บทที่ 2 ไม่ชอบใจ 100%

หลังจากนั้นปุริมก็กลับมานั่งทำงานตามเดิมจนเกือบใกล้ถึงเวลาตั้งโต๊ะอาหารค่ำ ชายหนุ่มเหยียดกายไล่ความเมื่อยขบ ไล่สายตามองไปยังสวนที่ยามนี้มีฝนโปรยปรายลงมาเบา ๆ ร่างสูงเดินออกไปรับกลิ่นไอดินและไอฝน มือใหญ่วาดไปเบื้องหน้า หยดน้ำหยดลง เบา ๆ ดื่มด่ำกับบรรยากาศที่ได้สัมผัสจนเผลอผิวปาก หากฉับพลันสีหน้ากลับแปรเปลี่ยน คิ้วเข้มขมวดมุ่น เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะใส ๆ ดังลอยมาตามลม 

ขายาว ๆ ก้าวไม่ถึงนาทีก็ถึงต้นเสียง ปุริมหรี่ตามองร่างชายหญิงสองคนที่หัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน ชายหนุ่มเพิ่งเคยเห็นพิมพิไลหัวเราะและยิ้มกว้างมากขนาดนี้ และความสนิทสนมของเธอและยศทำให้ปุริมรู้สึก ‘ไม่ชอบใจ’ เอาเสียเลย 

ชายหนุ่มยืนมองทั้งสองพูดคุยหยอกล้ออยู่สักครู่หนึ่ง ก่อนที่พิมพิไลจะรู้สึกถึงกระแสบางอย่างจากเบื้องหลัง หญิงสาวหันมองพบเจ้านายหนุ่มกำลังยืนหน้าเครียดขรึมอยู่ไม่ไกล ก้อนน้ำลายจุกอยู่บริเวณคอ ร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ตาคมดูดุกร้าวจนใจสั่นกลัว พิมพิไลก้มหน้าลงคล้ายรู้ตัวว่าผิด แต่หากพิจารณาดี ๆ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่น้อย แค่คุยหยอกล้อเล่นกับยศเท่านั้นเอง

“คุณปุมต้องการรับอะไรไหมครับ?” ยศมองสาวใช้รุ่นน้องที่เงียบลงก่อนเหล่มองไปตามสายตาของเจ้าหล่อน เขายิ้มให้เจ้านายและเอ่ยถามทันที เนื่องจากใกล้เวลาตั้งสำรับมื้อเย็นแล้ว ปุริมอาจหิว

“พอดีจะมาตามให้พิมไปดูผ้าปูเตียงให้หน่อย เหมือนมันจะมีแมลงอะไรอยู่ในนั้น” ปุริมบอกเสียงเรียบ หรี่ตามองร่างอ้อนแอ้นที่สะดุ้งเมื่อในประโยคมีชื่อของเธออยู่

“เอ่อ…ได้ค่ะคุณปุม” พิมพิไลพยักหน้ารัว เดินเร็ว ๆ ไปยังห้องนอนของเจ้านายหนุ่ม หญิงสาวสำรวจเตียงทุกซอกทุกมุมไม่มีสิ่งผิดปกติ หากมีสิ่งทำให้ชายหนุ่มระคายผิว เธอจะต้องรีบเปลี่ยน แต่…

“อ๊ะ!” แผ่นหลังเธอชนเข้ากับใครสักคน พอหันไปมองคือปุริมนั่นเอง ดวงตาคมมีกองไฟที่ลุกโชนจนพิมพิไลต้องหลบสายตา มือใหญ่เอื้อมมาจับแขนเธอ มันร้อนผ่าวจนพิมพิไลหลุบตาต่ำ

“เรื่องที่ให้จัดการทำหรือยัง?” คำถามของปุริมเรียกเลือดจากใบหน้านวล พิมพิไลเข้าใจในทันที เธอพยักหน้าเชื่องช้า ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความกระดากอาย หลังจากพาตนเองกลับมายังห้อง เธอไม่สามารถข่มตานอนได้เลยจนเกือบรุ่งเช้า รอเกือบ ๆ แปดโมงจึงอาศัยช่วงป้าแสงทำอาหารออกไปตลาดและซื้อยาคุมมากิน

“แบบฉุกเฉินหรือแบบปกติ” หน้าพิมพิไลแดงมากขึ้น ยังไม่กล้ามองหน้าคนถามเช่นเคย อ้อมแอ้มตอบเขาเสียงเบา

“บะ…แบบฉุกเฉินค่ะ”

“อืม…” ปุริมรับคำในลำคอแค่นั้น แล้วเงียบไปจนสุดท้ายพิมพิไลต้องแหงนหน้ามองเขา แต่พอสบกับดวงตาคมชวนเสน่หา เธอเองนี่แหละที่ต้องเป็นฝ่ายหลุบตาลง เพราะกลัวตนเองจะแหลกเป็นจุณหากมองลึกเข้าไปในดวงตาโชนแสงร้อนแรง แต่ปุริมไม่ปล่อยโอกาสให้พิมพิไลได้หลับตาเป็นครั้งที่สอง มือหนาเชยคางมนไว้ 

“ไม่ต้องกินแบบฉุกเฉิน” สิ่งที่ปุริมสั่งเรียกความสงสัยจากพิมพิไล หากเพียงเสี้ยวใจของเธอกลับเต้นโครมครามจนยากเกินควบคุม

“จากนี้กินแบบปกติ”

“คะ?!” ไม่ทันได้หายตกใจ ร่างทั้งร่างก็ถูกยกจนลอย ก่อนแผ่นหลังจะทาบลงยังเตียงใหญ่ที่เมื่อคืนพิมพิไลได้ลองนอนแล้ว จากนั้นเธอก็ไม่สามารถพูดหรือปฏิเสธได้อีก ลมหายใจถูกช่วงชิง ลิ้นอุ่นเกาะเกี่ยวพัวพันพาร่างกายร้อนวูบวาบ ไม่นานอาภรณ์ทุกชิ้นก็กองอยู่ข้างเตียง ก่อนปุริมจะฝากฝังเนื้อหนาของตนเองเข้าสู่ความอุ่นชื้น

“อ๊ะ! / อ่า!” สองเสียงประสานดังขึ้น ปุริมใบหน้าเหยเกส่งเสียงซี้ดซ้าดเมื่อไม่สามารถนำตัวตนเข้าไปได้มากกว่านี้ ชายหนุ่มประกบจูบมอบความร้อนรุ่ม ทั้งยังบีบเคล้นทรวงเต้าสะกิดยอดถันจนแข็งเป็นไต หวังให้ปากทางรักเปิดรับเขามากกว่านี้ เมื่อความอุ่นมีความชื้นและฉ่ำมากขึ้น สะโพกจึงเคลื่อนไหวเชื่องช้าก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแรงและเร็ว

สองแขนแกร่งดันผืนเตียงไว้ขณะมองร่างอ้อนแอ้นหัวสั่นหัวคลอนจากการโยกลำตัวของเขา ใบหน้านวลเห่อแดงลามไปทั่วลำคอและร่างกาย มีจุดแดงเกิดขึ้นบริเวณเนินอกและหน้าท้อง อันเกิดจากปากของเขาเอง ปุริมกระตุกยิ้ม ได้ตีตราจองสาวใช้ไว้ทั่วทุกอณู จากความคุกรุ่นไม่ชอบใจที่พิมพิไลพูดคุยหยอกล้อกับยศ บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็น ‘ชอบใจ’ แล้วได้เห็นและยินเสียงร้องครวญครางอย่างมีความสุข ปุริมกัดฟันเร่งเร้ารุกล้ำสะโพกหนักขึ้น ภายในพิมพิไลกระตุกถี่ ๆ รัดเนื้อแน่นของชายหนุ่มจนแทบหายใจไม่ออก ก่อนปุริมจะคำรามออกมาสุดเสียง ความสุขระเบิดพร่างพราย มุมปากยกยิ้มขจัดความไม่ชอบใจออกจนหมดสิ้นแล้ว