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ข้าเงี่ยหูฟังและจับความได้เพียงว่า มีคนพบร่างนางกำนัลคนหนึ่งล้มหมดสติอยู่หลังตำหนัก สภาพบาดเจ็บราวกับถูกทำร้าย

หัวใจข้ากระตุกวาบทันที เรื่องนี้หาใช่เรื่องเล็กน้อย เพราะในวังหลวง ทุกบาดแผลและทุกความผิดปกติอาจถูกโยงเข้ากับการแย่งชิงอำนาจได้ทั้งสิ้น เมื่อข้าวางถาดชาลงในห้องโถง องค์ชายเหยียนเจิ้งก็เดินออกมาพอดี ใบหน้าสงบนิ่ง ทว่าดวงตาคมดุเต็มไปด้วยความคิดคำนวณ

“เมื่อคืนเจ้าได้ยินเสียงอะไรผิดปกติหรือไม่”

เขาเอ่ยถามโดยไม่มองตรงมา แต่ข้ากลับรับรู้ได้ว่าคำถามนี้มุ่งตรงถึงข้าโดยเฉพาะ ข้าก้มศีรษะ

“หม่อมฉันไม่ได้ยินสิ่งใดเลยเพคะ”

เสียงตอบเรียบง่าย แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดระแวง หากมีใครพยายามโยนความผิดให้ผู้หนึ่งผู้ใด ข้าอาจถูกดึงเข้าไปพัวพันได้ทุกเมื่อ ไม่นาน ขันทีอาวุโสเดินเข้ามาคุกเข่ากราบ รายงานเสียงหนักแน่น

“องค์ชาย มีผู้พบหลักฐานเป็นผ้าเช็ดหน้าปักอักษรคำว่า ‘เหยา’ อยู่ในกำมือของนางกำนัลที่บาดเจ็บพ่ะย่ะค่ะ!”

ข้าชาวาบไปทั้งร่าง เลือดในกายเย็นเฉียบทันใด ผ้าเช็ดหน้าที่มีอักษรชื่อของข้าปักอยู่!?

องค์ชายเหยียนเจิ้งเลิกคิ้วเล็กน้อย หันมามองข้าเต็มตาเป็นครั้งแรกในเช้าวันนี้ แววตาคมลึกยากจะอ่านได้ว่าเป็นความสงสัยหรือกำลังทดสอบ

“เหยา...”

เขาเอ่ยเรียกชื่อข้าเพียงเบา  ๆ แต่กลับกดทับจนหัวใจแทบหยุดเต้น

นี่คือการป้ายสีอย่างชัดเจน! ต้องมีใครบางคนในตำหนักนี้ ต้องการกำจัดข้าออกไปจากเส้นทางอย่างแน่นอน ข้าได้แต่นั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า ความเงียบในห้องโถงกดทับจนแทบหายใจไม่ออก สายตาของเหล่านางกำนัลและขันทีที่ยืนเรียงรายเต็มไปด้วยความสงสัยและหวาดกลัว หากข้าไม่อาจอธิบายตนเองได้ อาจถูกลากไปสอบสวนโทษทันที

“ผ้าเช็ดหน้านั้น เจ้าอธิบายได้หรือไม่”

น้ำเสียงขององค์ชายเหยียนเจิ้งเรียบเย็น ทว่าคมกริบจนมิอาจละเลยได้ ข้ากัดริมฝีปาก ก่อนเอ่ยเสียงหนักแน่น

“หม่อมฉันไม่รู้เรื่องเพคะ ผ้าเช็ดหน้านั้นหายไปจากห้องของหม่อมฉันหลายวันแล้ว คิดว่าคงมีผู้จงใจขโมยไป”

เสียงกระซิบดังแว่วขึ้นในหมู่บ่าวไพร่ “นางจะกล้าใส่ร้ายนางกำนัลคนอื่นหรือไม่?”

“หรือว่านางซ่อนอะไรไว้จริง  ๆ”

องค์ชายเหยียนเจิ้งนิ่งฟัง ราวกับกำลังพิจารณา ขณะเดียวกันขันทีอาวุโสก็ก้มศีรษะรายงานต่อ

“องค์ชาย นางกำนัลที่ถูกทำร้ายยังไม่ฟื้น หากไม่สืบหาความจริงโดยเร็ว เกรงว่าความวุ่นวายจะลุกลามไปทั่วตำหนักเพคะ”

องค์ชายเหยียนเจิ้งยกมือขึ้น ทุกเสียงพลันสงบลง

“ข้าจะให้เวลาเจ้าได้พิสูจน์ตนเอง หากเจ้าไม่ใช่ผู้กระทำ เจ้าก็ต้องหาหลักฐานมาแสดง”

สายตาคมกริบตวัดมามองตรงจนหัวใจข้าแทบหลุดจากอก

ให้เวลาข้าพิสูจน์ตนเอง...

นี่คือคำเตือน หรือคือโอกาสกันแน่?

ข้าก้มหน้ารับคำ “เพคะ หม่อมฉันจะหาหลักฐานมาพิสูจน์ให้ได้”

แม้เสียงจะสั่น แต่ดวงตาในวินาทีนั้นกลับแข็งกร้าวกว่าที่เคย เมื่อผู้คนทยอยออกไป เหลือเพียงข้าและองค์ชายเหยียนเจิ้ง เขากลับมิได้รีบร้อนเสด็จออก แต่เดินเข้ามาใกล้ ข้าสัมผัสได้ถึงรัศมีเย็นเยียบที่โอบล้อม

“หากเจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์ ข้าย่อมมิยอมให้ใครทำร้ายเจ้าได้”

เสียงนั้นทุ้มต่ำ แฝงความหนักแน่นอย่างยากจะเชื่อว่าออกจากปากผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเย็นชาไร้หัวใจ ข้าเงยหน้ามองตาเขา สายตาสับสนพลันไหววูบ เหตุใดเขาจึงดูคล้ายจะปกป้องข้ากัน?

หลังจากองค์ชายเสด็จออกไป ข้าก็ยังคงนั่งนิ่ง มือที่กำหมัดแน่นสั่นระริก ความโกรธและความหวาดหวั่นประดังเข้ามาไม่หยุด ใครกัน ใครเป็นคนที่กล้าป้ายสีเช่นนี้! คืนนี้ข้าจะต้องสืบหาความจริงให้ได้ ไม่เช่นนั้นทุกอย่างที่ข้าทำมาจะสูญเปล่า อีกทั้งอาจถูกกำจัดอย่างไร้ร่องรอย

ยามค่ำคืนเงียบสงัด แสงจันทร์สาดทาบลงบนลานหิน ข้าแสร้งทำทีหลับในเรือน แต่แท้จริงกลับลอบออกมาเงียบ  ๆ ใต้เสื้อซ่อนมีดสั้นไว้แนบกายเพื่อป้องกันตัว เสียงฝีเท้าของข้าค่อย  ๆ แทรกซึมในเงามืด ข้าเลือกเส้นทางเล็กที่มักมีบ่าวไพร่ใช้ลอบไปมา หวังจะหาตัวผู้ร้ายที่กล้าวางแผนใส่ร้าย ทันใดนั้น ข้าก็ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วจากอีกมุมกำแพง

“แน่ใจหรือว่าเอาผ้าเช็ดหน้าของนางไปทิ้งไว้กับศพคนนั้น?”

“ข้าแน่ใจ! คราวนี้นางกำนัลอวี้เหยาต้องไม่รอดแน่!”

หัวใจข้าเต้นแรงจนแทบทะลุอก ข้าค่อย  ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ เงาร่างสองคนยืนอยู่ในที่สลัว หนึ่งในนั้นคือ อวี้เหมย นางกำนัลผู้คอยแช่งชิงความโปรดปรานเสมอ ข้ากัดฟันแน่น ความโกรธแล่นพล่านไปทั้งกาย ที่แท้คนที่คิดกำจัดข้า ก็คือนาง!

ข้าเผลอทำเศษกิ่งไม้ใต้เท้าหักดัง กร๊อบ! ทั้งสองหันขวับมาทันที

“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ!?”

แววตาของอวี้เหมยวาวโรจน์เมื่อเห็นข้า

“เฮอะ! เจ้ามาได้ถูกเวลาเสียจริง!”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยเย้ยหยันและความอำมหิต

“อวี้เหมย!” ข้ากัดฟันกรอด พยายามข่มโทสะมิให้ปะทุออกมา “ที่แท้ก็เป็นฝีมือเจ้านี่เอง!”

นางหัวเราะเบา  ๆ สายตาเต็มไปด้วยการดูแคลน

“ก็ใช่น่ะสิ! เจ้าคิดว่าตัวเองฉลาดนักหรือ? ตั้งแต่วันที่เจ้าได้รับความเมตตาจากองค์ชาย ข้าก็รู้แล้วว่าเจ้าต้องเป็นตัวขวางทางข้า ถ้าไม่กำจัดเจ้าเสียก่อน วันหน้าข้าจะเหลือที่ยืนที่ใดกัน!”

“เพียงเพราะความริษยา เจ้าถึงกับยอมทำร้ายผู้บริสุทธิ์เช่นนั้นหรือ!” ข้าตะโกนอย่างเหลืออด

นางยกคางเชิด “ผู้บริสุทธิ์? หึ! นางกำนัลที่ถูกทำร้ายก็แค่เบี้ยหมากในกระดาน ข้าจะสังเวยสักกี่คนก็ไม่สำคัญ ตราบใดที่องค์ชายไม่หันมามองเจ้าอีก!”

ข้ากำหมัดแน่น เลือดในกายเดือดพล่าน ความหวาดกลัวแปรเปลี่ยนเป็นความแข็งกร้าวทันที

“ข้าจะหาหลักฐานมาประจานความชั่วของเจ้าให้ได้”

อวี้เหมยแสยะยิ้ม “งั้นก็ลองดูสิ แต่เจ้าจะมีโอกาสรอดกลับไปหรือไม่ ข้าก็ไม่แน่ใจนะ”

นางสะบัดมือส่งสัญญาณทันที ชายชุดดำสองคนโผล่ออกมาจากเงามืด ล้อมเข้าหาข้าอย่างรวดเร็ว ข้ารีบชักมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อออกมา แววตาแข็งกร้าวไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความกลัว ต่อให้ต้องสู้จนเลือดหยดสุดท้าย ข้าก็จะไม่ยอมตกเป็นเหยื่อของนางเด็ดขาด!

เสียงเหล็กเสียดสีกันดัง เคร้ง! ความมืดมิดใต้แสงจันทร์กลายเป็นสนามต่อสู้ชั่วพริบตาเดียว และในวินาทีที่คมมีดของหนึ่งในชายชุดดำเกือบจะฟันถูกร่างข้า เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากความมืด เสียงที่ทั้งน่าเกรงขามและคุ้นเคย

“หยุดมือ!”

แสงคบไฟหลายดวงลุกวาบ พร้อมเงาร่างสูงสง่าขององค์ชายเหยียนเจิ้งก้าวเข้ามาในลานหิน แววตาคมกริบจับจ้องภาพตรงหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว