บทนำ

บทนำ

“ไม่มีทาง!” เสียงเล็กแหลมดังขึ้นกลางห้องโถงใหญ่ “นิลไม่แต่งกับเขาเด็ดขาด!!”

‘ลานิล’ ลูกสาวคนสวยของบ้านยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธ หลังจากผู้เป็นแม่บังคับให้แต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองไม่ได้รักและไม่คิดที่จะรัก

“แกไม่เห็นใจพ่อกับแม่เลยรึไง ถ้าแกไม่แต่งธุรกิจบ้านเรามันล้มละลายแน่ ๆ” ‘รัลยา’ หญิงวัยกลางคนเดินเข้าประกบลูกสาวคนเดียวของตัวเอง มือยกขึ้นลูบหลังราวกับปลอบให้ใจเย็นลง

“นิลไม่สน ทำไมนิลต้องแต่งกับคนแบบมันด้วย ถ้าแม่อยากให้ครอบครัวเรากับมันดองกัน แม่ก็ไม่ไปแต่งเองซะเลยล่ะ!!” แต่เหมือนจะไม่เป็นผล ดูเหมือนว่าลานิลโกรธเกินกว่าที่จะรับฟังคนอื่นในตอนนี้

“นิล ขอโทษแม่เดี๋ยวนี้” เสียงเย็น ๆ ของ ‘เสกสรร’ ผู้เป็นบิดาดังขึ้น สายตาเข้มดุจ้องมองใบหน้าที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพงของลูกสาวสุดสวย ที่ใครได้พบเห็นต่างก็เอ่ยปากชมไม่ขาดสายว่าลานิลสวยราวกับรูปปั้นกรีกโบราณ

แต่นิสัยกลับต่างจากรูปลักษณ์ภายนอกลิบลับ

“ขอโทษค่ะ!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแดกดัน ปล่อยตัวนั่งลงกับโซฟาพร้อมถอนหายใจเสียงดัง “ทำไมต้องเป็นนิล!”

“ศิลามันเลือกเอง”

“เหอะ ไอ้ผู้ชายป่าเถื่อนนั่นมันอยากได้นิลมากเลยหรอ ถึงเอาเรื่องธุรกิจในบ้านมาต่อลองแบบนี้!”

‘ศิลา’ ลูกชายคนโตของตระกูลฤทธิ์ศิลา ผู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความเก่ง เฉลียวฉลาดและโหดไม่แพ้กัน ศิลามีนิสัยดิบเถื่อนเพราะต้องดูแลธุรกิจช่วยคนเป็นพ่อหลายอย่างตั้งแต่เด็ก ครอบครัวของเขาไม่ได้ใสสะอาดร้อยเปอร์เซ็น แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่จะทำธุรกิจสีเทาเหมือนพวกแก๊งค์ค้ายาบ้าตามข่าวในโทรทัศน์

ฤทธิ์ศิลาเป็นตระกูลดังที่หากใครได้ยินก็ต้องรู้สึกเกรงกลัว ไม่มีใครกล้าแตะต้องหรือทำไม่ดีกับบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนกล้าลองดี ครั้นอดีตมีลูกน้องที่คิดทรยศเอาข้อมูลภายในบริษัทไปขายให้คู่แข่งและเล่นงานฤทธิ์ศิลาจนเกือบพลาดท่าล้ม แต่ศิลาจับทางอีกฝ่ายได้เสียก่อนและถูกเขาเล่นกลับจนพังไม่เป็นท่า

“ไม่มีทางเลือก” ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง “แกแต่งไปยังไงก็อยู่ดีกินดี มีเงินใช้สบายไปทั้งชาติ”

“ใครจะกล้าอยู่กับคนอย่างนั้น วันดีคืนดีทำให้มันไม่พอใจแล้วมันลุกเอาปืนมายิงหัวนิลล่ะ!”

“ศิลาเขาเลือกลูก ก็แสดงว่าเขาชอบพลอลูกพอสมควรแหละ เขาคงไม่กล้าทำร้ายเมียตัวเองหรอกลานิล” รัลยาพูดพลางลูบหลังลูกสาวคนสวยไปด้วย หวังจะให้เธอคล้อยตาม

“ไม่ค่ะ ไม่แต่งเด็ดขาด”

“ฉันตอบตกลงไปแล้ว”

“อะไรนะ!!”

“เตรียมตัวไว้เลยลานิล อีกหนึ่งอาทิตย์งานแต่งจะถูกจัดขึ้นที่บริษัทฤทธิ์ศิลา” เสกสรรพูดจบก็ลุกขึ้นยืนเตรียมเดินออกจากตรงนี้

“พ่อทำบ้าอะไร!” ลูกสาวคนสวยเดินปรี่ขวางหน้า “พ่อทำแบบนี้ไม่ได้!”

“แกเป็นลูกฉัน ฉันมีสิทธิ์ตัดสินใจแทนทุกอย่าง”

“พ่อ!”

“ถ้าไม่พอใจก็ลองตายดู”

“…”

“เผื่อศิลามันจะยอม”

จอก~

เสียงท้องร้องดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลาง มือขาวเรียวลูบหน้าท้องตัวเองเบา ๆ ก่อนจะดีดตัวลุกจากเตียงเพื่อลงไปหาอะไรกินในห้องครัว

“หิวเวลานี้ตลอดเลย” เสียงหวานบ่นพึมพำขณะเดินออกจากห้องนอน

‘อัญญา’ สาวสวยวัยยี่สิบสี่ปีลูกของเสกสรรกับเมียอีกคนที่ล่วงลับไปก่อนหน้าหลายปี ห้องนอนของเธออยู่ชั้นล่าง ห่างจากห้องของแม่บ้านไปไม่มากนัก ต่างจากลานิลที่อยู่ชั้นสองห้องสุดหรูขนาดใหญ่

อัญญาเป็นลูกของดาหลาเมียเก็บของเสกสรร ทั้งสองแอบคบหากันอย่างลับ ๆ มาหลายปีจนมีอัญญาเกิดขึ้นมา แต่แม่ก็มาด่วนจากไปทันทีที่ลูกสาวอ้าปากร้อง ดาหลาผลัดตกบันไดทำให้ต้องเร่งผ่าคลอดช่วยชีวิตเด็กในท้องเอาไว้ เสกสรรเสียใจมากที่คนรักจากไปอีกแค่ไม่กี่เดือนเขาก็จะหย่ากับรัลยาเพื่อมาใช้ชีวิตสงบสุขกับดาหลาแล้วแท้ ๆ

พ่อของอัญญาถูกจับคลุมถุงชนให้แต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักด้วยเหตุผลทางธุรกิจ เขาจำใจอยู่กินกับเธอเกือบห้าปีและตกลงตัดสินใจที่จะหย่าร้างเมื่อได้ข่าวว่าผู้หญิงที่ตัวเองรักกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขาอยู่ แต่รัลยาจับได้เสียก่อนทำให้เธอโกรธจนพลั้งมือผลักแม่ของอัญญาตกบันได

แทนที่เสกสรรจะโกรธและเลิกรา เขากลับทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับชะตากรรมนี้ต่อไป เพียงแต่ขอรับอัญญามาเลี้ยงเพราะยังไงเธอก็เป็นสายเลือดของเขา รัลยารักเขามากจึงยอมให้เด็กที่เกิดจากเมียน้อยมาร่วมหลับนอนในชายคาบ้านหลังเดียวกัน แต่ต้องถูกปฏิบัติเหมือนคนใช้ไม่มีสิทธิ์มากกว่านั้น

และเสกสรรก็ตกลง

“มีอะไรกินบ้างน้า” คนตัวเล็กกำลังยืนสำรวจของกินในตู้เย็นว่าพอมีอะไรเหลือให้ทำกินได้บ้าง

ถึงแม้อัญญาจะเป็นผู้หญิงรูปร่างบอบบางแต่เพราะเธอเป็นคนกินเก่งทำให้ใบหน้ารูปไข่มีแก้มมนกลมเยอะเกินตัว ใครเห็นต่างก็บอกว่าแก้มนวลใสของเธอน่าบีบจับ

ไข่สามฟองถูกหยิบออกจากตู้เย็นพร้อมกับถั่วฟักยาวและแครอท คนตัวเล็กตั้งใจจะทำไข่เจียวเป็นอาหารมื้อดึกในวันนี้ ทั้งที่เมื่อตอนเย็นเธอก็พึ่งจะกินข้าวหมดไปเกือบครึ่งหม้อ

โครม!

“เสียงอะไรน่ะ” อัญญาสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงโครมครามดังมาจากห้องโถง

กึก! กึก!

“ใครทำอะไรตอนนี้” ดวงตากลมโตเหลือบมองตัวเลขนาฬิกาดิจิตอลที่ติดอยู่ตรงผนังห้องครัว

เที่ยงคืนครึ่ง…

“โจรเข้าบ้านหรอ!” หัวใจเต้นระรัวด้วยความกลัวเมื่อคิดได้แบบนั้น มือขาววางทุกอย่างลงรีบเช็ดมือกับทิชชู่เปียกในห้อง ขาเรียวยาวค่อย ๆ ขยับก้าวเท้าออกไปชะโงกหัวมองห้องโถง “หรือว่าผี”