บทที่ 49 ทดสอบฝีมือ

และแล้วเวลาอาหารเย็นก็มาถึง มันเป็นมื้ออาหารที่อึดอัดอีกมื้อเลยก็ว่าได้ แม้ว่าอาหารเลิศรสตรงหน้าจะชวนน้ำลายสอก็ตาม แต่เชื่อเถอะแต่ละคนไม่มีกะจิตกะใจแม้จะหยิบตะเกียบ ประมุขของบ้านที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะช่างน่าเกรงขามเสียจริง

“เชิญตามสบาย” เสียงของผู้เฒ่าเอ่ยทำลายความเงียบเมื่ออาหารเหลาหลายอย่างลำเลียงเสิร์ฟขึ้นโต๊ะจนหมด โต๊ะอาหารแบบหมุนได้ 360 องศา ไม่มีใครกล้าที่จะหมุนอาหารที่ชอบหรือที่อยากทานสักนิด แขกของบ้านนั่งนิ่ง มองหน้าส่งสายตากันเป็นนัย ๆ แม้แต่ซีห่าวที่รับหน้าที่ล่ามก็นั่งนิ่งเช่นกัน

อีโวลไม่รู้จะบอกความรู้สึกนี้ยังไงดี อัลฟ่าตรงหัวโต๊ะมีแต่ความเศร้าโศก บรรยากาศอึมครึมรอบตัวเหมือนมีเมฆสีเทาก้อนใหญ่ลอยเหนือหัวอยู่ตลอดเวลามันส่งผลต่อสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้พอสมควร ที่ว่ากันว่าพวกเลือดพิเศษจะสื่อสารกันได้คงไม่ผิดนัก ลางสังหรณ์ของเขาไม่เคยพลาด ผู้เฒ่าตรงหัวโต๊ะนั้นก็คือพวกเลือดพิเศษเช่นเดียวกัน แต่ไม่รู้ทักษะความสามารถ จะรู้ก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายแสดงออกมาเท่านั้น อัลฟ่าเลือดบริสุทธิ์แถมยังเป็นอดีตมาเฟียมาก่อนคงไม่ธรรมดา และความสามารถอาจจะเกินจากที่เขาจินตนาการเอาไว้ก็ได้

“มีอะไรหรือเปล่า”