ตอนที่ 19 ตามล่า

ไฟรักสัมพันธ์ลวง

ตอนที่ 19 ตามล่า

“ไม่ได้ปริญนายต้องปลอดภัยนายจะมาเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครกันแน่ที่ติดตามพวกเราอยู่และต้องการอะไรเพราะงั้นอย่าเพิ่งนิ่งนอนใจนายต้องปลอดภัย” ปราณบอกกับน้องชายพร้อมกับหันไปมองด้านหลังเป็นระยะๆ ก่อนที่ภาคินจะออกความคิดเห็นออกมา

“นายครับถ้าคุณปริญไปกับคุณกนกจะลำบากนะครับเพราะคนหนึ่งก็เป็นผู้หญิงทำอะไรก็ไม่ค่อยสะดวกอีกคนก็แขนหักมันจะไม่พากันเละเทะไปหมดเหรอครับเกิดพวกมันแยกกันตามพวกเราเหมือนกันล่ะครับ ผมว่าให้ผมไปกับคุณปริญ แล้วนายไปกับคุณกนก”

“ฉันไปกับพี่ภาคินไม่ได้เหรอคะให้สองพี่น้องไปด้วยกันเหอะ” กนกรีบออกตัวเพราะเธอไม่อยากอยู่ใกล้ปราณเลยแม้แต่น้อยนั่นเลยทำให้เธอต้องออกตัว

“ตามนั้นก็ได้พี่ภาคิน กนกไปกับพี่ปราณเถอะนะเพราะถ้าสองคนพี่น้องไปด้วยกันมันยิ่งตกเป็นเป้าสายตา ขอโทษที่ตอนนี้ฉันปกป้องเธอไม่ได้ ฝากกนกด้วยนะพี่” ปริญหันมาบอกกับพี่ชาย

“คุณกนกครับรบกวนจับพวงมาลัยให้ทีครับ”

ภาคินบอกกนกพร้อมกับเหยียบคันเร่งอย่างแรงก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออกและหันหน้ามาบอกสองคนด้านหลังสิ่งที่พวกเขาทำก็คือ ภาคินเตรียมตัวปีนไปด้านหลังปราณเตรียมข้ามมาด้านหน้าและจังหวะที่ปราณจะลุกปริญจะต้องขับมานั่งที่ปราณเพื่อที่ภาคินจะได้กระโดดไปนั่งแทนที่ปริญเมื่อได้จังหวะทั้งสามเปลี่ยนกันอย่างรวดเร็ว

(โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ควรขับขี่ด้วยความปลอดภัยและระมัดระวังการใช้รถและถนน เหตุการณ์ดังกล่าวเป็นเพียงเรื่องสมมุติกรุณาทำความเข้าใจ)

ปราณย้ายมาขับแทนและคาดเข็มเข็ดไว้เรียบร้อยและขับต่อไปด้านหน้า

“เอาล่ะตอนนี้มันยังตามมาอยู่รู้สึกว่าจะมีสองคันด้วยนะเอายังไงดีนายสองคนเตรียมตัวพร้อมนะพี่จะส่งนายสองคนลงระหว่างทางข้างหน้า” ภาคินส่งปืนให้กับนายของเขากนกเบิกตากว้างด้วยความตกใจเป็นอย่างมาเกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นนี่แหละ “อย่าบอกนะคะว่า...นี่ถึงกับฆ่าแกงกันเลยเหรอคะ”

“ปิดหูเอาไว้แล้วหมอบลงให้ต่ำที่สุด” ปราณหันมาบอกกับกนกก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับภาคินและปริญ ปราณขับรถมายังถนนเส้นนอกเมืองภาคินลดกระจกลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะดึงปืนขึ้นมาแล้วยิงออกไปอีกหลายนัดเพื่อให้รถสองคันนั้นเสียหลัก และแน่นอนว่ามันได้ผล แต่พวกมันก็ยิงสวนมาอยู่เหมือนกัน กนกถึงกับกรี๊ดปราณต้องคอยเอามือจับหัวกดเอาไว้

“ปริญเตรียมตัวนะข้างหน้าภาคินฝากปริญด้วยนะแล้วไปเจอกันปลอดภัยแล้วโทรหาด้วยนะ”

ปราณบอกกับทั้งสองคนปริญรีบเอ่ยออกมา

“ได้ครับพี่ฝากดูแลกนกด้วยนะ”

ปราณพยักหน้า และรีบเหยียบส่งคันเร่งไปข้างหน้าก่อนจะจอดให้ทั้งสองคนลงจากรถแล้วรีบขับออกไปอีกทาง

ภาคินและปริญลงรถแล้วรีบลัดเลาะตามป่าละเมาะข้างทางเพื่อหลบหนีและซ่อนตัว รถยนต์คันหนึ่งจอดริมทางและพยายามมองมาทางด้านในป่านานพอสมควรภาคินและปริญต่างก็เตรียมตัวกันอย่างเต็มที่แต่ดีที่ว่าพวกมันไม่เห็นสุดท้ายก็ขับออกไปทางด้านอีกคันหนึ่งนั้นก็ตามมาอย่างไม่ลดล่ะ ปราณได้แต่มองทั้งด้านหน้าและมองกระจกหลัง

รถคันนั้นขับพุ่งชนรถปราณครั้งแล้วครั้งเล่า “กนกลุกขึ้นมาจับพวงมาลัยให้หน่อยเร็วเข้า” ปราณหันมาบอกกนก

“ฉันกลัว” หญิงสาวบอกทั้งที่ยังปิดหูปิดตาไว้แน่น

“เลือกเอาระหว่างกลัวกับตายจะเลือกอะไร” ไม่รอช้ากนกลุกขึ้นมาจับพวงมาลัยไว้แน่น” ทำไงต่อ” กนกถามปราณด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“ข้ามมานั่งตักฉันก่อนเดี๋ยวฉันจะย้ายไปนั่งฝั่งนั้นเธอแค่ขับไปตามทางเท่านั้นทำได้ไหม” หญิงสาวไม่ตอบแต่ค่อยข้ามมานั่งตักปราณและตัวเขาก็สลับมานั่งตรงที่เธอก่อนที่จะยิงตอบโต้พวกนั้นไปรถคันหนึ่งถูกยิงไปที่ยางรถทำให้รถเสียหลักแต่อีกคันหนึ่งก็ขับมากระแทกครั้งแล้วครั้งเล่า

“กนกเหยียบให้มิดเลยพอถึงทางแยกข้างหน้าดึงเบรกมือขึ้นแล้วหักพวงมาลัยจนสุดจากนั้นรีบปลดเข็มขัดแล้วลงจากรถวิ่งเข้าไปในป่าทันทีเข้าใจไหม” ปราณบอกกับกนก

“แล้วนายล่ะ? ฉันไม่กล้าฉันกลัว” กนกได้แต่ส่ายหน้าอย่างเดียวเพราะเธอไม่กล้าจริงๆ ที่จะทำแบบนั้น

“ฟังนะกนกไม่ต้องกลัวทำตามที่บอกแล้ววิ่งให้เร็วที่สุดแล้วฉันจะรีบตามไปเข้าใจไหมเธอต้องทำให้ได้เรื่องอื่นค่อยว่ากัน” กนกทำตามที่ปรานบอกแล้วรีบวิ่งลงรถและเข้าไปในป่าเช่นเดียวกันกับปราณที่รีบตามลงมาเช่นกันแต่เสียงปืนที่ดังสนั่นทำเอากนกได้แต่หลับหูหลับตาวิ่งโดยไม่คิดชีวิตทั้งล้มลุกคลุกคลานเนื้อตัวมอมแมมมีแต่แผลถลอกและกิ่งไม้บาดตามร่างกาย กนกได้แต่นั่งปิดหน้าปิดตาอยู่หลังต้นไม้เสียงคนเดินมายิ่งทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว ทันใดนั้นมือหนึ่งแตะที่ไหล่ของเธอก่อนจะหันมามองแล้วต้องตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าปราณร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

“นายโดนยิงเหรอ? แล้วเป็นยังไงบ้างพวกนั้นล่ะมันตามมาไหมแล้วฉันจะทำยังไงดี” กนกมีท่าทางที่สับสนเป็นอย่างมากเมื่อไม่รู้ว่าจะทำยังไงเธอถึงกับร้องไห้ออกมา

“อย่าตายนะอย่าเป็นอะไรเรามาหาทางออกไปจากที่นี่กันเหอะนะ” กนกสะอึกสะอื้น

“ร้องทำไมเธออยากให้ฉันตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“มันก็ใช่แต่อย่าเพิ่งตายตอนนี้เลยพาฉันออกไปก่อนแล้วค่อยตายก็ยังไม่สายฉันกลัว” คราวนี้หญิงสาวร้องหนักไปกว่าเดิมปราณดึงเธอมากอดเอาไว้เพราะเขาได้ยินเสียงคนเดินมาทางนี้ “อย่าร้องมีคนมาเงียบก่อน” ปราณกระซิบกนกรีบยกสองมือขึ้นมาปิดปากและซุกหน้ากับออกของปราณทันทีด้วยความกลัว