ตอนที่ 18 ข่มขู่1

ไฟรักสัมพันธ์ลวง

ตอนที่ 18 ข่มขู่1

“นั่นสิลุงว่ารีบผ่าตอนที่ร่างกายยังแข็งแรงดี น่าจะดีกว่านะอนาคตจะได้มาช่วยตาปราณบริหารธุรกิจยังไงล่ะเผื่อว่าเกิดวันหนึ่งปราณเป็นอะไรไปจะได้มีคนสานต่อยังไงกัน”

“เดี๋ยวนะคะคุณอนุพงษ์นี่คุณแช่งลูกชายฉันเหรอคะ?” แม่เอ่ยถามออกมาทันทีเพราะท่านเป็นคนที่รักลูกมากและไม่อยากให้ใครมาว่าร้ายลูกของท่าน

“เปล่าครับผมไม่ได้ว่าอะไรก็เห็นๆ อยู่เหมือนมลไงครับอยู่ก็มาด่วนจากไปซะก่อน ใครจะไปรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหากทำงานไม่เป็นบริษัทที่สร้างมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นพี่พอมาถึงรุ่นน้องอาจจะเจ๊งไม่เป็นท่าก็เป็นได้ใครจะไปรู้” อนุพงษ์บอก

“ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอนครับเพราะผมจัดการทรัพย์สินของผมได้ดีต่อให้ปริญทำงานไม่เป็นรายได้ทั้งหมดก็ยังคงเป็นของคนในครอบครัวครับรวมทั้งมลถ้าเธอไม่ด่วนจากไปก่อนนะครับทุกอย่างจะเป็นของมลกับปริญคนล่ะครึ่งอยู่แล้วครับ” ปราณรีบเอาเรื่องเงินมาหลอกล่อ

“น่าเสียดายที่มล...” ปราณพูดออกไปแค่นั้นก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ผมขอตัวก่อนผมมีงานที่ต้องทำหลายอย่างเช้านี้”

“พี่ครับผมไปด้วยได้ไหมที่ทำงาน กนกไปด้วยกันนะ” ปริญหันไปชวนกนกแต่เธอไม่ตอบเพราะไม่รู้ว่าปราณจะให้เธอไปด้วยหรือไม่

“เอาสิอยากไปก็ไปให้เวลา5นาทีไปเจอกันที่รถ” ปราณตอบแค่นั้นแล้วลุกออกไป

“หมดธุระผมแล้วผมขอตัวก่อนละกันพอดีว่ามีงานด่วนมากๆ เหมือนกันเอาไว้เจอกันโอกาสหน้านะ” ปริญและกนกต่างก็ยกมือไหว้อนุพงษ์

“กนกไปหยิบกระเป๋ามาสิเร็วๆ นะไม่อยากให้พี่ปราณรอ” ปริญหันมาบอก “ค่ะๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” กนกตอบแล้วรีบลุกไปหยิบกระเป๋าที่ห้องของเธอ

เมื่อทุกคนมาถึงที่รถภาคินเข้าไปประจำที่นั่งด้านคนขับกนกรู้ตัวดีว่าต้องนั่งด้านหน้าคู่กันกับภาคินหญิงาสาวไม่ได้ถือตัวอะไรอยู่แล้วจึงเปิดประตูด้านหน้าคู่กับภาคินแล้วเข้าไปนั่งทันที เช่นเดียวกับปริญที่เข้าไปนั่งด้านหลังคนขับปราณยืนมองปริญที่ขึ้นรถแล้วตัวเขาเองก็ขึ้นมานั่งด้านหลังของกนก

“ไปบริษัทเลย” ปราณบอกกับภาคิน

“ผมว่าหาอะไรกินกันก่อนดีไหมพี่พวกเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลยอีกอย่างผมก็ลืมไปเสียสนิทเลยว่ากนกไม่สบายอย่างน้อยก็ควรกินข้าวกินปลาก่อน”

“จอดรถก่อนภาคิน”

ปราณบอกภาคินจอดรถและเขาก็ทำตามคำสั่งของนายเขาเป็นอย่างดีปริญหันมามองหน้าพี่ชาย

“หรือว่าไม่ต้องไปก็ได้นะทั้งสองคนพี่ไปทำงานไม่ได้ไปเดินเล่นหากจะไปแล้วต้องเป็นภาระหรือว่าทำให้งานช้าลงก็อย่าไปเลยจะดีกว่า”

“ไปเถอะคะปริญเรายังไม่หิว” กนกตอบสั้นๆ เท่านั้น

“ออกรถเหอะครับพี่ภาคิน” ปริญหันไปบอกกับภาคินด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“จริงสิกนกเมื่อก่อนทำงานที่ไหนเหรอ? เผื่อว่าวันหนึ่งหากเราหายแล้วกนกก็ต้องไปจากที่นี่แต่ถ้าไม่อยากไปก็จะได้ทำงานต่อที่บริษัทได้เลยไงดีไหมบอกมาสิว่าเมื่อก่อนทำงานอะไร”

ปริญถามเพื่ออยากรู้เรื่องต่างๆ และไม่อยากให้บรรยากาศภายในรถดูอึมครึม

“อ่อเราทำเกี่ยวกับการวางแผนการตลาด”

“หึ...ถึงว่าชำนาญในด้านนี้นี่เองคงวางแผนการเก่งสินะ” ปราณพูดออกมาเบาๆ แต่มันก็ทำให้กนกได้ยิน

“เก่งไม่เก่งก็มีคนเสียรู้ให้ฉันเหมือนกันเพราะความโอ้อวดว่าตัวเองฉลาดกว่าคนอื่นไงทำให้ตังเองถึงต้องเจ็บตัว ที่บ้านเรียกโง่แล้วอวดฉลาด”

“ทำไมสองคนนี้ถึงต่อล้อต่อเถียงกันตลอดเวลานะ” ปริญบ่น

เสียงข้อความโทรศัพท์ของกนกดังอยู่ตลอดเวลาโดยการกระหน่ำส่งข้อความของโมทย์ชายหนุ่มคนรักอย่างร้อนใจทำเอาสองพี่น้องที่นั่งอยู่ด้านหลังมองเป็นตาเดียวกัน กนกล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมาแล้วค่อยๆ เปิดอ่านแต่ช้ากว่าปราณที่เอื้อมมือจากด้านหลังมาคว้าไปแล้วเปิดอ่านอีกที

“เอาคืนมานะ” กนกหันหลังแล้วแบมือขอโทรศัพท์คืนจากปราณ เช่นเดียวกันกับปริญที่มองหน้าพี่ชายด้วยความงุนงงเป็นอย่างมากว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ “รำคาญเสียงเสียสมาธิเพราะต้องคิดอะไรอีกหลายอย่างถึงบ้านจะคืนให้” ปราณพูดพร้อมกับปิดเครื่องโทรศัพท์ของกนกทันทีและยัดมันเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา

“นายครับมีรถคันหนึ่งตามเรามาครับ” ภาคินเอ่ยออกมาทั้งที่สายตาจับจ้องไปด้านหน้าสองพี่น้องต่างหันไปมองด้านหลัง

“พี่มีศรัตรูที่ไหนหรือเปล่าครับ” ปริญหันมาถามพี่ชาย “ไม่รู้เหมือนกันไม่น่าจะมีนะบางทีเขาอาจจะมาทางเดียวกันกับเราก็ได้ใครคิดมากไปหรือเปล่าภาคิน”

“ฉันว่าน่าจะมีเยอะเลยแหละมั้งก็เป็นซะอย่างนี้ทั้งนิสัยและสันดาน” กนกพูดคนเดียวเบาๆ แต่ก็ทำให้เขาได้ยินแต่ว่าตอนนี้ยังไม่อยากทะเลาะกันสักเท่าไหร่

“ลองไปเส้นทางอื่นที่ไม่ใช่ทางไปบริษัทซิภาคินดูว่ามันจะตามมาหรือเปล่า” ปราณบอกกับภาคิน

“แล้วถ้ามันยังตามมาล่ะครับพี่จะทำยังไง” ปริญหันมาถามพี่ชาย

“ไม่รู้สิยังไม่ได้คิดดูก่อนว่ามันใช่หรือเปล่าถ้ามันใช่ก่อนอื่นพี่ต้องให้นายลงไปจากรถก่อนเพราะมันอันตรายนายจะเจ็บตัวอีกไม่ได้นะปริญไม่อย่างนั้นได้พิการแน่หากเป็นอะไรในตอนนี้”

“นายครับมันตามเรามาจริงๆ ด้วยครับ” ภาคินบอกหลังจากที่เขาสังเกตุมานาน “ทำไงดีครับ”

“หาที่ปลอดภัยให้ปริญกับกนกลงก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากัน” ปราณบอกกับภาคิน “ไม่นะพี่ต้องไปด้วยกัน”