บทที่ 9 ตำแหน่งเดียวที่มีให้

“ฟู่หลง...เจ้าแต่งงานแล้วอย่างนั้นหรือ...” หนิงเว่ยเจี้ยนอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงอันดัง ท่าทางทั้งตกใจและแปลกใจในคราวเดียวกัน สายตาจ้องมองไปยังซ่งฟู่หลงอย่างเอาผิด หากแต่ซ่งฟู่หลงกลับยืนนิ่งเฉยอย่างไม่หวั่นเกรง

หนิงเว่ยเจี้ยนหันไปหาขันทีข้างกายในทันที สายตาตำหนิส่งไปยังขันทีอย่างต้องการเอาเรื่อง ขันทีได้แต่หน้าเจื่อนพลางส่ายหน้าให้เป็นสัญญาณว่าอย่าได้ทรงกังวลใจไปนัก หนิงเว่ยเจี้ยนเห็นเช่นนั้นจึงได้ผ่อนอารมณ์ลง ความคิดแปรเปลี่ยนไปอีกครั้งพร้อมมองภาพเบื้องหน้าของคนทั้งสองอย่างนึกสนุกขึ้นมา

จางเหวิ่นชิงเองก็ตกตะลึงกับคำกล่าวของซ่งฟู่หลงไม่ต่างกันมากนัก แต่เขาก็อดนึกแปลกใจในปฏิกิริยาของหนิงเว่ยเจี้ยนที่ดูจะร้อนรนใจมากกว่าเขาเสียด้วยซ้ำอย่างช่วยไม่ได้ แต่เพราะตอนนี้จิตใจของจางเหวิ่นชิงเอาแต่จดจ่ออยู่เพียงกับบุตรสาวเท่านั้น ทำให้จางเหวิ่นชิงละความสนใจในท่าทีดังกล่าวไปเสียสิ้น

          “ใต้เท้าซ่ง...เหตุใดข้าไม่เคยรู้ว่าท่านแต่งงานแล้ว” จางเหวิ่นชิงหันความสนใจกลับมายังซ่งฟู่หลง ตอนนี้ในใจเขาได้แต่กังวลใจเกี่ยวกับจางหมินเย่ว จางเหวิ่นชิงไม่อยากจะจินตนาการว่าหากบุตรสาวของตนรู้เรื่องนี้ นางจะเป็นเช่นใดกัน

          “ข้าไม่คิดว่าเรื่องการแต่งงานของข้าจะสำคัญมากนัก หากเรื่องนี้ได้ล่วงเกินใต้เท้าจาง...ข้าก็ต้องขอโทษด้วย” แม้คำพูดจะดูเป็นการขอโทษแต่ท่าทางที่แสดงออกกลับเหมือนกับการดูแคลนอยู่ในทีก็ไม่ปาน

         “เจ้า...เจ้าช่างสามหาวนัก...หากเจ้าแต่งงานแล้ว เหตุใดเจ้าจึงจงใจล่อลวงบุตรสาวของข้ากัน”

          ซ่งฟู่หลงเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างท้าทาย เขาไม่เคยพบปะพูดคุยเป็นการส่วนตัวกับจางหมินเย่ว ทั้งยังไม่เคยแสดงท่าทีอันใดให้นางเข้าใจผิด เหตุใดจึงได้กล่าวโทษเขาอย่างไม่เป็นธรรมเช่นนี้กันเล่า

          ท่าทีของจางเหวิ่นชิงทำให้ซ่งฟู่หลงรู้สึกขุ่นเคืองใจขึ้นมาในทันที บุตรสาวของตัวเองกลับห้ามปรามไม่ได้ยังมาสร้างความเดือดร้อนให้เขาอยู่ร่ำไป ด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่เพิ่มมากขึ้น อีกทั้งความถือดีที่มีอยู่ในตัวทำให้ซ่งฟู่หลงพลั้งปากออกไปอย่างต้องการยั่วโทสะของจางเหวิ่นชิง “ใต้เท้าจาง...ข้าได้บอกท่านก่อนหน้านี้ว่าข้าแต่งงานแล้ว...หากบุตรสาวของท่านยังคงดื้อรั้นต้องการตบแต่งกับข้า...ตำแหน่งเดียวในจวนที่ข้ามีให้ก็คือ...ตำแหน่งอนุเท่านั้น”

          จางเหวิ่นชิงได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับเต้นผางออกมา คำพูดเช่นนี้มิเท่ากับเป็นการดูถูกบุตรสาวของตน ทั้งยังแสดงถึงความไม่เห็นหัวคนสกุลจางอีกด้วย หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปชื่อเสียงของจางหมินเย่วจะเสียหายมากขนาดไหนกัน แค่เพียงขุนนางขั้นเจ็ดกลับกล้ายื่นข้อเสนอที่แสนน่ารังเกียจเช่นนี้ออกมาได้ “เจ้า...เจ้า...”

จางเหวิ่นชิงที่มิอาจทำอะไรซ่งฟู่หลงได้ในเวลานี้ เขาจึงหันไปหาหนิงเว่ยเจี้ยนในทันทีอย่างต้องการให้หนิงเว่ยเจี้ยนลงโทษซ่งฟู่หลงสถานหนัก “ฝ่าบาทโปรดให้ความเป็นธรรมแก่ข้าและสกุลจางด้วย”

หนิงเว่ยเจี้ยนเพ่งมองซ่งฟู่หลงที่ตอนนี้ยังคงยืนนิ่งด้วยสายตามาดมั่นก็ทำให้เขาอดนึกหมั่นไส้และอยากกลั่นแกล้งซ่งฟู่หลงขึ้นมาอย่างเสียมิได้ เขานึกอยากเห็นท่าทางร้อนรนของซ่งฟู่หลงยิ่งนัก

หนิงเว่ยเจี้ยนกระแอมออกมาอีกครั้ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติ “ในเมื่อใต้เท้าซ่งยืนกรานเช่นนั้น...ใต้เท้าจางก็ลองไปตรองดูเถิด หากบุตรสาวของท่านยังคงต้องการตบแต่งเข้าจวนสกุลซ่ง...ข้าจะเป็นเจ้าภาพจัดงานแต่งครั้งนี้ให้อย่างมิให้น้อยหน้าผู้ใด”

“ฝ่าบาท...ฝ่าบาท” เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกัน เสียงหนึ่งเป็นเสียงของจางเหวิ่นชิงที่ไม่คาดคิดว่าหนิงเว่ยเจี้ยนจะตัดสินใจเช่นนี้ ในขณะที่อีกเสียงหนึ่งเป็นเสียงของซ่งฟู่หลงที่นึกขัดเคืองทั้งกับสิ่งที่ตนเองเอ่ยออกไปอย่างไม่ยั้งคิด และขัดเคืองกับท่าทีของหนิงเว่ยเจี้ยนที่เขาเดาได้ว่าต้องการกลั่นแกล้งตน

“เอาละๆ...พวกเจ้าสองคนทำให้ข้าปวดหัวยิ่งนัก พวกเจ้าออกไปได้แล้วข้าต้องการพักผ่อน” หนิงเว่ยเจี้ยนมิรอให้ทั้งสองทัดทานอันใด เขากล่าวตัดบทออกไปพร้อมเดินออกจากท้องพระโรงอย่างนึกอารมณ์ดี

เมื่อหนิงเว่ยเจี้ยนเดินออกมาภายนอก ขันทีรีบปรี่เข้ามากระซิบถามด้วยความสงสัย “ฝ่าบาทเหตุใดพระองค์จึงกล่าวเช่นนี้ พระองค์ไม่กลัวท่าน....เอ่อ...ไม่กลัวใต้เท้าซ่งจะเคืองโกรธเอาได้หรือพ่ะย่ะค่ะ”

หนิงเว่ยเจี้ยนได้ยินก็หัวเราะเสียงดังออกมาอย่างอารมณ์ดี “ฟู่หลงกล้าพูดปดต่อหน้าข้า แล้วในเมื่อเขาเป็นคนเอ่ยปากเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยตัวเอง ข้าก็เพียงทำตามความต้องการของเขาเท่านั้น แล้วเขาจะมีสิทธิ์อันใดมาขุ่นเคืองข้าได้เล่า หากคุณหนูสกุลจางตบแต่งเข้าไปในจวนสกุลซ่งจริง บางทีข้าอาจได้รับข่าวดีเร็วๆ นี้ก็เป็นได้”

หนิงเว่ยเจี้ยนพูดพลางหัวเราะชอบใจไปพลาง ก่อนจะฉุกคิดบางเรื่องขึ้นมาได้ “เจ้าไปสืบเรื่องคุณหนูรองสกุลจางมาให้ข้า ข้าต้องการรู้เกี่ยวกับตัวนางทุกเรื่อง”

ในขณะที่ภายในท้องพระโรง เมื่อหนิงเว่ยเจี้ยนเดินออกจากห้องโถงไปบรรยากาศก็กลับมาคุกรุ่นอีกครั้ง จางเหวิ่นชิงหันมาจ้องหน้าซ่งฟู่หลงอย่างต้องการกินเลือดกินเนื้อ

ซ่งฟู่หลงถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วุ่นวายที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เขาหันไปหาจางเหวิ่นชิงก่อนจะโค้งตัวคำนับ “ใต้เท้าจาง...ข้าเป็นเพียงขุนนางขั้นเจ็ด มิได้คู่ควรกับคนสกุลจางแม้แต่น้อย...คำพูดพลั้งปากของข้าก่อนหน้า...ขอให้ใต้เท้าจางถือเสียว่าข้าไม่เคยพูดก็แล้วกัน”

จางเหวิ่นชิงไม่แม้แต่จะรับคำใด เขาปรายตามองซ่งฟู่หลงด้วยความอาฆาตแค้น ก่อนจะสะบัดกายเดินออกจากท้องพระโรงไปด้วยความแค้นเคืองเป็นอย่างยิ่ง

ซ่งฟู่หลงที่ยืนอยู่เพียงลำพังภายในท้องพระโรงก็ถอนหายใจหนักขึ้นมาอีกครั้ง เขาหันไปมองบัลลังก์ทองตรงหน้า สายตาทอดมองไปอย่างเหม่อลอย ก่อนจะบ่นพึมพำออกมา “ท่านคิดจะเล่นสนุกอันใดกันแน่”