บทที่ 8 ขอประทานสมรส

ตกหัวค่ำจางเหวิ่นชิงยังคงเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องนอนด้วยท่าทางที่กลัดกลุ้มอย่างหนัก เขาได้แต่นึกเสียใจและอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเสีย เมื่อเขาเผลอรับปากจางหมินเย่วออกไปในช่วงกลางวันที่ผ่านมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อนึกถึงแววตาที่เปล่งประกายอย่างมีความหวังกับท่าทางตื่นเต้นดีใจขึ้นมาอย่างกะทันหันของบุตรสาวก็ทำให้จางเหวิ่นชิงไม่อาจถอนคำพูดที่ตนเองลั่นออกมาได้

          “ท่านพี่ยังไม่นอนอีกหรือ” เซี่ยเหมยเอ่ยทักพร้อมยกมือขึ้นลูบลำแขนหนาของเขาอย่างห่วงใย

          จางเหวิ่นชิงถอนหายใจหนักออกมาอีกครั้ง “ข้ายังมิอาจทำใจยอมรับเจ้าคนหยิ่งผยองผู้นั้นได้” จางเหวิ่นชิงตัดพ้อออกมาให้ฮูหยินของตนรับฟัง สีหน้าฉายความขุ่นเคืองออกมาอย่างเห็นได้ชัด  

          “ท่านพี่...เรื่องความรักมิอาจบีบบังคับได้...ท่านก็ทำใจยอมรับเสียเถอะ”

          “แต่ว่า...เย่วเอ๋อร์ควรได้คู่ครองที่ดีกว่าเจ้าคนผู้นั้น ไม่ว่าข้าจะคิดเช่นใดคนผู้นั้นก็หาใช่คนที่เหมาะสมกับนาง” จางเหวิ่นชิงคำรามออกมา

          เซี่ยเหมยสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมอย่างแง่งอน “เช่นนั้นท่านพี่ก็ไปบอกเย่วเอ๋อร์เสียเองเลยว่าท่านจะมิช่วยนางแล้ว...แต่ว่า...หากเกิดเรื่องอันใดกับนางขึ้นมา ท่านพี่ต้องเป็นคนรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวนะเจ้าคะ”

          จางเหวิ่นชิงมองหน้าเซี่ยเหมยอย่างอ่อนใจ เขาได้แต่ยอมแพ้กับคำกล่าวของนางด้วยความจนใจ “เจ้าก็รู้ดี เย่วเอ๋อร์นั้นทั้งดื้อรั้นและเอาแต่ใจตนเองตั้งแต่เด็ก หากข้าผิดคำพูดขึ้นมา นางคงไม่ยอมมองหน้าข้าไปชั่วชีวิตเป็นแน่”

          “ในเมื่อท่านพี่ก็รู้ดีกว่าข้า...เช่นนั้นวันนี้ก็นอนเถิดเจ้าค่ะ” เซี่ยเหมยพูดจบก็สะบัดตัวหันหลังเดินกลับไปที่เตียง พร้อมล้มตัวลงนอนเพียงลำพังอย่างไม่คิดจะสนใจสามีของตนอีก

          จางเหวิ่นชิงเห็นท่าทางแข็งขืนเช่นนั้นของภรรยาก็ได้แต่ถอนหายใจครั้งใหญ่ “หากเจ้าทำให้เย่วเอ๋อร์เสียใจ ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีความสุขไปชั่วชีวิต” จางเหวิ่นชิงกล่าวอาฆาตขึ้นมา ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียง เขาล้มตัวลงนอนอยู่เป็นเวลานานก็มิอาจข่มตาหลับลงได้ จวบจนเกือบรุ่งสางจางเหวิ่นชิงถึงได้คล้อยหลับลงไป

          รุ่งเช้าของวันจางเหวิ่นชิงลุกขึ้นแต่งตัวอย่างเป็นทางการโดยมีเซี่ยเหมยคอยดูแลความเรียบร้อยไม่ห่าง “ท่านพี่ วันนี้ท่านจะเข้าเฝ้าฝ่าบาท หวังว่าคงไม่มีเรื่องหนักหนาอันใดขึ้นมาอีกนะเจ้าคะ”

          จางเหวิ่นชิงพยักหน้ารับด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เขามิได้กังวลใจเรื่องฮ่องเต้ แต่เขากลัดกลุ้มและยังคงทำใจยอมรับซ่งฟู่หลงไม่ได้อยู่ดี

          ภายในท้องพระโรงอันโอ่อ่า ฮ่องเต้หนิงเว่ยเจี้ยนนั่งประทับอยู่บนบัลลังก์ทองคำด้วยท่าทางอันน่าเกรงขาม เขาจ้องมองจางเหวิ่นชิงที่คุกเข่าลงตรงหน้าเขาอย่างนึกประหลาดใจ

          “ใต้เท้าจาง เจ้ามีเรื่องด่วนอันใดจึงเข้าเฝ้าข้าแต่เช้าเช่นนี้”

          “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันมีเรื่องอยากทูลขอพ่ะย่ะค่ะ”

          “ใต้เท้าจางว่ามาได้เลย”

          “ทูลฝ่าบาท...สกุลจางรับใช้แว่นแคว้นมาตลอดชั่วอายุคน หม่อมฉันเองก็รับใช้ฝ่าบาทด้วยความจงรักภักดี บัดนี้หม่อมฉันมีเรื่องกราบทูลขอฝ่าบาทหวังว่าฝ่าบาทจะอนุญาตให้คนชราเช่นหม่อมฉันได้สมหวัง” จางเหวิ่นชิงกล่าวออกมาก่อนจะปรายตาขึ้นมองหน้าหนิงเว่ยเจี้ยน แต่เมื่อเห็นว่าเขายังคงแสดงสีหน้าเป็นปกติ จางเหวิ่นชิงจึงได้กล่าวต่อ “หม่อมฉันอยากทูลขอพระราชทานสมรสให้บุตรสาวคนรองของข้า...จางหมินเย่วพ่ะย่ะค่ะ”

          “บุตรสาวของเจ้าหรือ...กับผู้ใดกันเล่า”

          “ทูลฝ่าบาท...เป็นใต้เท้าซ่ง...ซ่งฟู่หลงพ่ะย่ะค่ะ”

          “ฟู่หลงงั้นหรือ” หนิงเว่ยเจี้ยนพึมพำออกมาอย่างตกตะลึง เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าซ่งฟู่หลงมีความสัมพันธ์กับจางหมินเย่ว สีหน้าของหนิงเว่ยเจี้ยนแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมในทันที เขาหันไปหาขันทีข้างกายพร้อมส่งสัญญาณให้อย่างมีพิรุธ ก่อนที่ขันทีจะโค้งคำนับและหันหลังเดินหลบออกจากห้องไปทันที

          “ช่างเป็นเรื่องที่ข้าประหลาดใจยิ่งนัก ข้าเพิ่งรู้ว่าใต้เท้าซ่งและคุณหนูสกุลจางมีใจปฏิพัทธ์ซึ่งกันและกัน” หนิงเว่ยเจี้ยนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สีหน้ากลับแสดงความใคร่รู้อย่างหนัก เขาขยับกายนั่งหลังตรงขึ้นอย่างต้องการตั้งใจฟัง

          จางเหวิ่นชิงเองก็อดรู้สึกแปลกใจต่อท่าทีของหนิงเว่ยเจี้ยนเสียมิได้ เหตุใดเรื่องการแต่งงานของขุนนางระดับต่ำเช่นนี้จึงทำให้ฮ่องเต้ถึงกับแสดงความสนใจขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่เมื่อคิดถึงคำกล่าวอ้างที่ว่าซ่งฟู่หลงแม้เป็นขุนนางขั้นเจ็ดแต่ก็ได้รับความโปรดปรานจากหนิงเว่ยเจี้ยนอยู่มาก ทำให้เขาค่อยคลายความสงสัยลงไป

          “ทูลฝ่าบาท...บุตรสาวของหม่อมฉันมีใจรักใคร่ต่อใต้เท้าซ่ง...ข้าผู้เป็นพ่อย่อมต้องสนับสนุนนางพ่ะย่ะค่ะ”

          หนิงเว่ยเจี้ยนพยักหน้ารับแต่กลับมิตอบอันใด ทำเอาจางเหวิ่นชิงถึงกับยืนเก้อไปในทันที

          สักพักใหญ่ร่างของชายหนุ่มก็ปรากฏตัวขึ้น ซ่งฟู่หลงก้าวเท้าเข้ามาภายในท้องพระโรงด้วยท่าทางหงุดหงิดเสียเต็มประดา

          “ถวายพระพรฝ่าบาท” ซ่งฟู่หลงโค้งตัวคำนับหนิงเว่ยเจี้ยนตามธรรมเนียม ก่อนจะปรายตามองไปยังจางเหวิ่นชิงอีกหนอย่างรู้สึกขัดใจ

          “ฝ่าบาทให้คนไปตามหม่อมฉันมา ไม่ทราบว่ามีเรื่องอันใด”

          หนิงเว่ยเจี้ยนถึงกับกระแอมออกมาเมื่อเห็นท่าทางของซ่งฟู่หลงที่ตอนนี้แทบจะกระโดดเข้าขย้ำจางเหวิ่นชิงด้วยความโกรธ

          “ใต้เท้าจางมาเข้าเฝ้าข้าเพื่อขอประทานสมรสให้บุตรสาวคนรองกับ...เจ้า”

          “หม่อมฉันขอปฏิเสธพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งฟู่หลงกล่าวคัดค้านออกมาทันทีอย่างไม่รอให้หนิงเว่ยเจี้ยนพูดจบ

         “ใต้เท้าซ่ง...เจ้า...” จางเหวิ่นชิงถึงกับตะคอกออกมาพร้อมชี้หน้าไปยังซ่งฟู่หลงด้วยความโมโห

          ซ่งฟู่หลงโค้งตัวหาหนิงเว่ยเจี้ยนก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันดัง “ทูลฝ่าบาท...หม่อมฉันมิอาจแต่งงานกับคุณหนูรองสกุลจางได้...เนื่องจากหม่อมฉันได้แต่งงานและมีฮูหยินของจวนอยู่ก่อนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”