บทที่ 3 ซี ห่าว

อีกฟากหนึ่งของประเทศจีน เมืองต้าเหลียน มณฑลเหลียวหนิง

“ได้ข่าวนายน้อยบ้างหรือยัง”

“ยังเลยครับนายท่าน”

“บอกอาห่าวให้เร่งมือหน่อย” จะยี่สิบปีแล้วที่ผู้เฒ่าเว่ยหยางเจี้ยนยังตามหา ‘เว่ยหยางหลง’ อย่างไม่ลดละ สายเลือดอัลฟ่าพิเศษทายาทคนสุดท้ายของตระกูลเว่ย

“ครับนายท่าน”

ตระกูลเว่ยเป็นหนึ่งในไม่กี่ตระกูลมาเฟียที่เหลืออยู่ในปัจจุบัน หลังจากหมดยุคเจ้าพ่อครองเมืองก็พลิกจากธุรกิจสีเทามาทำธุรกิจขาวสะอาดอย่างท่าเทียบเรือ เพราะเมืองต้าเหลียนมีทำเลที่ตั้งอยู่ปลายแหลมคาบสมุทรเหลียวตงทางตอนใต้ของมณฑลเหลียวหนิง และถูกล้อมรอบด้วยทะเล 3 ด้านโดยฝั่งตะวันออกของเมืองติดกับทะเลเหลืองและฝั่งตะวันตกติดกับทะเลโป๋ไห่ จึงเป็นศูนย์กลางการประมงและการเดินเรือเป็นเมืองท่าที่มีความสำคัญอีกแห่งหนึ่งของเอเชีย

ตระกูลเว่ยในตอนนี้เหลือเพียงผู้เฒ่าหยางเจี้ยนที่อายุย่าง 80 ปี ใบหน้าคมคร้ามแต่ทว่าแฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม ดวงตาดำขลับยาวรีเหมือนใบมีด ผมสั้นสกินเฮดหงอกขาวไปทั้งหัว ผู้เฒ่ามักจะสวมเสื้อจีนกระดุมผ่าหน้าสีดำ ข้างหน้าของเสื้อปักด้วยดิ้นลายมังกรคู่สีทอง เพราะสีดำเปรียบเสมือนการไว้ทุกข์ไว้อาลัย ซึ่งเขาใส่มาเกือบตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา เพื่อย้ำเตือนถึงเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างที่ทำให้ตระกูลมีจุดจบดังเช่นทุกวันนี้

แม้อายุจะมากแต่ร่างกายยังคงแข็งแรง ยังคงเป็นหนึ่งในผู้ทรงอิทธิพลที่ผู้คนนับถือมากหน้าหลายตา

ทุกเช้าผู้เฒ่าจะออกนั่งจิบชาอยู่บริเวณสวนหน้าบ้าน เป็นภาพติดตาที่ลูกน้องแม่บ้านเห็นเป็นประจำทุกวัน

ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มแต่งแต้ม มีแต่ความเฉยชา ความเศร้าโศก กินเวลามานานหลายสิบปี มีเพียงสวนดอกไม้ตรงหน้าที่ทำให้ผู้เฒ่าผ่อนคลายอารมณ์ขุ่นมัวในใจได้บ้าง

แม้จะมีบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่โอ่อ่าแต่ทว่าว่างเปล่า เงียบเหงาวังเวงหลังเกิดการห้ำหั่นแย่งอำนาจระหว่างพี่น้องเมื่อ 20 ปีที่แล้ว

เงิน อำนาจ บารมี ที่หลาย ๆ คนใฝ่ฝัน ไขว่คว้า แย่งชิง ฆ่าได้แม้กระทั่งสายเลือดเดียวกันเพื่อให้ได้มา ล้วนแต่แลกมาด้วยความสูญเสียทั้งนั้น

สุดท้ายแล้วก็เหลือแต่เพียงความว่างเปล่า ไม่จีรังยั่งยืนอย่างที่ตระกูลเขาได้ประสบพบเจอ

ประเทศไทย

‘ซี ห่าว’ อัลฟ่าชายอายุ 20 ปีบริบูรณ์ได้รับคำสั่งจากประมุขสูงสุดของตระกูลผู้อิทธิพลเก่าอย่างท่านเว่ยหยางเจี้ยน จากตระกูลมาเฟียเก่าที่เปลี่ยนมือมาทำธุรกิจถูกกฎหมาย สั่งให้เขามาตามหาคนคนหนึ่งที่ประเทศไทย เหมือนภารกิจถูกเตรียมไว้มอบหมายให้ซีห่าวโดยเฉพาะแม้กระทั่งการเรียนภาษาไทย

ซีห่าวไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องภายในมากนัก ตั้งแต่เด็กจนโตได้รับอนุญาตให้เข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่เพียงไม่กี่ครั้ง ตัวบ้านหลังใหญ่โอ่อ่าแต่กลับเงียบเหงาวังเวง มีแต่ผู้เฒ่าหยางเจี้ยนคนเดียวเท่านั้นที่อาศัยอยู่ที่นั่น รู้แค่ว่าเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน พี่น้องเกิดห้ำหั่นแย่งอำนาจกันเองเนื่องจากอำนาจ ผลประโยชน์ และ ‘เงา’ ที่เล่ากันมาว่ามีความพิเศษยิ่งกว่าพันธะคู่โชคชะตาเสียอีก ไม่มีใครกล้าเอ่ยเรื่องเงาหรือแม้กระทั่งเรื่องอดีตที่เกิดขึ้น แล้วเงาที่ว่าพิเศษกว่าคู่โชคชะตาที่ทำให้พี่น้องต้องเข่นฆ่ากันมันคืออะไรกันแน่

ซีห่าวจำได้เพียงว่าได้รับการอุปการะดูแลจากท่านผู้เฒ่าหยางเจี้ยน ไม่รู้ชาติกำเนิดของตัวเองเหมือนกัน

จำความได้ก็เติบโตมาในบริเวณรั้วคฤหาสน์แห่งนี้ ได้ศึกษาเล่าเรียนรวมไปถึงศิลปะการป้องกันตัวทุกชนิด แต่ที่ซีห่าวอดสงสัยในตัวเองไม่ได้คือเขาเป็นอัลฟ่าแต่ไม่เคยได้กลิ่นฟีโรโมนจากโอเมก้าเลยสักครั้ง รู้แต่เพียงมันคือ ‘ความพิเศษตั้งแต่กำเนิด’ ที่ใช่ว่าอัลฟ่าทุกคนจะมี ตามคำบอกเล่าของ ‘ท่านเฉินหลาง’ มือขวาคนสนิทของท่านผู้เฒ่าหยางเจี้ยน

ที่ว่าพิเศษนั่นก็คือเขาได้กลิ่นของอีนิกม่า ไม่ใช่ฟีโรโมนแต่เป็นกลิ่นตัวประจำกาย มันเป็นสัมผัสผิดแปลก Synesthesia (โรคซินเนสทีเซีย)

ไม่ได้เรียกว่าเป็นอาการป่วยโดยตรง แต่ถือว่าเป็นลักษณะพิเศษที่แตกต่างจากคนอื่น ๆ เท่านั้น มีโอกาสจะพบคนเป็นซินเนสทีเซียมีประมาณ 1 ใน 25,000 คน ซึ่งนักวิทยาศาสตร์เองก็ยังไม่สามารถค้นพบสาเหตุได้อย่างแน่ชัด โดยมีข้อมูลว่าซินเนสทีเซียเกิดจากการทำงานของสมองที่เชื่อมต่อกันผิดพลาดส่งผลให้ ตา หู จมูก ลิ้น กายและใจ เชื่อมโยงกันเป็นลักษณะพิเศษตามแบบของแต่ละคน โดยรูปแบบการเกิดซินเนสทีเซียก็มีมากมายหลากหลายกว่า 80 แบบ

ลักษณะพิเศษนี้จะถูกถ่ายทอดส่งต่อทางพันธุกรรม ไม่รู้ว่าได้มาจากพ่อหรือแม่กันแน่ แต่ลักษณะพิเศษนี้จะบอกให้ใครรู้ไม่ได้ เพื่อความปลอดภัยของตัวซีห่าวเอง และเพื่อภารกิจที่ได้รับมอบหมายจะต้องสำเร็จลุล่วง

ไม่ใช่แค่ตระกูลเว่ยที่ต้องการอีนิกม่า

อัลฟ่าหรือโอเมก้าที่มีลักษณะพิเศษต่าง ๆ ก็ถูกตามล่าเช่นกัน

สืบเนื่องมาจากตระกูลอัลฟ่าแท้ที่สืบสายเลือดบริสุทธิ์มาหลายรุ่น รุ่นที่ 3-4 มักจะก่อให้เกิดการกลายพันธุ์ของยีน

ถ้าโชคดีอาจส่งผลให้เกิดลักษณะพิเศษ

ถ้าโชคร้ายนั่นก็คือ ‘ก่อโรค’ และ ‘อายุสั้น’ ส่วนใหญ่จะเป็นแบบหลัง หลาย ๆ บริษัทจึงทุ่มงบวิจัยยาและสกัดเอนไซม์พิเศษที่ได้จากกลุ่มคนพิเศษเหล่านี้ โดยไม่สนศีลธรรมหรือกฎหมาย

เพื่อความอยู่รอดพวกกลุ่มพิเศษเช่นเราต้องอยู่ให้เงียบและกลมกลืนกับกลุ่มคนปกติให้ได้มากที่สุด เรียกว่าเทียบจะเร้นกายแฝงจากฝูงไฮยีน่าที่พร้อมจะรุมทึ้งฉกชิงคุณสมบัติเหล่านี้เพื่อแลกกับเงินก้อนโตและกดขี่ชนชั้นอื่นให้ตกเป็นเบี้ยล่างตลอดไป