6

EP6 - ไฟรัก บำเรอสวาท (บูม)

บูมขับรถพาไนเจลมาที่โรงพยาบาลทันที ก่อนที่เธอจะถูกพาตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ชายหนุ่มเดินวนเวียนไปมาด้วยความร้อนใจ ก่อนที่หมอจะออกมาแจ้งว่าเธอไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงมาก มีอาการช้ำ รอดูอาการ หากมีอาการเจ็บเพิ่มอาจจะต้องเอ็กซ์เรย์ดูว่ามีอะไรบาดเจ็บเพิ่มอีกมั้ย

จากที่ไปคลับเพราะจะไปปาร์ตี้ กลับกลายเป็นต้องมานั่งอยู่ในโรงพยาบาลแทนแบบนี้ บูมที่มองหน้าไนเจลที่กำลังหลับแล้วเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวปรือตาตื่นขึ้น เขาเอ่ยถามเธอด้วยความรู้สึกทั่วๆไปเพราะเป็นคนทำเธอเจ็บ

"เป็นยังไงถึงเอาตัวเองไปรับแรงฟาดจากฉันแบบนั้น เป็นห่วงมันมากเลยว่างั้น?" บูมเอ่ย

"แล้วพี่ทำร้ายพี่โน๊ตทำไมคะ"

"เธอลืมคำสั่งฉันใช่มั้ย เพราะฉะนั้น ฉันก็จะย้ำสถานะให้เธอไง ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้น!!" บูมเอ่ย

"หนี้ของพ่อแม่หนู...เหลืออีกเท่าไหร่เหรอคะ"

"ถามทำไม ถามไปมันก็ไม่ช่วยให้หนี้ลดลงหรอก" บูมเอ่ย

"พี่บอกหนูมาซิ ว่าเหลือเท่าไหร่" ไนเจลยังคงเอ่ยถาม

"10ล้าน!!"

".............."

"ไม่ต้องถาม ฉันสั่งอะไรก็ทำ เธอคงไม่หลุดพ้นฉันไปง่ายๆหรอก!"

ไนเจลได้แต่นอนน้ำตาตกเพราะรู้ดีว่าเงินตั้ง10ล้าน พ่อแม่เธอจะหาที่ไหนมาใช้ให้บูมได้ในเวลารวดเร็ว นี่หลายปีแล้วหนี้แทบจะไม่ยุบด้วยซ้ำ โอกาศที่เธอจะหลุดพ้นมันคงไม่มีอีกแล้ว

"ร้องไห้ทำไม เจ็บแผลหรือไง" บูมเอ่ย

"เปล่าค่ะ หนูนอนก่อนนะคะ"

ไนเจลได้แต่หลับตาเพราะไม่อยากเห็นใบหน้าแสนเย็นชาที่บูมมองเธอ วันนี้เขาคงโกรธเธอมากที่เธอไปกับโน๊ต และเธอก็รู้สึกปิดมากที่ทำให้โน๊ตต้องมาเจ็บเพราะเธอแบบนี้ ไม่รู้ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง

ผ่านมาหลายวันไนเจลได้ออกจากโรงพยาบาล วันนี้จะเป็นวันที่เธอจะต้องไปออกค่ายตามที่เคยขอบูมไว้ ร่างกายที่ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็น แบกกระเป๋าเพื่อไปออกค่ายเดินออกจากคอนโดมาขึ้นรถที่ต้องรวมตัวกันที่มหาวิทยาลัย

"พี่ค่ะ พี่โน๊ตเป็นยังไงบ้างคะ" ไนเจลเอ่ยถามเพื่อนของโน๊ตทันทีที่ไปถึง

"อ้าวน้องเจล นู่นไงไอ้โน๊ต นั่งแขนเดี้ยงอยู่นู่นน่ะ"

ไนเจลเดินไปหาโน๊ตที่นั่งอยู่ก่อนที่จะมองเขาด้วยความเป็นห่วง และคิดว่าโน๊ตคงไม่อยากเจอหน้าเธอแล้วแน่ๆ

"เจล เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนมั้ย" โน๊ตเอ่ยถามเธอก่อน แทนที่เธอต้องเป็นฝ่ายถามเพราะเจ็บมากกว่าเธอ

"หายแล้วค่ะ เจลขอโทษที่ทำให้พี่ต้องเจ็บตัวแบบนี้"

"ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนเจลใช่มั้ยครับ พี่หมดหวังแล้วใช่มั้ยครับ" โน๊ตเอ่ย ในขณะที่ไนเจลชะงักไปเพราะไม่รู้จะตอบอะไรให้โน๊ตเข้าใจดีว่าสถานะของเธอกับบูมมันเลวร้ายแค่ไหน

"ไม่ใช่หรอกค่ะ เขาไม่ใช่แฟนเจลหรอกค่ะ"

"เขาบอกพี่ว่าอย่ามายุ่งกับเมียเขา พี่ว่าพี่มีสตินะ หรือว่าหัวพี่ฟาดเลยหูฝาดไป" โน๊ตเอ่ย

"คงใช่ค่ะ ไม่มีทางที่เขาจะบอกว่าเจลเป็นเมียเขาหรอกค่ะ"

"แสดงว่าพี่ยังมีหวังใช่มั้ยน้องเจล"

"เจล..เจลไม่ขอตอบได้มั้ยค่ะ เจลขอโทษนะพี่โน๊ต เจลก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะดีพอที่จะมีแฟนมั้ย ไม่ใช่ว่าเจลรังเกียจหรือไม่ชอบอะไรพี่นะคะ"

"พี่เข้าใจครับ งั้นพี่จีบเจลต่อเลยนะครับ"

โน๊ตเอ่ยพรางยิ้มออกมา ทั้งที่แขนก็ยังไม่หาย แต่โน๊ตก็คอยดูแลไนเจลตลอดการเดินทาง ใบหน้าที่ยังมีรอยพลาสเตอร์ยาปิดอยู่นั่นอีก

BOOM TALK

ผมมีงานที่ต้องเคลียร์ที่คาสิโนทั้งคืน เพราะมีปัญหากับลูกค้าใหญ่เจ้าประจำ กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบ7โมงเช้า ตอนนี้ง่วงแทบอยากจะนอนหลับคาโต๊ะทำงานให้ได้

ผมขับรถออกจากคาสิโนมาแต่ก็แปลกใจตัวไม่น้อยนะครับที่ขับมาที่คอนโดของไนเจล เธอเป็นนางบำเรอของผม จะเรียกแบบนั้นก็ไม่ผิด เมื่อหลายปีก่อนพ่อแม่เธอพาเธอมาให้ผมบอกให้เอาไว้ขัดดอกให้ได้ผ่อนชำระหนี้เมื่อขายทุกอย่างหมดก็ยังใช้หนี้ไม่หมด

แต่เมื่อมาถึง ห้องเงียบสนิท นี่ออกไปไหนแต่เช้าขนาดนี้ ผมคว้าโทรศัพท์เพื่อโทรหาเธอ ไม่นานเธอก็รับสาย

(ไปไหนแต่เช้า?)

(วันนี้หนูมาออกค่ายไงคะ ที่หนูขอพี่เมื่อหลายวันก่อน)

(วันนี้เหรอ?)

(ค่ะ พี่งานยุ่งมาก คงลืมว่าวันนี้หนูต้องไปค่าย)

(แล้วกลับเมื่อไหร่นะ)

(สองวันค่ะ)

(หายแล้วหรือไงถึงไปค่าย คนไม่สบายพวกรุ่นพี่นั่นมันจะใจดำให้ตกกิจกรรมเลยหรือไง)บูม

(หนูหายแล้ว...)

(ตามใจ ถ้ากลับมาแล้วมานอนเป็นไข้เธอจะโดนไม่ใช่น้อยนะไนเจล)

(ไม่หรอกค่ะ พี่โทรมามีธุระอะไรกับหนูอีกมั้ยคะ)

(ไม่มี)

หงุดหงิดชะมัด ผมขับรถออกจากคอนโดของเธอกลับไปที่บ้าน ก่อนจะอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอน กะว่าจะนอนที่คอนโดเธอแต่ไม่อยู่ผมเลยเลือกจะกลับบ้าน แต่ยังไม่ทันได้หลับ เสียงเรียกของพ่อผมก็ดังขึ้นซะก่อน

"ไอ้บูม มึงอย่าเพิ่งนอน ออกมาหาพ่อก่อน มีเรื่องจะคุย"

"พ่อครับ ขอนอนสัก10นาทีค่อยคุยได้มั้ยครับ"

"ไม่ได้ ลุกมาก่อน ให้ไว"

สุดท้ายผมก็ต้องเดินตามพ่อไปที่ห้องรับแขก แม่ผมท่านก็อยู่ด้วย ผมนั่งลงทั้งที่ตาเกือบจะปิดก็ไม่ปานแล้วครับ แต่ต้องมานั่งถ่างตาฟังพ่อก่อน ทำไงได้ นั่นพ่อกับแม่ผม

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"น้องอายกำลังจะบินกลับมาจากอังกฤษ จำน้องได้มั้ย" พ่อผมเอ่ย

"จำได้ครับ"

"พ่อรู้ว่าทุกวันนี้มึงสนุกกับชีวิตสุดเหวี่ยงเหลือเกิน แต่ต่อไปนี้ มึงจะทำแบบเดิมไม่ได้แล้วนะ อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า มึงต้องหมั้นกับน้องอาย เข้าใจมั้ย"

"ผมนึกว่ายกเลิกไปแล้วซะอีกนะครับเรื่องหมั้นอะไรเนี้ย"

น้องอายที่พ่อพูดถึง ครอบครัวเรารู้จักกันมานาน ผู้ใหญ่สองฝ่ายหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็ก ผมไม่ได้คัดค้านอะไรเพราะมันก็แค่คำสัญญาของผู้ใหญ่ โตขึ้นต่างฝ่ายต่างมีชีวิตของตัวเองก็ล้มเลิกไปเอง หรือหากต้องหมั้นกันจริง อยู่กันไมไ่ด้ก็แยกย้าย ผมมันค่อนข้างความคิดสากลสักหน่อยไม่ได้ยึดติดกับการแต่งงานหรือหย่าร้างมากนัก

"มึงไม่ได้มีเมีย แค่เบาเรื่องผู้หญิงให้มันน้อยๆหน่อย น้องกลับมาเมื่อไหร่ก็ดูแลน้องด้วยล่ะ" พ่อเอ่ย

"บูม น้องเป็นผู้หญิง ถ้าไม่ได้คิดอะไรจริงจัง บูมก็เว้นระยะห่างกับน้อง อย่าเกินเลยกับน้องนะ ผู้หญิงมีเรื่องที่หวงแหนกันทุกคน และถ้าบูมมีแฟนก็รีบบอกพ่อ ไม่มีใครทนเห็นแฟนตัวเองไปลองอยู่กินกับผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ" แม่ผมท่านเอ่ย

END BOOM TALK

"หยา หนูจะบอกว่าลูกเรามีเมียแล้ว??" ไบรท์เอ่ย

"ลูกอาจจะมีก็ได้นะคะพี่ไบรท์"

"ว่าไง มีมั้ย ถ้ามีจะได้ยกเลิกไป"

"ผมไม่มีแฟนสักหน่อย"